Ευρώ ή Δραχμή ;

 Μια παραπλανητική συζήτηση, ένα λάθος σύνθημα,
μια πιθανή «τελική προβοκάτσια» 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου         

Το ζήτημα του ευρώ είναι από τα σημαντικότερα που αντιμετωπίζει η χώρα, θέμα που μπορεί να επηρεάσει για πολλές δεκαετίες τη θέση της, και οικονομικά και γεωπολιτικά. Εντούτοις το θέμα αυτό αντιμετωπίζεται και συζητείται με χαρακτηριστική ελαφρότητα και επιπολαιότητα, εν μέσω σύγχυσης και προσπαθειών παραπλάνησης (που ενδεχομένως κατευθύνονται από ισχυρά όσο και αφανή διεθνή κέντρα).  

Μερικά από τα ερωτήματα που τέθηκαν στη σχετική συζήτηση είναι τα εξής :

Μας συμφέρει η έξοδος από την ΟΝΕ (ή/και την ΕΕ), είναι η εισαγωγή της νέας δραχμής η λύση στα προβλήματά μας; 

Ποιες θα είναι οι πιθανές συνέπειες μιας εξόδου από το ευρώ (ή/και την ΕΕ); 

Είναι δυνατόν να καταγγελθεί το μνημόνιο και οι δανειακές και να μείνουμε στην  ευρωζώνη; 

Πρέπει να ζητήσουμε να φύγουμε από το μνημόνιο εντός ευρωζώνης, ή να επιδιώξουμε να φύγουμε από την ευρωζώνη; 

Ποιες είναι οι πιθανές γεωπολιτικές συνέπειες μιας εξόδου από το ευρώ; Θα γίνουμε περισσότερο ανεξάρτητο κράτος ή μήπως γίνουμε καταστρεφόμενο προτεκτοράτο ενός άξονα «ναυτικών δυνάμεων» (ΗΠΑ-Ισραήλ-Βρετανία, ίσως και Τουρκία); 

Θα επιδιώξουμε να αντιμετωπίσουμε μερικά από αυτά τα ερωτήματα, όσο βέβαια είναι δυνατό στα πλαίσια ενός κατ’ ανάγκη σύντομου άρθρου.

 

Μέτωπο και γεωστρατηγικές αλλαγές

Τάκης Φωτόπουλος   

Είναι πια φανερό ότι εάν δεν είμαστε αποφασισμένοι να φύγουμε όχι μόνο από το Ευρώ, αλλά και την ΕΕ, δεν είναι δυνατή η έξοδος από την σημερινή πρωτόγνωρη καταστροφή. Παρόμοια, όμως, ριζική αλλαγή απαιτεί βαθιά συνειδητοποίηση των λαϊκών στρωμάτων, που μόνο μέσα από ένα παλλαϊκό Μέτωπο, (σαν αυτό που έχω περιγράψει) μπορεί να δημιουργηθεί. Συνειδητοποίηση, ότι εάν δεν θέλουν να καταδικαστούν σε μόνιμη εξαθλίωση, απαιτούνται σημαντικές οικονομικές αλλά και γεωστρατηγικές αλλαγές. Και η εξαθλίωση θα είναι μόνιμη γιατί θα οφείλεται όχι μόνο στη φτωχοποίηση σαν συνέπεια των Μνημονίων, (όπως υποστηρίζουν «αριστεροί» οικονομολόγοι της συμφοράς) αλλά, το κυριότερο, στη καταστροφή των εργασιακών και κοινωνικών κατακτήσεων: ελαστικές εργασιακές σχέσεις, ουσιαστική κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης, ιδιωτικοποίηση του κοινωνικού πλούτου και των υπηρεσιών που καλύπτουν βασικές ανάγκες (μεταφορές, επικοινωνίες και, σύντομα, ηλεκτρικό, νερό) κ.λπ. Όλα αυτά δεν πρόκειται να επανέλθουν στην προτέρα κατάσταση, ακόμη και αν βγούμε από το Ευρώ αλλά μείνουμε στην ΕΕ, όπου θα εξακολουθούμε να δεσμευόμαστε από τις συνθήκες Μάαστριχτ, Λισσαβόνας κ.ά. που επιβάλλουν το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγoρών. Το γεγονός αυτό αποσιωπάται συστηματικά από την εκφυλισμένη «Αριστερά».

Η έξοδος από την ΕΕ δεν είναι βέβαια αυτοσκοπός, αλλά μέσο για την απόκτηση σημαντικού βαθμού οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας, με στόχο την οικονομική αυτοδυναμία, η οποία θα έκανε δυνατό τον πραγματικό αυτοκαθορισμό μας σαν λαού στο οικονομικό, το πολιτικό, το κοινωνικό και το πολιτιστικό επίπεδο. Στον αγώνα αυτό για αυτοδυναμία δεν θα είμαστε μόνοι, εφόσον ήδη υπάρχει σημαντικός αριθμός χωρών που αντιστέκονται στην πλήρη ενσωμάτωση στην Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, την οποία διαχειρίζεται η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε). Στο «στρατόπεδο» των λαών που αγωνιζόντουσαν για την εθνική τους κυριαρχία ανήκαν το Ιράκ και η Λιβύη, (πριν το ΝΑΤΟ καταστρέψει στρατιωτικά τα καθεστώτα αυτά) που στηριζόντουσαν σε αντίστοιχα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα. Σήμερα,  το ίδιο επιχειρείται στη Συρία και το Ιράν, όπου από χρόνια έχει ξεκινήσει συστηματική προσπάθεια συντριβής των εκεί εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, είτε με στρατιωτική είτε με οικονομική βία. Και, φυσικά, αντίστοιχα καθεστώτα κοινωνικής και εθνικής απελευθέρωσης υπάρχουν και αλλού: από την Κούβα και την Βενεζουέλα έως την  Βολιβία.

 

Η πολιτική κρίση ante portas

του Γεωργίου Στείρη  *   

Το 2013 συμπληρώθηκαν 500 χρόνια από τη συγγραφή του Ηγεμόνα, του πλέον γνωστού έργου του Νικολό Μακιαβέλι. Στο 15ο κεφάλαιο του Ηγεμόνα ο Μακιαβέλι προειδοποιεί τους πολιτικούς, επισημαίνοντας ότι εκείνος που λησμονεί αυτό που συμβαίνει για χάρη εκείνου που θα έπρεπε να συμβαίνει, προετοιμάζει την καταστροφή του και όχι τη σωτηρία του. Μια φράση που συνοψίζει την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει μεγάλο μέρος του ελλαδικού πολιτικού φάσματος. Έχω την αίσθηση ότι όποιος έχει εποπτεία του κοινωνικού σώματος, συζητά δηλαδή με ανθρώπους εκτός του στενού του περιβάλλοντος, ανθρώπους με τους οποίους δεν τον συνδέουν κοινές πεποιθήσεις, αντιλήψεις και επιδιώξεις, διαπιστώνει ότι βρίσκεται anteportas μια πολιτική κρίση, της οποίας οι διαστάσεις ενδέχεται να κλονίσουν τη χώρα περισσότερο και από την οικονομική κρίση.  Η ψήφος στις επερχόμενες Ευρωεκλογές μοιάζει να επισείει τον κίνδυνο καταστροφής. 

Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα δεν χρειάζεται περιγραφή. Όλοι έχουν άμεση ή έμμεση εμπειρία των πλέον δυσάρεστων επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης. Όλοι συζητούν για τις συνέπειες της κρίσης στα κόμματα, συνήθως υπό το πρίσμα των μικροκομματικών κερδών και απωλειών. Εκείνο που έχει υποτιμηθεί είναι οι πολιτικές διαστάσεις της κρίσης, οι οποίες αρχίζουν και γίνονται ορατές στον ορίζοντα των Ευρωεκλογών. Ψιθυρίζεται ήδη από δημοσκόπους και γίνεται εμφανέστατο στην καθημερινότητα ότι τα αστικά κόμματα κινδυνεύουν να υποστούν μια άνευ ιστορικού προηγουμένου συντριβή, την οποία εντείνει η παραδοσιακά χαλαρή ψήφος στις Ευρωεκλογές. Μια συντριβή με πολιτικές και ευρύτερα πολιτειακές επιπτώσεις.

Παρά τις προσδοκίες των κυβερνητικών παραγόντων και τα όποια θετικά αποτελέσματα έχει αποδώσει ή φαίνεται να αποδίδει η ασκούμενη πολιτική, το εκλογικό σώμα απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τον κυβερνητικό συνασπισμό. Οι λόγοι για τους οποίους βυθίζεται το ΠΑΣΟΚ είναι χιλιοειπωμένοι και χιλιογραμμένοι. Δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που να φαντάζεται ότι το ΠΑΣΟΚ δεν θα υποστεί τη σχεδόν καθολική απόρριψη του εκλογικού σώματος. Η Νέα Δημοκρατία όμως μοιάζει να προσδοκά θετικό αποτέλεσμα στις Ευρωεκλογές, επειδή το εκλογικό σώμα θα την προτιμήσει είτε ως κόμμα που ακολουθεί υπεύθυνη πολιτική είτε υπό το φόβο του επελαύνοντος ΣΥΡΙΖΑ.

«Να ενωθεί ο πλανήτης»: Τρελό δεν ακούγεται;

 Γράφει ο Παναγιώτης Ήφαιστος        

Πόσο επιπόλαιος, απερίσκεπτος, πνευματικά ανέμελος, αφελής μέχρι ηλιθιότητας και πνευματικά θεόστραβος πρέπει να είναι κάποιος για να πιστεύει ότι θα μπορούσε στην βάση του ενός ή άλλου ιδεολογικού δόγματος να εξισωθεί πολιτικά, να εξομοιωθεί ανθρωπολογικά και να ενωθεί παντοιοτρόπως ο πλανήτης! 

 

Δηλωτικό βέβαια του χαρακτήρα της Οδύσσειας των ανθρώπων και του ιστορικού τους γίγνεσθαι είναι ότι πολλοί πίστεψαν αυτή την πολιτικοπνευματική παράκρουση. Παρόμοια με τον Οδυσσέα όταν ευκολόπιστα και παραβλέποντας Θεούς και Δαίμονες το έλκυσαν οι ηδονές των Σειρήνων και τα καλούδια στις σπηλιές των Κυκλώπων. Ευτυχώς για τον Οδυσσέα, για να παραφράσουμε τον Καβάφη, τελικά αποδείχθηκε ότι κουβαλούσε στο νου του την Ιθάκη. Δεν συμβαίνει το ίδιο, όμως, με τα μέλη εκείνων των κοινωνιών που ροκανίστηκαν από εξισωτικά ιδεολογικά δόγματα και εκμηδενίστηκαν ανθρωπολογικά από τις ροπές των μεταμοντέρνων πνευματικών χυδαιοτήτων που τα διαδέχθηκαν. Στον μυαλό τους δεν έχουν πια την Πατρίδα.

 

Φοιτητές βέβαια κοιμόμασταν με το «Κεφάλαιο» του Μάρξ στο προσκέφαλό μας. Αργότερα καταλάβαμε ότι ήμασταν αντί-ηγεμονιστές Τσε-Γκουεβαριστές (και συνεχίζουμε να είμαστε). Αντι-ηγεμονιστές λοιπόν οι περισσότεροι άνθρωποι πλην αντί να προσκολλώνται σε αυτό παραμυθιάζονται και εκτροχιάζονται διεθνιστικά. Επιπόλαια νομίζουν ότι είναι διεθνιστές, κοσμοπολίτες και φορείς κάποιου από τα πολλά μοντερνιστικά ιδεολογικά δόγματα τα οποία, όπως εξηγήσαμε αλλού, φτιάχτηκαν για τους μετά-Μεσαιωνικούς δουλοπάροικους και σήμερα εκπληρώνουν τους σκοπούς των ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος. 

 

Τι άλλο να είναι ένας άνθρωπος αυτού του πλανήτη εκτός από αντί-ηγεμονιστής όταν για κάποιο περίεργο λόγο (όχι και τόσο περίεργο εδώ που τα λέμε) στην διεθνή πολιτική «δίκαιο έχει όποιος έχει ίση δύναμη και όταν αυτό δεν συμβαίνει ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται» ή εξαφανίζεται (Θουκυδίδης). Υπάρχει ένα ερώτημα βέβαια για το πώς λειτουργούν και σκέφτονται οι πολίτες ενός «ισχυρού κράτους» όπως η Αθήνα, η Βρετανία και η Γαλλία την αποικιακή εποχή, οι ΗΠΑ ή η Κίνα αύριο. Δεν θα επεκταθούμε εδώ παρά το ότι αφορά ένα μεγάλο ζήτημα που αναλύσαμε σε άλλη περίπτωση.