Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

Εκδήλωση για την Άμυνα του ΣΥΡΙΖΑ και "ακροδεξιά εισβολή" - Μία απάντηση


Του Δρ Κωνσταντίνου Γρίβα*      

Τη Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου, στον απόηχο της παρουσίασης του προγράμματος Άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ, όπου είχα την τιμή να συμμετάσχω ως ομιλητής, εκφράζοντας προσωπικές επιστημονικές απόψεις για το πώς μπορούν να αναπτυχθούν στην Ελλάδα αμυντικές ικανότητες χαμηλού κόστους σε άμεση συνεργασία με την ελληνική αμυντική βιομηχανία, δέχθηκα πρωτοφανή επίθεση από τον Δημήτρη Ψαρρά στην «Εφημερίδα των Συντακτών» όπου με χαρακτήριζε ακροδεξιό, παραθέτοντας με επιλεκτικό και παραπλανητικό τρόπο κομμάτια από άρθρα μου. Ένα από τα άρθρα για τα οποία κατηγορήθηκα ως ακροδεξιός είναι και το ακόλουθο το οποίο δημοσιεύτηκε στις 21/4/2011 στο περιοδικό «Επίκαιρα».

Το παραθέτω εδώ και ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, το άρθρο μου είναι μια μερική προσέγγιση του ζητήματος της μαζικής μετανάστευσης μιας και δεν λαμβάνει υπόψη του ζητήματα διεθνούς κατανομής κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών οικονομικών και στρατιωτικών επιλογών έναντι χωρών του Τρίτου Κόσμου από πλευράς της Δύσης. Ωστόσο, θα επιμείνω ότι είναι μια απόπειρα άρθρωσης ορθού λόγου για το ζήτημα αυτό, με τις όποιες ατέλειες, ανεπάρκειες και τρωτά σημεία. Το πρόβλημα είναι αν θα μπορούμε να εξετάζουμε το θέμα της μαζικής μετανάστευσης και τις γεωπολιτικές προκλήσεις που αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια της Ελλάδας με ορθολογικό τρόπο ή οποιαδήποτε άποψη που δεν υιοθετεί ιαχές και συνθήματα, τα οποία απευθύνονται στο θυμικό και όχι στο λογικό των ανθρώπων, θα δαιμονοποιείται ως «ακροδεξιά», «ρατσιστική» και όλα τα συναφή.

Διαβάστε όλο το άρθρο του Κωνσταντίνου Γρίβα που δημοσιεύτηκε στα "Επίκαιρα" στις 21/4/2011:

"ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΜΟΣ Ή Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ;

Τον τελευταίο καιρό η πόλωση μέσα στην ελληνική κοινωνία αναφορικά με το ζήτημα της μαζικής μετακίνησης πληθυσμών προς τη χώρα μας τείνει να πάρει δραματικές διαστάσεις. Οι υπέρμαχοι του μεταναστευτικού ρεύματος εγκαλούν την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία ως «ρατσιστική» και ως εμφορούμενη από ακροδεξιές θέσεις. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;

Κατ’ αρχάς, οι περισσότεροι αλληλέγγυοι των μεταναστών που βρίσκονται ήδη στην Ελλάδα, εκτός από την αλληλεγγύη στους μετανάστες εκδηλώνουν και μια φανατική υποστήριξη στο ίδιο το φαινόμενο της μαζικής μετανάστευσης, μιας και κάθε προσπάθεια για τον περιορισμό του μεταναστευτικού ρεύματος θεωρείται ρατσιστική, φασιστική, ακροδεξιά κλπ.
 

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Προτεκτοράτο Ελλάς: Μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης



Του Βασίλη Φίλια *

 
Η καταστροφή που υφίσταται σήμερα η χώρα είναι μεγαλύτερη της μικρασιατικής καταστροφής του 1922.

Παράλληλα η Δημοκρατία υπονομεύεται και πλήττεται εκ των έσω από τους υποτιθέμενους ταγούς και θεματοφύλακές της σε μια κλίμακα που ούτε επί της απριλιανής δικτατορίας είχε σημειωθεί, ενώ, τέλος, είχε καταλυθεί η εθνική ανεξαρτησία στο όνομα ενός χρηματοπιστωτικού διευθυντηρίου, που υποδύεται τον ρόλο ενός διευρωπαϊκού υπερεθνικού σώματος.

Η Γερμανία για Τρίτη φορά μέσα σε 100 χρόνια επιχειρεί την άλωση της Ευρώπης με οικονομικά μέσα αυτή τη φορά και πρωταρχικούς στόχους τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου και τα Βαλκάνια. Η λογική αυτής της τρίτης επιχείρησης που βεβαίως εκπορεύεται και συνδέεται απόλυτα με την εξυπηρέτηση των μεγάλων συμφερόντων της χώρας αυτής στην ουσία επαναφέρει το αλήστου μνήμης χιτλερικό δόγμα περί «ζωτικού χώρου».

Η επανένωση των δύο Γερμανιών επανέφερε την ενιαία πλέον Γερμανία ως την Σκύλα της Ευρώπης και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι άτομα καθαρά ναζιστικής κοπής και ραφής όπως η Μέρκελ και ο Σόιμπλε – κορυφαία παραδείγματα – που διέπονται σε όλη τη γραμμή από αντίστοιχη νοοτροπία κυβερνούν αυτή τη χώρα και οραματίζονται το Γ΄ Ράιχ.

Όπως και στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η «συνεργατική» των συμμάχων της συγκροτείται από την Αυστρία, τη Φινλανδία, που είχε χρησιμοποιήσει για να κυκλώσει και να στραγγαλίσει την Σοβιετική Ένωση από το βορρά, την Ολλανδία, που της είχε δώσει 800.000 άνδρες, που πολέμησαν στο πλευρό της και το αποτελεσματικότερο δίκτυο καταδοτών σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη – τέκνο γνήσιο και του κ. Ντάϊζεμπλουμ – καθώς και ισχυρότατες φάλαγγες σε όλη την «ενωμένη» Ευρώπη.

Η Ελλάδα χτυπήθηκε τόσο καίρια και αποτελεσματικά από την Σκύλα, διότι ήτα το μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης, η πιο ευάλωτη και πρόσφορη για ιμπεριαλιστικές διεισδύσεις χώρα του ευρωπαϊκού νότου. Χώρα, που βρισκόταν υπό ον απόλυτο έλεγχο διαφθορέων της εξουσίας, πρακτόρων και τοποτηρητών ξένων συμφερόντων και κέντρων αποφάσεων, ενός πλέγματος και αρραγούς μετώπου υποτέλειας και μειοδοσίας, που κυβέρνηση και κυβερνάει αυτή τη χώρα, τα τελευταία σαράντα χρόνια. Πρόκειται για ένα καθεστώς αδερφό εκείνου της Σκύλας, το καθεστώς της Χάρυβδης των πουλημένων αλλά και ανίκανων ηγεσιών αυτής της χώρας.
 

Η υπόθεση των ΜΚΟ ποτέ δεν ήταν καθαρή ιστορία


του Μιχάλη Ιγνατίου   
Σε ένα εμπεριστατωμένο   κείμενο  του για τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις,   στις    15 Απριλίου του 2011, στην ιστοσελίδα  «Αιχμή»,  ο καθηγητής Μάριος Ευρυβιάδης   τοποθέτησε τον τίτλο: «ΜΚΟ: Κρατικά  εργαλεία  προπαγάνδας, ελέγχου και... πλουτισμού». Πόσο δίκιο είχε...  

Οι αναγνώστες γνωρίζουν ότι με το θέμα ασχολήθηκα πολλές φορές από τις φιλόξενες στήλες του περιοδικού και η ενασχόληση μου αυτή μου δημιούργησε πολλά προβλήματα στον τόπο εργασίας μου, αφού όσοι «παρεξηγήθηκαν» με κατήγγειλαν στους ξένους προστάτες τους, όταν αντιλήφθηκαν ότι η έρευνα που κάναμε «άγγιζε» τις οργανώσεις και τους ίδιους.  

Δεν πίστεψα ποτέ στο «θεσμό» των ΜΚΟ, διότι ευρισκόμενος στην Ουάσιγκτον, όπου είναι η πηγή της χρηματοδότησης τους, γνωρίζω ότι είναι εργαλεία που χρησιμοποιούν η αμερικανική κυβέρνηση, η ΕΕ και άλλα ξένα κράτη για να επιτυγχάνουν τους σκοπούς τους και να περνούν την προπαγάνδα τους στους... ιθαγενείς, οι οποίοι όταν ακούν τους βαρύγδουπους τίτλους των ΜΚΟ και τα... μεγαλεπήβολα σχέδια τους δεν πάει το μυαλό τους ότι είναι υπηρέτες ξένων, ακόμα και εχθρών.  

Η προσπάθεια επιβολής του Σχεδίου Ανάν πέρασε μέσα από ελληνοκυπριακές και τουρκοκυπριακές ΜΚΟ, οι οποίες έλαβαν χρήματα από την Αμερική, τα Ηνωμένα Έθνη, την ΕΕ αλλά και την ελληνική κυβέρνηση. Έχω δεχτεί καταγγελία από πρώην υπάλληλο του ΟΠΑΠ παρακαλώ, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι, επειδή το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών δυσκολευόταν εκείνη την εποχή να στείλει τα χρήματα στη Λευκωσία, ζήτησε να χρησιμοποιηθεί το κυπριακό τμήμα του ΟΠΑΠ και μια άλλη ελληνική κρατική εταιρεία, οι οποίες τότε είχαν τη δυνατότητα άμεσης εκταμίευσης των ποσών. Την εποχή πριν από το δημοψήφισμα και για μια περίοδο μερικών ετών οι Αμερικανοί ισχυρίστηκαν ότι ξόδεψαν εκατομμύρια δολάρια στην Κύπρο. Ένας πρέσβης που ασχολήθηκε με το Κυπριακό -δεν βρίσκεται σήμερα στη ζωή- μας είχε ομολογήσει τότε ότι «ανοίξαμε μια τρύπα στην Κύπρο και ρίχναμε δολάρια μέσα».  
 

Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ: ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ


«Χωρίς την Ουκρανία,
η Ρωσία παύει να είναι αυτοκρατορία,
με την Ουκρανία υποταγμένη,
η Ρωσία γίνεται αυτόματα αυτοκρατορία»     

Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι
 


Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου 

Το 1991, ήμουν ανταποκριτής στη Μόσχα όταν ο Pablo (Μιχάλης Ράπτης) μου ζήτησε να κάνω έναν απολογισμό της σοβιετικής κατάρρευσης, για το περιοδικό που έβγαζε η τάση του στο Παρίσι, το  Sous le drapeau du Socialisme. Υποστήριξα στο άρθρο αυτό (αρ.122, αναδημοσιεύτηκε πρόσφατα από τη γαλλική επιθεώρηση Utopie Critique, αρ. 50), ότι «ο ψυχρός πόλεμος δεν τελείωσε, αλλά θα ξεκινήσει πάλι, αυτή τη φορά όχι από το Βερολίνο και την Καμπούλ, αλλά από το Κίεβο και την Τασκένδη».  

Αυτό ακριβώς βλέπουμε τώρα να γίνεται στην Ουκρανία, στην καρδιά της πρώην Σοβιετικής ‘Ενωσης, ίσως μάλιστα να μην περιορισθούμε σε απολύτως «ψυχρές» μορφές σύγκρουσης, αλλά τότε, το 1991, δεν ήταν καθόλου αυτονόητο. ‘Ολος ο κόσμος μιλούσε για την οριστική νίκη της «οικονομίας της αγοράς», της «ειρήνης», της «δημοκρατίας», που σηματοδοτούσε το «τέλος της ιστορίας» (Φουκουγιάμα) και μια νεοκαντιανή «αιώνια ειρήνη»  (Χάμπερμας). Ακόμα και πρώην μαρξιστές έμοιαζαν έτοιμοι να θεωρήσουν όλη σχεδόν την ανθρώπινη (προ)ιστορία των ατέλειωτων ταξικών και εθνικών συγκρούσεων, της απίστευτης βαρβαρότητας που ξεπηδάει από την επιδίωξη του πλούτου και της εξουσίας, ως είδος «παρένθεσης», προορισμένης να εξαφανισθεί γρήγορα ενώπιον του ανατέλλοντος «καλύτερου δυνατού κόσμου», όπως τον περιέγραφαν, περισσότερο από τους ίδιους τους καπιταλιστές, διάφοροι πρώην αριστεροί, «μανούλες» στην εφεύρεση εξωραϊστικών εκφράσεων, όταν οι περιστάσεις το απαιτούν. 

 

Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

Κυπριακό: Η ώρα της ...τελικής λύσης


Του Σάββα Καλεντερίδη    
Η φωτογραφία δείχνει καθαρά ποιος είναι ο στόχος. Το 1960 όλο το νησί ήταν ελληνικό. Το 1974 χάθηκε το 40%, τώρα θα χαθεί ολόκληρο.

Στο άρθρο μας της Παρασκευής προαναγγείλαμε μια συνοπτική εκτίμηση καταστάσεως, για να συμβάλουμε κι εμείς στον προβληματισμό που -ελπίζουμε- θα αναπτυχθεί στην κυπριακή και ελλαδική κοινωνία των πολιτών. Σημειώνουμε ότι συμπεριλαμβάνουμε και την ελλαδική όχι μόνο γιατί το Κυπριακό είναι ένα εθνικό θέμα, αλλά γιατί το «μοντέλο» που θα αποδεχτούμε να εφαρμοστεί στην Κύπρο, μετ’ ου πολύ θα χτυπήσει και την πόρτα της Ελλάδας.
Για να φθάσουμε στο σήμερα, θα πρέπει πρώτα να δούμε πώς φθάσαμε ως εδώ και κυρίως πώς και γιατί έγινε η εισβολή και κατοχή, της οποίας η Τουρκία ήταν ενεργούμενο.
Η Κύπρος καταλήφθηκε από τους Οθωμανούς του 1571 και δόθηκε στους Άγγλους το 1878, με ετήσιο ενοίκιο 92.000 χρυσές λίρες, για να προσαρτηθεί από το Ηνωμένο Βασίλειο το 1914, όταν η Τουρκία είχε επιλέξει το αντίπαλο στρατόπεδο, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Από τότε το Λονδίνο είχε αξιολογήσει την ανυπολόγιστη στρατηγική και γεωπολιτική αξία της Κύπρου, αξία που απέκτησε άλλη βαρύτητα και διάσταση με την «ανακάλυψη» των ενεργειακών κοιτασμάτων στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της.
Οι Έλληνες της Κύπρου, χωρίς να υπάρχει κάποιο σχέδιο που να εκπορεύεται από τη ...Μεγάλη Ιδέα, πράττοντας το αυτονόητο, από την πρώτη στιγμή της προσάρτησης της Κύπρου στο Ηνωμένο Βασίλειο, άρχισαν να αποζητούν την ελευθερία και την Ένωση με την Ελλάδα. Όμως το Λονδίνο ήταν αποφασισμένο να την κρατήσει πάση θυσία (άλλων) και όταν με τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου διαπίστωσε ότι η Ελλάδα, που κατέβαλε το υψηλότερο τίμημα μεταξύ των συμμάχων στον συγκεκριμένο πόλεμο, θα διεκδικούσε με αξιώσεις την προσάρτηση της Κύπρου, προκάλεσε τον Εμφύλιο, από τις τραγικές συνέπειες του οποίου η Ελλάδα δεν έχει κατορθώσει να απαλλαγεί μέχρι σήμερα.
 

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

Αντιρατσιστές μέχρι ρατσισμού (απόσπασμα)


Του Δημοσθένη Κούρτοβικ
 
"Στην αυτονόητη παρατήρηση (της Δημουλά) ότι η ποιότητα ζωής στην Κυψέλη έχει χειροτερέψει δραματικά και λόγω της ανεξέλεγκτης εισροής λαθρομεταναστών επιτέθηκαν οι «προοδευτικές» συνειδήσεις με την εξίσου αυτονόητη, αλλά παντελώς άσχετη επισήμανση, ότι οι οικονομικοί πρόσφυγες είναι και αυτοί άνθρωποι, ότι δεν επιτρέπεται να στοχοποιούνται κλπ. Για να εκβιαστεί όμως από αυτό η καθόλου αυτονόητη ετυμηγορία ότι όποιος κάνει λόγο, όπως η Δημουλά, για την εισαγόμενη συμβολή στην υποβάθμιση της καθημερινής ζωής του είναι «ξενοφοβικός» και «ρατσιστής». Ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει.  
 
Πράγματι βρέχει, αλλά ψήφους για τη Χρυσή Αυγή. Στην οποία η αριστερή τύφλωση στέλνει ολοένα περισσότερους πολίτες, ίσα ίσα από τα πιο αδύναμα και ανυπεράσπιστα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, εκείνα ακριβώς για τα οποία κόιττονται κατά τα άλλα οι αριστερές παρατάξεις. Εδώ και πολύ καιρό η πολιτική ορθότητα, ιδεολογικό τατουάζ της σύγχρονης Αριστεράς, έχει γίνει ένα δόγμα ακόμα πιο μισαλλόδοξο από τις μισαλλόδοξες ιδέες που υποτίθεται ότι αντιμάχεται. Εχει διαμορφώσει άκαμπτους κώδικες ομιλίας και συμπεριφοράς, οποιαδήποτε παρέκκληση από τους οποίους κάνει κάποιον αυτομάτως «ρατσιστή», «ξενοφοβικό», «εθνικιστή», «ομοφοβικό» ή «σεξιστή». Εγώ, για παράδειγμα, είναι βέβαιο ότι θα χαρακτηριστώ «ρατσιστής» για τον όρο και μόνο «λαθρομετανάστες», που χρησιμοποίησα πιο πάνω. «Δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι» είναι το ατράνταχτο επιχείρημα - καραμέλα. Μάλιστα. Απορώ πως οι λαθραναγνώστες, οι λαθρεπιβάτες και οι λαθροκυνηγοί δεν έχουν ακόμη επικαλεστεί αυτό το ατράνταχτο επιχείρημα για να διαμαρτυρηθούν ότι αυτοί οι χαρακτηρισμοί αμφισβητούν την υπόστασή τους και είναι «ρατσιστικοί». 

Η "πολιτική ορθότητα" ως απειλή


Η μόδα της «πολιτικής ορθότητας» έχει έρθει προ πολλού και στη χώρα μας. Είχε ξεκινήσει πριν από μερικές δεκαετίες στις Η.Π.Α. ως απόπειρα καταπολέμησης των διακρίσεων απέναντι σε θεωρούμενες ευπαθείς κοινωνικές ομάδες (μαύρους, ομοφυλόφιλους, μετανάστες κτλ.) και για το σκοπό αυτό κρίθηκε σκόπιμη η χρήση «ουδέτερων» και ανώδυνων εκφράσεων σχετικά με τις ομάδες αυτές (για παράδειγμα «έγχρωμος» αντί «μαύρος»). Ως εδώ, κανένας λογικός άνθρωπος με κοινωνικές ευαισθησίες δε θα είχε την παραμικρή αντίρρηση. Γρήγορα όμως η όλη κίνηση, παρά τις αρχικές αξιέπαινες προθέσεις, γενικεύτηκε υπέρμετρα και εξετράπη σε υπερβολές, για να εξελιχτεί τελικά σε de facto φίμωση της γλώσσας  με μια σειρά απλές διαδικασίες. Συγκεκριμένα, προβλήθηκαν και υπογραμμίστηκαν κατά κόρον ορισμένες αρνητικά φορτισμένες και άκρως δυσφημιστικές λέξεις (ανισότητα, διακρίσεις, σεξισμός, ξενοφοβία, εθνικισμός, ρατσισμός, φασισμός κτλ.). Και ταυτόχρονα οι λέξεις αυτές χρησιμοποιήθηκαν ως ανεξίτηλα κοινωνικοπολιτικά στίγματα, το καθένα από τα οποία ήταν και με το παραπάνω αρκετό για να καταδικάσει σε «λιθοβολισμό» ή να οδηγήσει σε «θάψιμο» κάθε ανυπακοή ή παρέκκλιση.

Αλλά το χειρότερο είναι ότι οι πάντες απέφυγαν επιμελώς να προσδιορίσουν επακριβώς το νοηματικό περιεχόμενό των παραπάνω λέξεων. Αντίθετα, το περιεχόμενό τους εμφανίστηκε σκοπίμως θολό, υπέρμετρα διευρυμένο και παλινδρομικά κινούμενο ανάμεσα στην κυριολεξία και τη μεταφορά, κάτι που ευνοεί το συνθηματολογικό καταγγελτικό λόγο *[1]. Αυτό σημαίνει ότι μέσα στην έντεχνα προωθούμενη σύγχυση μπορεί κανείς ανά πάσα στιγμή, ανάλογα με το τι τον εξυπηρετεί και τι τον συμφέρει, να καταγγείλει, για παράδειγμα, οποιονδήποτε ως σεξιστή, ως ξενόφοβο ή ως ρατσιστή! Πρόκειται για κακοποίηση της σημασίας των λέξεων, που είναι εκδήλωση παρακμής του πολιτικού ήθους *[2]. Όταν οι λέξεις χάνουν τη σημασία τους, συσκοτίζεται η ορθή αντίληψη για τα πράγματα, εμποδίζεται η ομαλή ένταξη στον αντικειμενικό κόσμο και  διαταράσσεται η αρμονική σχέση με το κοινωνικό περιβάλλον. Οπότε, μέσα στη σύγχυση που καλλιεργείται συστηματικά: α) υποχρεώνεται κανείς να δεχτεί ως αλήθειες ορισμένα κραυγαλέα ψεύδη, β) στερείται το δικαίωμα της διαφωνίας και της διαμαρτυρίας και γ) καταντά εύκολο και ανήμπορο θύμα μεθοδεύσεων που σχεδιάζονται από οργανωμένες μειοψηφίες και προωθούνται με τη διαδικασία της στοχευμένης τρομοκράτησης.

Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2014

Η προετοιμασία μιας σύγκρουσης



 
Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣΤεράστιες ευκαιρίες, θανάσιμοι κίνδυνοι
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Στο έξοχο βιβλίο του «Λέων ο Αφρικανός», ο Αμίν Μααλούφ βάζει ένα χαρακτήρα του να απευθύνεται στον ήρωα του μυθιστορήματος και να του λέει: «Η τύχη σου χαμογέλασε, νεαρέ μου φίλε, και χαίρομαι τόσο για σένα σα να ήσουν γιος μου. Αλλά πρόσεχε, γιατί τα πλούτη και η δύναμη είναι εχθροί της καλής κρίσης».
 
Οι προσεχείς εκλογές θα αποτελέσουν πιθανώς θρίαμβο, το λιγότερο μια σαφή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, στο μέτρο τουλάχιστο που το επιτρέψουν τα επίσης ισχυρά ρεύματα προς αποχή και Χρυσή Αυγή. Αυτό αντίθετα που δεν μπορούμε να προβλέψουμε με κάποια βεβαιότητα είναι άλλο: θα αποτελέσει άραγε το εκλογικό αποτέλεσμα προοίμιο μιας ιστορικής, όσο και ανέλπιστης επιτυχίας της ελληνικής αριστεράς, ή, μήπως, κινδυνεύει να οδηγήσει σε μια τραγωδία την ίδια και τον ελληνικό λαό; Ελάχιστες ώρες απέχει το «Ωσαννά» από το «Σταύρωσον, Σταύρωσον Αυτόν». Καταλαβαίνουμε ότι το τελευταίο που ασφαλώς θα ήθελαν τα περισσότερα στελέχη της αριστεράς είναι να έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε δύο τέτοιες προοπτικές και μόνο. Το τι θέλουν όμως δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Οι δυνατότητές τους είναι αντικειμενικά προσδιορισμένες από τη φύση του προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα και τον ριζοσπαστικό χαρακτήρα της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Αυτά έφεραν εξάλλου την αριστερά στον προθάλαμο της εξουσίας.
 
‘Όπως έγινε με τις εκλογικές νίκες της ΝΔ το 2004 και του ΠΑΣΟΚ το 2009, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα αντανακλά βασικά την κατάρρευση των αντιπάλων του. Βεβαίως πολλά ηγετικά του στελέχη δεν θέλουν να το παραδεχτούν, νομίζουμε όμως ότι είναι πολύ πιο ωφέλιμο και για τους ίδιους και τον ελληνικό λαό να ξεκινάνε αναγνωρίζοντας και αποδεχόμενοι την πραγματικότητα, ώστε να τη βελτιώσουν.
 
Αυτό το ψυχανεμίζεται ενστικτωδώς η μάζα των ψηφοφόρων, γι’ αυτό και νοιώθει κανείς το ρεύμα (έστω πολύ μικρότερο αυτού που η κατάσταση της χώρας θάπρεπε να δώσει) υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, ταυτόχρονα όμως νοιώθει και την απουσία ενθουσιασμού, την ενδόμυχη, ενστικτώδη επιφύλαξη του λαού, την ανησυχία της ίδιας της κομματικής βάσης της αριστεράς για το τι πρόκειται να γίνει. Αν εξαιρέσουμε τους όχι λίγους που οσμίστηκαν εξουσία και τρέχουν να διαγκωνιστούν για να «πιάσουν στασίδι», οι γνήσιοι οπαδοί των ιδεών της αριστεράς – όχι του τελευταίου 18μήνου - παραμένουν πολύ επιφυλακτικοί, συχνά απογοητευμένοι. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τους προσάπτει μερικές φορές «γκρίνια», καλύτερα όμως θάκανε να σταθεί πιο προσεκτικά και να ακούσει αυτή τη «γκρίνια». 
 

Ελλάδα: Failed State για τους γερμανούς και στο βάθος νέο μνημόνιο




H εικόνα είναι από το thin tank "The Fund for Peace" και απεικονίζει τον χάρτη των failed states. Με βαθύ κόκκινο οι χώρες στις υψηλότερες θέσεις

Γράφει η Γιώτα Χουλιάρα       
 
Το γερμανικό περιοδικό Spiegel λίγες μέρες μετά την ανάληψη της προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τη χώρα μας, σε άρθρο του με τίτλο "Ο κατά φαντασίαν θεραπευμένος" δίπλα σε φωτογραφία του Αντώνη Σαμαρά, εξαπολύει οξύτατη επίθεση στην Ελλάδα, την οποία δεν διστάζει να χαρακτηρίσει ως αποτυχημένη, μια χώρα που δεν θυμίζει σε τίποτα την Ευρώπη και σύντομα θα καταλήξει όπως το Αφγανιστάν και το Πακιστάν.
 
Πιο συγκεκριμένα, το γερμανικό περιοδικό αναφέρεται στη μετακίνηση του εντεταλμένου της γερμανικής κυβέρνησης για την ελληνογερμανική συνεργασία σε επίπεδο δήμων και κοινοτήτων και ανθρώπου της απόλυτης εμπιστοσύνης της καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ, Χανς-Γιοάχιμ Φούχτελ, από το υπουργείο Εργασίας στο υπουργείο Αναπτυξιακής Βοήθειας και διερωτάται:
 
«Η Ελλάδα, το πλήρες μέλος της ΕΕ και της Ευρωζώνης, μία αναπτυσσόμενη χώρα; Μάλιστα ένα ‘αποτυχημένο κράτος’ (failed state) όπως το Αφγανιστάν και σύντομα ίσως και το Πακιστάν».
 
Δεν είναι, όμως η πρώτη φορά που η χώρα μας αναφέρεται ως αποτυχημένο κράτος- failed state.
 
Στις 19 Σεπτεμβρίου 2012, το πρακτορείο Reuters σε άρθρο του κρούει τον κώδωνα του κινδύνου και επιβεβαιώνει ότι η αποτυχία βρίσκεται ante portas για την Ελλάδα γράφοντας χαρακτηριστικά: "a NATO member on the SE border of the EU to turn into a FAILED STATE?"
 
Σύμφωνα με το διεθνή ορισμό «καταρρέον» ή «αποτυχημένο κράτος» («failed state»), μπορεί να χαρακτηριστεί κάποιο κράτος που αντιμετωπίζει απότομη οικονομική ύφεση, άνιση οικονομική ανάπτυξη, ανεπάρκεια ή αδυναμία των δημοσίων υπηρεσιών, προσφυγικά κύματα και ακούσιες μετακινήσεις πληθυσμών, σοβαρές καταστάσεις έκτακτης ανθρωπιστικής ανάγκης, αδύναμη ή αναποτελεσματική κυβέρνηση, η οποία έχει ανεπαρκή ή καθόλου έλεγχο της επικράτειας, εκτεταμένη διαφθορά και εγκληματικότητα, ποινικοποίηση ή / και απονομιμοποίησης του κράτους, αναστολή ή αυθαίρετη εφαρμογή του νόμου, εκτεταμένες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, υπηρεσίες ασφαλείας που λειτουργούν ως «κράτος εν κράτει», άνοδος ομαδοποιημένων ελίτ (φατριών), παρέμβαση εξωτερικών πολιτικών παραγόντων, χαρακτηριστικά δηλαδή που υποδεικνύουν, αναλόγως της έντασης των φαινομένων, ότι ένα κράτος είναι ή κινδυνεύει να γίνει «αποτυχημένο».
 

Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014

Πολιτικοί «νάνοι» γκρίζαραν τα Ιμια


Του Μιχάλη Ιγνατίου         

Πέρασαν 18 χρόνια απήν κρίση των Ιμίων, όταν οι τότε πολιτικοί ηγέτες αποδείχθηκαν "νάνοι" αποδεχόμενοι διπλωματική ήττα και "γκριζάρισμα" μιας περιοχής του Αιγαίου που βεβαίως αποτελεί ελληνικό έδαφος, κάτι που ουδείς αμφισβητεί εκτός της πάντα προκλητικής Τουρκίας.
 
Εχο­ντας στην ουσία να αντιμετωπίσουν μόνο την Τουρκία, αφού οι Αμερικα­νοί για πρώτη φορά στη νεότερη ελληνική ιστορία επέλεξαν να είναι «ανεξάρτητοι» και έπαιξαν την Αθήνα και την Αγκυρα επί ίσοις όροις, ο τότε πρωθυπουρ­γός Κώστας Σημίτης προτίμησε, χωρίς δεύτερη κουβέντα, τη διπλωματική λύση, ακόμα και αν αυτή αποδείχθηκε όχι καλή για τα ελληνικά συμφέροντα.
Δεν είμαι από αυτούς που υποστηρίζουν πολέμους και άλλες παρόμοιες λύσεις, εκτός εάν εξαναγκαστεί ένα κράτος να αμυνθεί απέναντι σε εχθρική επίθεση. Στις περιπτώσεις αυτές οι λαοί πολεμούν και τα δίνουν όλα.
Στην Κύπρο χάσαμε τον πόλεμο, που μας επιβλήθηκε, επειδή είμασταν μόνοι μας, 500 χιλιάδες ψυχές, διχασμένοι από ένα απαίσιο εμφύλιο. Και είχαμε να αντιμετωπίσουμε την Τουρκία των 50 εκατομμυρίων τότε, που την υποστήριζαν οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί. Ούτε χρησιμοποιώ τις λέξεις «προδότης» και «προδοσία» – είναι πολύ βαριές για τον πολιτισμό μου.
 

Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014

Όταν ο Θοδωρής συνάντησε τον Άρη


Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη     



Κ: ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ, Β: ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ, Μ: ΜΑΘΗΤΗΣ



Κ. Να πάρει η ευχή. Μερικές φορές, δεν μπορώ να τον καταλάβω κι αυτόν το Μεγαλοδύναμο. Γιατί έπρεπε τώρα, ντε και καλά να με στείλει πάλι πίσω για μια μέρα; Και πού είναι τα πράγματά μου; Το σπαθί μου που είναι; Το καρυοφύλλι μου; Η περικεφαλαία μου; Κολοκοτρώνης χωρίς περικεφαλαία;
Ωχ! Ούτε το μουστάκι δε μου άφησε. Κι απ
ʼ ότι βλέπω μʼ έντυσε σαν τον Κωλέττη και το Σχινά. Μου πήρε τη φουστανέλα και μου΄βαλε εκείνο το βρακί που το λένε πανταλόνι. Έτσι είναι, αλλά ο Κωλέττης και ο Σχινάς δεν πολέμησαν ποτέ τους για να χρειάζονται φουστανέλα.

Κ. Α! Ευτυχώς, πλησιάζει ένας άνθρωπος, να τον ρωτήσω που βρίσκομαι. Ε, πατριώτη! Καλημέρα.

Β. Καλημέρα σύντροφε.

Κ. Σα να χάθηκες μου φαίνεται ή σα να ψάχνεις κάτι.

Β. Και στα δύο έπεσες μέσα.

Κ. Πώς σε λένε;

Β. Άρη. Εσένα;

Κ. Θοδωρή. Από πού έρχεσαι ωρέ;

Β. Απ΄το υπερπέραν. Εσύ;

Κ. Κι εγώ από κει έρχομαι. Ξέρεις που βρισκόμαστε;

Β. Δεν έχω ιδέα. Σα σχολείο μου μοιάζει, αλλά δεν είμαι και σίγουρος.

Κ. Σχολείο; Τόσο μεγάλο; Μάλλον δε με γνώρισες έτσι;

Β. Γιατί θα έπρεπε;

Κ. Η μύτη μου η γαμψή, δε σου λέει τίποτα; Η περικεφαλ.. Άστο, το ξέχασα. Μ
ʼ έστειλε χωρίς περικεφαλαία.

Β. Εσύ όμως πρέπει να με γνώρισες, έτσι δεν είναι;

Κ. Συμπάθα με παλικάρι μου, δε σε θυμάμαι. Μήπως ήσουνα μαζί μου σε καμιά μάχη; Μήπως στην Τριπολιτσά ή στα Δερβενάκια; Πού να τους θυμάμαι όλους μέσα στην κάψα του πολέμου;

Β. Ίσως να με θυμάσαι από το Γοργοπόταμο, τότε που κάναμε τους Γερμανούς να το φυσάνε και να μην κρυώνει.

Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2014

Η ΕΕ και το έθνος – κράτος


Ανδρέας Θεοφάνους       

Ένα θέμα το οποίο προβληματίζει πολύ έντονα την EE είναι ότι στις επερχόμενες εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο θα αυξηθεί κατακόρυφα η αποχή και ταυτόχρονα θα ενισχυθούν τα ακραία πολιτικά ρεύματα.  Σε μεγάλο βαθμό η κατάσταση αυτή αντικατοπτρίζει την απογοήτευση των πολιτών των πλείστων χωρών της Ένωσης. Η ΕΕ σήμερα αντιμετωπίζει ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα της ιστορίας της. Η κρίση χρέους και το χάσμα μεταξύ Βορρά και Νότου δημιουργούν σοβαρούς κραδασμούς για ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.  Κυρίως οι χώρες που αντιμετωπίζουν προβλήματα αντικρίζουν την ηγέτιδα χώρα της ΕΕ, τη Γερμανία, περισσότερο ως μια ηγεμονική δύναμη η οποία εξυπηρετεί τα εθνικά της συμφέροντα εις βάρος άλλων χωρών.
Ο ευρωσκεπτικισμός έχει αυξηθεί σε ψηλά επίπεδα και το μέλλον δεν προβλέπεται ευοίωνο.  Ήδη αρκετοί διανοητές έχουν καταθέσει τη θέση ότι η διαιώνιση της υφιστάμενης πολιτικής θα αυξήσει τις εντάσεις, τις ανισότητες και ίσως οδηγήσει στην κατάρρευση της Ευρωζώνης (όπως τη γνωρίζουμε σήμερα).  Προφανώς το πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό.  Είναι και πολιτικό, κοινωνικό και στην ουσία του αξιακό.
Υπενθυμίζεται ότι τη δεκαετία του 1980 όταν η ΕΕ είχε αντιμετωπίσει το πρόβλημα της “ευρωσκλήρωσης” υπήρξε η αναγκαία πολιτική βούληση για να προχωρήσει η τότε Κοινότητα προς ενοποιητικές τάσεις. Η Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη πρώτα έδωσε ώθηση στην ελεύθερη διακίνηση προσώπων, προϊόντων, υπηρεσιών και κεφαλαίου και μεταγενέστερα η Συμφωνία/Συνθήκη του Maastricht ενεθάρρυνε περαιτέρω μια πορεία προς την πολιτική και οικονομική ενοποίηση. Δυστυχώς όμως δεν υπήρξαν επαρκείς ασφαλιστικές δικλίδες για την κοινωνική συνοχή και τη συμμετρική ανάπτυξη των χωρών της ΕΕ.
Σε μεταγενέστερο επίπεδο υποτιμήθηκαν οι κίνδυνοι του ενιαίου νομίσματος όπως είχαν υποδείξει διάφοροι θεωρητικοί.  Σήμερα η αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης ως έχει τείνει να αναπαράγει την ύφεση.  Για παράδειγμα, πως είναι δυνατό να απαιτούνται ισοζυγισμένοι προϋπολογισμοί από χώρες που αντιμετωπίζουν βαθειά ύφεση;  Αυτό οδηγεί σε περικοπές δημοσίων δαπανών καθώς και σε φορολογικές αυξήσεις.  Ως εκ τούτου η κρίση όχι μόνο διαιωνίζεται αλλά και εμβαθύνεται.
Στην περίπτωση των χωρών οι οποίες αντιμετωπίζουν προβλήματα χρέους τα δεδομένα είναι πολύ πιο δύσκολα καθώς οι συνταγές που δίδονται δημιουργούν περισσότερα προβλήματα απ’ όσα επιλύουν.  Η πολιτική σκληρής λιτότητας όχι μόνο καθιστά πολύ πιο δύσκολη την αποπληρωμή χρεών αλλά επιπρόσθετα συντρίβει τον κοινωνικό ιστό και οδηγεί πολλούς ανθρώπους στο περιθώριο.