Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

Καρέκλες, δεκανίκια και άλλα πατριωτικά κι εκλόγιμα


«Στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται αλλά δεν γίνονται και πράγματα που γίνονται χωρίς να λέγονται.»

Στο διάστημα πριν τις διπλές εθνικές εκλογές του ’12 και με νωπά τα αιτήματα των αγανακτισμένων, είχαμε την εμφάνιση κινημάτων όπως οι ΑΝΕΛ και το ΕΠΑΜ, αλλά και μια μετακίνηση σημαντικού τμήματος ψηφοφόρων προς τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και την γνωστή άνοδο της Χρυσής Αυγής.

Με άλλα λόγια, είχαμε την ανάπτυξη αλλά και την ταυτόχρονη διάσπαση του «αντιμνημονιακού μετώπου», με αριστερή ή δεξιά κατεύθυνση, ανάλογα τα κριτήρια των ψηφοφόρων. Όσοι είχαν ως προτεραιότητα τα εθνικά – πατριωτικά  θέματα  μετακινήθηκαν προς τα δεξιά κι όσοι είχαν τα οικονομικά προς τα αριστερά, με κοινό αίτημα όλων την κατάργηση των μνημονίων και  παραπομπή των υπευθύνων στην δικαιοσύνη κάτι που και ο σημερινός πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς είχε εξαγγείλει στο περιβόητο Ζάππειο 3, υποσχόμενος εξεταστική επιτροπή για το πώς οδηγήθηκε η χώρα σε μνημόνιο.

Πριν προχωρήσω όμως, θεωρώ χρήσιμο και απαραίτητο να αναφέρω ότι όπως η περίοδος της χούντας απαξίωσε και σε ένα βαθμό «ποινικοποίησε», το «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια», ως σημαντικά στοιχεία κοινωνικής συνοχής, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει συλλογική αντίδραση, έτσι κι η μεταπολίτευση με τη σειρά της απαξίωσε στην πράξη και σε σημαντικό βαθμό τις ιδεολογίες, όπως αυτές αποτυπώθηκαν στα σκάνδαλα της καθημερινότητας κι ανεξαρτήτως πολιτικής προέλευσης των πρωταγωνιστών. Δεξιοί, αριστεροί, εκσυγχρονιστές, οικολόγοι ή ότι άλλο και πάντα σύμφωνα με τον αυτοπροσδιορισμό τους, ήσαν οι καθημερινοί πρωταγωνιστές μιας ατέλειωτης σειράς σκανδάλων που έβλεπε διαρκώς ο φορολογούμενος έλληνας πολίτης. ‘Ήταν η εποχή που όποιος είχε τη δυνατότητα να βάλει το χέρι στο βάζο και δεν το έκανε ήταν «πολιτικά καθυστερημένος», αφού …  «έτσι δούλευε το σύστημα». Πυραμίδες εξουσίας, ώστε οι πάνω να έχουν στέρεες βάσεις, απαραίτητο για να διατηρηθούν στην εξουσία ως διαχειριστές, επ’ αμοιβή, του μαύρου χρήματος και εντολοδόχοι όσων δεκαετίες τώρα βρίσκονται πίσω από το αγωνιώδες ερώτημα «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;» *(1) Το έλλειμμα κοινωνικής συνοχής και η απαξίωση των ιδεολογιών, είχαν σαν αποτέλεσμα την γενικότερη απαξίωση του πολιτικού συστήματος και των εκπροσώπων του αλλά και την κατάτμηση των αντιδράσεων, σε συντεχνιακό κάθε φορά επίπεδο.
 

Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

«Πρώτη φορά Αριστερά»: Πονηρό σύνθημα…


Το προεκλογικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ «πρώτη φορά Αριστερά» δεν είναι αθώο, ούτε ένα απλό προεκλογικό πυροτέχνημα…

Το σύνθημα αυτό είναι μελετημένο και δουλεμένο, με πολυσήμαντες διαστάσεις και πολυεδρικές λειτουργίες.

Καταρχάς το σύνθημα είναι ψευδές και άκρως παραπλανητικό. Πρώτη φορά «Αριστερά» υπήρξε επί ΠΑΣΟΚ (Ανδρέα).


Το ΠΑΣΟΚ της πρώτης περιόδου, ιδιαίτερα πριν γίνει κυβέρνηση, υπήρξε το πιο «αριστερό» και ριζοσπαστικό κόμμα της Ευρώπης. Το ΠΑΣΟΚ είχε σαν πρόσταγμα τη «Σοσιαλιστική Αλλαγή»!!!

Ο ΣΥΡΙΖΑ και τη λέξη «σοσιαλισμός» την έχει πετάξει στα σκουπίδια.

Το ΠΑΣΟΚ ευαγγελιζόταν «σοσιαλιστικές ανατροπές» και στο επίπεδο της Θεωρίας και στο επίπεδο της Πράξης, τις οποίες, φυσικά, άρχισε να τις εκπορνεύει και να τις ξεχνάει μετά την κυβερνητική του αναρρίχηση…


Το «ευαγγέλιο» του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ΕΕ και στόχος του, η διαχείριση (πιο «δίκαιη») του κατοχικού καθεστώτος του 4ου Ράιχ: Η Θεωρία και η Πράξη του ΣΥΡΙΖΑ είναι ολοκληρωτικά ενσωματωμένη στην Παγκοσμιοποίηση, αποτελεί το «αριστερό» της παπούτσι, ΠΡΙΝ καν γίνει κυβέρνηση.


Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο απόηχος του εκφυλισμού του ΠΑΣΟΚ, μια γελοιογραφία του που απέχει μίλια φωτός από το «αριστερό» ΠΑΣΟΚ της πρώτης περιόδου…

Οι «εγκέφαλοι», όμως, και οι «σχεδιαστές» αυτού του συνθήματος δεν ήθελαν, απλώς, να πλαστογραφήσουν την ιστορία, αν και αυτή η πλαστογράφηση της Ιστορίας, δείχνει πολλά και ευθυγραμμίζεται ΠΛΗΡΩΣ με τις επιταγές της Νέας Τάξης: Της πλαστογράφησης των ΠΑΝΤΩΝ…

Το να πετάς αυτό το σύνθημα λίγες ημέρες πριν από τις κάλπες είναι σαν θέλεις να διασώσεις τη «δεξιά κεφαλή» του 4ου Ράιχ: Τα δωσίλογα ανδρείκελα.


Διότι, το «πρώτη φορά Αριστερά» βελονιάζει και κινητοποιεί τα αντιδραστικά ιστορικά και πολιτικά σύνδρομα ενός μεγάλου μέρους των ψηφοφόρων, τους οποίους ωθεί σε «δεξιές» συσπειρώσεις…

Τρίτη 27 Μαΐου 2014

ΕΝΑΣ ΠΡΩΤΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ – Απόρριψη και δυσπιστία


του Γιώργου Καραμπελιά        


Μια καταδίκη της γερμανικής ηγεμονίας

Το πρώτο και καθοριστικό συμπέρασμα από τις ευρωπαϊκές εκλογές είναι η ενίσχυση των φυγόκεντρων τάσεων απέναντι στη γερμανική Ευρώπη. Παντού, από τη Βρετανία έως την Ιταλία και την Ελλάδα, από την Ισπανία έως την Ουγγαρία και τη Φιλανδία, ενισχύθηκαν οι τάσεις προς την προτεραιότητα της εθνικής αυτονομίας έναντι μιας Ευρώπης που έχει μπει κάτω από τον ζουρλομανδύα της Μέρκελ και τη στρατηγική της λιτότητας. Στη Βρετανία ο κλασσικός βρετανικός απομονωτισμός ξεπέρασε κάθε προηγούμενο και εκφράστηκε με τη μεταβολή του «ανεξαρτησιακού» κόμματος σε πρώτη δύναμη στις ευρωεκλογές. Στη Γαλλία η χαβιαριστερά των σοσιαλιστών, αλλά και η ευρωπαϊστικη «αριστερά» του Μελανσόν, ηττήθηκαν κατά κράτος μπροστά στη Λεπέν που εμφανίζεται ως υποστηρικτής της γαλλικής ανεξαρτησίας απέναντι στη Γερμανία. Στην Ιταλία ο Πέπε Γκρίλλο και το «κόμμα των πέντε αστέρων», παρά την υστερική φύση του αρχηγού του αναδείχθηκε σε δεύτερο κόμμα. Στις περισσότερες χώρες της ανατολικής και κεντρικής Ευρώπης, την Αυστρία, τη Φιλανδία, την Ουγγαρία, θριάμβευσε η ξενοφοβική δεξιά. Ακόμα και στην ίδια τη Γερμανία ενισχύθηκαν οι «εναλλακτικοί» για τη Γερμανία που υποστηρίζουν την αποχώρηση από το ευρώ, ενώ και το ναζιστικό NΡD εξέλεξε για πρώτη φορά ευρωβουλευτή.Τέλος στην Ελλάδα, ενισχύθηκε τόσο η ναζιστική δεξιά της Χ.Α. όσο και η αριστερά ­– ο Σύριζα και το ΚΚΕ- που αμφισβητούν την γερμανική ηγεμονία. Στην Ισπανία τέλος, τα δύο μεγάλα ευρωπαϊστικά κόμματα οι σοσιαλιστές και το λαϊκό κόμμα, έχασαν το 40% της δύναμής τους και ενισχύθηκαν οι μικρότεροι σχηματισμοί, η αριστερά που τριπλασίασε τη δύναμή της και κυρίως οι αγανακτισμένοι του Podemos, που μπήκαν στο ευρωκοινοβούλιο με 5 έδρες. Τέλος στην Ιρλανδία, ενισχύθηκε η πολιτική πτέρυγα του ΙΡΑ το Σιν Φέιν. Aν θέλαμε μάλιστα να κάνουμε μια τυπολογία αυτής της αντιγερμανικής και «αντιευρωλιγούρικης» ψήφου, θα λέγαμε πως στο Νότο της Ευρώπης ενισχύθηκε περισσότερο μια αριστερή αντισυστημική ψήφος, ενώ στο Βορρά και την Ανατολική Ευρώπη μια δεξιά και ακροδεξιά.

Η παρά φύσιν ανάδυση της Χ.Α.

H Ελλάδα αποκλίνει σε μεγάλο βαθμό από την ευρωπαϊκή ψήφο ακριβώς λόγω της έκτασης της κρίσης και των ιδιαιτεροτήτων της χώρας μας. Η έκταση της κρίσης υπήρξε τέτοια ώστε συρρίκνωσε αποφασιστικά τη λεγόμενη κεντροαριστερά, η οποία στο σύνολό της (ΕΛΙΑ, ΠΟΤΑΜΙ και ΔΗΜΑΡ) περιορίστηκε στο 15-16% σε αντίθεση με την ηγεμονική της παρουσία σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης στο 40-45%. Η κυβερνώσα δεξιά υπέστη επίσης κατακερματισμό και συρρίκνωση μια και περιορίστηκε με τη σειρά της στο 22% των ψήφων. Παράλληλα ενισχύθηκαν οι αντισυστημικές και αντιγερμανικές τάσεις με κυρίαρχη την επιβεβαίωση του ΣΥΡΙΖΑ που σταθεροποίησε τα ποσοστά του Ιουνίου του 2012 και την ενίσχυση της Χ.Α. στο 9,5%.

Το γεγονός ότι στην Ελλάδα παρά την έκταση της κρίσης η λεγόμενη αντισυστημική ψήφος διαμοιράστηκε σε δύο μεγάλες κατευθύνσεις (ΣΥΡΙΖΑ και Χ.Α.) καθώς και σε μία πληθώρα μικρότερων σχηματισμών (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ, Οικολόγοι κλπ) ή από την αντίθετη κατεύθυνση (ΛΑΟΣ, Πολύδωρας,κ.λπ.), είναι συνέπεια των ελληνικών ιδιαιτεροτήτων.

Σάββατο 24 Μαΐου 2014

Αγαπάς τη Νέα Δημοκρατία ; Μαύρισέ την για να τη σώσεις



Αν και ακούγεται οξύμωρος ο τίτλος, στις σημερινές εκλογές παίζονται πολλά μεταξύ αυτών και η διάλυση της Νέας Δημοκρατίας, της μεγάλη κεντροδεξιάς παράταξης που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Η χθεσινή αποτυχημένη συγκέντρωση στο Σύνταγμα που θύμιζε κάτι μεταξύ ιδιωτικού πάρτι και μνημοσύνου, έχει προβληματίσει  και τους πλέον αφελείς παραδοσιακούς ψηφοφόρους της που βλέπουν το κόμμα να διαλύεται με τους χειρισμούς του πρώην αποστάτη και νυν ηγέτη της.

Όλοι πλέον αναγνωρίζουν ότι το σημερινό πολιτικό έκτρωμα συγκυβέρνησης, της Νέας Δημοκρατίας με το ΠΑΣΟΚ της διαπλοκής και των μιζών, οδηγεί την μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη σε συντριβή και διάλυση.

Με την κεντροδεξιά διαλυμένη και τον ΣΥΡΙΖΑ εύκολο στόχο να διαλυθεί, λόγω πολυφωνίας, από τα κοράκια των αγορών  και τους ντόπιους συνεργάτες τους, όταν αναλάβει την εξουσία, κατανοούν ότι αυτά σημαίνουν την πλήρη διάλυση κάθε πιθανής αντίστασης στο τσουνάμι  που θ’ ακολουθήσει.

Ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους δεν θα είναι λίγοι οι παραδοσιακοί δεξιοί που θα επιλέξουν είτε να απέχουν, είτε να στηρίξουν άλλους πατριωτικούς σχηματισμούς στον χώρο της κεντροδεξιάς, ως καταφύγιο ανάγκης προκειμένου να διασωθεί η κεντροδεξιά παράταξη, δίνοντας το πράσινο φως ν’ ανακινηθεί θέμα ηγεσίας στη Νέα Δημοκρατία για ν’ αποφευχθεί η διάλυσή της.

Σε λίγες ώρες θα γνωρίζουμε εάν η Ένωση του Πολύδωρα και οι ΑΝΕΛ του Καμμένου θα βγουν οι κερδισμένοι της εκλογικής αναμέτρησης, θα γνωρίζουμε εάν αυτή η «ιδιότυπη  διάσωση» θα πετύχει ή εάν η κεντροδεξιά στην Ελλάδα σύντομα θ' αποτελέσει παρελθόν.
 

Σάββατο 10 Μαΐου 2014

Η δική μας ανέφικτη αστική τάξη- Το σήμερα


Αυτοί * και οι νεόπλουτοι των δεκαετιών που ακολούθησαν απετέλεσαν τον πυρήνα της άρχουσας τάξης – όχι φυσικά αστικής – του σήμερα. Της οικονομικής και μεντιακής, της δανειοβόρας, κρατικοδίαιτης, πολιτικόφαυλης και πειρατικής ολιγαρχίας. Που και σήμερα πάλι συνεχίζουν την παράδοση της συνεργασίας τους με τον «κατακτητή», στη νέα της εκδοχή, με τους τροϊκανούς, τους Μερκελιστές τους συστημικούς «τραπεζολάτρες» και τους χρηματοπιστωτικούς αφέντες.

Το έχει το DNA τους, όπως φαίνεται. Τα τελευταία πέντε χρόνια αυτή η ολιγαρχία, η βάρβαρη, η βίαιη και πειρατική, επιχειρεί έναν νέο «εμφύλιο». Για να γλυτώσει. Όπως τότε (1944) πριν από 70 χρόνια! Για να κρυφτεί πίσω από τον κουρνιαχτό που σηκώνει εναντίον του πολιτικού συστήματος. Που κατ’όνομα αυτό, δήθεν, κυβερνούσε. Και γι’αυτό το δικάζουν λυντσαρικά, τηλεοπτικά, συνολικά χωρίς ελαφρυντικά. Και αμετάκλητα. Υποβάλλουν τεχνηέντως την ιδέα και την κάνουν από υπόθεση βεβαιότητα, ότι δηλαδή, όσοι έτυχε να είναι πολιτικοί στα χρόνια της μεταπολίτευσης αυτοί είναι οι αποκλειστικά υπαίτιοι, γιατί αυτοί «εκυβέρνησαν»! Βαθυστόχαστο έως νηπιασμού επιχείρημα! Όμως, η εναγώνια κραυγή των Κων/νου Καραμανλή, το 1963 (μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη) διαχρονικά τους διαψεύδει. Διότι απλά οι πολιτικοί δεν εκυβέρνησαν, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων κορυφής.
Η «ψευδοελίτ» εκυβέρνησε. Η ολιγαρχία, έτσι όπως την περιγράψαμε, εκυβέρνησε. Συνεπικουρούμενη από τους «Νεποτικούς» των Πανεπιστημίων, των Τραπεζών και της Οβιδιακής Αριστεράς. Αυτό ήταν και είναι το βαθύ καθεστώς. Και αλλοίμονο σε εκείνους που δεν το βλέπουν. Είναι εκτός τόπου και χρόνου. Δεν έχουν ιδέα για τις σχέσεις αιτίων προς αιτιατά των πολιτικών πραγμάτων. Οι πενήντα οικογένειες παλαιές και παλαιοκοτζαμπασικές, ανανεούμενες και νεοπλουτικές, προστατευόμενες και ανήκουσες σε λέσχες και στοές, αυτές εκυβέρνησαν. Μέχρι και οι δήθεν κομματικοί στρατοί (πρασινοφρουροί και γαλαζοφρουροί) προσχήματα κυβερνώντων ήσαν. Και ψίχουλα και αποφάγια από το μεγάλο φαγοπότι του αρχοντολογιού μάζευαν.
 

Η δική μας ανέφικτη αστική τάξη - Το χθές

Η ιστορική αδικία είναι πελώρια και κραυγαλέα. Δεν άφησαν τους βιοπαλαιστές της υπαίθρου (μικρογεωργοποιμένες) να επεκταθούν και να ανέβουν με την αύξηση των εισοδημάτων τους, την εμπορία των προϊόντων τους και κατ’επέκταση την απόκτηση ρευστότητας. Ο κλήρος από γενιά σε γενιά εμίκραινε με την κληρονομική διαδοχή.

Ποτέ δεν έφθαναν σε παραγωγικό περίσσευμα, που θα το πωλούσαν και θα αποκτούσαν ρευστό το οποίο ούτως ή άλλως θα διετίθετο αποκλειστικά σχεδόν για την προίκα της θυγατέρας ή για το χτίσιμο σπιτιού. Όλο το προϊόν τους αφιερώνετο στην τροφή των μελών της (πολυμελούς) οικογένειας και στην ανατροφή των παιδιών. Και αυτό εγίνετο για αιώνες. Συγκεκριμένα, τους ύστερους δύο αιώνες της τουρκοκρατίας και σίγουρα τα πρώτα εκατό χρόνια της ελεύθερης και παραδοσιακής Ελλάδας.

Οι βιοπαλαιστές της υπαίθρου που είχαν το σφρίγος, τη δύναμη και την όρεξη να ανέβουν στην κλίμακα της κοινωνικής και οικονομικής καταξίωσης και μετακινούμενοι στις πόλεις να αποτελέσουν την αστική τάξη, και που αποτελούσαν τον κορμό και το δυνατό βιολογικό κύτταρο της φυλής, είχαν έναν εχθρό: τους κοτζαμπάσηδες. Αυτοί ήσαν – για να το πούμε απλά και σε ορολογία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου – οι «κουϊσλινγκ» της τουρκοκρατίας, οι  τοπικοί «κυβερνήτες», άρχοντες δοτοί και συνεργαζόμενοι με τον Τούρκο. Είχαν λάβει τα σχετικά προνόμια και τους σχετικούς τίτλους από τον Οθωμανό «περιφερειάρχη» ή και από την ίδια την Υψηλή Πύλη (La Porte Sublime). Καταδυνάστευαν με χίλιους τρόπους τους υποδουλωμένους Έλληνες. Με φόρους, με δικαστικές δικαιοδοσίες  που είχαν, αλλά και με ίντριγκες και με φόνους ακόμη εναντίον των δυνατών, φιλελεύθερων και ατίθασων Ελλήνων που τους έβλεπαν σαν δυνητική απειλή. Αυτές ήσαν οι κοινωνικές σχέσεις μεταξύ των σκλαβωμένων Ελλήνων από το 1600 μέχρι το 1821 και μεταξύ των «ελευθερωμένων» από το 1830 μέχρι το 1930, κατ’ελάχιστον. Για να μην πούμε μέχρι σήμερα, υπό τον όρο των ιστορικοπολιτικών κάθε φορά δεδομένων και εξελίξεων. Θα μπορούσε κανείς να εννοήσει την παραπάνω αλληλουχία των περιγραφών προβάλλοντας παράλληλα και την άλλη αληθινή παραδοχή: ότι αστική τάξη και ζωή της υπαίθρου είναι έννοιες ασύμβατες.

Τρίτη 6 Μαΐου 2014

ΣΥΡΙΖΑ και Θράκη (πρώτα συμπεράσματα από μια κρίση)


Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου            

Μόνο κατάπληξη, βαθύτατη θλίψη προκάλεσε, σε όσους διατηρούν στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα και τις ανάγκες του ελληνικού λαού, η υπόθεση του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ. Σαμαράς και τρόικα, Μιχαλολιάκος και Καμμένος, ο «Θεός της Αποχής», αν υπάρχει, όχι ανθοδέσμες, φορτηγά ολόκληρα με λουλούδια θάπρεπε να στείλουν στην Κουμουνδούρου για τους χειρισμούς της.

Ταυτόχρονα όμως, η υπόθεση αυτή πρέπει να θεωρηθεί και μεγάλη ευκαιρία – η τελευταία ίσως πριν από ενδεχόμενη ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών - για να διορθώσει ουσιαστικά η αριστερά την πορεία της και να αντιμετωπίσει τώρα δραματικά προβλήματα που κινδυνεύει να βρει αύριο μπροστά της. Η υπόθεση Σαμπιχά είναι η κορυφή του παγόβουνου. Αντί να αρνείται κάποιος την ύπαρξη του παγόβουνου, είναι πιο χρήσιμο να αλλάξει αμέσως πορεία.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, τρομερά ευαίσθητη στο ζήτημα της «εικόνας» και της (κακόηχης) «κυβερνησιμότητάς» της, έπληξε μόνη της αμφότερες, με τρόπο που κανείς αντίπαλος δεν θα κατάφερνε. Αφήνοντας εαυτήν έκθετη στο διατυπωθέν από σχολιαστές, καλοπίστως ή κακοπίστως, ερώτημα πως θα διαπραγματευθεί αύριο με τη Μέρκελ ή θα χειρισθεί μια κρίση με την Τουρκία.

Δεν βοηθάνε την αριστερά ψέμματα και εξωραϊσμοί. ‘Ανοιξαν σοβαρότατα ζητήματα περί τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ στα εθνικά, την ικανότητα διαχείρισης κρίσεων, τη δημοκρατικότητα της εσωτερικής και κοινωνικής λειτουργίας του, την αξιοπιστία του πολιτικού του διαβήματος. Διευκολύνθηκε αποφασιστικά δεξιά-ακροδεξιά να παρουσιάσουν την αριστερά ως «αντεθνική».

Μερικές φορές, με όσα συμβαίνουν, διερωτάται κανείς  αν και πόσοι στον ΣΥΡΙΖΑ αντελήφθησαν σε βάθος τους λόγους που το κόμμα εκτοξεύτηκε το 2012, παρολίγον να κερδίσει και δεν κέρδισε τις εκλογές.  Μεταξύ φθινοπώρου 2011 και Μαίου  2012 ο Τσίπρας έθεσε τον ΣΥΡΙΖΑ σε θέση υποψηφίου εθνικού ηγεμονικού υποκειμένου, φιλοδοξούντος να διακόψει τη μνημονιακή πορεία καταστροφής της ελληνικής κοινωνίας, του ελληνικού λαού, του ελληνικού κράτους και έθνους (προς τιμήν του, χρησιμοποιώντας και αρκετές ιδέες που παρήχθησαν εκτός ΣΥΡΙΖΑ).


Η Ζυγαριά του Μέλλοντος θα μας κρίνει …


Στις ευρωεκλογές του Μαΐου, θα κριθούμε όλοι μας κι ο καθ’ ένας χωριστά. Θα είναι η Ζυγαριά  και ο Κριτής του μέλλοντός μας. Η επιλογή ανάμεσα στο χθες που εξουσιάζει και στο αύριο που αξίζει να διαχειρίζεται αυτόν τον τόπο.

Αυτόν τον τόπο  που έχει μαζί, ευλογία και κατάρα.

Στις ευρωεκλογές θα μπούμε όλοι στην Ζυγαριά των επόμενων γενεών.  Των γενεών που «κάποιοι» εργάστηκαν για να διαγράψουν το μέλλον τους. Των γενεών των 450 ευρώ και πολλά σου είναι.

Στις ευρωεκλογές οι πολίτες θα κληθούν να δώσουν τη δική τους απάντηση, στην διαρκή εξαπάτηση, στην φοροληστρική επιδρομή των νεοβαρβάρων, στις απαλλαγές των υμετέρων.

Την δική τους απάντηση σε ΑΥΤΟΥΣ που τόσα χρόνια καταλήστεψαν την δημόσια περιουσία. Σε ΑΥΤΟΥΣ που εκ των υστέρω, ψήφιζαν νόμους απαλλαγής των ευθυνών τους. Σε ΑΥΤΟΥΣ που δεν σεβάστηκαν το μέλλον που δανείστηκαν από τις νέες γενιές και τα αγέννητα. Σε ΑΥΤΟΥΣ που δεν σεβάστηκαν την ίδια την Ιστορία …