Καρέκλες, δεκανίκια και άλλα πατριωτικά κι εκλόγιμα

«Στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται αλλά δεν γίνονται και πράγματα που γίνονται χωρίς να λέγονται.»

Στο διάστημα πριν τις διπλές εθνικές εκλογές του ’12 και με νωπά τα αιτήματα των αγανακτισμένων, είχαμε την εμφάνιση κινημάτων όπως οι ΑΝΕΛ και το ΕΠΑΜ, αλλά και μια μετακίνηση σημαντικού τμήματος ψηφοφόρων προς τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και την γνωστή άνοδο της Χρυσής Αυγής.

Με άλλα λόγια, είχαμε την ανάπτυξη αλλά και την ταυτόχρονη διάσπαση του «αντιμνημονιακού μετώπου», με αριστερή ή δεξιά κατεύθυνση, ανάλογα τα κριτήρια των ψηφοφόρων. Όσοι είχαν ως προτεραιότητα τα εθνικά – πατριωτικά  θέματα  μετακινήθηκαν προς τα δεξιά κι όσοι είχαν τα οικονομικά προς τα αριστερά, με κοινό αίτημα όλων την κατάργηση των μνημονίων και  παραπομπή των υπευθύνων στην δικαιοσύνη κάτι που και ο σημερινός πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς είχε εξαγγείλει στο περιβόητο Ζάππειο 3, υποσχόμενος εξεταστική επιτροπή για το πώς οδηγήθηκε η χώρα σε μνημόνιο.

Πριν προχωρήσω όμως, θεωρώ χρήσιμο και απαραίτητο να αναφέρω ότι όπως η περίοδος της χούντας απαξίωσε και σε ένα βαθμό «ποινικοποίησε», το «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια», ως σημαντικά στοιχεία κοινωνικής συνοχής, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει συλλογική αντίδραση, έτσι κι η μεταπολίτευση με τη σειρά της απαξίωσε στην πράξη και σε σημαντικό βαθμό τις ιδεολογίες, όπως αυτές αποτυπώθηκαν στα σκάνδαλα της καθημερινότητας κι ανεξαρτήτως πολιτικής προέλευσης των πρωταγωνιστών. Δεξιοί, αριστεροί, εκσυγχρονιστές, οικολόγοι ή ότι άλλο και πάντα σύμφωνα με τον αυτοπροσδιορισμό τους, ήσαν οι καθημερινοί πρωταγωνιστές μιας ατέλειωτης σειράς σκανδάλων που έβλεπε διαρκώς ο φορολογούμενος έλληνας πολίτης. ‘Ήταν η εποχή που όποιος είχε τη δυνατότητα να βάλει το χέρι στο βάζο και δεν το έκανε ήταν «πολιτικά καθυστερημένος», αφού …  «έτσι δούλευε το σύστημα». Πυραμίδες εξουσίας, ώστε οι πάνω να έχουν στέρεες βάσεις, απαραίτητο για να διατηρηθούν στην εξουσία ως διαχειριστές, επ’ αμοιβή, του μαύρου χρήματος και εντολοδόχοι όσων δεκαετίες τώρα βρίσκονται πίσω από το αγωνιώδες ερώτημα «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;» *(1) Το έλλειμμα κοινωνικής συνοχής και η απαξίωση των ιδεολογιών, είχαν σαν αποτέλεσμα την γενικότερη απαξίωση του πολιτικού συστήματος και των εκπροσώπων του αλλά και την κατάτμηση των αντιδράσεων, σε συντεχνιακό κάθε φορά επίπεδο.

 

Τι σήμαινε όμως αυτή η απαξίωση των ιδεολογιών ;  Μα την απαξίωση των διαχρονικών αξιών και αρχών της ελληνικής κοινωνίας, ως πολιτισμικό της στοιχείο και ως γνωστόν μια κοινωνία χωρίς αξίες και αρχές είναι μια κοινωνία χωρίς φραγμούς κι αναστολές. Είναι μια κοινωνία που προάγεται το εγώ σε βάρος του συνόλου, άρα μια μη κοινωνία, μια απόπειρα αρμονικής συνύπαρξης λύκων και προβάτων, με την προσχηματική συνύπαρξή τους κάτω από μανδύες ισότητας … δικαιωμάτων, προσχηματικών συνταγματικών ελευθεριών κι επίπλαστου ευδαιμονισμού.

Ως επόμενο όλων αυτών, κάποιες προσπάθειες δημιουργίας νέων κινημάτων, στον βαθμό που τυχαίνει να γνωρίζω, είχαν προτεραιότητά τους τα καταστατικά αντί των ιδεολογικών διακηρύξεων, σα να επρόκειτο για επερχόμενη σύσταση ανωνύμων εταιρειών … Η μία περίπτωση, αν και ναυάγησε ως απόπειρα δημιουργίας πολιτικού φορέα, μετεξελίχθηκε σε κίνημα προστασίας των καταναλωτών από τις Τράπεζες. Μια άλλη περίπτωση που επίσης ξεκίνησε με την λογική των καταστατικών - συμπτωματικά το διάστημα που οι ΑΝΕΛ είχαν το συνέδριό τους - και με τις διεργασίες να γίνονται ιντερνετικά σε δημόσια θέα,  σ’ έναν περίεργο ρόλο μεταξύ ιντερνετικού μέντορα ή επικοινωνιολόγου, έφτασε (ή έντεχνα οδηγήθηκε) σε αδιέξοδο λίγο καιρό μετά την λήξη του συνεδρίου των ΑΝΕΛ.

 

Στο διάστημα μεταξύ των εκλογών του ’12 και των πρόσφατων ευρωεκλογών, δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που οι ανεξαρτητοποιήσεις βουλευτών ή στελεχών κομμάτων, συνοδευόντουσαν από ίδρυση νέων κομμάτων, επιβεβαιώνοντας την ρήση « όσοι οι Έλληνες τόσοι κι οι καπεταναίοι» και κατά την προσωπική μου εκτίμηση, την πλειοψηφία όσων «φωνάζουν δυνατά», να αποσκοπεί στην ανάληψη ρόλου. Στην διαμόρφωση θέσεων ισχύος -πόσα πρόβατα ψηφοφόρων διαθέτει ο κάθε πολιτικός τσοπάνης - ώστε να αποκτήσουν ενεργό ρόλο στο σημερινό πολιτικό σκηνικό. Το γεγονός αυτό απέδειξε άλλωστε η πρακτική της μονοσταυρίας, σε συνδυασμό με άλλα πολλά «περίεργα» κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου και για τα οποία ενδεχομένως επανέλθω με άλλο άρθρο.

Προς το παρόν, ας κρατήσουμε ως συμπέρασμα ότι «η κοινωνία των μετρίων», μόνο μέτριους έχει σκοπό να αναδείξει, για να μπορεί να τους ελέγχει …

 

παραπομπές :

*(1) : Η δική μας ανέφικτη αστική τάξη

 

 

 

Γιάννης Μ.