Σάββατο 7 Ιουνίου 2014

Κλεάνθης Γρίβας - Η Κατασκευή της Τρομοκρατίας





«Κάθε βομβιστική επίθεση από το 1969 και μετά συνδεόταν με μια ομάδα. Οι διαταγές δίνονταν από ένα μηχανισμό που ανήκε στο κράτος και, ειδικότερα, από μια παράλληλη μυστική δομή του υπουργείου Εσωτερικών».

Δήλωση του νεοφασίστα τρομοκράτη Vincent Vinciguerra, κατά τη διάρκεια της δίκης του, το 1990. Ο Vinciguerra το 1972 πήρε μέρος σε βομβιστική ενέργεια που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο τριών καραμπινιέρων. (SundayIndependent, 11/11/1990).

 «Ο σκοπός δικαιώνει τα μέσα; Αυτό είναι πιθανό. Ποιος, όμως, θα δικαιώσει το σκοπό; Σ’ αυτή την ερώτηση (που η ιστορική σκέψη αφήνει ξεκρέμαστη) η εξέγερση απαντά : Τα μέσα».

 AlbertCamus, Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος

(Αθήνα, Μπουκουμάνης, 1971, σ. 362)



1) H «ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΕΝΤΑΣΗΣ»

 Μια προσεκτική ανασκόπηση στην εφαρμογή της τρομοκρατίας, από την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου (1947) μέχρι σήμερα, οδηγεί στην εξαγωγή δύο βασικών συμπερασμάτων:

1) Σε όλες σχεδόν τις τρομοκρατικές ενέργειες, αρχικά «ανακαλύπτεται» κάποιο «ερυθρό» ίχνος που στρέφει την προσοχή σε μια από τις πολλές ασήμαντες ομαδούλες της «αριστεράς» και στη συνέχεια, όλες οι αποδείξεις οδηγούν στο χώρο των μυστικών υπηρεσιών, του παρακράτους και των ακροδεξιών οργανώσεων.

 

2) Αυτή η τρομοκρατική σταθεροποιητική δραστηριότητα των μυστικών υπηρεσιών εξελίχθηκε σεδύο διακριτές φάσεις.

 Στην πρώτη φάση (1947-1970), οι μυστικές υπηρεσίες αναθέτουν την εκτέλεση των «σταθεροποιητικών» (τρομοκρατικών) ενεργειών σε πράκτορές τους ή σε όργανά τους από το χώρο των ομάδων της εξτρεμιστικής δεξιάς, και στη συνέχεια προσπαθούν να τις αποδώσουν στην κοινοβουλευτική ή στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά, κατασκευάζοντας «ενόχους».

Στη δεύτερη φάση (1971 και μετά), σημειώνεται μια ποιοτική αλλαγή στη «σταθεροποιητική» (τρομοκρατική) τακτική των μυστικών υπηρεσιών, η οποία συμπίπτει με την κοινοποίηση του «Εγχειριδίου Εκστρατείας για τις μυστικές υπηρεσίες που διεξάγουν Επιχειρήσεις Σταθεροποίησης»των στρατηγών Westmorland (αρχηγού του αμερικανικού επιτελείου ενόπλων δυνάμεων και γνωστού σφαγέα του Βιετνάμ) και Wicklam.

Το «Εγχειρίδιο» άρχισε να εφαρμόζεται για την αποσταθεροποίηση στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης με τρομοκρατικές δραστηριότητες, αμέσως μετά την κοινοποίησή του στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες (Μάρτιος 1970), με τα κωδικά στοιχεία FM 30-31 (FieldManual/Εγχειρίδιο Επιχειρήσεων, που συνοδευόταν από 3 παραρτήματα FM 30-31 A, B και C) και έγινε η Βίβλος της «καθημερινής πρακτικής» των μυστικών υπηρεσιών κατά την εποχή στην οποία αρχηγοί της CIA είναι ο Ούλιαμ Κόλμπι (έως το 1975) και ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος (1976).

Μετά την κοινοποίηση αυτού του «Εγχειριδίου Σταθεροποιητικών [Τρομοκρατικών] Ενεργειών» στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες στην Ευρώπη και στις μυστικές υπηρεσίες των ευρωπαϊκών κρατών (που εκπαιδεύονται και καθοδηγούνται από τις αντίστοιχες αμερικανικές), σημειώνεται μια ριζική μεταβολή της τακτική τους και μια ποιοτική αλλαγή της μεθοδολογίας τους:
 
Από ένα σημείο και μετά, σ’ εφαρμογή των οδηγιών του «Εγχειριδίου», οι μυστικές υπηρεσίες αντί να πραγματοποιούν τρομοκρατικές πράξεις με δικούς τους πράκτορες και να προσπαθούν εκ των υστέρων να κατασκευάσουν ενόχους προερχόμενους από το χώρο της αριστεράς,

Οδός Κεμάλ – Αριθμός μηδέν


Μουσταφά Κεμάλ Πασά, ο Ατατούρκ Μουσταφά Κεμάλ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1881. Μητέρα του ήταν η Τουρκομακεδόνισσα Ζουμπεϊντέ Χανούμ και πατέρας του ο Αλβανός Αλή Ριζά. Υπήρξε αξιωματικός καριέρας και μέλος εθνικιστικών ομάδων. Η κορυφαία οργάνωση απ΄αυτές, με την επωνυμία “Ένωση και Πρόοδος”, προκάλεσε το πραξικόπημα του 1908, με το οποίο οι στρατιωτικοί -γνωστοί ως Νεότουρκοι- έλαβαν την εξουσία.

dsc04556.JPGΟ τουρκικός εθνικισμός είχε ως κέντρο της δράσης του την οθωμανική Θεσσαλονίκη. Εκεί αποφάσισε την επίλυση του εθνικού προβλήματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη φυσική εξόντωση των γηγενών χριστιανικών εθνοτήτων. Οι Νεότουρκοι εθνικιστές, έχοντας ως όνειρο τη δημιουργία μιας απέραντης τουρκομουσουλμανικής αυτοκρατορίας από τις παρυφές της Κίνας έως τη Μεσόγειο, εισήλθαν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των Γερμανών.

Η ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δημιούργησε ένα ευνοϊκό πλαίσιο για την ρύθμιση του εθνικού ζητήματος με βάση την αρχή της αυτοδιάθεσης των εθνοτήτων. Έτσι, ως πιθανότερη εξέλιξη φαινόταν η αντικατάσταση της πολυεθνικής μουσουλμανικής Αυτοκρατορίας, από έθνη-κράτη. Η Συνθήκη των Σεβρών, ικανοποίησε σε μεγάλο βαθμό τους πόθους των υπόδουλων εθνών. Η Τουρκία, ως εθνικό κράτος πλέον, θα κατείχε το μεγαλύτερο μέρος της Μικράς Ασίας, η Ιωνία και η Αν. Θράκη θα ενώνονταν με την Ελλάδα, η Αρμενία και το Κουρδιστάν θα αποκτούσαν την ανεξαρτησία τους. Οι Έλληνες, οι οποίοι ήταν περί το ένα τέταρτο του συνολικού οθωμανικού πληθυσμού, βρέθηκαν να ελέγχουν το ένα έκτο του οθωμανικού εδάφους, ενώ εξαιρέθηκε το έδαφος του Πόντου.

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2014

«Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι…»


Ο μέγας ορισμός. Ο αυτοπροσδιορισμός μέχρι θανάτου. Όταν πιστέψεις σε κάτι. Όταν πεισθείς για κάτι. Μέχρι θανάτου. Όταν αφιερωθείς σε κάτι. Που δεν είναι προστακτικός, επιτακτικός νόμος. Ούτε διαταγή και γραπτές εντολές πάνω σε δύο πλάκες σαν του Μωϋσή στο όρος Σινά. Αλλά είναι κάτι σαν ηχώ. Σαν αύρα γλυκειά. Τα λόγια, τα ρήματα εκείνων. Δηλαδή των προγόνων. Των εφόρων της Σπάρτης έστω. Των υπευθύνων της παράδοσης. Των αρχειοφυλάκων του προφορικού λόγου. Που έδιναν στιλπνότητα στην προαιώνια μνήμη. Και τηρούσαν επίκαιρο τον ηθικό κανόνα. Σ’ αυτόν υπήκουσαν. Θα μπορούσαν ίσως, αν ήσαν παράσπονδοι, να μην υπακούσουν. Να ισχυρισθούν πως δεν ένοιωσαν την αύρα, δεν άκουσαν την ηχώ των προφορικών ρημάτων, πως τα ξέχασαν ή πως δεν θα ίσχυαν στο απόλυτο. Δηλαδή, στο μέχρι θανάτου. Ή στη σύγκρουση με ασυγκρίτως υπέρτερες δυνάμεις και με βασιλιάδες χρυσοποίκιλτους, που γυρεύουν και λαμβάνουν από τους δειλούς πάντα γη και ύδωρ, και με μηχανές πολέμου. Για την ακρίβεια, δεν υπήκουσαν. Επείσθησαν. Χωρίς διαταγή, χωρίς γραπτό νόμο, χωρίς γραπτό σύνταγμα, χωρίς κατάρες, απειλές και αφορισμούς, χωρίς αντάλλαγμα. Και έπεσαν όλοι. Από βασιλέως μέχρι στρατιώτου. Δεν επτοήθησαν ούτε μόλις φάνηκε εκεί ο πάντα αναγκαίος σε κάθε θυσία Εφιάλτης. Και έτσι κουασιμοδικός, καμπούρης και πεντάσχημος, φιλάργυρος, βούλιμος, φιλήδονος και εγωπαθής που ήταν, έστω και μη δυνάμενος να κρατήσει ψηλά την ασπίδα, έμοιαζε με τον θάνατο τον ίδιο. Σαν προαναγγελία, σαν προεξόφληση, σαν πιστοποίηση βεβαίου γεγονότος. Και όταν παρακαλούν ευγενικά τον ξένο αγγελιαφόρο να πει στους Λακεδαιμονίους «ότι εδώ κείμεθα» δεν θέλουν καμμιά αναγνώριση ή υστεροφημία. Είναι βέβαιο αυτό. Η γραφή του Σιμωνίδη από την Τζιά, λιτή, απλή, δωρική, αυστηρή όπως είναι, το εξασφαλίζει, το κατοχυρώνει, το μαρτυρεί, το εγγυάται. Απλά, αναφέρουν ταπεινά και στρατιωτικά. Και για να ξέρουν οι δικοί τους πού βρίσκονται, πώς βρίσκονται, σε ποιά στάση, σε ποιά κατάσταση. Μην τους ψάχνουν άδικα. Αν τους έχουν πάρει τα «πουλιά». Ένας αόρατος φροντιστής του πεπρωμένου, που το ορίζει και το κινεί, σχηματοποιεί στους μαχητές των Θερμοπυλών την απόλυτη εσωτερική προαίρεση-αυτοπροαίρεση που τους κάνει και νικητές και αθάνατους. «Τοις κείνων ρήμασι…». Όχι «τοις κείνων μανιφέστοις ή κομματικαίς γραμμαίς ή ωφελιμιστικαίς απαιτήσεσι». Το «τοις κείνων ρήμασι…» των μαχητών, ηθικών νικητών των Θερμοπυλών προϋποθέτει μια ουράνια κοινωνία αξιών, ενοικούσα στην ψυχή τους, μια πλατειά θέαση της ιστορίας και των διδαγμάτων της, και μια απέραντη αγάπη προς τους όμαιμους προγόνους τους. Αγάπη, όχι αυστηρούς και επιτιμητικούς σεβασμούς και επιτακτικές υποταγές. Αγάπη σαν αυτή που κήρυξε ο Χριστός και εστιχούργησε ο Απόστολος Παύλος στην προς Κορινθίους επιστολή του.

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2014

Η έννοια του ζωτικού χώρου και το δικαίωμα προάσπισής του



Αν και η έννοια του ζωτικού χώρου έχει συνδεθεί με τη ναζιστική Γερμανία και την αντίστοιχη  θεωρία που εφάρμοσε για την κατάληψη εδαφών, εκτός των δικών της συνόρων, είναι μια έννοια άρρηκτα συνδεδεμένη με την επιβίωση του ατόμου και των λαών.


Η οικονομική και πολιτική θεωρία του ζωτικού χώρου εμφανίσθηκε και έλαβε μεγάλη έκταση κατά την διάρκεια του μεσοπολέμου στη Γερμανία και απετέλεσε τη δογματική βάση του Εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος του Χίτλερ και πάνω στην ίδια ακριβώς επεκτατική χρήση της, έχουμε τις βλέψεις της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδας, όπως έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς από τον Νταβούτογλου, τον ίδιο τον Ερντογάν και άλλους αξιωματούχους, κάτι που οι υποτιθέμενοι «προοδευτικοί» και  σύγχρονοι επίγονοι του Γκαίμπελς επιμελώς ξεχνούν να αναφέρουν. *(1Α) κ *(1Β)

Και γράφω υποτιθέμενοι, καθώς πολλά είναι τα σενάρια με σημείο εκκίνησης ύποπτους οργανισμούς, ιδρύματα και υπηρεσίες (μεταξύ αυτών και της ΜΙΤ) που φυσικά εμφανίζονται με «ανθρωπιστικό», «αντιρατσιστικό» ή άλλο προσωπείο, στη χώρα που έχει παράδοση στην αφέλεια, ήδη απ’ την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, με τον καταγεγραμμένο ιστορικά περσικό πρακτορισμό. *(1Γ)


Σύμφωνα με την θεωρία αυτή, ένας λαός δικαιούται να επεκταθεί σε εδάφη, που αναγκαιούν σ΄ αυτόν, προκειμένου να ικανοποιηθούν δημογραφικές και οι εξ αυτών παραγόμενες οικονομικές ανάγκες του. Οι δημογραφικοί αυτοί λόγοι θεμελιώνονται επί της έννοιας πάντοτε του φυσικού δικαιώματος ενός λαού να μη στερείται του αναγκαίου γι αυτόν εδαφικού χώρου, άνευ της ικανοποίησης του οποίου εγκυμονείται ο κίνδυνος να υποστεί τις ολέθριες συνέπειες του υπερπληθυσμού. Από οικονομικής πλευράς η επιζητούμενη επέκταση αυτή δικαιολογείται από την ιδέα του να επιτευχθεί τουλάχιστον αυτάρκεια ως προς τα κυριότερα οικονομικά αγαθά και τις πρώτες ύλες. *(1)

Αυτή ήταν η επεκτατική χρήση της έννοιας «ζωτικός χώρος» ενός λαού σε βάρος άλλων, γεγονός που όμως δεν αναιρεί την αξία και την σημασία του ζωτικού χώρου για την ανάπτυξη του ατόμου και των λαών.

Η δυνατότητα ενός λαού να μπορεί να αναπτυχθεί και να καλύψει τις ανάγκες του μέσα στα πλαίσια της επικράτειάς του, εκτός των άλλων εξαρτάται και από την γεννητικότητα. «Οι περισσότεροι από εμάς θεωρούν ότι, όταν πριν από 40.000 χρόνια ο πληθυσμός ολόκληρης της Γης ήταν 500.000 άτομα, επομένως δεν υπήρχε καμία απειλή υπερπληθυσμού. Κι όμως, για να τραφεί μια ομάδα ανθρώπων με τα θηράματα που έπιαναν οι κυνηγοί, χρειάζονταν κατά μέσο όρο ζωτικό χώρο 10 έως 25 τετραγωνικών χιλιομέτρων ανά άτομο. Έτσι, όταν μια ομάδα κυνηγών – τροφοσυλλεκτών ξεπερνούσε τα 25 έως 50 άτομα, βρισκόταν εκτεθειμένη σε σοβαρούς κινδύνους όσον αφορά τον ανεφοδιασμό της σε τρόφιμα. Ο υπερπληθυσμός είναι μια έννοια μεταβλητής γεωμετρίας, η οποία συνδέεται στενά με το ζήτημα των διαθέσιμων πόρων. Όμως, ο τρόπος με τον οποίο γίνεται αντιληπτή από τον πολύ κόσμο ταυτίζεται με την εικόνα ανθρώπων στριμωγμένων σαν σαρδέλες σε έναν περιορισμένο χώρο.» *(2)
 

Τρίτη 3 Ιουνίου 2014

Αριστερά και Δεξιά στην Ελλάδα


Περικλής Σ. Βαλλιάνος   
Ο διαχωρισμός Αριστεράς και Δεξιάς έχει νόημα, και μεγάλο μάλιστα. Η αντιπαράθεση διεξάγεται στις πολιτισμένες χώρες μέσα σε πλαίσιο υποκείμενης συναίνεσης. Υπάρχει κοινή αποδοχή του συνταγματικού πλαισίου της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, χωρίς υπεκφυγές, χωρίς αστερίσκους περί κάποιας άλλης «αληθινής» δημοκρατίας κτλ. Υπάρχει δέσμευση για την ελαχιστοποίηση της διαφθοράς, με στιβαρούς ελεγκτικούς θεσμούς που αποκλείουν την κομματική άλωση του κράτους ή τη χρήση του δημόσιου αξιώματος και για τον ελάχιστο προσωπικό πλουτισμό.

Σε τι αφορά ο γνήσιος διάλογος Αριστεράς-Δεξιάς; Στον τρόπο κατανομής του παραγόμενου κοινωνικού προϊόντος, με σκοπό τη μέγιστη δυνατή συλλογική ωφέλεια. Η Αριστερά προτείνει την αυξημένη φορολογία σε πρόσωπα και επιχειρήσεις, ούτως ώστε να διευρυνθεί το πλέγμα της προστασίας που παρέχεται κατ’ αρχάς στους αδύνατους, αλλά κατόπιν και σε όσο περισσότερους είναι δυνατόν. Η Δεξιά επιχειρηματολογεί ότι η υπέρμετρη αύξηση της φορολογίας θα προκαλέσει μείωση της επιχειρηματικής δραστηριότητας, και άρα μείωση των φόρων που συλλέγει το κράτος, και άρα μείωση της δυνατότητας να χρηματοδοτηθεί το εκτεταμένο κοινωνικό κράτος. Η συζήτηση αυτή είναι ορθολογική και είναι δυνατόν να καταλήξει σε μια κοινώς αποδεκτή λύση που θα ικανοποιεί τις θεμιτές βλέψεις και των δύο πλευρών. Θα συνδυάζει δηλαδή την υγιή επιχειρηματικότητα με το κοινωνικό κράτος. Αυτό έγινε στη δυτική Ευρώπη μεταπολεμικά.

Υπάρχει, πέραν του οικονομικού, και το πολιτιστικό διακύβευμα. Σε ποιο βαθμό δηλαδή ο κρατικός έλεγχος απονευρώνει τη δημιουργικότητα των πολιτών και εκτρέφει ένα ήθος εξάρτησης από τις «ευεργεσίες» του κράτους-παραμάνα. Ομως και εδώ μπορεί κάλλιστα να βρεθεί η χρυσή τομή, με κανένα σκεπτόμενο άνθρωπο να μην υποστηρίζει πλέον την κρατικοποίηση των πάντων.

Κρίσιμο ρόλο εδώ παίζει μια παιδεία που καλλιεργεί την αυτόνομη κριτική σκέψη και δεν έχει σχέση με ιδεολογική κατήχηση, πολλώ δε μάλλον με κομματική στρατολογία. Είναι προφανές πως η διαμάχη Αριστεράς-Δεξιάς στη μεταπολιτευτική Ελλάδα ήταν ψευδεπίγραφη. Γιατί δεν ίσχυε καμία από τις παραπάνω προϋποθέσεις. Κατ’ αρχάς δεν υπήρχε εσωγενές οικονομικό πλεόνασμα για να κατανεμηθεί. Η παραγωγική βάση του τόπου καταστράφηκε συνειδητά. Τα «νέα τζάκια» δήθεν επιχειρηματιών που αναδείχθηκαν δεν ήταν παρά κομματικοί εγκάθετοι που απομυζούσαν τον δημόσιο πλούτο για λογαριασμό των προστατών τους.


Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014

Έκθεση του ΟΗΕ για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα




Γράφει ο Γιώργος Ιεροδιάκονος

Έκθεση του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, δημοσιευθείσα την 07/03/2014 στο σάιτ του ΟΗΕ, επικρίνει με τον πιο περιγραφικό τρόπο την Ελληνική κυβέρνηση για την μεθοδική καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των ατομικών, πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος στην ανάπτυξη και την πρόοδο.

Μάλιστα, ο διεθνής εμπειρογνώμονας του ΟΗΕ Cephas Lumina εκφράζει τη λύπη του για την έλλειψη δέσμευσης από την Ελλάδα στην εντολή του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων να αντιμετωπίσει τις προφανείς προκλήσεις στην προοδευτική υλοποίηση των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών.

Επίσης επικρίνει την ελληνική κυβέρνηση για την βάναυση καταπάτηση των συνταγματικών και διεθνών δεσμεύσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αναφέρει η έκθεση του ΟΗΕ:

«Το Σύνταγμα της Ελλάδα θέτει μια σειρά από υποχρεώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Κράτος. Το άρθρο 2(1), υπογραμμίζει ότι «ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας». Το μέρος ΙΙ του Συντάγματος προβλέπει ρητά μια σειρά από άλλες υποχρεώσεις του κράτους, συμπεριλαμβανομένης της προστασίας της ιδιοκτησίας (άρθρο 17) της οικογένειας, της μητρότητας και της παιδικής ηλικίας (άρθρο 21.1) η ειδική φροντίδα για την υγεία (άρθ. 21 (2) και (3)), η εξέλιξη των συνθηκών εργασίας (άρθρο 22 (1)) και της κοινωνικής ασφάλισης (Άρθρο 22 (5)). Διάφορα δικαιώματα αντιστοιχούν σε αυτές τις υποχρεώσεις, συμπεριλαμβανομένων των δικαιωμάτων στην ισότητα όλων των Ελλήνων (άρθρο 4), την κοινωνική, οικονομική και πολιτική συμμετοχή (άρθρο 5), την ελεύθερη διακίνηση της πληροφορίας (άρθρο 5Α), αίτηση (άρθρο 10), της ειρηνικής συνάθροισης (11 art.), δωρεάν δημόσια εκπαίδευση (άρθρο 16 (2)), ιδιοκτησίας (άρθρο 17 (2)), την υγειονομική περίθαλψη (άρθρο 21 (3)), εργασία (άρθρο 22 (1)), την κοινωνική ασφάλιση (άρθρο 22 (5)) και την ελευθερία του συνδικαλισμού (άρθ. 23). Το άρθρο 21.4 ορίζει ότι « η απόκτηση κατοικίας από αυτούς που τη στερούνται ή που στεγάζονται ανεπαρκώς αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας του Κράτους ». Το άρθρο 25, παράγραφος 1 αναφέρεται ρητά στην αρχή του κράτους πρόνοιας και υπογραμμίζει ότι όλα τα δημόσια ιδρύματα οφείλουν να διασφαλίζουν την αποτελεσματική εφαρμογή αυτών των δικαιωμάτων».

Οι διατάξεις αυτές καθορίζονται από τα πρότυπα που καθορίζονται σε διάφορες βασικές διεθνείς και περιφερειακές συνθήκες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένου του Διεθνούς Συμφώνου για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα και τον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη, στα οποία η Ελλάδα είναι συμβαλλόμενο μέρος.

ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΚΟΤΗΤΑ, ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ





Στατιστικά στοιχεία

Το τρέχον παγκόσμιο ποσοστό αυτοκτονιών είναι: 10.07 ανά 100.000 άτομα

Ένα εκατομμύριο κατά προσέγγιση ο αριθμός των αυτοκτονιών σε όλο τον κόσμο κάθε χρόνο.

Κάθε 40 δευτερόλεπτα κάποιος πεθαίνει από αυτοκτονία.

60 τοις εκατό αύξηση σε ποσοστά αυτοκτονιών παγκοσμίως στο διάστημα των τελευταίων 45 ετών.

Εκδηλώνονται 20 αποτυχημένες απόπειρες αυτοκτονίας για κάθε επιτυχημένη.

Οι γυναίκες είναι πιο πιθανό να επιχειρήσουν αυτοκτονία, ενώ οι άνδρες είναι πολύ πιο πιθανό να πετύχουν τελικώς τον θάνατο τους.

Την θλιβερή πρωτιά παγκοσμίως κατέχει η Γροιλανδία με 108,1 αυτοκτονίες στους 100.000, ακολουθούμενη από την Λιθουανία (31,8/100.000), Νότια Κορέα (31,7), Γουινέα (26,4), Καζακστάν (25,6) κλπ.

Την πρώτη θέση παγκοσμίως σε αυτοκτονίες εφήβων κατέχει η Ρωσική Ομοσπονδία όπου ένας στους δώδεκα εφήβους ηλικίας 15-19 ετών αποπειράται κάθε χρόνο να αυτοκτονήσει ενώ υπολογίζεται ότι 20 έφηβοι ανά 100.000 βάζουν τέλος στη ζωή τους κάθε χρόνο στη Ρωσία, ποσοστό που είναι τρεις φορές μεγαλύτερο από το μέσο όρο στον υπόλοιπο κόσμο, ακολουθούμενη από το Καζακστάν και τη Λευκορωσία. Έρευνες απέδωσαν τον αυξημένο αριθμό αγοριών που αυτοκτονούν στη χρήση ναρκωτικών και την κατανάλωση αλκοόλ. Ωστόσο, το ποσοστό των αυτοκτονιών και των αποπειρών αυτοκτονίας αυξήθηκε κατά 35-37% στη Ρωσία τα τελευταία χρόνια, σύμφωνα με τη Ροσποτρεμπνάντζορ.

Στο σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης το ποσοστό των αυτοκτονιών μειώθηκε ετησίως κατά 1,9% από το 2000 έως το 2008. Σύμφωνα όμως με μία πρόσφατη έρευνα το ποσοστό των αυτοκτονιών στην Ευρώπη μετά την έναρξη της κρίσης, είναι εντυπωσιακά αυξημένο. Έτσι κατά τη διάρκεια της περιόδου 2007 - 2009 που η ανεργία αυξήθηκε στα 27 κράτη μέλη κατά 35%, το ποσοστό των αυτοκτονιών αυξήθηκε τουλάχιστον 5%. Η αύξηση του ποσοστού αυτού παρατηρείται σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. πλην Αυστρίας, όπου υπήρξε ελαφρά μείωση του ποσοστού των αυτοκτονιών.

Από ό,τι φαίνεται η Οικονομία είναι ο κύριος λόγος για την αύξηση των αυτοκτονιών στην χώρα μας, αλλά και παγκοσμίως τα τελευταία χρόνια. Το φαινόμενο σε αυτήν την έκταση, έκανε πρώτη φορά την εμφάνισή του το 1998 στη Νότια Κορέα και τιτλοφορήθηκε από τον Τύπο ως «αυτοκτονίες του ΔΝΤ» επειδή οι αυτόχειρες φέρονταν να πιστεύουν ότι η απώλεια της εργασίας και των πόρων προς το ζην ήταν αποτέλεσμα των μεταρρυθμιστικών πολιτικών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο οι αυτόχειρες στη Νότια Κορέα είχαν αυξηθεί κατά 45%. Σύντομα ο όρος «IMF SUICIDES» θα εμφανιζόταν και στη διεθνή επιστημονική βιβλιογραφία.
 

Το Γεωπολιτικό Πλαίσιο της Εποχής του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στην Ευρώπη και στην Ασία

 
 

Αν στην εποχή μας στις αρχές του 21ου αιώνα, χαρακτηρίζουμε την Αμερική ή την Ρωσία ή την Κίνα σαν υπερδυνάμεις και τους Προέδρους τους σαν πλανητάρχες, τότε κατ΄ αναλογία εποχών θα μπορούσαμε να αναγάγουμε τον χαρακτηρισμό αυτό στην εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου (3ος αιώνας π.Χ), για να σκιαγραφήσουμε την τότε Περσία (σημερινό Ιράν) και τους ηγέτες – ηγεμόνες της, και μετέπειτα τον Μέγα Αλέξανδρο και τους έλληνες της ελληνιστικής περιόδου, τους οποίους στην συνέχεια διαδέχθηκαν οι ρωμαίοι, σαν νέα επικυρίαρχη δύναμη.

Το γεωπολιτικό και γεωοικονομικό περιβάλλον της Ελλάδος και της Περσίας του 3ου π.Χ αιώνα, τόσο στην εσωτερική τους επικράτεια, όσο και στην ευρύτερη εξωτερική τους περιφέρεια, παρουσίαζε μια σύνθετη πολυπλοκότητα.

Η πολυπλοκότητα εκείνη είχε εκπηγάσει από μια σειρά ιστορικών, κοινωνικών, μορφωτικών, ταξικών, γεωγραφικών και οικονομικών λόγων, αλλά και συστημάτων διοίκησης. Η ανέλιξη των κοινωνιών και του πολιτισμού αυτών των δύο κύριων κόσμων της υπόψη περιόδου, βασίστηκε σε διαφορετικές βάσεις εθίμων και νοοτροπίας και αντίθετους δρόμους πολιτικών δεδομένων. Η Ελλάδα αντιπροσώπευε την Ευρώπη και η Περσία την Ασία. Στο εθνολογικό και πολιτικό ανάγλυφο Ευρώπης και Ασίας, δεν υπάρχουν άλλα έθνη με παρουσία πολιτισμού. Για παράδειγμα, οι χώρες που σήμερα ασκούν ηγεμονική πολιτική στα πλαίσια την Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης, ήταν ανύπαρκτες τόσο εθνολογικά όσο και πολιτικά. Με άλλα λόγια ο δημόσιος βίος, ή, η πολιτική δραστηριότητα, που προϋποθέτουν συντεταγμένη κοινωνία, εθνική συνείδηση, ήθη, έθιμα, θεσμούς, κανόνες δικαίου, συστήματα διοίκησης, κοινωνική και ταξική υποδομή, παρουσιάζονταν μόνο στην Ελλάδα και την Περσία. Οι περισσότερες από τις σημερινές χώρες της Ευρώπης και της Ασίας, ήταν ανύπαρκτες τόσο εθνολογικά, όσο και πολιτικά.

Όταν η Ασιατική ήπειρος αποκτήσει την γεωστρατηγική της υπεροχή έναντι της Ευρωπαϊκής, θα επιχειρήσει να επιβάλλει μέσα από τον επεκτατισμό της, την δική της κυριαρχία και imperium, τρόπο ζωής, πολιτισμό, την δική της πολιτική άποψη, με την βία και τον πόλεμο. Πρακτική εφαρμογή αυτού ήταν οι τρεις Ασιατικές επιθέσεις κατά της Ευρώπης στην περίοδο των Μηδικών (Περσικών) πολέμων και οι μάχες του Μαραθώνα των Πλαταιών των Θερμοπυλών οι ναυμαχίες της Σαλαμίνος, και της Μυκάλης, η πυρπόληση της Αθήνας και του Παρθενώνα και σειρά πολεμικών γεγονότων σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο.
 

Η Ιστορία των Κατοίκων της Ελλάδας


Ένα σύντομο οδοιπορικό για την Ιστορία των Κατοίκων της Ελλάδας
μέσα από τις παρουσιάσεις γενετιστών, απόσπασμα του Ισοκράτη
κι μιας ακόμα επιστημονικής μελέτης
 
***



Ομιλία απο την Ημερίδα : Ας ξανασυστηθούμε όλοι οι Έλληνες - 2 στην Πάτρα.
Ομιλητής ο Ομότιμος Καθηγητής Γενετικής και Γενετικής του Ανθρώπου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Κων/νος Τριανταφυλλίδης με θέμα:
Η Γενετική Ιστορία των Κατοίκων της Ελλάδας: Το DNA των Ελλήνων

Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

Καρέκλες, δεκανίκια και άλλα πατριωτικά κι εκλόγιμα


«Στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται αλλά δεν γίνονται και πράγματα που γίνονται χωρίς να λέγονται.»

Στο διάστημα πριν τις διπλές εθνικές εκλογές του ’12 και με νωπά τα αιτήματα των αγανακτισμένων, είχαμε την εμφάνιση κινημάτων όπως οι ΑΝΕΛ και το ΕΠΑΜ, αλλά και μια μετακίνηση σημαντικού τμήματος ψηφοφόρων προς τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και την γνωστή άνοδο της Χρυσής Αυγής.

Με άλλα λόγια, είχαμε την ανάπτυξη αλλά και την ταυτόχρονη διάσπαση του «αντιμνημονιακού μετώπου», με αριστερή ή δεξιά κατεύθυνση, ανάλογα τα κριτήρια των ψηφοφόρων. Όσοι είχαν ως προτεραιότητα τα εθνικά – πατριωτικά  θέματα  μετακινήθηκαν προς τα δεξιά κι όσοι είχαν τα οικονομικά προς τα αριστερά, με κοινό αίτημα όλων την κατάργηση των μνημονίων και  παραπομπή των υπευθύνων στην δικαιοσύνη κάτι που και ο σημερινός πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς είχε εξαγγείλει στο περιβόητο Ζάππειο 3, υποσχόμενος εξεταστική επιτροπή για το πώς οδηγήθηκε η χώρα σε μνημόνιο.

Πριν προχωρήσω όμως, θεωρώ χρήσιμο και απαραίτητο να αναφέρω ότι όπως η περίοδος της χούντας απαξίωσε και σε ένα βαθμό «ποινικοποίησε», το «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια», ως σημαντικά στοιχεία κοινωνικής συνοχής, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει συλλογική αντίδραση, έτσι κι η μεταπολίτευση με τη σειρά της απαξίωσε στην πράξη και σε σημαντικό βαθμό τις ιδεολογίες, όπως αυτές αποτυπώθηκαν στα σκάνδαλα της καθημερινότητας κι ανεξαρτήτως πολιτικής προέλευσης των πρωταγωνιστών. Δεξιοί, αριστεροί, εκσυγχρονιστές, οικολόγοι ή ότι άλλο και πάντα σύμφωνα με τον αυτοπροσδιορισμό τους, ήσαν οι καθημερινοί πρωταγωνιστές μιας ατέλειωτης σειράς σκανδάλων που έβλεπε διαρκώς ο φορολογούμενος έλληνας πολίτης. ‘Ήταν η εποχή που όποιος είχε τη δυνατότητα να βάλει το χέρι στο βάζο και δεν το έκανε ήταν «πολιτικά καθυστερημένος», αφού …  «έτσι δούλευε το σύστημα». Πυραμίδες εξουσίας, ώστε οι πάνω να έχουν στέρεες βάσεις, απαραίτητο για να διατηρηθούν στην εξουσία ως διαχειριστές, επ’ αμοιβή, του μαύρου χρήματος και εντολοδόχοι όσων δεκαετίες τώρα βρίσκονται πίσω από το αγωνιώδες ερώτημα «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;» *(1) Το έλλειμμα κοινωνικής συνοχής και η απαξίωση των ιδεολογιών, είχαν σαν αποτέλεσμα την γενικότερη απαξίωση του πολιτικού συστήματος και των εκπροσώπων του αλλά και την κατάτμηση των αντιδράσεων, σε συντεχνιακό κάθε φορά επίπεδο.
 

Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

«Πρώτη φορά Αριστερά»: Πονηρό σύνθημα…


Το προεκλογικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ «πρώτη φορά Αριστερά» δεν είναι αθώο, ούτε ένα απλό προεκλογικό πυροτέχνημα…

Το σύνθημα αυτό είναι μελετημένο και δουλεμένο, με πολυσήμαντες διαστάσεις και πολυεδρικές λειτουργίες.

Καταρχάς το σύνθημα είναι ψευδές και άκρως παραπλανητικό. Πρώτη φορά «Αριστερά» υπήρξε επί ΠΑΣΟΚ (Ανδρέα).


Το ΠΑΣΟΚ της πρώτης περιόδου, ιδιαίτερα πριν γίνει κυβέρνηση, υπήρξε το πιο «αριστερό» και ριζοσπαστικό κόμμα της Ευρώπης. Το ΠΑΣΟΚ είχε σαν πρόσταγμα τη «Σοσιαλιστική Αλλαγή»!!!

Ο ΣΥΡΙΖΑ και τη λέξη «σοσιαλισμός» την έχει πετάξει στα σκουπίδια.

Το ΠΑΣΟΚ ευαγγελιζόταν «σοσιαλιστικές ανατροπές» και στο επίπεδο της Θεωρίας και στο επίπεδο της Πράξης, τις οποίες, φυσικά, άρχισε να τις εκπορνεύει και να τις ξεχνάει μετά την κυβερνητική του αναρρίχηση…


Το «ευαγγέλιο» του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ΕΕ και στόχος του, η διαχείριση (πιο «δίκαιη») του κατοχικού καθεστώτος του 4ου Ράιχ: Η Θεωρία και η Πράξη του ΣΥΡΙΖΑ είναι ολοκληρωτικά ενσωματωμένη στην Παγκοσμιοποίηση, αποτελεί το «αριστερό» της παπούτσι, ΠΡΙΝ καν γίνει κυβέρνηση.


Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο απόηχος του εκφυλισμού του ΠΑΣΟΚ, μια γελοιογραφία του που απέχει μίλια φωτός από το «αριστερό» ΠΑΣΟΚ της πρώτης περιόδου…

Οι «εγκέφαλοι», όμως, και οι «σχεδιαστές» αυτού του συνθήματος δεν ήθελαν, απλώς, να πλαστογραφήσουν την ιστορία, αν και αυτή η πλαστογράφηση της Ιστορίας, δείχνει πολλά και ευθυγραμμίζεται ΠΛΗΡΩΣ με τις επιταγές της Νέας Τάξης: Της πλαστογράφησης των ΠΑΝΤΩΝ…

Το να πετάς αυτό το σύνθημα λίγες ημέρες πριν από τις κάλπες είναι σαν θέλεις να διασώσεις τη «δεξιά κεφαλή» του 4ου Ράιχ: Τα δωσίλογα ανδρείκελα.


Διότι, το «πρώτη φορά Αριστερά» βελονιάζει και κινητοποιεί τα αντιδραστικά ιστορικά και πολιτικά σύνδρομα ενός μεγάλου μέρους των ψηφοφόρων, τους οποίους ωθεί σε «δεξιές» συσπειρώσεις…

Τρίτη 27 Μαΐου 2014

ΕΝΑΣ ΠΡΩΤΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ – Απόρριψη και δυσπιστία


του Γιώργου Καραμπελιά        


Μια καταδίκη της γερμανικής ηγεμονίας

Το πρώτο και καθοριστικό συμπέρασμα από τις ευρωπαϊκές εκλογές είναι η ενίσχυση των φυγόκεντρων τάσεων απέναντι στη γερμανική Ευρώπη. Παντού, από τη Βρετανία έως την Ιταλία και την Ελλάδα, από την Ισπανία έως την Ουγγαρία και τη Φιλανδία, ενισχύθηκαν οι τάσεις προς την προτεραιότητα της εθνικής αυτονομίας έναντι μιας Ευρώπης που έχει μπει κάτω από τον ζουρλομανδύα της Μέρκελ και τη στρατηγική της λιτότητας. Στη Βρετανία ο κλασσικός βρετανικός απομονωτισμός ξεπέρασε κάθε προηγούμενο και εκφράστηκε με τη μεταβολή του «ανεξαρτησιακού» κόμματος σε πρώτη δύναμη στις ευρωεκλογές. Στη Γαλλία η χαβιαριστερά των σοσιαλιστών, αλλά και η ευρωπαϊστικη «αριστερά» του Μελανσόν, ηττήθηκαν κατά κράτος μπροστά στη Λεπέν που εμφανίζεται ως υποστηρικτής της γαλλικής ανεξαρτησίας απέναντι στη Γερμανία. Στην Ιταλία ο Πέπε Γκρίλλο και το «κόμμα των πέντε αστέρων», παρά την υστερική φύση του αρχηγού του αναδείχθηκε σε δεύτερο κόμμα. Στις περισσότερες χώρες της ανατολικής και κεντρικής Ευρώπης, την Αυστρία, τη Φιλανδία, την Ουγγαρία, θριάμβευσε η ξενοφοβική δεξιά. Ακόμα και στην ίδια τη Γερμανία ενισχύθηκαν οι «εναλλακτικοί» για τη Γερμανία που υποστηρίζουν την αποχώρηση από το ευρώ, ενώ και το ναζιστικό NΡD εξέλεξε για πρώτη φορά ευρωβουλευτή.Τέλος στην Ελλάδα, ενισχύθηκε τόσο η ναζιστική δεξιά της Χ.Α. όσο και η αριστερά ­– ο Σύριζα και το ΚΚΕ- που αμφισβητούν την γερμανική ηγεμονία. Στην Ισπανία τέλος, τα δύο μεγάλα ευρωπαϊστικά κόμματα οι σοσιαλιστές και το λαϊκό κόμμα, έχασαν το 40% της δύναμής τους και ενισχύθηκαν οι μικρότεροι σχηματισμοί, η αριστερά που τριπλασίασε τη δύναμή της και κυρίως οι αγανακτισμένοι του Podemos, που μπήκαν στο ευρωκοινοβούλιο με 5 έδρες. Τέλος στην Ιρλανδία, ενισχύθηκε η πολιτική πτέρυγα του ΙΡΑ το Σιν Φέιν. Aν θέλαμε μάλιστα να κάνουμε μια τυπολογία αυτής της αντιγερμανικής και «αντιευρωλιγούρικης» ψήφου, θα λέγαμε πως στο Νότο της Ευρώπης ενισχύθηκε περισσότερο μια αριστερή αντισυστημική ψήφος, ενώ στο Βορρά και την Ανατολική Ευρώπη μια δεξιά και ακροδεξιά.

Η παρά φύσιν ανάδυση της Χ.Α.

H Ελλάδα αποκλίνει σε μεγάλο βαθμό από την ευρωπαϊκή ψήφο ακριβώς λόγω της έκτασης της κρίσης και των ιδιαιτεροτήτων της χώρας μας. Η έκταση της κρίσης υπήρξε τέτοια ώστε συρρίκνωσε αποφασιστικά τη λεγόμενη κεντροαριστερά, η οποία στο σύνολό της (ΕΛΙΑ, ΠΟΤΑΜΙ και ΔΗΜΑΡ) περιορίστηκε στο 15-16% σε αντίθεση με την ηγεμονική της παρουσία σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης στο 40-45%. Η κυβερνώσα δεξιά υπέστη επίσης κατακερματισμό και συρρίκνωση μια και περιορίστηκε με τη σειρά της στο 22% των ψήφων. Παράλληλα ενισχύθηκαν οι αντισυστημικές και αντιγερμανικές τάσεις με κυρίαρχη την επιβεβαίωση του ΣΥΡΙΖΑ που σταθεροποίησε τα ποσοστά του Ιουνίου του 2012 και την ενίσχυση της Χ.Α. στο 9,5%.

Το γεγονός ότι στην Ελλάδα παρά την έκταση της κρίσης η λεγόμενη αντισυστημική ψήφος διαμοιράστηκε σε δύο μεγάλες κατευθύνσεις (ΣΥΡΙΖΑ και Χ.Α.) καθώς και σε μία πληθώρα μικρότερων σχηματισμών (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ, Οικολόγοι κλπ) ή από την αντίθετη κατεύθυνση (ΛΑΟΣ, Πολύδωρας,κ.λπ.), είναι συνέπεια των ελληνικών ιδιαιτεροτήτων.

Σάββατο 24 Μαΐου 2014

Αγαπάς τη Νέα Δημοκρατία ; Μαύρισέ την για να τη σώσεις



Αν και ακούγεται οξύμωρος ο τίτλος, στις σημερινές εκλογές παίζονται πολλά μεταξύ αυτών και η διάλυση της Νέας Δημοκρατίας, της μεγάλη κεντροδεξιάς παράταξης που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Η χθεσινή αποτυχημένη συγκέντρωση στο Σύνταγμα που θύμιζε κάτι μεταξύ ιδιωτικού πάρτι και μνημοσύνου, έχει προβληματίσει  και τους πλέον αφελείς παραδοσιακούς ψηφοφόρους της που βλέπουν το κόμμα να διαλύεται με τους χειρισμούς του πρώην αποστάτη και νυν ηγέτη της.

Όλοι πλέον αναγνωρίζουν ότι το σημερινό πολιτικό έκτρωμα συγκυβέρνησης, της Νέας Δημοκρατίας με το ΠΑΣΟΚ της διαπλοκής και των μιζών, οδηγεί την μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη σε συντριβή και διάλυση.

Με την κεντροδεξιά διαλυμένη και τον ΣΥΡΙΖΑ εύκολο στόχο να διαλυθεί, λόγω πολυφωνίας, από τα κοράκια των αγορών  και τους ντόπιους συνεργάτες τους, όταν αναλάβει την εξουσία, κατανοούν ότι αυτά σημαίνουν την πλήρη διάλυση κάθε πιθανής αντίστασης στο τσουνάμι  που θ’ ακολουθήσει.

Ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους δεν θα είναι λίγοι οι παραδοσιακοί δεξιοί που θα επιλέξουν είτε να απέχουν, είτε να στηρίξουν άλλους πατριωτικούς σχηματισμούς στον χώρο της κεντροδεξιάς, ως καταφύγιο ανάγκης προκειμένου να διασωθεί η κεντροδεξιά παράταξη, δίνοντας το πράσινο φως ν’ ανακινηθεί θέμα ηγεσίας στη Νέα Δημοκρατία για ν’ αποφευχθεί η διάλυσή της.

Σε λίγες ώρες θα γνωρίζουμε εάν η Ένωση του Πολύδωρα και οι ΑΝΕΛ του Καμμένου θα βγουν οι κερδισμένοι της εκλογικής αναμέτρησης, θα γνωρίζουμε εάν αυτή η «ιδιότυπη  διάσωση» θα πετύχει ή εάν η κεντροδεξιά στην Ελλάδα σύντομα θ' αποτελέσει παρελθόν.
 

Σάββατο 10 Μαΐου 2014

Η δική μας ανέφικτη αστική τάξη- Το σήμερα


Αυτοί * και οι νεόπλουτοι των δεκαετιών που ακολούθησαν απετέλεσαν τον πυρήνα της άρχουσας τάξης – όχι φυσικά αστικής – του σήμερα. Της οικονομικής και μεντιακής, της δανειοβόρας, κρατικοδίαιτης, πολιτικόφαυλης και πειρατικής ολιγαρχίας. Που και σήμερα πάλι συνεχίζουν την παράδοση της συνεργασίας τους με τον «κατακτητή», στη νέα της εκδοχή, με τους τροϊκανούς, τους Μερκελιστές τους συστημικούς «τραπεζολάτρες» και τους χρηματοπιστωτικούς αφέντες.

Το έχει το DNA τους, όπως φαίνεται. Τα τελευταία πέντε χρόνια αυτή η ολιγαρχία, η βάρβαρη, η βίαιη και πειρατική, επιχειρεί έναν νέο «εμφύλιο». Για να γλυτώσει. Όπως τότε (1944) πριν από 70 χρόνια! Για να κρυφτεί πίσω από τον κουρνιαχτό που σηκώνει εναντίον του πολιτικού συστήματος. Που κατ’όνομα αυτό, δήθεν, κυβερνούσε. Και γι’αυτό το δικάζουν λυντσαρικά, τηλεοπτικά, συνολικά χωρίς ελαφρυντικά. Και αμετάκλητα. Υποβάλλουν τεχνηέντως την ιδέα και την κάνουν από υπόθεση βεβαιότητα, ότι δηλαδή, όσοι έτυχε να είναι πολιτικοί στα χρόνια της μεταπολίτευσης αυτοί είναι οι αποκλειστικά υπαίτιοι, γιατί αυτοί «εκυβέρνησαν»! Βαθυστόχαστο έως νηπιασμού επιχείρημα! Όμως, η εναγώνια κραυγή των Κων/νου Καραμανλή, το 1963 (μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη) διαχρονικά τους διαψεύδει. Διότι απλά οι πολιτικοί δεν εκυβέρνησαν, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων κορυφής.
Η «ψευδοελίτ» εκυβέρνησε. Η ολιγαρχία, έτσι όπως την περιγράψαμε, εκυβέρνησε. Συνεπικουρούμενη από τους «Νεποτικούς» των Πανεπιστημίων, των Τραπεζών και της Οβιδιακής Αριστεράς. Αυτό ήταν και είναι το βαθύ καθεστώς. Και αλλοίμονο σε εκείνους που δεν το βλέπουν. Είναι εκτός τόπου και χρόνου. Δεν έχουν ιδέα για τις σχέσεις αιτίων προς αιτιατά των πολιτικών πραγμάτων. Οι πενήντα οικογένειες παλαιές και παλαιοκοτζαμπασικές, ανανεούμενες και νεοπλουτικές, προστατευόμενες και ανήκουσες σε λέσχες και στοές, αυτές εκυβέρνησαν. Μέχρι και οι δήθεν κομματικοί στρατοί (πρασινοφρουροί και γαλαζοφρουροί) προσχήματα κυβερνώντων ήσαν. Και ψίχουλα και αποφάγια από το μεγάλο φαγοπότι του αρχοντολογιού μάζευαν.
 

Η δική μας ανέφικτη αστική τάξη - Το χθές

Η ιστορική αδικία είναι πελώρια και κραυγαλέα. Δεν άφησαν τους βιοπαλαιστές της υπαίθρου (μικρογεωργοποιμένες) να επεκταθούν και να ανέβουν με την αύξηση των εισοδημάτων τους, την εμπορία των προϊόντων τους και κατ’επέκταση την απόκτηση ρευστότητας. Ο κλήρος από γενιά σε γενιά εμίκραινε με την κληρονομική διαδοχή.

Ποτέ δεν έφθαναν σε παραγωγικό περίσσευμα, που θα το πωλούσαν και θα αποκτούσαν ρευστό το οποίο ούτως ή άλλως θα διετίθετο αποκλειστικά σχεδόν για την προίκα της θυγατέρας ή για το χτίσιμο σπιτιού. Όλο το προϊόν τους αφιερώνετο στην τροφή των μελών της (πολυμελούς) οικογένειας και στην ανατροφή των παιδιών. Και αυτό εγίνετο για αιώνες. Συγκεκριμένα, τους ύστερους δύο αιώνες της τουρκοκρατίας και σίγουρα τα πρώτα εκατό χρόνια της ελεύθερης και παραδοσιακής Ελλάδας.

Οι βιοπαλαιστές της υπαίθρου που είχαν το σφρίγος, τη δύναμη και την όρεξη να ανέβουν στην κλίμακα της κοινωνικής και οικονομικής καταξίωσης και μετακινούμενοι στις πόλεις να αποτελέσουν την αστική τάξη, και που αποτελούσαν τον κορμό και το δυνατό βιολογικό κύτταρο της φυλής, είχαν έναν εχθρό: τους κοτζαμπάσηδες. Αυτοί ήσαν – για να το πούμε απλά και σε ορολογία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου – οι «κουϊσλινγκ» της τουρκοκρατίας, οι  τοπικοί «κυβερνήτες», άρχοντες δοτοί και συνεργαζόμενοι με τον Τούρκο. Είχαν λάβει τα σχετικά προνόμια και τους σχετικούς τίτλους από τον Οθωμανό «περιφερειάρχη» ή και από την ίδια την Υψηλή Πύλη (La Porte Sublime). Καταδυνάστευαν με χίλιους τρόπους τους υποδουλωμένους Έλληνες. Με φόρους, με δικαστικές δικαιοδοσίες  που είχαν, αλλά και με ίντριγκες και με φόνους ακόμη εναντίον των δυνατών, φιλελεύθερων και ατίθασων Ελλήνων που τους έβλεπαν σαν δυνητική απειλή. Αυτές ήσαν οι κοινωνικές σχέσεις μεταξύ των σκλαβωμένων Ελλήνων από το 1600 μέχρι το 1821 και μεταξύ των «ελευθερωμένων» από το 1830 μέχρι το 1930, κατ’ελάχιστον. Για να μην πούμε μέχρι σήμερα, υπό τον όρο των ιστορικοπολιτικών κάθε φορά δεδομένων και εξελίξεων. Θα μπορούσε κανείς να εννοήσει την παραπάνω αλληλουχία των περιγραφών προβάλλοντας παράλληλα και την άλλη αληθινή παραδοχή: ότι αστική τάξη και ζωή της υπαίθρου είναι έννοιες ασύμβατες.

Τρίτη 6 Μαΐου 2014

ΣΥΡΙΖΑ και Θράκη (πρώτα συμπεράσματα από μια κρίση)


Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου            

Μόνο κατάπληξη, βαθύτατη θλίψη προκάλεσε, σε όσους διατηρούν στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα και τις ανάγκες του ελληνικού λαού, η υπόθεση του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ. Σαμαράς και τρόικα, Μιχαλολιάκος και Καμμένος, ο «Θεός της Αποχής», αν υπάρχει, όχι ανθοδέσμες, φορτηγά ολόκληρα με λουλούδια θάπρεπε να στείλουν στην Κουμουνδούρου για τους χειρισμούς της.

Ταυτόχρονα όμως, η υπόθεση αυτή πρέπει να θεωρηθεί και μεγάλη ευκαιρία – η τελευταία ίσως πριν από ενδεχόμενη ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών - για να διορθώσει ουσιαστικά η αριστερά την πορεία της και να αντιμετωπίσει τώρα δραματικά προβλήματα που κινδυνεύει να βρει αύριο μπροστά της. Η υπόθεση Σαμπιχά είναι η κορυφή του παγόβουνου. Αντί να αρνείται κάποιος την ύπαρξη του παγόβουνου, είναι πιο χρήσιμο να αλλάξει αμέσως πορεία.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, τρομερά ευαίσθητη στο ζήτημα της «εικόνας» και της (κακόηχης) «κυβερνησιμότητάς» της, έπληξε μόνη της αμφότερες, με τρόπο που κανείς αντίπαλος δεν θα κατάφερνε. Αφήνοντας εαυτήν έκθετη στο διατυπωθέν από σχολιαστές, καλοπίστως ή κακοπίστως, ερώτημα πως θα διαπραγματευθεί αύριο με τη Μέρκελ ή θα χειρισθεί μια κρίση με την Τουρκία.

Δεν βοηθάνε την αριστερά ψέμματα και εξωραϊσμοί. ‘Ανοιξαν σοβαρότατα ζητήματα περί τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ στα εθνικά, την ικανότητα διαχείρισης κρίσεων, τη δημοκρατικότητα της εσωτερικής και κοινωνικής λειτουργίας του, την αξιοπιστία του πολιτικού του διαβήματος. Διευκολύνθηκε αποφασιστικά δεξιά-ακροδεξιά να παρουσιάσουν την αριστερά ως «αντεθνική».

Μερικές φορές, με όσα συμβαίνουν, διερωτάται κανείς  αν και πόσοι στον ΣΥΡΙΖΑ αντελήφθησαν σε βάθος τους λόγους που το κόμμα εκτοξεύτηκε το 2012, παρολίγον να κερδίσει και δεν κέρδισε τις εκλογές.  Μεταξύ φθινοπώρου 2011 και Μαίου  2012 ο Τσίπρας έθεσε τον ΣΥΡΙΖΑ σε θέση υποψηφίου εθνικού ηγεμονικού υποκειμένου, φιλοδοξούντος να διακόψει τη μνημονιακή πορεία καταστροφής της ελληνικής κοινωνίας, του ελληνικού λαού, του ελληνικού κράτους και έθνους (προς τιμήν του, χρησιμοποιώντας και αρκετές ιδέες που παρήχθησαν εκτός ΣΥΡΙΖΑ).


Η Ζυγαριά του Μέλλοντος θα μας κρίνει …


Στις ευρωεκλογές του Μαΐου, θα κριθούμε όλοι μας κι ο καθ’ ένας χωριστά. Θα είναι η Ζυγαριά  και ο Κριτής του μέλλοντός μας. Η επιλογή ανάμεσα στο χθες που εξουσιάζει και στο αύριο που αξίζει να διαχειρίζεται αυτόν τον τόπο.

Αυτόν τον τόπο  που έχει μαζί, ευλογία και κατάρα.

Στις ευρωεκλογές θα μπούμε όλοι στην Ζυγαριά των επόμενων γενεών.  Των γενεών που «κάποιοι» εργάστηκαν για να διαγράψουν το μέλλον τους. Των γενεών των 450 ευρώ και πολλά σου είναι.

Στις ευρωεκλογές οι πολίτες θα κληθούν να δώσουν τη δική τους απάντηση, στην διαρκή εξαπάτηση, στην φοροληστρική επιδρομή των νεοβαρβάρων, στις απαλλαγές των υμετέρων.

Την δική τους απάντηση σε ΑΥΤΟΥΣ που τόσα χρόνια καταλήστεψαν την δημόσια περιουσία. Σε ΑΥΤΟΥΣ που εκ των υστέρω, ψήφιζαν νόμους απαλλαγής των ευθυνών τους. Σε ΑΥΤΟΥΣ που δεν σεβάστηκαν το μέλλον που δανείστηκαν από τις νέες γενιές και τα αγέννητα. Σε ΑΥΤΟΥΣ που δεν σεβάστηκαν την ίδια την Ιστορία …
 

Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

Ρωσία, «Μνημόνια», ελληνική-κυπριακή εξωτερική πολιτική


Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου        

«Οι Αμερικανοί μας κατέστρεψαν στα πιο ζωτικά εθνικά θέματα, κυπριακό και Αιγαίο. Οι Ευρωπαίοι κατέστρεψαν την οικονομία μας. Εμείς γιατί πάμε και ψηφίζουμε στον ΟΗΕ υπέρ αυτών και εναντίον της Ρωσίας;»

Το ερώτημα θέτει υψηλά ιστάμενος κρατικός παράγων, γνωστός για τη δραστήρια θέση του, διαχρονικά, υπέρ της ανάπτυξης των ελληνορωσικών σχέσεων, αναφερόμενος στην πρόσφατη ελληνική και κυπριακή απόφαση να ψηφίσουν το αντιρωσικό ψήφισμα γα την Κριμαία στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.

Το ερώτημα είναι ακόμα σημαντικότερο στο μέτρο που η Μόσχα παραμένει το σημαντικότερο ίσως δυνητικό «χαρτί» που μπορεί να παίξουν Αθήνα/Λευκωσία αν θελήσουν/αναγκαστούν, να δώσουν τη «μεγάλη μάχη», διακόπτοντας τις πολιτικές που υπαγορεύουν οι Πιστωτές και ανακτώντας την ανεξαρτησία τους, αλλά και ξεφεύγοντας από «γεωπολιτικές τρόικες» που επιδιώκουν, καθώς «βρήκανε παπά, να θάψουνε πεντέξι» στα ελληνικά εθνικά θέματα, ξεκινώντας από το κυπριακό και εκμεταλλευόμενες την οικονομική θέση Ελλάδας-Κύπρου, για να επιβάλλουν ιδιαιτέρως επαχθείς «λύσεις».

«Δεν μπορεί», συνέχισε ο ίδιος παράγων, «να πηγαίνουμε πενήντα χρόνια στη Μόσχα, να μας υποστηρίξει για το κυπριακό στο Συμβούλιο Ασφαλείας, και τώρα, στο πιο ζωτικό θέμα για τους Ρώσους, να ψηφίζουμε εναντίον τους για να μη δυσαρεστήσουμε Βερολίνο και Ουάσιγκτων, από τους οποίους εισπράττουμε μόνο καρπαζιές και περιφρόνηση!».

Από το ελλαδικό ΥΠΕΞ επικαλούνται τρία επιχειρήματα για την αντιρωσική ψήφο: το «διεθνές δίκαιο» (το οποίο βέβαια αγνοείται σε Κύπρο, Γιουγκοσλαβία, Μέση Ανατολή!), την «κοινοτική αλληλεγγύη», τους διεθνείς συσχετισμούς («δεν είμαστε στον διπολικό κόσμο του Ανδρέα»).

Η έξοδος από την ΕΕ απαιτεί Κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου



γράφει ο Τάκης Φωτόπουλος    
Ενώ η οικονομική καταστροφή της ανεργίας, της φτώχειας και της διάλυσης των κοινωνικών υπηρεσιών εντείνεται, η ελληνική κοινωνία, ενόψει εκλογών, είναι πνιγμένη σε ψευτοδιλήμματα που γίνονται ποτάμι (ουδεμία σχέση με το κόμμα-ανέκδοτο των μίντια που διάφοροι όμως, υποτίθεται σοβαροί, διανοητές που είναι υποψήφιοι, δεν το βλέπουν καθόλου έτσι!).
Από τη μια μεριά, τα κόμματα της Κοινοβουλευτικής Χούντας βάζουν το δίλημμα «κανονικότητα ή το χάος» (του ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ.), όπου «κανονικότητα» σημαίνει την παραπάνω καταστροφή, συν την άδεια που θα μας δώσει η Υπερεθνική ελίτ να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε από τις Τράπεζές της! Από την άλλη, το δίλημμα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι «Σαμαράς/Μέρκελ ή ΣΥΡΙΖΑ», λες και είναι οι “κακοί» Μέρκελ και Σόιμπλε που επιβάλουν τις καταστροφικές πολιτικές και όχι η ΕΕ και το ΔΝΤ, δηλαδή η ίδια η Υ/Ε! Για το ΚΚΕ, το δίλημμα είναι «συνέχιση της καταστροφής ή λαϊκή εξουσία με την έννοια της σοσιαλιστικής επανάστασης» που, με την απουσία μεταβατικού προγράμματος, παραπέμπει σε πολλά τέρμινα. Τέλος, ακόμη χειρότερα, οργανώσεις που δήθεν είναι στα αριστερά του ΚΚΕ πετούν μεν στην εκλογική τους διακήρυξη το σύνθημα «Έξω τώρα από το Ευρώ και την ΕΕ», αλλά στο κείμενο συνδέουν την «αποδέσμευση» από την ΕΕ με την «αντικαπιταλιστική ρήξη». Εντούτοις, δεν διστάζουν να κατηγορούν το ΚΚΕ ότι παραπέμπει στο «ακαθόριστο μέλλον» της λαϊκής εξουσίας, προφανώς γιατί το μέλλον της «αντικαπιταλιστικής ρήξης» είναι περισσότερο καθορισμένο!