Η δική μας ανέφικτη αστική τάξη- Το σήμερα

Αυτοί * και οι νεόπλουτοι των δεκαετιών που ακολούθησαν απετέλεσαν τον πυρήνα της άρχουσας τάξης – όχι φυσικά αστικής – του σήμερα. Της οικονομικής και μεντιακής, της δανειοβόρας, κρατικοδίαιτης, πολιτικόφαυλης και πειρατικής ολιγαρχίας. Που και σήμερα πάλι συνεχίζουν την παράδοση της συνεργασίας τους με τον «κατακτητή», στη νέα της εκδοχή, με τους τροϊκανούς, τους Μερκελιστές τους συστημικούς «τραπεζολάτρες» και τους χρηματοπιστωτικούς αφέντες.

Το έχει το DNA τους, όπως φαίνεται. Τα τελευταία πέντε χρόνια αυτή η ολιγαρχία, η βάρβαρη, η βίαιη και πειρατική, επιχειρεί έναν νέο «εμφύλιο». Για να γλυτώσει. Όπως τότε (1944) πριν από 70 χρόνια! Για να κρυφτεί πίσω από τον κουρνιαχτό που σηκώνει εναντίον του πολιτικού συστήματος. Που κατ’όνομα αυτό, δήθεν, κυβερνούσε. Και γι’αυτό το δικάζουν λυντσαρικά, τηλεοπτικά, συνολικά χωρίς ελαφρυντικά. Και αμετάκλητα. Υποβάλλουν τεχνηέντως την ιδέα και την κάνουν από υπόθεση βεβαιότητα, ότι δηλαδή, όσοι έτυχε να είναι πολιτικοί στα χρόνια της μεταπολίτευσης αυτοί είναι οι αποκλειστικά υπαίτιοι, γιατί αυτοί «εκυβέρνησαν»! Βαθυστόχαστο έως νηπιασμού επιχείρημα! Όμως, η εναγώνια κραυγή των Κων/νου Καραμανλή, το 1963 (μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη) διαχρονικά τους διαψεύδει. Διότι απλά οι πολιτικοί δεν εκυβέρνησαν, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων κορυφής.

Η «ψευδοελίτ» εκυβέρνησε. Η ολιγαρχία, έτσι όπως την περιγράψαμε, εκυβέρνησε. Συνεπικουρούμενη από τους «Νεποτικούς» των Πανεπιστημίων, των Τραπεζών και της Οβιδιακής Αριστεράς. Αυτό ήταν και είναι το βαθύ καθεστώς. Και αλλοίμονο σε εκείνους που δεν το βλέπουν. Είναι εκτός τόπου και χρόνου. Δεν έχουν ιδέα για τις σχέσεις αιτίων προς αιτιατά των πολιτικών πραγμάτων. Οι πενήντα οικογένειες παλαιές και παλαιοκοτζαμπασικές, ανανεούμενες και νεοπλουτικές, προστατευόμενες και ανήκουσες σε λέσχες και στοές, αυτές εκυβέρνησαν. Μέχρι και οι δήθεν κομματικοί στρατοί (πρασινοφρουροί και γαλαζοφρουροί) προσχήματα κυβερνώντων ήσαν. Και ψίχουλα και αποφάγια από το μεγάλο φαγοπότι του αρχοντολογιού μάζευαν.

 

Τα μέλη της ολιγαρχίας εκσυγχρόνισαν τη λεηλασία και τη ληστεία σε βάρος του δημοσίου χρήματος και τους έδωσαν καινούργιες φόρμες και εγκληματικούς τρόπους ενεργείν (modi operandi), όπως: χρηματιστηριακό τζόγο, ομολογιακά και άλλα – επισφαλή εκ γενετής – δάνεια, χρηματοπιστωτικούς εκβιασμούς, αποπλανητικές,  σχεδόν εκβιαστικές δανειοδοτήσεις και ύστερα, υποθηκεύσεις, ενεχυριάσεις, πλειστηριασμούς, υπεξαιρέσεις και νοσφίσεις καταθέσεων από τους ίδιους τους τραπεζίτες! Το σταθερό πρόσθετο χαρακτηριστικό, δηλαδή η «προστιθέμενη απαξία» που συνοδεύει πάντα την ηγεμονεύουσα ολιγαρχία, είναι η υποτέλειά της στους ξένους. Πάντα, και σήμερα, είναι  το πρόθυμο εργαλείο της ξενοκρατίας. Ίσως και πιο πρόθυμο και πιο σταθερό και από τους εθελόδουλους και εντολοδόχους, μνημονιακούς δήθεν κυβερνώντες (λέω δήθεν, γιατί απλά είναι  εκτελεστές ή βοηθοί εκπληρώσεως). Οι ολιγάρχες, αυτοί και τα παιδιά τους, με τους ανθρώπους της μόδας, συνήθως αριστερούληδες της καλλιτεχνίας, του μοντερνισμού, της ομο- ή αμφι- φιλίας και διαφόρων παρομοίων, είναι και οι πιο αποϊδεολογικοποιημένοι,  οι πιο «δήθεν» και «υπεράνω» τύποι, κοσμοπολίτες της OXFORD ST. του Λονδίνου και της 5^th Avenue της Νέας Υόρκης για τα ψώνια τους και των Ελβετικών τραπεζών για τις καταθέσεις τους, καθώς και των χιονοδρομικών κέντρων ή των νησιών του Ειρηνικού και Ινδικού, όπου και τα παιδοφιλικά διεθνή κέντρα, για τον τουρισμό τους. Και με αυτά τα σκεπτικά και τις πεποιθήσεις snob γίνονται εν τέλει αρνησίδοξοι, αρνησιπάτριδες και εθνομηδενιστές. Δεν είναι αυτό το «πράγμα» αστική τάξη.

 

Β.Γ.Π.

9.V.14.

* Η δική μας ανέφικτη αστική τάξη - Το χθές




Πηγή


Παναγιώτης Κονδύλης : η αιτία της παρακµής και των δεινών της χώρας δεν οφείλεται στους αστούς αλλά στην απουσία τους.