Σάββατο 7 Ιουνίου 2014

Κλεάνθης Γρίβας - Η Κατασκευή της Τρομοκρατίας





«Κάθε βομβιστική επίθεση από το 1969 και μετά συνδεόταν με μια ομάδα. Οι διαταγές δίνονταν από ένα μηχανισμό που ανήκε στο κράτος και, ειδικότερα, από μια παράλληλη μυστική δομή του υπουργείου Εσωτερικών».

Δήλωση του νεοφασίστα τρομοκράτη Vincent Vinciguerra, κατά τη διάρκεια της δίκης του, το 1990. Ο Vinciguerra το 1972 πήρε μέρος σε βομβιστική ενέργεια που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο τριών καραμπινιέρων. (SundayIndependent, 11/11/1990).

 «Ο σκοπός δικαιώνει τα μέσα; Αυτό είναι πιθανό. Ποιος, όμως, θα δικαιώσει το σκοπό; Σ’ αυτή την ερώτηση (που η ιστορική σκέψη αφήνει ξεκρέμαστη) η εξέγερση απαντά : Τα μέσα».

 AlbertCamus, Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος

(Αθήνα, Μπουκουμάνης, 1971, σ. 362)



1) H «ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΕΝΤΑΣΗΣ»

 Μια προσεκτική ανασκόπηση στην εφαρμογή της τρομοκρατίας, από την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου (1947) μέχρι σήμερα, οδηγεί στην εξαγωγή δύο βασικών συμπερασμάτων:

1) Σε όλες σχεδόν τις τρομοκρατικές ενέργειες, αρχικά «ανακαλύπτεται» κάποιο «ερυθρό» ίχνος που στρέφει την προσοχή σε μια από τις πολλές ασήμαντες ομαδούλες της «αριστεράς» και στη συνέχεια, όλες οι αποδείξεις οδηγούν στο χώρο των μυστικών υπηρεσιών, του παρακράτους και των ακροδεξιών οργανώσεων.

 

2) Αυτή η τρομοκρατική σταθεροποιητική δραστηριότητα των μυστικών υπηρεσιών εξελίχθηκε σεδύο διακριτές φάσεις.

 Στην πρώτη φάση (1947-1970), οι μυστικές υπηρεσίες αναθέτουν την εκτέλεση των «σταθεροποιητικών» (τρομοκρατικών) ενεργειών σε πράκτορές τους ή σε όργανά τους από το χώρο των ομάδων της εξτρεμιστικής δεξιάς, και στη συνέχεια προσπαθούν να τις αποδώσουν στην κοινοβουλευτική ή στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά, κατασκευάζοντας «ενόχους».

Στη δεύτερη φάση (1971 και μετά), σημειώνεται μια ποιοτική αλλαγή στη «σταθεροποιητική» (τρομοκρατική) τακτική των μυστικών υπηρεσιών, η οποία συμπίπτει με την κοινοποίηση του «Εγχειριδίου Εκστρατείας για τις μυστικές υπηρεσίες που διεξάγουν Επιχειρήσεις Σταθεροποίησης»των στρατηγών Westmorland (αρχηγού του αμερικανικού επιτελείου ενόπλων δυνάμεων και γνωστού σφαγέα του Βιετνάμ) και Wicklam.

Το «Εγχειρίδιο» άρχισε να εφαρμόζεται για την αποσταθεροποίηση στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης με τρομοκρατικές δραστηριότητες, αμέσως μετά την κοινοποίησή του στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες (Μάρτιος 1970), με τα κωδικά στοιχεία FM 30-31 (FieldManual/Εγχειρίδιο Επιχειρήσεων, που συνοδευόταν από 3 παραρτήματα FM 30-31 A, B και C) και έγινε η Βίβλος της «καθημερινής πρακτικής» των μυστικών υπηρεσιών κατά την εποχή στην οποία αρχηγοί της CIA είναι ο Ούλιαμ Κόλμπι (έως το 1975) και ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος (1976).

Μετά την κοινοποίηση αυτού του «Εγχειριδίου Σταθεροποιητικών [Τρομοκρατικών] Ενεργειών» στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες στην Ευρώπη και στις μυστικές υπηρεσίες των ευρωπαϊκών κρατών (που εκπαιδεύονται και καθοδηγούνται από τις αντίστοιχες αμερικανικές), σημειώνεται μια ριζική μεταβολή της τακτική τους και μια ποιοτική αλλαγή της μεθοδολογίας τους:
 
Από ένα σημείο και μετά, σ’ εφαρμογή των οδηγιών του «Εγχειριδίου», οι μυστικές υπηρεσίες αντί να πραγματοποιούν τρομοκρατικές πράξεις με δικούς τους πράκτορες και να προσπαθούν εκ των υστέρων να κατασκευάσουν ενόχους προερχόμενους από το χώρο της αριστεράς,

Οδός Κεμάλ – Αριθμός μηδέν


Μουσταφά Κεμάλ Πασά, ο Ατατούρκ Μουσταφά Κεμάλ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1881. Μητέρα του ήταν η Τουρκομακεδόνισσα Ζουμπεϊντέ Χανούμ και πατέρας του ο Αλβανός Αλή Ριζά. Υπήρξε αξιωματικός καριέρας και μέλος εθνικιστικών ομάδων. Η κορυφαία οργάνωση απ΄αυτές, με την επωνυμία “Ένωση και Πρόοδος”, προκάλεσε το πραξικόπημα του 1908, με το οποίο οι στρατιωτικοί -γνωστοί ως Νεότουρκοι- έλαβαν την εξουσία.

dsc04556.JPGΟ τουρκικός εθνικισμός είχε ως κέντρο της δράσης του την οθωμανική Θεσσαλονίκη. Εκεί αποφάσισε την επίλυση του εθνικού προβλήματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη φυσική εξόντωση των γηγενών χριστιανικών εθνοτήτων. Οι Νεότουρκοι εθνικιστές, έχοντας ως όνειρο τη δημιουργία μιας απέραντης τουρκομουσουλμανικής αυτοκρατορίας από τις παρυφές της Κίνας έως τη Μεσόγειο, εισήλθαν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των Γερμανών.

Η ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δημιούργησε ένα ευνοϊκό πλαίσιο για την ρύθμιση του εθνικού ζητήματος με βάση την αρχή της αυτοδιάθεσης των εθνοτήτων. Έτσι, ως πιθανότερη εξέλιξη φαινόταν η αντικατάσταση της πολυεθνικής μουσουλμανικής Αυτοκρατορίας, από έθνη-κράτη. Η Συνθήκη των Σεβρών, ικανοποίησε σε μεγάλο βαθμό τους πόθους των υπόδουλων εθνών. Η Τουρκία, ως εθνικό κράτος πλέον, θα κατείχε το μεγαλύτερο μέρος της Μικράς Ασίας, η Ιωνία και η Αν. Θράκη θα ενώνονταν με την Ελλάδα, η Αρμενία και το Κουρδιστάν θα αποκτούσαν την ανεξαρτησία τους. Οι Έλληνες, οι οποίοι ήταν περί το ένα τέταρτο του συνολικού οθωμανικού πληθυσμού, βρέθηκαν να ελέγχουν το ένα έκτο του οθωμανικού εδάφους, ενώ εξαιρέθηκε το έδαφος του Πόντου.

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2014

«Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι…»


Ο μέγας ορισμός. Ο αυτοπροσδιορισμός μέχρι θανάτου. Όταν πιστέψεις σε κάτι. Όταν πεισθείς για κάτι. Μέχρι θανάτου. Όταν αφιερωθείς σε κάτι. Που δεν είναι προστακτικός, επιτακτικός νόμος. Ούτε διαταγή και γραπτές εντολές πάνω σε δύο πλάκες σαν του Μωϋσή στο όρος Σινά. Αλλά είναι κάτι σαν ηχώ. Σαν αύρα γλυκειά. Τα λόγια, τα ρήματα εκείνων. Δηλαδή των προγόνων. Των εφόρων της Σπάρτης έστω. Των υπευθύνων της παράδοσης. Των αρχειοφυλάκων του προφορικού λόγου. Που έδιναν στιλπνότητα στην προαιώνια μνήμη. Και τηρούσαν επίκαιρο τον ηθικό κανόνα. Σ’ αυτόν υπήκουσαν. Θα μπορούσαν ίσως, αν ήσαν παράσπονδοι, να μην υπακούσουν. Να ισχυρισθούν πως δεν ένοιωσαν την αύρα, δεν άκουσαν την ηχώ των προφορικών ρημάτων, πως τα ξέχασαν ή πως δεν θα ίσχυαν στο απόλυτο. Δηλαδή, στο μέχρι θανάτου. Ή στη σύγκρουση με ασυγκρίτως υπέρτερες δυνάμεις και με βασιλιάδες χρυσοποίκιλτους, που γυρεύουν και λαμβάνουν από τους δειλούς πάντα γη και ύδωρ, και με μηχανές πολέμου. Για την ακρίβεια, δεν υπήκουσαν. Επείσθησαν. Χωρίς διαταγή, χωρίς γραπτό νόμο, χωρίς γραπτό σύνταγμα, χωρίς κατάρες, απειλές και αφορισμούς, χωρίς αντάλλαγμα. Και έπεσαν όλοι. Από βασιλέως μέχρι στρατιώτου. Δεν επτοήθησαν ούτε μόλις φάνηκε εκεί ο πάντα αναγκαίος σε κάθε θυσία Εφιάλτης. Και έτσι κουασιμοδικός, καμπούρης και πεντάσχημος, φιλάργυρος, βούλιμος, φιλήδονος και εγωπαθής που ήταν, έστω και μη δυνάμενος να κρατήσει ψηλά την ασπίδα, έμοιαζε με τον θάνατο τον ίδιο. Σαν προαναγγελία, σαν προεξόφληση, σαν πιστοποίηση βεβαίου γεγονότος. Και όταν παρακαλούν ευγενικά τον ξένο αγγελιαφόρο να πει στους Λακεδαιμονίους «ότι εδώ κείμεθα» δεν θέλουν καμμιά αναγνώριση ή υστεροφημία. Είναι βέβαιο αυτό. Η γραφή του Σιμωνίδη από την Τζιά, λιτή, απλή, δωρική, αυστηρή όπως είναι, το εξασφαλίζει, το κατοχυρώνει, το μαρτυρεί, το εγγυάται. Απλά, αναφέρουν ταπεινά και στρατιωτικά. Και για να ξέρουν οι δικοί τους πού βρίσκονται, πώς βρίσκονται, σε ποιά στάση, σε ποιά κατάσταση. Μην τους ψάχνουν άδικα. Αν τους έχουν πάρει τα «πουλιά». Ένας αόρατος φροντιστής του πεπρωμένου, που το ορίζει και το κινεί, σχηματοποιεί στους μαχητές των Θερμοπυλών την απόλυτη εσωτερική προαίρεση-αυτοπροαίρεση που τους κάνει και νικητές και αθάνατους. «Τοις κείνων ρήμασι…». Όχι «τοις κείνων μανιφέστοις ή κομματικαίς γραμμαίς ή ωφελιμιστικαίς απαιτήσεσι». Το «τοις κείνων ρήμασι…» των μαχητών, ηθικών νικητών των Θερμοπυλών προϋποθέτει μια ουράνια κοινωνία αξιών, ενοικούσα στην ψυχή τους, μια πλατειά θέαση της ιστορίας και των διδαγμάτων της, και μια απέραντη αγάπη προς τους όμαιμους προγόνους τους. Αγάπη, όχι αυστηρούς και επιτιμητικούς σεβασμούς και επιτακτικές υποταγές. Αγάπη σαν αυτή που κήρυξε ο Χριστός και εστιχούργησε ο Απόστολος Παύλος στην προς Κορινθίους επιστολή του.

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2014

Η έννοια του ζωτικού χώρου και το δικαίωμα προάσπισής του



Αν και η έννοια του ζωτικού χώρου έχει συνδεθεί με τη ναζιστική Γερμανία και την αντίστοιχη  θεωρία που εφάρμοσε για την κατάληψη εδαφών, εκτός των δικών της συνόρων, είναι μια έννοια άρρηκτα συνδεδεμένη με την επιβίωση του ατόμου και των λαών.


Η οικονομική και πολιτική θεωρία του ζωτικού χώρου εμφανίσθηκε και έλαβε μεγάλη έκταση κατά την διάρκεια του μεσοπολέμου στη Γερμανία και απετέλεσε τη δογματική βάση του Εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος του Χίτλερ και πάνω στην ίδια ακριβώς επεκτατική χρήση της, έχουμε τις βλέψεις της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδας, όπως έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς από τον Νταβούτογλου, τον ίδιο τον Ερντογάν και άλλους αξιωματούχους, κάτι που οι υποτιθέμενοι «προοδευτικοί» και  σύγχρονοι επίγονοι του Γκαίμπελς επιμελώς ξεχνούν να αναφέρουν. *(1Α) κ *(1Β)

Και γράφω υποτιθέμενοι, καθώς πολλά είναι τα σενάρια με σημείο εκκίνησης ύποπτους οργανισμούς, ιδρύματα και υπηρεσίες (μεταξύ αυτών και της ΜΙΤ) που φυσικά εμφανίζονται με «ανθρωπιστικό», «αντιρατσιστικό» ή άλλο προσωπείο, στη χώρα που έχει παράδοση στην αφέλεια, ήδη απ’ την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, με τον καταγεγραμμένο ιστορικά περσικό πρακτορισμό. *(1Γ)


Σύμφωνα με την θεωρία αυτή, ένας λαός δικαιούται να επεκταθεί σε εδάφη, που αναγκαιούν σ΄ αυτόν, προκειμένου να ικανοποιηθούν δημογραφικές και οι εξ αυτών παραγόμενες οικονομικές ανάγκες του. Οι δημογραφικοί αυτοί λόγοι θεμελιώνονται επί της έννοιας πάντοτε του φυσικού δικαιώματος ενός λαού να μη στερείται του αναγκαίου γι αυτόν εδαφικού χώρου, άνευ της ικανοποίησης του οποίου εγκυμονείται ο κίνδυνος να υποστεί τις ολέθριες συνέπειες του υπερπληθυσμού. Από οικονομικής πλευράς η επιζητούμενη επέκταση αυτή δικαιολογείται από την ιδέα του να επιτευχθεί τουλάχιστον αυτάρκεια ως προς τα κυριότερα οικονομικά αγαθά και τις πρώτες ύλες. *(1)

Αυτή ήταν η επεκτατική χρήση της έννοιας «ζωτικός χώρος» ενός λαού σε βάρος άλλων, γεγονός που όμως δεν αναιρεί την αξία και την σημασία του ζωτικού χώρου για την ανάπτυξη του ατόμου και των λαών.

Η δυνατότητα ενός λαού να μπορεί να αναπτυχθεί και να καλύψει τις ανάγκες του μέσα στα πλαίσια της επικράτειάς του, εκτός των άλλων εξαρτάται και από την γεννητικότητα. «Οι περισσότεροι από εμάς θεωρούν ότι, όταν πριν από 40.000 χρόνια ο πληθυσμός ολόκληρης της Γης ήταν 500.000 άτομα, επομένως δεν υπήρχε καμία απειλή υπερπληθυσμού. Κι όμως, για να τραφεί μια ομάδα ανθρώπων με τα θηράματα που έπιαναν οι κυνηγοί, χρειάζονταν κατά μέσο όρο ζωτικό χώρο 10 έως 25 τετραγωνικών χιλιομέτρων ανά άτομο. Έτσι, όταν μια ομάδα κυνηγών – τροφοσυλλεκτών ξεπερνούσε τα 25 έως 50 άτομα, βρισκόταν εκτεθειμένη σε σοβαρούς κινδύνους όσον αφορά τον ανεφοδιασμό της σε τρόφιμα. Ο υπερπληθυσμός είναι μια έννοια μεταβλητής γεωμετρίας, η οποία συνδέεται στενά με το ζήτημα των διαθέσιμων πόρων. Όμως, ο τρόπος με τον οποίο γίνεται αντιληπτή από τον πολύ κόσμο ταυτίζεται με την εικόνα ανθρώπων στριμωγμένων σαν σαρδέλες σε έναν περιορισμένο χώρο.» *(2)
 

Τρίτη 3 Ιουνίου 2014

Αριστερά και Δεξιά στην Ελλάδα


Περικλής Σ. Βαλλιάνος   
Ο διαχωρισμός Αριστεράς και Δεξιάς έχει νόημα, και μεγάλο μάλιστα. Η αντιπαράθεση διεξάγεται στις πολιτισμένες χώρες μέσα σε πλαίσιο υποκείμενης συναίνεσης. Υπάρχει κοινή αποδοχή του συνταγματικού πλαισίου της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, χωρίς υπεκφυγές, χωρίς αστερίσκους περί κάποιας άλλης «αληθινής» δημοκρατίας κτλ. Υπάρχει δέσμευση για την ελαχιστοποίηση της διαφθοράς, με στιβαρούς ελεγκτικούς θεσμούς που αποκλείουν την κομματική άλωση του κράτους ή τη χρήση του δημόσιου αξιώματος και για τον ελάχιστο προσωπικό πλουτισμό.

Σε τι αφορά ο γνήσιος διάλογος Αριστεράς-Δεξιάς; Στον τρόπο κατανομής του παραγόμενου κοινωνικού προϊόντος, με σκοπό τη μέγιστη δυνατή συλλογική ωφέλεια. Η Αριστερά προτείνει την αυξημένη φορολογία σε πρόσωπα και επιχειρήσεις, ούτως ώστε να διευρυνθεί το πλέγμα της προστασίας που παρέχεται κατ’ αρχάς στους αδύνατους, αλλά κατόπιν και σε όσο περισσότερους είναι δυνατόν. Η Δεξιά επιχειρηματολογεί ότι η υπέρμετρη αύξηση της φορολογίας θα προκαλέσει μείωση της επιχειρηματικής δραστηριότητας, και άρα μείωση των φόρων που συλλέγει το κράτος, και άρα μείωση της δυνατότητας να χρηματοδοτηθεί το εκτεταμένο κοινωνικό κράτος. Η συζήτηση αυτή είναι ορθολογική και είναι δυνατόν να καταλήξει σε μια κοινώς αποδεκτή λύση που θα ικανοποιεί τις θεμιτές βλέψεις και των δύο πλευρών. Θα συνδυάζει δηλαδή την υγιή επιχειρηματικότητα με το κοινωνικό κράτος. Αυτό έγινε στη δυτική Ευρώπη μεταπολεμικά.

Υπάρχει, πέραν του οικονομικού, και το πολιτιστικό διακύβευμα. Σε ποιο βαθμό δηλαδή ο κρατικός έλεγχος απονευρώνει τη δημιουργικότητα των πολιτών και εκτρέφει ένα ήθος εξάρτησης από τις «ευεργεσίες» του κράτους-παραμάνα. Ομως και εδώ μπορεί κάλλιστα να βρεθεί η χρυσή τομή, με κανένα σκεπτόμενο άνθρωπο να μην υποστηρίζει πλέον την κρατικοποίηση των πάντων.

Κρίσιμο ρόλο εδώ παίζει μια παιδεία που καλλιεργεί την αυτόνομη κριτική σκέψη και δεν έχει σχέση με ιδεολογική κατήχηση, πολλώ δε μάλλον με κομματική στρατολογία. Είναι προφανές πως η διαμάχη Αριστεράς-Δεξιάς στη μεταπολιτευτική Ελλάδα ήταν ψευδεπίγραφη. Γιατί δεν ίσχυε καμία από τις παραπάνω προϋποθέσεις. Κατ’ αρχάς δεν υπήρχε εσωγενές οικονομικό πλεόνασμα για να κατανεμηθεί. Η παραγωγική βάση του τόπου καταστράφηκε συνειδητά. Τα «νέα τζάκια» δήθεν επιχειρηματιών που αναδείχθηκαν δεν ήταν παρά κομματικοί εγκάθετοι που απομυζούσαν τον δημόσιο πλούτο για λογαριασμό των προστατών τους.


Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014

Έκθεση του ΟΗΕ για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα




Γράφει ο Γιώργος Ιεροδιάκονος

Έκθεση του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, δημοσιευθείσα την 07/03/2014 στο σάιτ του ΟΗΕ, επικρίνει με τον πιο περιγραφικό τρόπο την Ελληνική κυβέρνηση για την μεθοδική καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των ατομικών, πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος στην ανάπτυξη και την πρόοδο.

Μάλιστα, ο διεθνής εμπειρογνώμονας του ΟΗΕ Cephas Lumina εκφράζει τη λύπη του για την έλλειψη δέσμευσης από την Ελλάδα στην εντολή του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων να αντιμετωπίσει τις προφανείς προκλήσεις στην προοδευτική υλοποίηση των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών.

Επίσης επικρίνει την ελληνική κυβέρνηση για την βάναυση καταπάτηση των συνταγματικών και διεθνών δεσμεύσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αναφέρει η έκθεση του ΟΗΕ:

«Το Σύνταγμα της Ελλάδα θέτει μια σειρά από υποχρεώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Κράτος. Το άρθρο 2(1), υπογραμμίζει ότι «ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας». Το μέρος ΙΙ του Συντάγματος προβλέπει ρητά μια σειρά από άλλες υποχρεώσεις του κράτους, συμπεριλαμβανομένης της προστασίας της ιδιοκτησίας (άρθρο 17) της οικογένειας, της μητρότητας και της παιδικής ηλικίας (άρθρο 21.1) η ειδική φροντίδα για την υγεία (άρθ. 21 (2) και (3)), η εξέλιξη των συνθηκών εργασίας (άρθρο 22 (1)) και της κοινωνικής ασφάλισης (Άρθρο 22 (5)). Διάφορα δικαιώματα αντιστοιχούν σε αυτές τις υποχρεώσεις, συμπεριλαμβανομένων των δικαιωμάτων στην ισότητα όλων των Ελλήνων (άρθρο 4), την κοινωνική, οικονομική και πολιτική συμμετοχή (άρθρο 5), την ελεύθερη διακίνηση της πληροφορίας (άρθρο 5Α), αίτηση (άρθρο 10), της ειρηνικής συνάθροισης (11 art.), δωρεάν δημόσια εκπαίδευση (άρθρο 16 (2)), ιδιοκτησίας (άρθρο 17 (2)), την υγειονομική περίθαλψη (άρθρο 21 (3)), εργασία (άρθρο 22 (1)), την κοινωνική ασφάλιση (άρθρο 22 (5)) και την ελευθερία του συνδικαλισμού (άρθ. 23). Το άρθρο 21.4 ορίζει ότι « η απόκτηση κατοικίας από αυτούς που τη στερούνται ή που στεγάζονται ανεπαρκώς αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας του Κράτους ». Το άρθρο 25, παράγραφος 1 αναφέρεται ρητά στην αρχή του κράτους πρόνοιας και υπογραμμίζει ότι όλα τα δημόσια ιδρύματα οφείλουν να διασφαλίζουν την αποτελεσματική εφαρμογή αυτών των δικαιωμάτων».

Οι διατάξεις αυτές καθορίζονται από τα πρότυπα που καθορίζονται σε διάφορες βασικές διεθνείς και περιφερειακές συνθήκες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένου του Διεθνούς Συμφώνου για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα και τον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη, στα οποία η Ελλάδα είναι συμβαλλόμενο μέρος.

ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΚΟΤΗΤΑ, ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ





Στατιστικά στοιχεία

Το τρέχον παγκόσμιο ποσοστό αυτοκτονιών είναι: 10.07 ανά 100.000 άτομα

Ένα εκατομμύριο κατά προσέγγιση ο αριθμός των αυτοκτονιών σε όλο τον κόσμο κάθε χρόνο.

Κάθε 40 δευτερόλεπτα κάποιος πεθαίνει από αυτοκτονία.

60 τοις εκατό αύξηση σε ποσοστά αυτοκτονιών παγκοσμίως στο διάστημα των τελευταίων 45 ετών.

Εκδηλώνονται 20 αποτυχημένες απόπειρες αυτοκτονίας για κάθε επιτυχημένη.

Οι γυναίκες είναι πιο πιθανό να επιχειρήσουν αυτοκτονία, ενώ οι άνδρες είναι πολύ πιο πιθανό να πετύχουν τελικώς τον θάνατο τους.

Την θλιβερή πρωτιά παγκοσμίως κατέχει η Γροιλανδία με 108,1 αυτοκτονίες στους 100.000, ακολουθούμενη από την Λιθουανία (31,8/100.000), Νότια Κορέα (31,7), Γουινέα (26,4), Καζακστάν (25,6) κλπ.

Την πρώτη θέση παγκοσμίως σε αυτοκτονίες εφήβων κατέχει η Ρωσική Ομοσπονδία όπου ένας στους δώδεκα εφήβους ηλικίας 15-19 ετών αποπειράται κάθε χρόνο να αυτοκτονήσει ενώ υπολογίζεται ότι 20 έφηβοι ανά 100.000 βάζουν τέλος στη ζωή τους κάθε χρόνο στη Ρωσία, ποσοστό που είναι τρεις φορές μεγαλύτερο από το μέσο όρο στον υπόλοιπο κόσμο, ακολουθούμενη από το Καζακστάν και τη Λευκορωσία. Έρευνες απέδωσαν τον αυξημένο αριθμό αγοριών που αυτοκτονούν στη χρήση ναρκωτικών και την κατανάλωση αλκοόλ. Ωστόσο, το ποσοστό των αυτοκτονιών και των αποπειρών αυτοκτονίας αυξήθηκε κατά 35-37% στη Ρωσία τα τελευταία χρόνια, σύμφωνα με τη Ροσποτρεμπνάντζορ.

Στο σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης το ποσοστό των αυτοκτονιών μειώθηκε ετησίως κατά 1,9% από το 2000 έως το 2008. Σύμφωνα όμως με μία πρόσφατη έρευνα το ποσοστό των αυτοκτονιών στην Ευρώπη μετά την έναρξη της κρίσης, είναι εντυπωσιακά αυξημένο. Έτσι κατά τη διάρκεια της περιόδου 2007 - 2009 που η ανεργία αυξήθηκε στα 27 κράτη μέλη κατά 35%, το ποσοστό των αυτοκτονιών αυξήθηκε τουλάχιστον 5%. Η αύξηση του ποσοστού αυτού παρατηρείται σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. πλην Αυστρίας, όπου υπήρξε ελαφρά μείωση του ποσοστού των αυτοκτονιών.

Από ό,τι φαίνεται η Οικονομία είναι ο κύριος λόγος για την αύξηση των αυτοκτονιών στην χώρα μας, αλλά και παγκοσμίως τα τελευταία χρόνια. Το φαινόμενο σε αυτήν την έκταση, έκανε πρώτη φορά την εμφάνισή του το 1998 στη Νότια Κορέα και τιτλοφορήθηκε από τον Τύπο ως «αυτοκτονίες του ΔΝΤ» επειδή οι αυτόχειρες φέρονταν να πιστεύουν ότι η απώλεια της εργασίας και των πόρων προς το ζην ήταν αποτέλεσμα των μεταρρυθμιστικών πολιτικών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο οι αυτόχειρες στη Νότια Κορέα είχαν αυξηθεί κατά 45%. Σύντομα ο όρος «IMF SUICIDES» θα εμφανιζόταν και στη διεθνή επιστημονική βιβλιογραφία.
 

Το Γεωπολιτικό Πλαίσιο της Εποχής του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στην Ευρώπη και στην Ασία

 
 

Αν στην εποχή μας στις αρχές του 21ου αιώνα, χαρακτηρίζουμε την Αμερική ή την Ρωσία ή την Κίνα σαν υπερδυνάμεις και τους Προέδρους τους σαν πλανητάρχες, τότε κατ΄ αναλογία εποχών θα μπορούσαμε να αναγάγουμε τον χαρακτηρισμό αυτό στην εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου (3ος αιώνας π.Χ), για να σκιαγραφήσουμε την τότε Περσία (σημερινό Ιράν) και τους ηγέτες – ηγεμόνες της, και μετέπειτα τον Μέγα Αλέξανδρο και τους έλληνες της ελληνιστικής περιόδου, τους οποίους στην συνέχεια διαδέχθηκαν οι ρωμαίοι, σαν νέα επικυρίαρχη δύναμη.

Το γεωπολιτικό και γεωοικονομικό περιβάλλον της Ελλάδος και της Περσίας του 3ου π.Χ αιώνα, τόσο στην εσωτερική τους επικράτεια, όσο και στην ευρύτερη εξωτερική τους περιφέρεια, παρουσίαζε μια σύνθετη πολυπλοκότητα.

Η πολυπλοκότητα εκείνη είχε εκπηγάσει από μια σειρά ιστορικών, κοινωνικών, μορφωτικών, ταξικών, γεωγραφικών και οικονομικών λόγων, αλλά και συστημάτων διοίκησης. Η ανέλιξη των κοινωνιών και του πολιτισμού αυτών των δύο κύριων κόσμων της υπόψη περιόδου, βασίστηκε σε διαφορετικές βάσεις εθίμων και νοοτροπίας και αντίθετους δρόμους πολιτικών δεδομένων. Η Ελλάδα αντιπροσώπευε την Ευρώπη και η Περσία την Ασία. Στο εθνολογικό και πολιτικό ανάγλυφο Ευρώπης και Ασίας, δεν υπάρχουν άλλα έθνη με παρουσία πολιτισμού. Για παράδειγμα, οι χώρες που σήμερα ασκούν ηγεμονική πολιτική στα πλαίσια την Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης, ήταν ανύπαρκτες τόσο εθνολογικά όσο και πολιτικά. Με άλλα λόγια ο δημόσιος βίος, ή, η πολιτική δραστηριότητα, που προϋποθέτουν συντεταγμένη κοινωνία, εθνική συνείδηση, ήθη, έθιμα, θεσμούς, κανόνες δικαίου, συστήματα διοίκησης, κοινωνική και ταξική υποδομή, παρουσιάζονταν μόνο στην Ελλάδα και την Περσία. Οι περισσότερες από τις σημερινές χώρες της Ευρώπης και της Ασίας, ήταν ανύπαρκτες τόσο εθνολογικά, όσο και πολιτικά.

Όταν η Ασιατική ήπειρος αποκτήσει την γεωστρατηγική της υπεροχή έναντι της Ευρωπαϊκής, θα επιχειρήσει να επιβάλλει μέσα από τον επεκτατισμό της, την δική της κυριαρχία και imperium, τρόπο ζωής, πολιτισμό, την δική της πολιτική άποψη, με την βία και τον πόλεμο. Πρακτική εφαρμογή αυτού ήταν οι τρεις Ασιατικές επιθέσεις κατά της Ευρώπης στην περίοδο των Μηδικών (Περσικών) πολέμων και οι μάχες του Μαραθώνα των Πλαταιών των Θερμοπυλών οι ναυμαχίες της Σαλαμίνος, και της Μυκάλης, η πυρπόληση της Αθήνας και του Παρθενώνα και σειρά πολεμικών γεγονότων σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο.
 

Η Ιστορία των Κατοίκων της Ελλάδας


Ένα σύντομο οδοιπορικό για την Ιστορία των Κατοίκων της Ελλάδας
μέσα από τις παρουσιάσεις γενετιστών, απόσπασμα του Ισοκράτη
κι μιας ακόμα επιστημονικής μελέτης
 
***



Ομιλία απο την Ημερίδα : Ας ξανασυστηθούμε όλοι οι Έλληνες - 2 στην Πάτρα.
Ομιλητής ο Ομότιμος Καθηγητής Γενετικής και Γενετικής του Ανθρώπου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Κων/νος Τριανταφυλλίδης με θέμα:
Η Γενετική Ιστορία των Κατοίκων της Ελλάδας: Το DNA των Ελλήνων

Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

Καρέκλες, δεκανίκια και άλλα πατριωτικά κι εκλόγιμα


«Στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται αλλά δεν γίνονται και πράγματα που γίνονται χωρίς να λέγονται.»

Στο διάστημα πριν τις διπλές εθνικές εκλογές του ’12 και με νωπά τα αιτήματα των αγανακτισμένων, είχαμε την εμφάνιση κινημάτων όπως οι ΑΝΕΛ και το ΕΠΑΜ, αλλά και μια μετακίνηση σημαντικού τμήματος ψηφοφόρων προς τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και την γνωστή άνοδο της Χρυσής Αυγής.

Με άλλα λόγια, είχαμε την ανάπτυξη αλλά και την ταυτόχρονη διάσπαση του «αντιμνημονιακού μετώπου», με αριστερή ή δεξιά κατεύθυνση, ανάλογα τα κριτήρια των ψηφοφόρων. Όσοι είχαν ως προτεραιότητα τα εθνικά – πατριωτικά  θέματα  μετακινήθηκαν προς τα δεξιά κι όσοι είχαν τα οικονομικά προς τα αριστερά, με κοινό αίτημα όλων την κατάργηση των μνημονίων και  παραπομπή των υπευθύνων στην δικαιοσύνη κάτι που και ο σημερινός πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς είχε εξαγγείλει στο περιβόητο Ζάππειο 3, υποσχόμενος εξεταστική επιτροπή για το πώς οδηγήθηκε η χώρα σε μνημόνιο.

Πριν προχωρήσω όμως, θεωρώ χρήσιμο και απαραίτητο να αναφέρω ότι όπως η περίοδος της χούντας απαξίωσε και σε ένα βαθμό «ποινικοποίησε», το «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια», ως σημαντικά στοιχεία κοινωνικής συνοχής, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει συλλογική αντίδραση, έτσι κι η μεταπολίτευση με τη σειρά της απαξίωσε στην πράξη και σε σημαντικό βαθμό τις ιδεολογίες, όπως αυτές αποτυπώθηκαν στα σκάνδαλα της καθημερινότητας κι ανεξαρτήτως πολιτικής προέλευσης των πρωταγωνιστών. Δεξιοί, αριστεροί, εκσυγχρονιστές, οικολόγοι ή ότι άλλο και πάντα σύμφωνα με τον αυτοπροσδιορισμό τους, ήσαν οι καθημερινοί πρωταγωνιστές μιας ατέλειωτης σειράς σκανδάλων που έβλεπε διαρκώς ο φορολογούμενος έλληνας πολίτης. ‘Ήταν η εποχή που όποιος είχε τη δυνατότητα να βάλει το χέρι στο βάζο και δεν το έκανε ήταν «πολιτικά καθυστερημένος», αφού …  «έτσι δούλευε το σύστημα». Πυραμίδες εξουσίας, ώστε οι πάνω να έχουν στέρεες βάσεις, απαραίτητο για να διατηρηθούν στην εξουσία ως διαχειριστές, επ’ αμοιβή, του μαύρου χρήματος και εντολοδόχοι όσων δεκαετίες τώρα βρίσκονται πίσω από το αγωνιώδες ερώτημα «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;» *(1) Το έλλειμμα κοινωνικής συνοχής και η απαξίωση των ιδεολογιών, είχαν σαν αποτέλεσμα την γενικότερη απαξίωση του πολιτικού συστήματος και των εκπροσώπων του αλλά και την κατάτμηση των αντιδράσεων, σε συντεχνιακό κάθε φορά επίπεδο.