Χρειαζόμαστε μια νέα Φιλική Εταιρεία (Ι)

Προς μια νέα Φιλική Εταιρεία 

γράφει ο Νατσιός Δημήτρης    

«Το Σύνταμα το δικό μας είναι ξεβράκωτο»    
Μακρυγιάννης    

Υπάρχει στʼ αλήθεια έστω κι ένας Έλληνας ή Ελληνίδα (πλην των παρωπιδοφόρων κομματανθρώπων, αν και αυτοί εμφανίζονται πτοημένοι), που να πιστεύει ότι θα τιμωρηθούν, θα φυλακιστούν οι υπεύθυνοι για την οικονομική διάλυση της πατρίδας μας, για την επί θύραις κοινωνική αποδιοργάνωση και για τον «πλανητικό» διασυρμό.

Σίγουρα, κανείς. Όλοι μας έχουμε κατά νου την λαϊκή σοφία, η οποία συνόψισε ευθύβολα, με αποφθεγματικό τρόπο την νυν περιρρέουσα ατμόσφαιρα: «Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει».

Όλοι τους διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και διατείνονται ότι οι υπεύθυνοι θα τιμωρηθούν (το τελευταίο ανέκδοτο: σύσταση εξεταστικής επιτροπής, για καταλογισμό ευθυνών), όπως τιμωρήθηκαν για την, μέσω του χρηματιστηρίου, εξαπάτηση του λαού.

Τίποτε δεν θα συμβεί, ο χρόνος θα παρέλθει, τα πάντα θα ξεχαστούν, οι διεφθαρμένοι θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν τα κλοπιμαία, ο λαός, το υποζύγιο, θα στενάζει κάτω από την φρικτή φτώχεια που μας καταδικάζει η διεθνής «Προστασία». Όλα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα τους, αρραγές το σύστημα και η Δικαιοσύνη με κλονισμένο το κύρος της, εξαρτημένη από την εκτελεστική εξουσία.

Τι μέλλει γενέσθαι, λοιπόν; Ζητείται ελπίς. Υπάρχει όμως; 

Μια συνέντευξη του Αλεξάντρ Ντούγκιν

στον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο      

 

Ο Αλεξάντρ Ντούγκιν είναι ένας από τους σημαντικότερους πολιτικούς φιλοσόφους και κορυφαίος γεωπολιτικός της Ρωσίας του Πούτιν, με μεγάλη και ανερχόμενη επιρροή στο Κρεμλίνο.

Το βιβλίο του «Τέταρτη Πολιτική Θεωρία» θα εκδοθεί σύντομα στα ελληνικά από τις εκδόσεις «’Εσοπτρο».

Η Ελλάδα και  η Κύπρος πέφτουν σήμερα θύματα ενός οικονομικού-πολιτικού-επικοινωνιακού πολέμου που απειλεί την εθνική τους κυριαρχία. Ταυτόχρονα όμως πέφτουν θύματα και ενός λανθάνοντος, «γεωπολιτικού» πολέμου, που αποσκοπεί ενδεχομένως να τις βγάλει βίαια από την Ευρώπη, για να τις τοποθετήσει, ως «καταστρεφόμενες αποικίες» στον χώρο μιας υπό διαμόρφωση ζώνης τουρκο-ισραηλινής κυριαρχίας στη Μεσόγειο, υπό γενική αμερικανική εποπτεία (μια εξέλιξη που διαψεύδει παταγωδώς, ειρήσθω εν παρόδω, όλες τις ιστορίες και απίθανες θεωρίες που ακούμε επί χρόνια για οριστικές ρήξεις Τουρκίας και Ισραήλ και για τεράστιες δυνατότητες της ελληνοισραηλινής «συμμαχίας»).

Σε αυτήν ακριβώς τη συγκυρία, ο ρόλος της Ρωσίας προσλαμβάνει ζωτική σημασία για τις τύχες του ελληνικού λαού. Απευθυνθήκαμε λοιπόν στον κ. Ντούγκιν για να έχουμε από πρώτο χέρι μια ιδέα του πως βλέπουν στο Κρεμλίνο τις εξελίξεις στην περιοχή μας, αλλά και ευρύτερα, τις παγκόσμιες εξελίξεις, τον ρόλο της Γερμανίας, την πιθανότητα μιας «Γιάλτας» στη Μέση Ανατολή, αλλά και τις δικές του, ιδιαίτερες απόψεις για την πορεία της Ρωσίας και του κόσμου. 

 

Πρός τά «ὀργισμένα νιάτα»

Σαράντος Ι. Καργάκος     

Ἔγραφα –πᾶνε 40 χρόνια τώρα- στά διδακτικά μου βιβλία ὅτι νέος πού ζῆ χωρίς ἰδανικά εἶναι κέλυφος χωρίς οὐσία. Κι ἀκόμη ὅτι: νέος θά πεῖ νά εἶσαι αὐθόρμητος, νά στέκεσαι κοντά στίς πηγές τῆς ζωῆς, νά τολμᾶς νά κάνεις αὐτό πού δέν τολμοῦν νά κάνουν οἱ ἄλλοι.

Οἱ μεγάλοι σᾶς ἔκαναν ἱκανούς νά μήν μπορεῖτε νά κάνετε τίποτε· οὔτε καί νά ἐπαναστατήσετε. Οἱ ἐτήσιες ἐξεγέρσεις σας μέ τή μορφή «καταλήψεων» εἶχαν χαρακτῆρα ἐθιμικοῦ φαινομένου. Κάτι σάν φολκλορική «ἀτρξιόν». Δίνατε τή μάχη γιά νά γίνετε χειρότεροι. Γιά νά ἀποκτήσετε δικαιώματα πού τελικά ἀποδείχθηκαν συναλλαγματικές χωρίς ἀντίκρυσμα.

Ἡ τωρινή ἐξέγερση εἶναι ἕνα μήνυμα ὑγείας καί ἐλπίδας. (σσ αναφέρεται στις εξεγέρσεις των Αγανακτισμένων)  Ὅτι δέν εἶναι «σβησμένες ὅλες οἱ φωτιές οἱ πλάστρες μές στή χώρα», ὅπως λέει ὁ Παλαμᾶς. Ἀλλά χρειάζεται μεγάλη προσοχή, γιά νά μήν πέσετε, νέοι μου, θύματα αὐταπάτης, ὅπως ἔπεσε ἡ δική μου γενιά. Φυλαχτεῖτε ἀπό τούς ψευδαποστόλους πού σᾶς πλησιάζουν καί σᾶς θωπεύουν στ’ αὐτιά. Φυλαχτεῖτε ἀπό αὐτούς πού κάποτε ἔφαγαν καλά, ἔκαναν μέσα σέ ἀνώμαλες καταστάσεις ραγδαῖες καριέρες καί τώρα ἐμφανίζονται ξανά σάν σταυροφόροι κάποιου ἰδανικοῦ πού σᾶς τό προσφέρουν δωρεάν, ὥσπου νά κάνουν κι ἐσᾶς θύματα ἀπάτης. Καί νά κλειστεῖτε, ὅσοι δέν θελήσετε νά βολευτεῖτε, μέσα στό κέλυφος μιᾶς βαθειᾶς σιωπῆς.

Νέοι, μή στρέφετε πρός τό στῆθος σας τό ξίφος τῆς ὀργῆς σας. Θωρακίστε τήν καρδιά σας, ἐλέγξατε τά συναισθήματά σας. Ἡ ὀργή δέν βλάπτει κανέναν περισσότερο ἀπό αὐτόν πού τήν ἔχει. Ἡ ἀγανάκτησή σας εἶναι δικαιολογημένη, διότι εἴσαστε δεινά προδομένοι ἀπό ἐκείνους πού σᾶς ἔμαθαν νά μισεῖτε τήν πατρίδα σας, νά μισεῖτε τήν ἱστορία σας, νά περιφρονεῖτε τή γλῶσσα σας. Νά ποδοπατᾶτε τά σύμβολα γιά τά ὁποῖα οἱ πρόγονοί σας ἔχυσαν τό αἷμα τους.

Μια απάντηση ... για τις παρελάσεις, κι ένα σχόλιο

Δημήτρης Νατσιός 

«Οι παρελάσεις, κάθε Οκτώβρη και Μάρτη, σχηματίζουν το ποτάμι της ζωής για να το βλέπουμε»

Γ. Ιωάννου «Κοιτάσματα»  

Διάβασα με προσοχή τα δύο κείμενα της κ. Ειρήνης Αγαθοπούλου, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, στον νομό Κιλκίς, σχετικά με την αναγκαιότητα των παρελάσεων, το πρώτο, και το απαντητικό δεύτερο, κατόπιν ερωτήματος αναγνώστη του «ΜΑΧΗΤΗ», για τις λεγόμενες «παρελάσεις υπερηφανείας» των ομοφυλοφίλων. 

Κατ’ αρχάς, αν και νέα, αναμασά παλιά και μουχλιασμένα επιχειρήματα, που επιπολάζουν, εδώ και δεκαετίες, στα τρικυμιώδες πέλαγος των συνασπισμένων συνιστωσών της αριστεράς ή αριστερόεσσας. 

Λείψανο του παρελθόντος και η γλώσσα της, το γνωστό αριστεροκομματικό ιδίωμα-η ξύλινη γλώσσα-που αφού επί μισό αιώνα επιχωρίασε αποκλειστικά στο σύμπαν του ΚΚΕ, ως σύμπτωμα ιδιοπαθές, τις τελευταίες δεκαετίες υπερέβη το γκέτο του γενεθλίου χώρου του, με βραδύ βηματισμό αρχικά, για να απλωθεί επί πτερύγων ανέμων εν συνεχεία και να γνωρίσει ημέρες δόξας λαμπρής με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981. (Προφανώς οι «ορδές» των οπαδών του Κινήματος, που μετακινήθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ, διαβρώνουν και την γλωσσική του φυσιογνωμία). 

Στο κείμενό της «τι εξυπηρετούν οι παρελάσεις;», η κ. Αγαθοπούλου, θέτει κάποια, «φιλολογικά» ερωτήματα και απαντά η ίδια. Μέμφει τα παιδιά, τους μαθητές, διότι: «δεν γνωρίζουν καν τι γιορτάζουμε εκείνη την ημέρα». Είναι απειθάρχητα. Παρελαύνουν ασύντακτα, «το αρνείται υποσυνείδητα ο οργανισμός τους» αισθάνονται, δηλαδή, πνευματική αδιαθεσία την ημέρα της παρέλασης. Τα χρησιμοποιεί η Κυβέρνηση για «να δείξει την ισχύ της». Ελέγχει και τους γονείς τους, γιατί τα καμαρώνουν, ενώ θα έπρεπε «να τα καμαρώσουν όταν λένε: Mαμά σήμερα μοιράστηκα το κολατσιό μου με τον φίλο μου, γιατί αυτός δεν είχε». (Πράγμα που συμβαίνει εδώ και 25 αιώνες στα σχολεία, τα παιδιά πάντα μοιράζονται και προσφέρουν). Και κλείνει με τα γνωστά, χιλιοειπωμένα περί μιλιταριστικών, μεταξικών καταλοίπων και λοιπά ηχηρά παρόμοια.  

 

Λύση στην Κρίση με συντεταγμένη έξοδο από το ευρώ & ενίσχυση δευτερογενούς τομέα

Το ερώτημα που θέτουν οι περισσότεροι πολίτες, κ. Λαπαβίτσα, είναι το τι πρέπει να κάνουμε τώρα, την περίοδο δηλαδή που έχουν φτάσει σε οριακό σημείο οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές μας, για να αποφύγουμε τα χειρότερα. Υπάρχουν αξιόπιστες εναλλακτικές προτάσεις για τη βελτίωση τόσο των οικονομικών δεικτών όσο και του επιπέδου διαβίωσης των Ελλήνων;

Καταρχήν, πρέπει να ξεκινήσουμε από αυτό που γίνεται σήμερα. Η ευρύτερη πραγματικότητα είναι γνωστή στους Έλληνες. Η ελληνική οικονομία έχει καταρρεύσει στην ουσία, έχουμε μια πρωτοφανή καταστροφή σε εθνικό επίπεδο, με συρρίκνωση του Εθνικού Προϊόντος και πάρα πολύ μεγάλη ανεργία. Δεν υπάρχει ουσιαστική προοπτική δυναμικής ανάκαμψης, αυτά που λέγονται είναι ευχολόγια περισσότερο, η πραγματικότητα είναι πάρα πολύ δύσκολη και πικρή για όλους τους Έλληνες. Πάμε τώρα στο τι έκανε το προηγούμενο διάστημα η κυβέρνηση. Λόγω της μεγάλης καταστροφής που χτύπησε την ελληνική οικονομία έχουν σταθεροποιηθεί με κάποιο τρόπο τα δημοσιονομικά. Αυτή η σταθεροποίηση –δηλαδή η απάλειψη του τεράστιου ελλείμματος– έγινε γιατί η οικονομία μπήκε σε τεράστια ύφεση. Δεν είναι καμία πολύ μεγάλη επιτυχία, ούτε καμία έξυπνη πολιτική! Συνετρίβη η ελληνική οικονομία και το εισόδημα των πολιτών κι έτσι εξισορροπήθηκαν τα δημοσιονομικά, επειδή περικόπηκαν οι δαπάνες και ανέβηκε η φορολογία. Αυτό δίνει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να έχει κάπως πιο γεμάτα ταμεία, τα οποία επιτρέπουν στο κράτος να συνεχίσει να πληρώνει μισθούς και συντάξεις. Έχει πλέον το περιθώριο να κάνει μια διαπραγμάτευση με την τρόικα, κάτι που δύσκολα συνέβαινε στο παρελθόν καθώς τα ταμειακά διαθέσιμα της επαρκούσαν για μερικές εβδομάδες. Το θέμα, ωστόσο, δεν είναι αν διαπραγματεύεται, αλλά… τι διαπραγματεύεται με την τρόικα… Η Ελλάδα αυτήν τη στιγμή έχει ορισμένες συμβατικές υποχρεώσεις για την επόμενη χρονιά. Πρέπει να πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 1,5% του ΑΕΠ. Αυτό διαπραγματεύεται. Γιατί το κάνει αυτό; Γιατί καταλαβαίνει ότι η πολιτική της θέση είναι πολύ εξασθενημένη, ότι η κοινωνία είναι σε εξαιρετικά τεταμένη κατάσταση και αν ανακοινωθούν δραστικά μέτρα της τάξης των δυο ή παραπάνω δισεκατομμυρίων ευρώ, κινδυνεύουμε να έχουμε κοινωνική έκρηξη. Πρόκειται δηλαδή για κάποιου είδους τακτική…

Δεν υπάρχει κάποιο ολοκληρωμένο σχέδιο δηλαδή…

 

Ευρώπη: Ο αγώνας επιβίωσης των ελίτ και τα κινήματα

Πώς η ανεργία οδηγεί σε ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό στην Ευρώπη. Η επιβίωση του κατεστημένου, τα αντισυστημικά κόμματα και ο ρόλος που παίζουν κινήματα πολιτών. Ο κίνδυνος για την ευρωπαϊκή ενοποίηση.

Το χάσμα μεταξύ κυβερνώντων και κυβερνώμενων στην Ε.Ε. δεν θα κλείσει σύντομα, καθώς η ανεργία θα παραμείνει στο ορατό μέλλον σε αρκετά υψηλά επίπεδα στα περισσότερα κράτη μέλη. Η θέση των κυρίαρχων ελίτ αποδυναμώνεται, αλλά οι αντι-συστημικές ομάδες που επιδιώκουν να τις αντικαταστήσουν δεν είναι αρκετά ισχυρές για να πάρουν την εξουσία.

Οι ομάδες διαμαρτυρίας κερδίζουν έδαφος σε όλη την Ευρώπη, αλλά οι περισσότερες δεν διαθέτουν την απαιτούμενη οργάνωση για να διαδραματίσουν ενεργό ρόλο στην πολιτική σκηνή. Αυτήν την στιγμή, ένα από τα βασικά ζήτημα στην Ευρώπη είναι κατά πόσον οι παραδοσιακοί θεσμοί αντιπροσώπευσης θα καταφέρουν να απορροφήσουν την κοινωνική δυσαρέσκεια.

Μια από τις πιο σημαντικές επιπτώσεις της ευρωπαϊκής κρίσης είναι το χάσμα που έχει αναπτυχθεί μεταξύ των ψηφοφόρων και των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Με την εξέλιξη της κρίσης χρέους σε μια κρίση ανεργίας, στις περισσότερες χώρες της ευρωζώνης υποχώρησε δραματικά η δημόσια στήριξη για τις παραδοσιακές ελίτ στο εσωτερικό και το εξωτερικό.

Στο εσωτερικό, οι πολιτικοί, οι τραπεζίτες, ακόμα και οι συνδικαλιστές και οι επιχειρηματίες αντιμετωπίζονται ως μέρος του προβλήματος. Στο εξωτερικό, οι γραφειοκράτες της Ε.Ε. και οι ξένες κυβερνήσεις, κυρίως το Βερολίνο, φαίνονται αποκομμένες από τις χώρες που έχουν πληγεί από την κρίση.

Η απορρέουσα δυσαρέσκεια έχει προκαλέσει μια σημαντική εξέλιξη που το Stratfor παρακολουθεί εδώ και καιρό: την άνοδο αντι-συστημικών κομμάτων. Σε ορισμένες περιπτώσεις, τα κόμματα αυτά έχουν εθνικιστικές και ευρωσκεπτικιστικές τάσεις. Κάποια από αυτά απορρίπτουν ανοιχτά την ελεύθερη διακίνηση αγαθών, υπηρεσιών και πολιτών εντός της Ε.Ε. Κόμματα εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους όπως το Εθνικό Μέτωπο της Γαλλίας και το Κίνημα των Πέντε Αστέρων της Ιταλίας ανήκουν σε αυτή την ευρύτερη ομάδα των αντι-συστημικών δυνάμεων. Στην Ελλάδα, το νέο-ναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής αντιπροσωπεύει μια πιο ακραία εκδοχή.

Πολιτικό σύστημα χωρίς αναπτυξιακή πρόταση

Αναστάσιος Λαυρέντζος     

Διαβάζοντας κανείς την πρόσφατη προγραμματική συμφωνία των δύο (πρώην) μεγάλων κομμάτων, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, τα οποία κυβέρνησαν τη χώρα επί δεκαετίες, με έκπληξη διαπιστώνει ότι τα δύο αυτά κόμματα, παρά το έμπειρο και πολυάριθμο στελεχικό δυναμικό τους, ακόμη και σήμερα δεν είναι σε θέση να διατυπώσουν μια ολοκληρωμένη πρόταση για την ανάπτυξη της χώρας. Και αυτό, σε μια στιγμή που η Ελλάδα έχει άμεση ανάγκη την ανάπτυξη, όχι μόνο για να αποκτήσει προοπτική το ενάμισυ εκατομμύριο ανέργων, αλλά και για να μπορέσει επί τέλους η χώρα να απαλλαγεί από την καταστροφική μέγγενη των μνημονίων.

Η πρότασή τους περιορίζεται στη δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών για την ανάπτυξη της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας και στην αξιοποίηση των προγραμμάτων τύπου ΕΣΠΑ. Δηλαδή ουσιαστικά τίποτε νεώτερο από ό,τι ακολουθείται από τη δεκαετία του 1980! Το μόνο νέο ίσως, είναι η νεοφιλελεύθερης εμπνεύσεως αναπτυξιακή φιλοσοφία που προωθεί το μνημόνιο, η οποία βασίζεται στην απορρύθμιση κάθε κανονιστικού πλαισίου και στη δραματική μείωση των συντελεστών κόστους,  με κυριότερο το κόστος εργασίας. Το τί πέτυχαν αυτά τα προγράμματα, το ξέρουμε ήδη από τη Χιλή του Πινοσέτ, στην οποία εφαρμόστηκαν τη δεκαετία του ’70. Δεν χρειάζεται λοιπόν να τα δοκιμάσουμε σήμερα, ούτε στην παλαιά τους μορφή, ούτε στη σημερινή τους που ακούει στο όνομα Ειδικές Οικονομικές Ζώνες. Για να είμαστε βεβαίως δίκαιοι, αυτή την έλλειψη στρατηγικής οικονομικής θεώρησης, δεν την εμφανίζουν μόνο τα κόμματα του παλαιού δικομματισμού, αλλά και η «αντιμνημονιακή» αντιπολίτευση, η οποία αρκείται στο να πιστεύει ότι θα διαπραγματευτεί το μνημόνιο αποτελεσματικά, αλλά στο ουσιώδες ζήτημα της ανάπτυξης έως τώρα δεν έχει διατυπώσει μια νέα ριζοσπαστική φιλοσοφία.
 

Η βιώσιμη ανάπτυξη μέσα από τα «Πολιτικά» του Αριστοτέλη

Οι όροι Ανάπτυξη και Μεγέθυνση, σε επίπεδο υλοποίησης πολιτικών, συνήθως ταυτίζονται, αν και η επιστήμη διαφοροποιεί ξεκάθαρα την έννοια της Ανάπτυξης από την έννοια της Μεγέθυνσης.

Η ανάπτυξη, ως γνωστό, αποτελεί την ολιστική εκδοχή της εξέλιξης ενός οργανισμού και εμπεριέχει και την έννοια της αρμονίας. Η μη αρμονική σχέση ανάμεσα στα αναπτυσσόμενα μέλη ενός οργανισμού μπορεί να δημιουργήσει παθολογική κατάσταση, αν δεν χαρακτηρίζεται ήδη ως παθολογική, πχ η παχυσαρκία, ή η ατροφία κάποιου άκρου. Όμως και η κοινωνία είναι ένας οργανισμός και η Ανάπτυξη που την αφορά θα πρέπει να διέπεται από ανάλογες αρμονικές σχέσεις. Οι επιθετικοί προσδιορισμοί που αποτελούν και σημερινά ζητούμενα της Ανάπτυξης (πράσινη, βιώσιμη, αειφορική κ.ά.), ως ζητούμενα, δείχνουν ελλείψεις και δυσαρμονίες.

Αυτά τα ελλείμματα, οι δυσαρμονίες της ανάπτυξης, οδηγούν σε εκφυλιστικά φαινόμενα τις σύγχρονες κοινωνίες και φυσικά δεν υφίσταται Ανάπτυξη, αλλά Μεγέθυνση. Η τελευταία αφορά στην ευημερία της επιχειρηματικότητας και εν γένει των οικονομικών μεγεθών, που τις περισσότερες φορές δεν συνεπάγεται την οικονομική ευημερία στα μέλη μιας κοινωνίας και την ανάπτυξη όπως την ορίσαμε προηγουμένως.

ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Του Γαλετάκη Στυλιανού   

Κατά τη διάρκεια των ταραχών στο πολυτεχνείο δυστυχώς έχασαν τη ζωή τους 24 συνάνθρωποι μας.Οι περισσότεροι εξ αυτών απο αδέσποτα πυρά των υπανθρώπων-εγκαθέτων της στρατιωτικής δικτατορίας,της χούντας.Ας όψονται οι αυτουργοί:ηθικοί και φυσικοί.Ωστόσο μεταπολιτευτικά επικράτησε ο μύθος περί νεκρών φοιτητών και πολιτών που καταπλακώθηκαν απο τη πόρτα,καθώς και άλλων που εφονεύθησαν μέσα στο πολυτεχνείο.
Ωστόσο η ιστορική έρευνα επιβάλλει να τονισθεί το γεγονός οτι ουδείς των αδικοχαμένων παλληκαριών σκοτώθηκε με τη πτώση της πόρτας κατά την είσοδο του τάνκ.Επίσης ουδείς πολίτης ή φοιτητής σκοτώθηκε εντός του πολυτεχνείου στο ανωτέρω χρονικό διάτημα.’Οπως επίσης ουδείς φοιτητής του πολυτεχνείου έχασε τη ζωή του.’Ολοι ανεξαιρέτως έχασαν τη ζωή τους έξω και μακριά απο το πολυτεχνείο.

Αυτά τεκμαίρονται απο τα τρία επίσημα πορίσματα που έλαβαν χώρα μεταπολιτευτικώς.Το πρώτο το σεπτέμβρη του 1974 απο τον εισαγγελέα ΤΣΕΒΑ[(...Περί πάντων τούτων, όμως, αναλυκότερων, ως ακολούθως,αφού προηγουμένως τονισθεί ότι ουδείς απολύτως εκ των σπουδαστών του Πολυτεχνείου εφονεύθη κατά το ανωτέρο τριήμερον (οράτε υπ’ αριθμ.33437/11.10.74 έγγραφον της Συγκλήτου του Πολυτεχνείου προς υμάς...)],το δεύτερο το Φεβρουάριο του 1982-επι κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου-απο τον Αστυνομικό Διευθυντή Γεώργιο ΣΑΜΠΑΝΗ,το τελευταίο το έτος 2003 απο το ΕΘΝΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΡΕΥΝΩΝ υπο την επιμέλεια του ΛΕΩΝΙΔΑ ΚΑΛΛΙΒΡΕΤΑΚΗ,μέρος του οποίου και παρατίθεται:

 

28 Οκτώβρη 1940, 2011 και 2013

Τάκης Φωτόπουλος         

Πριν δύο χρόνια ακριβώς, η εφημερίδα αυτή περιέγραφε ως εξής την λαϊκή μίνι-εξέγερση με αφορμή τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου: «Σε διαδηλώσεις κατά της κυβερνητικής πολιτικής των Μνημονίων και του στραγγαλισμού της κοινωνίας, μετατράπηκαν οι παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου, στις περισσότερες πόλεις της χώρας. Αποκορύφωμα, η ματαίωση της μεγάλης στρατιωτικής παρέλασης στη Θεσσαλονίκη, μετά την εισβολή χιλιάδων διαδηλωτών στο χώρο της λεωφόρου Μεγάλου Αλεξάνδρου, και η αποχώρηση του Προέδρου της Δημοκρατίας Κ. Παπούλια, υπό τις αποδοκιμασίες πολλών συγκεντρωμένων!» H φετινή όμως επέτειος  γιορτάστηκε ανενόχλητα στη Θεσσαλονίκη και ο ίδιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έκανε και την αξιομνημόνευτη δήλωση : «ο ελληνικός λαός… αυτό που έπρεπε να δώσει, το έδωσε»!

Όμως, στην αντίστοιχη θέση, ένας άλλος Πρόεδρος, ο Olafur Ragnar Grimmson της Ισλανδίας, αρνήθηκε να υπογράψει το αντίστοιχο μνημόνιο που ψήφισε η Βουλή (που δεν συγκρινόταν σε αγριότητα με τα Ελληνικά μνημόνια) για να ξεπεραστεί η χρεοκοπία του τραπεζικού συστήματος που ξέσπασε το 2008. Δηλαδή, ένα νόμο που θα μετέφερε τα βάρη της χρεοκοπίας όχι βέβαια στους Τραπεζίτες που ήταν οι άμεσα ωφελημένοι της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στην οποία είχαν ενσωματώσει την οικονομία, αλλά στα λαϊκά στρώματα που απλώς είχαν εισπράξει κάποια ψίχουλα από το τραπέζι. Κάτι που πολύ θυμίζει την Ελληνική περίπτωση όπου η ενσωμάτωσή μας στην παγκοσμιοποίηση, μέσω της ένταξης στην ΕΕ, μετέφερε τα βάρη της διαρθρωτικής κρίσης, την οποία ενέτεινε η ένταξη αυτή και  κατέστρεψε την παραγωγική δομή της χώρας, όχι βέβαια στους ωφελημένους από αυτή, αλλά στα θύματά της.