Τα πολιτικά σημάδια «μιλούν» και «κραυγάζουν»…

Γράφαμε πριν από λίγες ημέρες ότι η παταγώδης πτώση αυτής της δωσίλογης κυβέρνησης έχει εισέλθει στην τελική ευθεία με επιταχυνόμενους ρυθμούς…
Διανύουμε τις τελευταίες μέρες του 2013 και κάποιες …πολιτικές συμπτώσεις σηματοδοτούν και τις τελευταίες μέρες αυτής της κυβέρνησης.΄

Δεν πιστεύουμε στο «τυχαίο» όταν αυτό ανακυκλώνεται με συχνότητα και σε στενά χρονικά πλαίσια. Οι «συμπτώσεις» είναι πολλές και «στριμωγμένες» μέσα στον τελευταίο μήνα, για να είναι τυχαίες:

α). Ο πρόεδρος της ΔΑΚΕ Ιδιωτικού Τομέα, και γγ. της ΓΣΕΕ, Νίκος Κιουτσούκης, «στασίασε», κατηγορώντας τον καπετάνιο (Σαμαρά) ότι οδηγεί το σκάφος της ΝΔ σε ναυάγιο…

β). Στο εσωτερικό της ΝΔ «φουσκώνουν» οι υπόγειες «ανταρσίες», καθώς και οι διακριτικές, ανοικτές διαφοροποιήσεις από προβεβλημένα στελέχη. Π.χ. Παυλόπουλος και άλλοι…

γ). Ξεσπά το σκάνδαλο Λιάπη που παίρνει τις τελετουργικές διαστάσεις του τηλεθεάματος και του πολιτικού εμπορίου…

δ). Ταυτόχρονα, σχεδόν, βγαίνει στον αφρό και το σκάνδαλο στον ΟΚΑΝΑ…

ε). Ο Χατζηγάκης, διακριτικά, αλλά ανοικτά, κτυπά την κυβέρνηση και την ηγεσία του κόμματός του…

στ). Ακολουθεί η θορυβώδης καταψήφιση της κυβέρνησης από τον Πολύδωρα…

ζ). Τώρα συλλαμβάνεται μεγαλοστέλεχος της ΝΔ για εκβιασμούς και μίζες: Ο πρόεδρος του νοσοκομείου Παίδων Αγλαΐα Κυριακού, Χάρης Τομπούλογλου.

Βλέπουμε, λοιπόν, μια σειρά «συμπτώσεων» που πλήττουν ευθέως τη ΝΔ, δηλαδή το κόμμα που κυβερνάει. Αυτό που ξεπροβάλλει, σαν αιχμή, σ’ αυτές τις «συμπτώσεις» είναι μια γνωστή και μαγική λεξούλα: «Διαφθορά».
Μια ΔΙΑΦΘΟΡΑ που έχει μεταπηδήσει από το ΠΑΣΟΚ (αυτό έχει ήδη διαλυθεί) σε στελέχη και χώρους της ΝΔ που κυβερνά!!!

Πώς θα βγούμε ζωντανοί από την «καταιγίδα» της κρίσης!

Β. Μαρκεζίνης         

Πού βρισκόμαστε; Βρισκόμαστε εν μέσω μιας φοβερής φουρτούνας - οικονομικής, πολιτικής, αμυντικής, ηθικής, κοινωνικής. Πιθανόν να κατορθώσουμε να βγούμε από αυτή την κατάσταση εάν αποδεχθούμε πραγματικά ότι, για κάποια χρόνια, όλη η κοινωνία θα πρέπει να συμμεριστεί το κόστος της ανάκαμψης, ανάλογα με την οικονομική δυνατότητα καθενός μέλους της. Και όταν λέω «όλη», δεν εννοώ μόνο τα εύπορα μέλη της, αλλά και τα κομματικά και ποικιλοτρόπως ευνοούμενα μέλη της - κατηγορία εντελώς διαφορετική από τους «παραδοσιακούς πλουσίους», η οποία είναι γνωστή και ως η μαφία των «διαπλεκομένων» ή, άλλως πώς, καιροσκόπων. Κάπου 4%-5% των ψηφοφόρων ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, η οποία μας έφερε τον Σημίτη το 2001, τον Καραμανλή το 2004, τον Παπανδρέου το 2009, τον Σαμαρά (παρόλο που τον «απεχθανόταν») το 2012 και τώρα… Κύριος οίδε!


Πώς καταφέραμε να φτάσουμε σε αυτή την κατάσταση;

Υπερκατανάλωση. Διαστρεβλωμένος συνδικαλισμός. Ιδιοτελή έως και απολύτως διεφθαρμένα κατεστημένα, τα οποία, από το 1965 και μετά, διέχεαν προς τα κάτω τη χαλαρή οικονομική ηθική τους. Πελατειακή πολιτική από όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν, ιδίως μετά το 1974. Εγκατάλειψη, ιδίως από το 1990 και μετά, των παραδοσιακών ηθικών αξιών, πολλές φορές ως συνέπεια των ιδεών που ασπάστηκαν οι λεγόμενοι αριστεροδεξιοί «νεωτεριστές», οι οποίοι τώρα προσπαθούν να αναστηθούν πολιτικά. Επακόλουθο όλων αυτών στάθηκε, μεταξύ άλλων, η απώλεια της αίσθησης της κοινωνικής συνοχής.


Πώς μπορούμε να βγούμε από αυτή την κατάσταση;

Το είπε ο Ευριπίδης (ή, μάλλον, ο Αριστοφάνης) στους «Βατράχους» το 401 π.Χ.: «Με νέους ανθρώπους και νέες ιδέες». Επείγει ιδιαίτερα μια ειρηνική επανάσταση, για να αποφύγουμε την αιματηρή, η οποία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από εξωτερικούς εχθρούς για τον αφανισμό μας, ως έθνους. Αλλά, αντίθετα από την αιματηρή, η ειρηνική επανάσταση μπορεί να γίνει μόνο με τη συγκατάθεση των προνομιούχων μελών της κοινωνίας, όσο ακόμη υπάρχει καιρός.

Οδηγούμαστε σε σύγκρουση ΗΠΑ - Κίνας ;

Με βάση ορισμένες παραδοχές και προϋποθέσεις,όλα είναι έτοιμα για ένα παγκόσμιο ολοκαύτωμα!

Σε δεινή θέση οι ΗΠΑ διαπιστώνουν πως χάνουν την παγκόσμια κυριαρχία τους με ταχύτατους ρυθμούς. Αποφάσεις - σοκ από την πλευρά του Πεκίνου, που ισοδυναμούν με κήρυξη πολέμου κατά της Ουάσινγκτον.

H 22 Νοεμβρίου ήταν μια εξαιρετικά σημαντική ημέρα για την παγκόσμια οικονομία και όπως είναι φυσικό, τέτοιου μεγέθους ειδήσεις περνάνε απαρατήρητες από τα δελτία των ελληνικών τηλεοπτικών καναλιών και των λοιπών κυβερνητικών - μνημονιακών ΜΜΕ.

Κι επειδή η Ελλάδα δεν αποτελεί ούτε τον "ομφαλό" της γης, ούτε διαθέτει ισχύ τέτοια που να μπορεί να κινηθεί γεωπολιτικά και γεωοικονομικά προς την κατεύθυνση προάσπισης των συμφερόντων της, αυτό δεν σημαίνει πως οι ειδήσεις παγκοσμίου ενδιαφέροντος δεν απασχολούν ή δεν πρέπει να απασχολούν την χώρα (που έγινε χώρος ελέω μνημονίων και ολίγιστων πολιτικών) οι πολίτες της οποίας θα πρέπει να ενημερώνονται για γεγονότα των οποίων η πιθανότατη εξέλιξη μπορεί να μεταβάλλει προς το ακόμη χειρότερο τα όσα ήδη βιώνει ο πληθυσμός της Ελλάδας.

Στις 22 Νοεμβρίου, λοιπόν, η κεντρική τράπεζα της Κίνας ανακοίνωσε επίσημα ότι από εδώ και στο εξής θα σταματήσει να αποταμιεύει σε δολάρια (όσα έχει σιγά-σιγά θα τα ξοδεύει για να συνεχίσει να αγοράζει χρυσό αλλά και σε άλλες παραγωγικές επενδύσεις, αλλά και στηρίζοντας το ευρώ αφού αυτό λόγω λιτότητας δεν πληθωρίζεται). Με απλά λόγια, ανακοινώθηκε η απόφαση της Κίνας να διαγράψει από παγκόσμιο νόμισμα το δολάριο και να μειώσει με ραγδαίους ρυθμούς την ισχύ των ΗΠΑ...

Φασισμός ή χρεοκοπία της Αριστεράς;

Τάκης Φωτόπουλος   

Τα γεγονότα στην Ουκρανία είναι διδακτικά, έστω και αν  η ψευδής εικόνα που δίνουν τα ΜΜΕ της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) είναι μιας λαϊκής «επανάστασης» κρετίνων για το δικαίωμα τους να γίνουν υπόδουλοί της μέσα στην ΕΕ, ώστε να λιμοκτονούν όπως ο Ελληνικός λαός! Δεν θα σταθώ όμως εδώ στη νέα στημένη πορτοκαλί «επανάσταση» στη χώρα αυτή από τους δυτικόφιλους αστούς και μικροαστούς του Κιέβου, καθώς και τους προβοκάτορες των υπηρεσιών της Υ/Ε που την οργάνωσαν, αλλά στα δύο βασικά διδάγματά της, τα οποία είναι ιδιαίτερα σημαντικά για όλους τους Ευρωπαϊκούς λαούς και  ιδιαίτερα τον Ελληνικό. 

Πρώτον, η Κοινωνική Πάλη στην εποχή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης δεν μπορεί να είναι μόνο κοινωνικο-απελευθερωτικού χαρακτήρα, αλλά πρέπει να είναι και εθνικο-απελευθερωτική. Αυτό δείχνει το γεγονός ότι η ενσωμάτωση στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση χωρών που δεν ανήκουν στην Υ/Ε (βασικά, στην «Ομάδα των 7»), σημαίνει απώλεια κάθε ίχνους οικονομικής και συνακόλουθα εθνικής κυριαρχίας. Γι’ αυτό ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση, σήμερα, περνά μέσα από την εθνική. Τα κατοχικά στρατεύματα που καταστρέφουν και λεηλατούν την χώρα και τα λαϊκά στρώματα, (με την αγαστή σύμπνοια ενός μικρού τμήματος βολεμένων που ελέγχουν τα ΜΜΕ, τα κόμματα, την αριστερή  «ιντελιγκέντσια» κ.λπ.) δεν είναι ένας κανονικός στρατός με στολές και φονικά μέσα φυσικής βίας, αλλά ένας οικονομικός στρατός με κουστουμάκια, που διαθέτει εξίσου φονικά μέσα οικονομικής βίας και μέσα δικαιολόγησης της.

 

Sun Tzu - Αποφθέγματα

·         Όλος ο πόλεμος βασίζεται στην παραπλάνηση.

·         Η μεγαλύτερη τέχνη στον πόλεμο είναι να υποτάξεις τον εχθρό χωρίς μάχη.

·         Προσποιήσου ότι είσαι κατώτερος και ενθάρρυνε την αλαζονεία του εχθρού.

·         Να φαίνεσαι αδύναμος όταν είσαι δυνατός και δυνατός όταν είσαι αδύναμος.

·         Όταν περικυκλώνεις έναν εχθρό, άφηνέ του μια διέξοδο φυγής.

·         Οι ευκαιρίες πολλαπλασιάζονται καθώς τις αρπάζουμε.

·         Θα νικήσει αυτός που ξέρει πότε να πολεμήσει και πότε να μην πολεμήσει.

·         Αν είσαι μακριά από τον εχθρό σου, κάνε τον να πιστέψει ότι είσαι κοντά.

 

Χρειαζόμαστε μια νέα Φιλική Εταιρεία (ΙΙΙ)

Δημήτρης Ιατρόπουλος     

*Συνέλληνες, οφείλουμε Όλες και Όλοι, να αμυνθούμε! Ως μονάδες, ως μέλη της οικογένειάς μας, και ως κύτταρα της κοινωνικής ομάδας που ανήκουμε, εξοστρακίζοντας πρώτα-πρώτα από πάνω μας, τη στημένη φρίκη «Αυτών», με το καθεβραδινό τους τηλεπαραμύθιασμα.

*Πρέπει να μιλήσουμε επιτέλους με τη συνείδηση μας. Και να θυμηθούμε ότι σε καιρούς Εθνικής Συμφοράς, όπως αυτή που τώρα πάλι μας ετοιμάζουν οι Εσχατοπροδότες, γινόμαστε οι Έλληνες μια γροθιά, ανοίγουμε την αγκαλιά μας στο διπλανό μας, σε μια πρωτόγνωρη συνάθροιση Πολιτών, και όχι πια «πελατών», οποιουδήποτε Αλήτη.

*Κι αυτή η «βουβή» κουβέντα μεταξύ μας, η εξαγριωμένη, (και όχι μελοδραματικά «παραπονεμένη»), θα ακουστεί ως χθόνιο ρεύμα ενός τεράστιου κύματος που πλησιάζει τα τείχη της πόλης υπόγεια, συγκλονιστικά, ορατό στα σκοτεινιασμένα μάτια και το ατσάλινο πρόσωπο του Έλληνα Πολίτη, που βλέπει πως έρχεται η ώρα του να μετρηθεί με τη μοίρα του.. Θα γίνει χιονοστιβάδα.

*Και οι κρατούντες όλων των θώκων και των αποχρώσεων του Σαπισμένου πια Συστήματος, που σφετερίστηκαν την Πατρίδα και κερδοσκοπώντας ξεσαλωμένοι, ασύστολα απειλούν, όχι πλέον μόνο το εισόδημα ή τον πολιτισμό μας, αλλά κυριολεκτικά την ίδια τη ζωή μας, θα νιώσουν ότι «Κάτι» πολύ μεγάλο «έρχεται».

Μόνη λύση τώρα το παλλαϊκό μέτωπο

γράφει ο Τάκης Φωτόπουλος  

Πριν επτά περίπου μήνες κατέληγα στο εξής συμπέρασμα σε σχέση με το κρίσιμο ερώτημα που εξέταζα σε σειρά άρθρων με τον τίτλο «Τι κάνουμε τώρα;»: «Είναι επομένως επιτακτική η ανάγκη για ένα οργανωμένο, παλλαϊκό Μέτωπο που θα πρέπει να αγωνιστεί όχι για την ανατροπή ολόκληρου του καπιταλιστικού συστήματος και την κατάκτηση (με αυτή την έννοια) της λαϊκής εξουσίας —κάτι που προϋποθέτει εντελώς διαφορετικές υποκειμενικές συνθήκες από τις σημερινές— αλλά για την άμεση μονομερή έξοδο της χώρας μας από την ΕΕ και την αποκοπή από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Έτσι μόνο θα αποκτήσουμε οικονομική και, κατά συνέπεια, εθνική κυριαρχία και θα μπορέσουμε να στηριχθούμε στις δικές μας παραγωγικές δυνάμεις και όχι στις πολυεθνικές. Και γι’ αυτόν τον στόχο, που είναι και αναγκαία προϋπόθεση για οποιαδήποτε συστημική αλλαγή στο μέλλον, υπάρχουν τόσο οι αντικειμενικές όσο και οι υποκειμενικές συνθήκες» (“Ε”, 7/4/2013).

 

Σήμερα, είναι άμεσα επιτακτική η ανάγκη για παρόμοιο Μέτωπο που θα ένωνε όλα τα θύματα της παγκοσμιοποίησης (μέσω της καταστροφικής ένταξής μας στην ΕΕ), όπου οι πολίτες σαν πολίτες, ανεξάρτητα από κομματική τοποθέτηση και ιδεολογικές καταβολές, θα συστρατευθούν στον αγώνα για την Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση. Σε ένα Μέτωπο δηλαδή που θα δεσμεύει όλους σε ένα πρόγραμμα με απώτερο στόχο την έξοδο όχι μόνο από την οικονομική και κοινωνική καταστροφή, στην οποία μας έχουν καταδικάσει σήμερα οι ντόπιες και ξένες ελίτ, αλλά και από τη μόνιμη κρίση που υπόβοσκε κάτω απο τη μεταπολεμική φούσκα μιας δήθεν «ανάπτυξης».

 

Χρειαζόμαστε μια νέα Φιλική Εταιρεία (ΙΙ)

Ήδη από το "μακρυνό" 2009, ήταν ζητούμενο μια νέα Φιλική Εταιρεία, στο (κυβερνητικό σήμερα) Antinews ...


"Το ελληνικό (έθνος) κράτος κοντεύει να κλείσει έναν κύκλο σχεδόν δυο αιώνων μετά την ίδρυσή του, προϊόν της Επανάστασης απέναντι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Παρά το μακρύ αυτό χρονικό διάστημα, η Ελλάδα δεν έχει διαφύγει από το πλαίσιο, τις συνήθειες και τη λειτουργία της Τουρκοκρατίας.

Το ελληνικό κράτος παραμένει διεφθαρμένο, πελατειακό, αχανές, αναποτελεσματικό, γραφειοκρατικό, απολύτως ξεπερασμένο. Από αυτό διαβιούν ο μισός πληθυσμός (δημόσιοι υπάλληλοι και έχοντες σχέση με το δημόσιο τομέα) και η κλεπτοκρατία του μεγάλου κεφαλαίου.

Οι πόλεις μας μοιάζουν με τσιμεντένιους τουρκομαχαλάδες, οι διαχειριστές της κρατικής περιουσίας με θλιβερούς μπέηδες κι αγάδες, η παραοικονομία (φοροδιαφυγή + διαφθορά) ισούται ουσιαστικά με την οικονομία, οι δημόσιες παροχές (Υγεία, Παιδεία, Ασφάλεια, Άμυνα) είναι τριτοκοσμικού επιπέδου, το μοντέλο του κεφαλαίου είναι αντεθνικό και ληστρικό, πολιτιστικά η Ελλάδα έχει χάσει κάθε ταυτότητα.

Βρισκόμαστε με αυτήν την έννοια οικονομικά στη δεκαετία του 1830, εθνικά στην αναγκαιότητα να ανακαλύψουμε ένα νέο 1909 και πολιτιστικά στο …2009 (επειδή είναι δύσκολο να ανακαλύψουμε κάτι χειρότερο στην ιστορία του ελληνικού έθνους).

"Αντιφασίστες" ή προβατόσχημοι λύκοι ;

Στις "πονηρές εποχές" που βιώνουμε είναι λογικό να υπάρχει επιφυλακτικότητα σε όσα γίνονται γύρω μας. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τις "αντιφασιστικές" οργανώσεις. Είναι όντως αυτό που δηλώνουν ή κρύβονται άλλες σκοπιμότητες πίσω από την δράση τους ; Ποιοί χρηματοδοτούν τις πολυάριθμες αφίσες που κατακλύζουν (εδώ και χρόνια)  τον χώρο του κέντρου (και γενικότερα των αστικών κέντρων) ; Ποιοί οργανώνουν και χρηματοδοτούν τις εκδηλώσεις ; Τα "αντιφασιστικά" εγχειρήματα, είναι άδολες και άμισθες ενέργειες μιας "κοινωνίας" με τεράστια κι ανεπίλυτα προβλήματα ; Ο "εκφασισμός" της κοινωνίας είναι το μείζον πρόβλημα της χώρας μας, ώστε στο όνομά του να απαξιώνονται ή να περνούν σε δεύτερη μοίρα, η φτωχοποίηση μεγάλων στρωμάτων, το εκρηκτικό θέμα της ανεργίας, οι καθημερινές οικονομικές πιέσεις από τα δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα και το γεγονός ότι η χώρα έχει γίνει αποικία χρέους ;

 

Καθώς το ίντερνετ είναι η μεγαλύτερη πηγή πληροφοριών ας δούμε μερικές απαντήσεις στα προηγούμενα ερωτήματα μέσα από σχετικά κείμενα  (Γ.Μ.)

***

Αντιφασιστική Δράση: o εισαγόμενος «αντιφασισμός»

Στην Ελλάδα δραστηριοποιούνται τα τελευταία χρόνια πολιτικές οργανώσεις (ή και ομάδες κρούσης), οι οποίες αυτοπροσδιορίζονται ως antifa, δηλαδή ως «αντιφασιστικές», «αντιρατσιστικές» και «αντιναζιστικές». Κάποιες από αυτές μας είναι γνωστές για τη συμμετοχή μελών τους σε πορείες συνοδευόμενες από επεισόδια, τραμπουκισμούς και βανδαλισμούς στις μεγάλες πόλεις, στα οποία αποδίδεται εσφαλμένα ο όρος «αναρχικοί» ή «αντιεξουσιαστές». Πρόκειται στην πραγματικότητα για δραστηριοποίηση παρακρατικών μηχανισμών που προσπαθούν μέσα από ποικίλες «παρεμβάσεις» να προπαγανδίσουν το πνεύμα της εθνοφοβίας, του αντιπατριωτισμού και του κοσμοπολιτισμού και να προαγάγουν την εδραίωση της «πολυπολιτισμικής» κοινωνίας. Σύμφωνα με τις ελιτίστικες αντιλήψεις τους ο λαός μας χρειάζεται μία ριζική αναμόρφωση, ώστε να σκέφτεται και να λειτουργεί «πολιτικά ορθά» ("politically correct"), υιοθετώντας τις «αξίες» άλλοτε του «αναρχισμού» και άλλοτε της «αστικής δημοκρατίας» και μάλιστα της πλέον στυγνής εκδοχής της: αυτής της απροκάλυπτης καταπάτησης της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών και της άρνησης του δικαιώματος των λαών στην εθνική ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση.
 

Η ρητορική της «αντιρατσιστικής» υστερίας

 

Μαζί τα φάγαμε ;

Οι απλοϊκές αφηγήσεις για ολιγάρχες, τοκογλύφους, συνδικαλιστές και αργόμισθους, αλλά και τα αριθμητικά μεγέθη της μακροοικονομίας δεν είναι ικανά να δώσουν απαντήσεις σε καίρια ερωτήματα, που μας αφορούν.

Όπως, πώς λειτουργεί η ελληνική οικονομία στην πράξη, σε τι διαφέρει από άλλες δυτικές οικονομίες και με ποιες δυνάμεις ή ποιες πρακτικές μπορούμε να ξεπεράσουμε την κρίση. Για τον Αρίστο Δοξιάδη*, συγγραφέα του βιβλίου «το αόρατο ρήγμα», οι απαντήσεις βρίσκονται στα σχέδια των οικογενειών, στο μέγεθος των επιχειρήσεων, στον τρόπο που παράγουμε, στην οργάνωση του κράτους, στις λεπτομέρειες των νόμων και στα κίνητρα των πολιτικών.

Διαπιστώνει πως οι θεσμοί, είτε επίσημοι, είτε άτυποι, αλλά και οι καθημερινές συμπεριφορές, διαμόρφωσαν την οικονομία που κατέρρευσε το 2009 και αυτά πρόκειται να διαμορφώσουν την οικονομία που αναδύεται.

Το βιβλίο επιχειρεί να ανασυνθέσει την πολιτική οικονομία της Ελλάδας με τα εργαλεία της νεοθεσμικής σχολής, αλλά και να συγκεράσει την καθημερινότητα με τα μακρομεγέθη, τους "ανθρώπους΄" με τους "αριθμούς", το τοπικό με το παγκόσμιο.
Αναφέρεται σε παραδείγματα από τον τουρισμό, τη ναυτιλία, τη γεωργία, τη δημόσια διοίκηση και από άλλες δραστηριότητες, και φθάνει μέχρι τα ελλείμματα, την ανεργία και τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη.

Με απλά λόγια και ανθρώπινους όρους, περιγράφει τι σημαίνει η μετάβαση από την στρεβλή ευμάρεια της μεταπολίτευσης σε μια παραγωγική και εξωστρεφή ανάπτυξη.

Ακολουθεί απόσπασμα από το βιβλίο.