Το ιστορικό παρελθόν ως εργαλείο προπαγάνδας

Των Στάθη Ν. Καλύβα και Νίκου Μαραντζίδη      

 

Η επιλογή του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Βαγγέλη Διαμαντόπουλου να μας θυμίσει τον Άρη Βελουχιώτη και τη φράση του «καλή αντάμωση στα γουναράδικα», επιβεβαιώνει πανηγυρικά τη βαθύτερη εμπέδωση μιας πολιτικής πρακτικής που βασίζεται στην καταχρηστική ιδιοποίηση της ιστορίας της Κατοχής και του Εμφυλίου για προπαγανδιστικούς σκοπούς.

Η αναφορά στα ιστορικά γεγονότα της δεκαετίας του ’40 γίνεται με τρόπο που αντί να τονίζει την τραγική διάσταση μιας μεγάλης ανθρώπινης και εθνικής καταστροφής έτσι ώστε να μην επαναληφθεί, αντίθετα, απλοποιεί και παραποιεί μια σύνθετη πραγματικότητα, μετατρέποντάς την σε μισαλλόδοξη και φανατική πολιτική συνθηματολογία και προπαγάνδα που επιχειρεί να εκμαιεύσει μιαν εύκολη συναισθηματική αντίδραση από ένα κοινό που έχει εθιστεί στο να τρέφεται από ιστορικούς μύθους και να αναζητά αποδιοπομπαίους τράγους.

Η πρακτική αυτή, που χρησιμοποίησαν στο παρελθόν τόσο η χούντα όσο και ο Αυριανισμός της δεκαετίας του ’80, επανήλθε στο προσκήνιο με τα γεγονότα του Δεκεμβρίου 2008, όταν το σύνθημα «Βάρκιζα Τέλος» έκανε την εμφάνισή του σε κάμποσους τοίχους. Πάνω στη βάση αυτή, βρήκε πάτημα και αναπτύχθηκε η απλουστευτική αντιμνημονιακή ρητορική των τριών τελευταίων ετών. Από το 2010 και μετά, έχουμε γίνει μάρτυρες μιας συστηματικής κατάχρησης και διαστροφής όρων που προέρχονται από τη δεκαετία του ’40 προκειμένου να περιγραφούν άσχετες με την περίοδο αυτή καταστάσεις. Αρκεί να διαπιστώσει κανείς την ευρύτατη διάδοση φρασεολογίας τύπου «κυβέρνηση δωσιλόγων», «Κουίσλιγκ», «Τσολάκογλου» κ.λπ., για να διαπιστώσει την αλήθεια του ισχυρισμού αυτού. Σε ένα ίσως λίγοτερο χυδαίο, αλλά εντελώς εφάμιλλο επίπεδο, την ίδια πρακτική έχει ακολουθήσει ο Αλέξης Τσίπρας με τις συνεχείς αναφορές του στο ΕΑΜ ή στη Βάρκιζα, επενδύοντας σε έναν παραπλανητικό και ψευδεπίγραφο αλλά δυνητικά κερδοφόρο ρεβανσισμό. Οι αναφορές στον Εμφύλιο υιοθετήθηκαν ασμένως και από τη Χρυσή Αυγή που υπερθεματίζει σε χυδαιότητα και ακρότητα.

Τηλεσκουπίδια, ξέκωλα, δημαγωγοί και βίζιτες, το παζλ μιας κοινωνίας σε κρίση – Της δικιάς σου κοινωνίας!

Τηλεσκουπίδια, ξέκωλα, βίζιτες, δημαγωγοί και φτηνοί πολιτικοί απατεώνες συνθέτουν το παζλ μιας κοινωνίας -και όχι «απρόσωπα» χώρας- σε βαθιά κρίση. Γιατί η κρίση που μας μαστίζει είναι πρωτίστως πολιτισμική – πολιτική, τα άλλα, τα οικονομικά, είναι απλώς παράγωγα της ολοκληρωτικής παρακμής.

Μιας παρακμής που την ονόμασαν «πρόοδο», «εκσυγχρονισμό», «μεταρρύθμιση».

 

Το σχέδιό τους ξεκίνησε να εφαρμόζεται στις αρχές της «άγριας» δεκαετίας του 1990 για να περάσει στην τελική του φάση 20 χρόνια μετά, με τους Κωστάκηδες, τους Γιωργάκηδες, τους Αντωνάκηδες και τα μνημόνια.

Σ΄αυτά τα είκοσι χρόνια έκαναν τα πάντα για να ξεχάσεις ποιος είσαι: α) Σου είπαν ότι έννοιες όπως πατρίδα είναι «κακό» πράγμα, ξεπερασμένες, δύσοσμες όπως οι παρατημένες βιβλιοθήκες. β) Σου είπαν ότι με την πολιτική ασχολούνται μόνο οι άχρηστοι και σε έπεισαν σε τέτοιο βαθμό που άφησες, εσύ άφησες, την πολιτική στους άχρηστους. γ) Σου έδωσαν μια πιστωτική κάρτα και σε αμόλυσαν να ζήσεις το «Sex & The City», το «Beverly Hills» και κάθε άλλη μυθοπλασία με δανεικά λεφτά, σκοπός τους δεν ήταν να τα επιστρέψεις, αλλά να τους χρωστάς για πάντα.

ΑΦΕΣΗ ΧΡΕΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΝΤ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΤΑ 60 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΔΑΝΕΙΖΕΙ

Ένα δολάριο δάνεισε, ένα πήρε πίσω, ακόμα και από την Αργεντινή το ΔΝΤ

ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΑΥΓΟΥΛΕΑΣ, καθηγητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου

Στον ΧΡΗΣΤΟ ΙΩΑΝΝΟΥ c.ioannou.eleftherotypia.net            

Η τρόικα δεν μπήκε σε ένα παλάτι και το κατέστρεψε. Μπήκε σε ένα χαλασμένο σπίτι και το κατεδάφισε. Χωρίς κανένα σχέδιο για το τι θα κτίσει μετά. Η πιο ρεαλιστική επιλογή είναι η διαπραγμάτευση με στόχο κάθε φορά που πληρώνεις μέρος του χρέους, σου χαρίζω ένα άλλο, κυρίως τόκους 

Οι διαρθρωτικές πολιτικές που επιβάλλει το Μνημόνιο σε κάποιο βαθμό είναι επωφελείς. Οι οικονομικές πολιτικές που επιβάλλει είναι καταστροφικές.
Η ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ του χρέους με την Ευρωπαϊκή Ενωση, η οποία θα αναλάβει και το κομμάτι του χρέους που έχει το ΔΝΤ μετά την αποχώρησή του το 2014, αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική επιλογή αυτή τη στιγμή για την Ελλάδα, αλλά με τρόπο που δεν θα σκοτώσει την οικονομία και δεν θα εξουθενώσει περαιτέρω τον ελληνικό λαό. Αυτό υποστηρίζει ο καθηγητής Αιμίλιος Αυγουλέας, ο οποίος εκτιμά ότι οι συνθήκες ωριμάζουν για να αντικατασταθούν οι πολιτικές λιτότητας με
αναπτυξιακές και θέτει ως βασικότερη προϋπόθεση η Ελλάδα να έχει εθνικό σχέδιο ανάπτυξης και θεσμικής μεταρρύθμισης, ενίσχυσης θεσμών, φορολογικής μεταρρύθμισης και φορολόγησης/κατάσχεσης του μεγάλου αδήλωτου πλούτου και εκσυγχρονισμό δικαστικού συστήματος. Για τις τράπεζες υποστηρίζει ότι αργά ή γρήγορα θα χρειαστούν νέα κεφαλαιακή ένεση για να καθαρίσουν περαιτέρω τους ισολογισμούς τους και τάσσεται υπέρ του κουρέματος στεγαστικών δανείων για να ανακουφιστούν οι οικονομικά αδύναμοι και συνολικά η ελληνική οικονομία.

Πατρίδα δεν είναι το κράτος

Η εθνική επιβίωση είναι υπεράνω ιδεολογιών, ταξικών διαφορών, προσωπικών αδικιών και συμφερόντων

Το κράτος πιθανόν να είναι δίκαιο ή άδικο, ικανό ή ανίκανο, αφερέγγυο, αυταρχικό και σπανίως στοργικό να δέρνει τους συνταξιούχους, να μη σέβεται ζώντες και τεθνεώτες, να μεροληπτεί, να ψεύδεται, να εξαπατά, να χρηματίζεται, να τρομοκρατεί.

Η πατρίδα είναι κάτι ακλόνητο, βαθύ και καθοριστικό για τον άνθρωπο...

Tου Διονύση Χαριτόπουλου*

Ένα γεγονός που έχει επιμελώς αποσιωπηθεί είναι ότι στις 16 Νοεμβρίου 1967 η Τουρκική Εθνοσυνέλευση κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Ελλάδας.

Στα σύνορα του Έβρου η απέναντι όχθη πλημμύρισε με τουρκικά άρματα μάχης, που μάρσαραν νυχθημερόν εκφοβιστικά και πανέτοιμα να περάσουν το ποτάμι. Στη δική μας πλευρά ο αριθμός των αρμάτων ήταν ασήμαντος σε σχέση με των Τούρκων και αρχίσαμε τα «κολοκοτρωναίικα» τα κάναμε κυκλικές βόλτες μέσα από δάση και χωριά για να φαίνονται περισσότερα. (Εικόνα τρομακτικής ανισότητας, που θα έπρεπε να την έχουν αντικρίσει όσοι με ασυγχώρητη ανευθυνότητα μιλάνε για μείωση των εξοπλισμών.) Ο ίλαρχος Ν.Μ., διοικητής μιας Ίλης Αναγνωρίσεως, διέθετε στον τομέα ευθύνης του πλάι στο ποτάμι 4 έφεδρους αξιωματικούς και 144 στρατιώτες, συν 2 «βοηθητικούς» που δεν έφεραν όπλο.

Εκείνες τις κρίσιμες στιγμές έλαβε μια επείγουσα διαταγή από τη Μεραρχία και κάλεσε προσκλητήριο στη μονάδα του. Ανέλυσε στους συγκεντρωμένους την κατάσταση, μίλησε για την τουρκική υπεροπλία και ζήτησε από τους στρατιώτες του 30 εθελοντές να περάσουν την ίδια νύχτα το ποτάμι, με επικεφαλής τον ίδιο και τους 4 έφεδρους αξιωματικούς τους, για δολιοφθορά στα εχθρικά τανκς. Οι πιθανότητες να γυρίσουν ζωντανοί ήταν μηδαμινές, είτε πετύχαινε η αποστολή τους είτε όχι γι’ αυτό τούς έδωσε είκοσι λεπτά προθεσμία να συζητήσουν μεταξύ τους και να αποφασίσουν μόνοι τους ποιοι θα συμμετείχαν εθελοντικά. Μάλιστα προέτρεψε όσους ήταν παντρεμένοι ή είχαν προστατευόμενα μέλη στην οικογένειά τους να μη συμμετάσχουν στο εγχείρημα. 

‘Μνημόνιο ή εμφύλιος’: Όπως κάποτε… ‘Καραμανλής ή τανκς’

Στο τρομακτικό δίλλημα «μνημόνιο ή εμφύλιος» φαίνεται να προσπαθούν να οδηγήσουν κάποιοι τον ζαλισμένο από τα τεκταινόμενα Έλληνα πολίτη.

Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη

Δυστυχώς, τα γεγονότα έτσι όπως έχουν διαδραματιστεί και όπως παρουσιάζονται από το «σύστημα» (δηλαδή τα πολιτικά κόμματα του συνταγματικού, του ημι-συνταγματικού αλλά και του εξω-συνταγματικού τόξου, καθώς και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης), το μόνο που κάνουν είναι να προσπαθήσουν να τρομοκρατήσουν τον κόσμο έτσι ώστε να «μαζευτεί στο μαντρί» διότι διαφορετικά θα έρθει τους «εκτελέσει» ο κουμουνιστής, ή θα τους «μαχαιρώσει» ο φασίστας.

Η συγκεκριμένη πολιτική εκφοβισμού των Ελλήνων έρχεται σε μία περίοδο όπου:

>To «success story» τύπου Βιοχάλκο καταδεικνύει καθημερινά τη σκληρή πραγματικότητα μίας χειμαζόμενης οικονομίας και κοινωνίας.

>Ο πρωθυπουργός επέστρεψε από τις συναντήσεις του στο Εξωτερικό με άδεια χέρια αφού όλοι οι ιθύνοντες στην ΕΕ τον παρέπεμψαν στο Βερολίνο.

>Το Βερολίνο δεν προτείνει παρά μόνο ένα νέο μνημόνιο (με άλλη ονομασία) αλλά της ιδίας σκληρότητας μέτρα. Το κατά πόσον η νέα συμφωνία θα περιλαμβάνει και «κούρεμα» είναι συζητήσιμο, καθώς και το αντίτιμο που θα καταβληθεί σε μία τέτοια περίπτωση.

>Τα γκάλοπ δείχνουν μία πρωτοπορία του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και μία ραγδαία άνοδο της Χρυσής Αυγής, κατάσταση η οποία δεν αναμένεται να μεταβληθεί στο προσεχές μέλλον, μάλλον να επιδεινωθεί για την κυβερνητική παράταξη.

>Οι απολύσεις δεκάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων βρίσκονται προ των πυλών, ενώ το λουκέτο με «ξαφνικό θάνατο» εταιριών του δημοσίου μάλλον δεν πρόκειται να αποφευχθεί.

>Οι απεργίες στον δημόσιο τομέα θα δημιουργήσουν ένα νέο κοινωνικό και οικονομικό αδιέξοδο.

Και τώρα τι ; ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΩΘΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ;

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου        

 

Μπορεί να σωθεί η Ελλάδα, ο ελληνικός λαός, το ελληνικό κράτος;
Και αν ναι, πώς; 

Αμείλικτο, στο φως των αντικειμενικών στοιχείων, το ερώτημα έρχεται και ξανάρχεται, τρία χρόνια μετά την είσοδο της χώρας, διά της Δανειακής και των Μνημονίων, σε αυτό που ο Τζορτζ Σόρος (ορθώς) αποκάλεσε «σπείρα θανάτου». Το δεύτερο κράτος με Έλληνες τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού του, η Κύπρος, μπήκε στην ίδια και χειρότερη «σπείρα» εδώ και λίγους μήνες.  

Το 2010, θυμίζουμε, υπέρ του Μνημονίου τάχθηκε φανατικά όλο σχεδόν το κατεστημένο της χώρας, πολιτικοί παράγοντες των δύο κομμάτων εξουσίας, οικονομικοί παράγοντες, οικονομολόγοι, εκδότες, δημοσιογράφοι κ.λπ. Η ΝΔ –είναι αλήθεια– τάχθηκε κατά. Αλλά στο φως όσων ακολούθησαν ελέγχεται η ειλικρίνειά της. Άλλωστε, αμφισβήτησε το Μνημόνιο, ουδέποτε όμως το θεμέλιό του, την πρόταση για αποπληρωμή πάση θυσία ενός μη βιώσιμου χρέους.   

Σήμερα δύσκολα βρίσκει κανείς υποστηρικτές του Μνημονίου. Το πολύ-πολύ το χαρακτηρίζουν «αναγκαίο κακό» – που ισοδυναμεί με το να δικαιολογείς μια δολοφονία λέγοντας ότι το θύμα θα πέθαινε έτσι κι αλλιώς κάποτε. Το ΔΝΤ, ακόμα και η Μέρκελ, λένε «κάναμε λάθος» – αλλά κανείς δεν διορθώνει αυτό το λάθος, παρά τις τραγικές συνέπειες για τον ελληνικό λαό.  

 

Η αμείλικτη πραγματικότητα 

«Τα γεγονότα είναι πεισματάρικα», ήταν μια φράση που έμεινε διάσημη του Λένιν. Δεν θα κάνουμε εδώ τον (αναγκαίο) πλήρη απολογισμό του Μνημονίου, ενός από τα σημαντικότερα οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά πειράματα της ευρωπαϊκής ιστορίας. Θα σταθούμε μόνο στα πιο κεντρικά στοιχεία που επιβεβαιώνουν ότι το Μνημόνιο είναι ίσως το πιο αποτυχημένο οικονομικό πρόγραμμα της παγκόσμιας ιστορίας, αν το κρίνουμε ως «πρόγραμμα σωτηρίας» της χώρας, αλλά το πιο επιτυχές, αν το κρίνουμε ως πρόγραμμα καταστροφής της – κάτι που ο γράφων υποστήριξε ευθύς εξαρχής, άρα μπορούσαν να το ξέρουν και αυτοί που το εφάρμοσαν ή, τουλάχιστον, να το διαπιστώσουν σε μια χρονική στιγμή.

 

 

Γιατί δεν εξεγείρεται ο λαός; Ο νόμος Τοκβίλ



 

Tου Σταύρου Κωνσταντακόπουλου *

Είναι απολύτως φυσιολογικό τον καιρό των Μνημονίων οι άνθρωποι των μεσαίων και των κατώτερων τάξεων να διαμαρτύρονται, αφού υποφέρουν όλα όσα υποφέρουν. Και ακόμα πιο φυσιολογικό είναι να αναρωτιούνται πότε επιτέλους θα ... τερματιστεί το μαρτύριό τους.
 

Σε αυτήν την έκδηλη αγωνία τους δίνονται πολλές και συχνά αντιφατικές απαντήσεις. Η λαϊκή εξέγερση επίκειται, είναι μια από αυτές ή, πολύ πιο συχνά και σε τελείως αντίθετη κατεύθυνση, αργεί υπερβολικά ή δεν θα υπάρξει ποτέ.

Αυτές οι τελευταίες απαντήσεις συνοδεύονται από κατήφεια, από αυτο-οικτιρμό και από τον συνάδοντα σε τέτοιες περιπτώσεις θαυμασμό σε άλλους λαούς, οι οποίοι, τάχα μου, αντιστέκονται μαζικά ενώ οι Έλληνες έχουν σκύψει το κεφάλι και υπομένουν καρτερικά.

Τέτοιου είδους γενικευμένη απαισιοδοξία μοιάζει, όμως, να ξεχνά όλα όσα μας έχει πει σε μια συνέντευξή του ο μεγάλος ιστορικός μας Νίκος Σβορώνος για το αντιστασιακό πνεύμα του ελληνικού λαού, το οποίο βέβαια δεν κατοικοεδρεύει σε κάποιο εθνικό DNA, αλλά στις ιστορικές περιπέτειες του λαού μας.

Αφορισμοί Περί Προπαγάνδας

*«Το μεγαλύτερο κατόρθωμα δεν είναι να πολεμήσεις και να νικήσεις σε όλες σου τις μάχες. Το μεγαλύτερο κατόρθωμα είναι να κάμψεις την αντίσταση του εχθρού χωρίς να γίνει μάχη».
–Σουν Τζου, Η τέχνη του πολέμου


*«Τα πιο επικίνδυνα ψέματα είναι ελαφρώς παραποιημένες αλήθειες»
- Γκεοργκ Κρ. Λίχτενπμεργκ

* «Ένα ψέμα μπορεί να κάνει το γύρο του κόσμου, όσο η αλήθεια βάζει ακόμα τα παπούτσια της»
- Μαρκ Τουέιν

* «Το μέσον είναι το μήνυμα»
-Μάρσαλ ΜακΛούαν

* « Αυτοί που ελέγχουν τα media έχουν ως στόχο τον κατακερματισμό της κοινωνίας, ώστε να μετατραπεί το άτομο σε παθητικό, απομονωμένο καταναλωτή… Ευτυχώς ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου αρνείται να υποβαθμιστεί σε παθητικούς καταναλωτές.»
-Νοαμ Τσόμσκι

* «Τηλεόραση είναι να παρεμβάλλεις ανάμεσα στις διαφημιστικές μεταδόσεις ένα υλικό, αρκετά ελκυστικό, έτσι ώστε οι διαφημίσεις να έχουν τηλεθέαση. Αυτό είναι όλο.»
- Piet Hien, Journal du Dimanche

* «Η τηλεόραση είναι η λογοτεχνία των αγραμμάτων, η κουλτούρα των ακαλλιέργητων, ο πλούτος των φτωχών, η κτήση των ακτημόνων, η αποκλειστική λέσχη για τις αποκλεισμένες μάζες.»
-Λι Λόβινγκερ

* « Το προϊόν των εφημερίδων είναι οι αναγνώστες, δεν είναι το περιεχόμενο. Οι αναγνώστες είναι το προϊόν που πωλείται από τους εκδότες στους διαφημιστές.»
-Μάικλ Αλμπερτ

Προπαγάνδα και Τεχνικές

Προπαγάνδα: η παρουσίαση ενός μηνύματος με έναν συγκεκριμένο τρόπο ώστε να εξυπηρετήσει συγκεκριμένους σκοπούς. Ιστορικά, ο όρος χρησιμοποιείται ως επί το πλείστον εντός πολιτικού συγκειμένου και ιδιαίτερα αναφορικά με συγκεκριμένες κινήσεις που προωθούνται από κυβερνήσεις ή πολιτικές ομάδες.

Το προπαγανδιστικό μήνυμα διαφέρει από τη γενικότερη διαφήμιση στο ότι περιέχει τρανταχτές και επιτηδευμένες ψευδολογίες ή και παραλείπει τέτοιον όγκο αληθειών/γεγονότων σχετικών με το θέμα που καθίσταται έντονα παροδηγητικό.

Σκοπός της προπαγάνδας είναι να αλλάξει δραστικά τις απόψεις των άλλων αντί απλώς να μεταδώσει γεγονότα. Για παράδειγμα, η προπαγάνδα μπορεί να επιστρατευτεί προκειμένου να προϊδεάσει θετικά ή αρνητικά σε σχέση με κάποια ιδεολογική θέση, αντί να παρουσιάσει την ίδια την θέση. Η προπαγάνδα διαφοροποιείται από την «κανονική» επικοινωνία, επειδή επιδιώκει να διαμορφώσει απόψεις με έμμεσες και συχνά δόλιες μεθόδους.

Για παράδειγμα, η προπαγάνδα συχνά μεταδίδεται με τέτοιον τρόπο ώστε να προκαλεί ισχυρά συναισθήματα και αυτό το κάνει κυρίως με το να υπονοεί παράλογες (μη ενορατικές) σχέσεις μεταξύ ιδεών. Η επίκληση στο συναίσθημα είναι ίσως η πιο απροκάλυπτη μέθοδος προπαγάνδας, αφού υπάρχουν πολλές άλλες μέθοδοι, λιγότερο φανερές και μάλιστα δόλιες. *(1)

«Τα πιο επικίνδυνα ψέματα είναι ελαφρώς παραποιημένες αλήθειες» - (Γκεοργκ Κρ. Λίχτενπμεργκ, Γερμανός επιστήμονας)

«Αληθινή δύναμη δεν είναι η δύναμη πάνω στα πράγματα, αλλά πάνω στους ανθρώπους. Δύναμη είναι το να κομματιάζεις το ανθρώπινο μυαλό και να το ξανασυναρμολογείς δίνοντάς του το σχήμα που επιθυμείς». -  (Τζορτζ Όργουελ, 1984)

Στην εποχή μας μια χώρα ανήκει σε αυτόν που ελέγχει τα μέσα ενημέρωσης» - (Ουμπέρτο Έκο, ακαδημαϊκός και συγγραφέας)

«Εξήντα χιλιάδες επαναλήψεις κάνουν την αλήθεια» - (Άλντους Χάξλει, 'Ο θαυμαστός καινούριος κόσμος')

 

Είδη προπαγάνδας

 

Η Επανάσταση του 1821 δεν διδάσκεται στα ελληνικά πανεπιστήμια

ΜΟΝΟ ΣΕ ΔΥΟ ΑΕΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ - ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ ΣΤΟ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΣΤΟ ΑΠΘ, ΕΝΩ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΔΡΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ

Του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΗ             

 

Ενα μάλλον πρωτοφανές στοιχείο χαρακτηρίζει την πανεπιστημιακή μας εκπαίδευση σήμερα: η πλήρης σιωπή για το 1821 και η κατάργηση από όλα σχεδόν τα τμήματα Ιστορίας της διδασκαλίας αυτού του μαθήματος, που μέχρι πριν από κάποια χρόνια ήταν φυσικά υποχρεωτικό.

Είναι εντυπωσιακό το γεγονός πως μετά την αποχώρηση του καθηγητή Βασίλη Σφυρόερα από το Πανεπιστήμιο Αθηνών, δεν εξελέγη κανένας νεότερος καθηγητής, εξειδικευμένος στην Επανάσταση του 1821. Η θέση έμεινε -και μένει- κενή!  Μοιάζει απίστευτο, αλλά είναι γεγονός: σαν να ντρεπόμαστε για τον αγώνα της ανεξαρτησίας μας από τον τουρκικό ζυγό. Και έτσι το πρώτο εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας αγνοεί το '21 και έχει μεταφέρει το μάθημα αυτό στο χώρο των επιλεγόμενων μαθημάτων, μαζί με άλλα πολλά! 

Ερευνώντας τα προγράμματα σπουδών των πανεπιστημιακών τμημάτων Ιστορίας σε όλη την Ελλάδα, διαπιστώνουμε με έκπληξη ότι το μάθημα «Ελληνική Επανάσταση» παραμένει υποχρεωτικό μόνον σε δύο πανεπιστήμια, περιφερειακά: στο Ιόνιο και στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Το μάθημα υπάρχει επίσης ως προαιρετικό στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο ΑΠΘ, δηλαδή έχει υποβαθμιστεί εντελώς, ουσιαστικά έχει χαθεί! Και έχει καταργηθεί εντελώς σε όλα τα άλλα πανεπιστήμια: Ιωαννίνων, Κρήτης, Θεσσαλίας, Θράκης και Αιγαίου, όπου δεν προσφέρεται καν! 

 

Human Rights Foundation: η "μη κυβερνητική"...CIA!

Η φάμπρικα των -και καλά- Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων είναι λίγο-πολύ γνωστή σε όλους τους υποψιασμένους και σκεπτόμενους πολίτες όλου του κόσμου. Σήμερα θα ασχοληθούμε λίγο με την ΜΚΟ υπό την επωνυμία Human Rights Foundation (HRF - Ίδρυμα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων). Την αφορμή για τούτο το σημείωμα την πήρα από κάποιες δημοσιεύσεις τού σημαντικού γάλλου δημοσιογράφου Ζαν Γκυ Αγιάρντ (Jean Guy Allard), ο οποίος ξεμπρόστιασε την εν λόγω οργάνωση.

Πρώτα-πρώτα, η επιλογή τού ονόματος δεν είναι τυχαία. Προφανώς, διαλέχτηκε εσκεμμένα, προκειμένου να δημιουργεί σύγχιση με την πασίγνωστη οργάνωση Human Rights Watch -  Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (σημείωση δική μας: οργάνωση με επίσης σκοτεινό, βρώμικο και επιλεκτικό ρόλο) . Από ποιόν διαλέχτηκε; Το αποκαλύπτει ο Αγιάρντ: από την CIA.

Πράγματι, η HRF αποτελεί βιτρίνα της αμερικανικής υπηρεσίας πληροφοριών και στήθηκε για να λειτουργήσει ως όργανο υπονόμευσης και αποσταθεροποίησης κυβερνήσεων στη Λατινική Αμερική, ιδιαίτερα στην Βενεζουέλα, την Βολιβία και τον Ισημερινό. Ο Αγιάρντ αποκαλύπτει ότι σ' αυτές τις χώρες η HRF απετέλεσε το κύριο εργαλείο των εκστρατειών αποσταθεροποίησης. Ειδικά στην Βενεζουέλα, η δράση τής οργάνωσης κατεγράφη τόσο στην προηγούμενη προεκλογική περίοδο (όπου νίκησε ο Τσάβες) όσο και στην πρόσφατη.

Ο ρόλος των ΜΚΟ – κυνική ομολογία της Ουάσιγκτον.

Του Μιχάλη Ιγνατίου          

Η υπόθεση των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων ( ΜΚΟ / ΝGΟ ) δικαιολογημένα ενοχλεί πολλούς ανθρώπους, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες, όπου το «φαινόμενο» λαμβάνει ανησυχητικές διαστάσεις, καθώς ορθώς θεωρείται ως μία άνευ προηγουμένου παρέμβαση στα εσωτερικά κρατών. Οι ΜΚΟ / ΝGΟ επανήλθαν ξανά στο προσκήνιο σε παγκόσμιο επίπεδο μετά τις καταγγελίες του Βλαντιμίρ Πούτιν εναντίον της Αμερικανίδας υπουργού Εξωτερικών, ενώ στην Ελλάδα διαβάσαμε τις αποκαλύψεις για το «πάρτι» που γινόταν από τους αρμοδίους του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, οι οποίοι κατασπάραξαν τα «απόρρητα ταμεία» με ύποπτες χρηματοδοτήσεις οργανώσεων κηφήνων. Και έχει δικαίωμα ο κάθε πολίτης να έχει υποψίες για όσους διετέλεσαν υπουργοί, διότι εάν ήταν καθαρός ο τρόπος διανομής των χρημάτων, δεν θα κατέστρεφαν τα παραστατικά.

Όπως έγραψα πολλές φορές, το φαινόμενο ξεκίνησε από την Αμερική και βασικά οι ΜΚΟ / ΝGΟ δημιουργήθηκαν για να αντιμετωπίσουν τα «Κινήματα Ειρήνης» που είχε στήσει σε όλο τον κόσμο η ΕΣΣΔ.  Η σκέψη ήταν να ενισχύονται με αμερικανικά δολάρια οργανώσεις σε χώρες-στόχους, βασικά για να προωθούν και να επιβάλλουν την αμερικανική εξωτερική και αμυντική πολιτική. Ηταν (και είναι) «οχήματα» του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και καθοδηγούνται από την USΑΙD και τις κατά τόπους πρεσβείες των Ην. Πολιτειών.