Ένα δολάριο δάνεισε, ένα πήρε πίσω, ακόμα και από την Αργεντινή το ΔΝΤ
ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΑΥΓΟΥΛΕΑΣ, καθηγητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του
Εδιμβούργου
Στον ΧΡΗΣΤΟ ΙΩΑΝΝΟΥ c.ioannou.eleftherotypia.net
Η τρόικα δεν μπήκε σε ένα παλάτι
και το κατέστρεψε. Μπήκε σε ένα χαλασμένο σπίτι και το κατεδάφισε. Χωρίς κανένα
σχέδιο για το τι θα κτίσει μετά. Η πιο ρεαλιστική επιλογή είναι η
διαπραγμάτευση με στόχο κάθε φορά που πληρώνεις μέρος του χρέους, σου χαρίζω
ένα άλλο, κυρίως τόκους
Οι διαρθρωτικές πολιτικές που επιβάλλει το Μνημόνιο σε κάποιο βαθμό είναι επωφελείς. Οι οικονομικές πολιτικές που επιβάλλει είναι καταστροφικές.
Η ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ του χρέους με την Ευρωπαϊκή Ενωση, η οποία θα αναλάβει και το κομμάτι του χρέους που έχει το ΔΝΤ μετά την αποχώρησή του το 2014, αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική επιλογή αυτή τη στιγμή για την Ελλάδα, αλλά με τρόπο που δεν θα σκοτώσει την οικονομία και δεν θα εξουθενώσει περαιτέρω τον ελληνικό λαό. Αυτό υποστηρίζει ο καθηγητής Αιμίλιος Αυγουλέας, ο οποίος εκτιμά ότι οι συνθήκες ωριμάζουν για να αντικατασταθούν οι πολιτικές λιτότητας με
αναπτυξιακές και θέτει ως βασικότερη προϋπόθεση η Ελλάδα να έχει εθνικό σχέδιο ανάπτυξης και θεσμικής μεταρρύθμισης, ενίσχυσης θεσμών, φορολογικής μεταρρύθμισης και φορολόγησης/κατάσχεσης του μεγάλου αδήλωτου πλούτου και εκσυγχρονισμό δικαστικού συστήματος. Για τις τράπεζες υποστηρίζει ότι αργά ή γρήγορα θα χρειαστούν νέα κεφαλαιακή ένεση για να καθαρίσουν περαιτέρω τους ισολογισμούς τους και τάσσεται υπέρ του κουρέματος στεγαστικών δανείων για να ανακουφιστούν οι οικονομικά αδύναμοι και συνολικά η ελληνική οικονομία.
Οι διαρθρωτικές πολιτικές που επιβάλλει το Μνημόνιο σε κάποιο βαθμό είναι επωφελείς. Οι οικονομικές πολιτικές που επιβάλλει είναι καταστροφικές.
Η ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ του χρέους με την Ευρωπαϊκή Ενωση, η οποία θα αναλάβει και το κομμάτι του χρέους που έχει το ΔΝΤ μετά την αποχώρησή του το 2014, αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική επιλογή αυτή τη στιγμή για την Ελλάδα, αλλά με τρόπο που δεν θα σκοτώσει την οικονομία και δεν θα εξουθενώσει περαιτέρω τον ελληνικό λαό. Αυτό υποστηρίζει ο καθηγητής Αιμίλιος Αυγουλέας, ο οποίος εκτιμά ότι οι συνθήκες ωριμάζουν για να αντικατασταθούν οι πολιτικές λιτότητας με
αναπτυξιακές και θέτει ως βασικότερη προϋπόθεση η Ελλάδα να έχει εθνικό σχέδιο ανάπτυξης και θεσμικής μεταρρύθμισης, ενίσχυσης θεσμών, φορολογικής μεταρρύθμισης και φορολόγησης/κατάσχεσης του μεγάλου αδήλωτου πλούτου και εκσυγχρονισμό δικαστικού συστήματος. Για τις τράπεζες υποστηρίζει ότι αργά ή γρήγορα θα χρειαστούν νέα κεφαλαιακή ένεση για να καθαρίσουν περαιτέρω τους ισολογισμούς τους και τάσσεται υπέρ του κουρέματος στεγαστικών δανείων για να ανακουφιστούν οι οικονομικά αδύναμοι και συνολικά η ελληνική οικονομία.
* Η χώρα βρίσκεται σε φαύλο κύκλο ύφεσης και ανεργίας. Υπάρχουν επιλογές
διαφυγής από αυτή την κατάσταση;
«Η χώρα έχει τρεις επιλογές. Η πρώτη είναι η έξοδος από το ευρώ. Αυτό ούτε εύκολο είναι ούτε στο χέρι της. Μακροπρόθεσμα, και το τονίζω αυτό, μακροπρόθεσμα, η καλύτερη επιλογή είναι η έξοδος, γιατί η χώρα θα μπορέσει να ξαναφτιάξει μεταποιητική βιομηχανία έχοντας ένα ευέλικτο νόμισμα. Βραχυπρόθεσμα αυτό είναι, για την ώρα, αδύνατο. Η κοινωνική αναταραχή και τα προβλήματα που θα δημιουργηθούν με τις πληρωμές θα είναι πολύ σημαντικά.
»Η δεύτερη επιλογή είναι πτώχευση εντός ευρώ. Αυτό επίσης δεν μπορεί να γίνει, γιατί θα κλείσει η χρηματοδότηση προς τις ελληνικές τράπεζες. Οι δύο αυτές επιλογές είναι αυτή τη στιγμή μη ρεαλιστικές».
* Το θέμα της εξόδου ήταν κορυφαίο πριν από μερικούς μήνες, αλλά τώρα δεν γίνεται καμία συζήτηση.
«Κοιτάξτε το Barbican στο City του Λονδίνου, το οποίο αποτελεί ένα από τα πιο ακριβά μέρη του κόσμου στο realestate, είναι ένα πολύ άσχημο και κακοφταγμένο σύμπλεγμα κτηρίων. Ομως είναι φτιαγμένο με μπετόν αρμέ, μοιάζει με πυρηνικό καταφύγιο και είναι σχεδόν αδύνατο να το γκρεμίσεις για να κάνεις πανάκριβα γραφεία. Η είσοδος της Ελλάδας στο ευρώ είναι σαν την κατασκευή του Barbican. Δεν έπρεπε να είχε συμβεί, αλλά αυτή τη στιγμή η έξοδος θα ήταν ιδιαίτερα επώδυνη».
* Οπότε οδεύουμε προς την τρίτη επιλογή, την πιο ρεαλιστική;
«Η τρίτη επιλογή είναι αναδιάρθρωση του χρέους. Αφεση χρέους προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν έχει υπάρξει στα 60 χρόνια που δανείζει χώρες. Κάθε δολάριο που δάνεισε, ένα δολάριο πήρε πίσω, ακόμα και από την Αργεντινή. Αρα η άλλη επιλογή είναι ότι το κομμάτι του ΔΝΤ να το πάρουν οι χώρες της Ευρωζώνης και να πάμε σε μια διαπραγμάτευση με τις χώρες αυτές για το πώς θα γίνει η αποπληρωμή του χρέους, με τρόπο ο οποίος δεν θα σκοτώσει την ελληνική οικονομία και δεν θα εξουθενώσει περαιτέρω τον ελληνικό λαό».
* Ποιος μπορεί να είναι αυτός ο τρόπος;
«Ο μόνος τρόπος είναι κάθε φορά που πληρώνεις μέρος του χρέους, σου χαρίζω ένα άλλο, κυρίως τους τόκους. Δηλαδή κάθε φορά που πληρώνεις 65 λεπτά στο ευρώ, σου χαρίζω κάτι το οποίο σε βάθος χρόνου 30ετίας δεν είναι τεράστιο μέγεθος λόγω του ότι διεθνώς τα επιτόκια είναι αυτή τη στιγμή μηδενικά. Οπότε, δεν έχουν πολλά να χάσουν οι δανειστές. Σε αυτό το ρεαλιστικό σενάριο αναδιάρθρωσης, η χώρα πρέπει να έχει συμπαγή κυβέρνηση και αντιπολίτευση όσον αφορά τη στόχευσή της σε σχέση με τους όρους της αναδιαπραγμάτευσης. Τι θα ζητήσει και τι θα προσφέρει. Εκεί χρειαζόμαστε ένα πολιτικό σύστημα που να μην είναι διεφθαρμένο, μια χώρα με θεσμούς οι οποίοι να λειτουργούν και να ξέρουν οι Ευρωπαίοι ότι έχουν πολιτικούς οι οποίοι δεν εκπροσωπούν τους ολιγάρχες και όλα αυτά τα συμφέροντα τα οποία διέλυσαν τη χώρα τα τελευταία 40 χρόνια».
* Ακόμα κι αν «εξαρθρωθεί» η διαφθορά, μπορεί η οικονομία να «γυρίσει» με τόσους φόρους και μηδενική ορατότητα επενδύσεων;
«Οι διαρθρωτικές πολιτικές που επιβάλλει το Μνημόνιο σε κάποιο βαθμό είναι επωφελείς. Οι οικονομικές πολιτικές που επιβάλλει είναι καταστροφικές. Για παράδειγμα, η μείωση μισθών και συντάξεων και η κατάργηση εργατικών δικαιωμάτων, που θα έφερναν μείωση του κόστους και άρα αύξηση της παραγωγής, δεν απέδωσαν τίποτα. Απέδωσαν αύξηση ανεργίας, καθίζηση της ζήτησης και των εσόδων του προϋπολογισμού και διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων. Η ελληνική οικονομία είχε μεν τα χάλια της αλλά έστω και μέσω αναπνευστήρα ανέπνεε. Ο λόγος που η ελληνική οικονομία κονιορτοποιήθηκε είναι ότι η τρόικα αποφάσισε να ακολουθήσει απολύτως λανθασμένη πολιτική. Δραστική μείωση των εισοδημάτων και αύξηση φορολογίας επί των γνωστών υποζυγίων, διότι δεν έκανε τίποτα για τη σύλληψη της φοροδιαφυγής ή τον εντοπισμό των παράνομων καταθέσεων Ελλήνων στο εξωτερικό που θα πρέπει είτε να φορολογηθούν είτε να κατασχεθούν υπέρ του δημόσιου χρέους».
* Ομως η συνταγή, προς το παρόν, δεν αλλάζει.
«Νομίζω ότι στο πλαίσιο μιας μεγάλης αναδιάρθρωσης, η οποία έρχεται, θα πρέπει με στοιχεία όχι με ρητορείες, με επιστημονικότητα και τεχνοκρατική συγκρότηση να αποδειχθεί γιατί η συνταγή μέχρι σήμερα ήταν απολύτως καταστροφική. Μην ξεχνάτε ότι η ελληνική οικονομία συνεχίζει να πάσχει από διαρθρωτικές αγκυλώσεις. Δεν έχουμε δει πτώση των τιμών σε βασικά είδη διατροφής και βασικές παραγωγικές πρώτες ύλες, όπως είναι η ενέργεια. Η τρόικα δεν μπήκε σε ένα παλάτι και το κατέστρεψε. Μπήκε σε ένα χαλασμένο σπίτι και το κατεδάφισε. Χωρίς κανένα σχέδιο για το τι θα κτίσει μετά».
* Η Ελλάδα είναι κοντά σε λογιστικό πρωτογενές πλεόνασμα με την οικονομία σε βαθιά ύφεση. Ακόμα κι αν επιτευχθεί ο στόχος, θα μπορέσει η χώρα να καλύψει το χρηματοδοτικό κενό από τις αγορές, όπως ελπίζει η κυβέρνηση;
«Το χρηματοδοτικό κενό θα καλυφθεί από τους εταίρους μας. Και όταν αποχωρήσει το ΔΝΤ από το προσκήνιο, θα πάμε σε μία μεγάλη διαπραγμάτευση του χρέους με τους εταίρους μας. Εκεί τα προβλήματα είναι πάμπολλα. Το πρώτο είναι ότι δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο, εκτός από την περίπτωση της Γερμανίας το 1953, να χαρίζουν κράτη χρέη σε κράτη, εξαιρουμένων των πάμπτωχων χωρών της Αφρικής. Και της Γερμανίας, το 1953, τα χρέη χαρίστηκαν για γεωπολιτικούς λόγους».
* Πιστεύετε ότι οι αποφάσεις θα ληφθούν το 2014;
«Θα μπούμε σε τροχιά διαπραγμάτευσης. Το πρωτογενές πλεόνασμα βοηθάει. Βοηθά στο να δείξεις ότι είσαι δημοσιονομικά σοβαρός και μπορώ να σε εμπιστευθώ στο μέλλον. Ομως εδώ πρέπει να μαζευτούν όλοι -κυβέρνηση και αντιπολίτευση και όλες οι κοινωνικές δυνάμεις- και να αποφασίσουν να προτείνουν πολιτικές οι οποίες θα εξασφαλίζουν εν μέρει αποπληρωμή και εν μέρει άφεση χρέους χωρίς να παραδώσουμε πάλι τα κλειδιά της χώρας».
* Είναι εφικτό εάν αλλάξει η κυβέρνηση;
«Η εναλλαγή των κυβερνήσεων είναι το θεμέλιο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Υπάρχουν διαφορές αλλά και στοιχεία στα οποία μπορούν να συμφωνήσουν οι πολιτικές παρατάξεις, όπως είναι η ενίσχυση των θεσμών, η φορολογική μεταρρύθμιση, η φορολόγηση του μεγάλου πλούτου, η αλλαγή του πολιτικού συστήματος, η αναθεώρηση του Συντάγματος, η αναδιάρθρωση των δομών της χώρας. Παραδείγματος χάριν, δεν είναι δυνατό χωρίς λειτουργικό, αποφασιστικό και αποτελεσματικό δικαστικό σύστημα να μπορέσεις να λειτουργήσεις ως ευρωπαϊκή χώρα στον 21ο αιώνα».
* Στις τράπεζες ολοκληρώθηκαν οι συνενώσεις και η ανακεφαλαιοποίηση. Είμαστε σε σωστό δρόμο για να χρηματοδοτηθεί η οικονομία;
«Οχι. Εάν η χώρα δεν μπει σε τροχιά ανάπτυξης, οι τράπεζες θα ξαναχρειαστούν κεφαλαιακή ενίσχυση, η οποία αυτή τη φορά θα έρθει με τον τρόπο που προβλέπει ο μηχανισμός, δηλαδή πρώτα με bailin και θα την πληρώσει και μέρος των καταθετών. Ο μεγάλος άγνωστος εδώ είναι τι θα γίνει με την αγορά στέγης. Οι τραπεζίτες καλά θα κάνουν να αναδιαρθρώσουν τα στεγαστικά δάνεια, ώστε να δώσουν ανάσα στον Ελληνα καταναλωτή και στην ελληνική οικονομία καθαρίζοντας τους προϋπολογισμούς τους, γιατί έτσι θα αρχίσουν οι επενδυτές να καταλαβαίνουν το μέγεθος των ζημιών τους - ξέρετε, εάν ξέρω το μέγεθος της ζημιάς ξέρω εάν πρέπει να επενδύσω, ενώ εάν ζω στο σκοτάδι σε σχέση με το μέγεθος της ενδεχόμενης ζημιάς, δεν θα επενδύσω. Αργά ή γρήγορα θα χρειαστούν νέα κεφαλαιακή ενίσχυση και εάν δεν είναι ειλικρινείς και διαφανείς με τους ισολογισμούς δεν θα μπορούν να πάνε στις αγορές για να ζητήσουν κεφαλαιακή ενίσχυση, αλλά θα πρέπει να πάνε στον έκτακτο μηχανισμό».
* Κλείνοντας, βλέπετε το ποτήρι μισοδάδειο ή μισογεμάτο και πώς θα επηρεάσουν την Ελλάδα οι εκλογές στη Γερμανία;
«Αυτή τη στιγμή πνέει κακός άνεμος σε άλλες γειτονιές του κόσμου και -απ' ό,τι φαίνεται- η κρίση πάει προς τις αναδυόμενες αγορές. Αυτό θα δώσει στην Ευρωζώνη μια ανάσα για να βελτιώσει την τελείως λανθασμένη αρχιτεκτονική της.
Επίσης και στη Γερμανία έχει γίνει πια πεποίθηση στους Σοσιαλδημοκράτες ότι οι πολιτικές λιτότητας είναι καταστροφικές. Αν έχουμε στη Γερμανία κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού, η προσέγγιση της οικονομικής πολιτικής και μέσα στην Ευρωζώνη αλλά και για την Ελλάδα θα αλλάξει. Βασική προϋπόθεση, η Ελλάδα να έχει εθνικό σχέδιο ανάπτυξης και θεσμικής μεταρρύθμισης έτσι ώστε να την πιστέψουν και να προσελκύσει όχι μόνο ιδιωτικές επενδύσεις, αλλά και δημόσιες, με τη μορφή ενός σχεδίου Μάρσαλ».
WHO is who ?
Ο Αιμίλιος Αυγουλέας είναι από τους Ελληνες που διαπρέπουν στο εξωτερικό. Είναι καθηγητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, κάτοχος της έδρας Διεθνούς Τραπεζικού Δικαίου και Χρηματοοικονομικών με σπουδές στο Τραπεζικό Δίκαιο και διδακτορικό στα Οικονομικά και στο Δίκαιο από το London School of Economics, όπου έλαβε και υποτροφία διδασκαλίας. Στο παρελθόν διετέλεσε σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου, αλλά αποφάσισε να συνεχίσει την πετυχημένη καριέρα του στο εξωτερικό.
Στις 27 Σεπτεμβρίου 2013, μαζί με τον καθηγητή Gary Gilesspie, επικεφαλής οικονομολόγο της κυβέρνησης της Σκοτίας, διοργανώνουν στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου συνέδριο με βασικό θέμα το Μέλλον του Χρηματοοικονομικού Κλάδου στην Ευρωπαϊκή Τραπεζική Ενωση. Μεταξύ των ομιλητών συγκαταλέγονται προσωπικότητες του χρηματοοικονομικού κλάδου (για παράδειγμα η διευθύνουσα σύμβουλος της Lloyds, λαίδη Susan Rice), ανώτεροι φορείς χάραξης πολιτικής, παγκόσμιας κλάσης οικονομολόγοι και διακεκριμένοι νομικοί εμπειρογνώμονες από την αγορά και τον ακαδημαϊκό χώρο.
πηγή : logia-tou-aera
«Η χώρα έχει τρεις επιλογές. Η πρώτη είναι η έξοδος από το ευρώ. Αυτό ούτε εύκολο είναι ούτε στο χέρι της. Μακροπρόθεσμα, και το τονίζω αυτό, μακροπρόθεσμα, η καλύτερη επιλογή είναι η έξοδος, γιατί η χώρα θα μπορέσει να ξαναφτιάξει μεταποιητική βιομηχανία έχοντας ένα ευέλικτο νόμισμα. Βραχυπρόθεσμα αυτό είναι, για την ώρα, αδύνατο. Η κοινωνική αναταραχή και τα προβλήματα που θα δημιουργηθούν με τις πληρωμές θα είναι πολύ σημαντικά.
»Η δεύτερη επιλογή είναι πτώχευση εντός ευρώ. Αυτό επίσης δεν μπορεί να γίνει, γιατί θα κλείσει η χρηματοδότηση προς τις ελληνικές τράπεζες. Οι δύο αυτές επιλογές είναι αυτή τη στιγμή μη ρεαλιστικές».
* Το θέμα της εξόδου ήταν κορυφαίο πριν από μερικούς μήνες, αλλά τώρα δεν γίνεται καμία συζήτηση.
«Κοιτάξτε το Barbican στο City του Λονδίνου, το οποίο αποτελεί ένα από τα πιο ακριβά μέρη του κόσμου στο realestate, είναι ένα πολύ άσχημο και κακοφταγμένο σύμπλεγμα κτηρίων. Ομως είναι φτιαγμένο με μπετόν αρμέ, μοιάζει με πυρηνικό καταφύγιο και είναι σχεδόν αδύνατο να το γκρεμίσεις για να κάνεις πανάκριβα γραφεία. Η είσοδος της Ελλάδας στο ευρώ είναι σαν την κατασκευή του Barbican. Δεν έπρεπε να είχε συμβεί, αλλά αυτή τη στιγμή η έξοδος θα ήταν ιδιαίτερα επώδυνη».
* Οπότε οδεύουμε προς την τρίτη επιλογή, την πιο ρεαλιστική;
«Η τρίτη επιλογή είναι αναδιάρθρωση του χρέους. Αφεση χρέους προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν έχει υπάρξει στα 60 χρόνια που δανείζει χώρες. Κάθε δολάριο που δάνεισε, ένα δολάριο πήρε πίσω, ακόμα και από την Αργεντινή. Αρα η άλλη επιλογή είναι ότι το κομμάτι του ΔΝΤ να το πάρουν οι χώρες της Ευρωζώνης και να πάμε σε μια διαπραγμάτευση με τις χώρες αυτές για το πώς θα γίνει η αποπληρωμή του χρέους, με τρόπο ο οποίος δεν θα σκοτώσει την ελληνική οικονομία και δεν θα εξουθενώσει περαιτέρω τον ελληνικό λαό».
* Ποιος μπορεί να είναι αυτός ο τρόπος;
«Ο μόνος τρόπος είναι κάθε φορά που πληρώνεις μέρος του χρέους, σου χαρίζω ένα άλλο, κυρίως τους τόκους. Δηλαδή κάθε φορά που πληρώνεις 65 λεπτά στο ευρώ, σου χαρίζω κάτι το οποίο σε βάθος χρόνου 30ετίας δεν είναι τεράστιο μέγεθος λόγω του ότι διεθνώς τα επιτόκια είναι αυτή τη στιγμή μηδενικά. Οπότε, δεν έχουν πολλά να χάσουν οι δανειστές. Σε αυτό το ρεαλιστικό σενάριο αναδιάρθρωσης, η χώρα πρέπει να έχει συμπαγή κυβέρνηση και αντιπολίτευση όσον αφορά τη στόχευσή της σε σχέση με τους όρους της αναδιαπραγμάτευσης. Τι θα ζητήσει και τι θα προσφέρει. Εκεί χρειαζόμαστε ένα πολιτικό σύστημα που να μην είναι διεφθαρμένο, μια χώρα με θεσμούς οι οποίοι να λειτουργούν και να ξέρουν οι Ευρωπαίοι ότι έχουν πολιτικούς οι οποίοι δεν εκπροσωπούν τους ολιγάρχες και όλα αυτά τα συμφέροντα τα οποία διέλυσαν τη χώρα τα τελευταία 40 χρόνια».
* Ακόμα κι αν «εξαρθρωθεί» η διαφθορά, μπορεί η οικονομία να «γυρίσει» με τόσους φόρους και μηδενική ορατότητα επενδύσεων;
«Οι διαρθρωτικές πολιτικές που επιβάλλει το Μνημόνιο σε κάποιο βαθμό είναι επωφελείς. Οι οικονομικές πολιτικές που επιβάλλει είναι καταστροφικές. Για παράδειγμα, η μείωση μισθών και συντάξεων και η κατάργηση εργατικών δικαιωμάτων, που θα έφερναν μείωση του κόστους και άρα αύξηση της παραγωγής, δεν απέδωσαν τίποτα. Απέδωσαν αύξηση ανεργίας, καθίζηση της ζήτησης και των εσόδων του προϋπολογισμού και διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων. Η ελληνική οικονομία είχε μεν τα χάλια της αλλά έστω και μέσω αναπνευστήρα ανέπνεε. Ο λόγος που η ελληνική οικονομία κονιορτοποιήθηκε είναι ότι η τρόικα αποφάσισε να ακολουθήσει απολύτως λανθασμένη πολιτική. Δραστική μείωση των εισοδημάτων και αύξηση φορολογίας επί των γνωστών υποζυγίων, διότι δεν έκανε τίποτα για τη σύλληψη της φοροδιαφυγής ή τον εντοπισμό των παράνομων καταθέσεων Ελλήνων στο εξωτερικό που θα πρέπει είτε να φορολογηθούν είτε να κατασχεθούν υπέρ του δημόσιου χρέους».
* Ομως η συνταγή, προς το παρόν, δεν αλλάζει.
«Νομίζω ότι στο πλαίσιο μιας μεγάλης αναδιάρθρωσης, η οποία έρχεται, θα πρέπει με στοιχεία όχι με ρητορείες, με επιστημονικότητα και τεχνοκρατική συγκρότηση να αποδειχθεί γιατί η συνταγή μέχρι σήμερα ήταν απολύτως καταστροφική. Μην ξεχνάτε ότι η ελληνική οικονομία συνεχίζει να πάσχει από διαρθρωτικές αγκυλώσεις. Δεν έχουμε δει πτώση των τιμών σε βασικά είδη διατροφής και βασικές παραγωγικές πρώτες ύλες, όπως είναι η ενέργεια. Η τρόικα δεν μπήκε σε ένα παλάτι και το κατέστρεψε. Μπήκε σε ένα χαλασμένο σπίτι και το κατεδάφισε. Χωρίς κανένα σχέδιο για το τι θα κτίσει μετά».
* Η Ελλάδα είναι κοντά σε λογιστικό πρωτογενές πλεόνασμα με την οικονομία σε βαθιά ύφεση. Ακόμα κι αν επιτευχθεί ο στόχος, θα μπορέσει η χώρα να καλύψει το χρηματοδοτικό κενό από τις αγορές, όπως ελπίζει η κυβέρνηση;
«Το χρηματοδοτικό κενό θα καλυφθεί από τους εταίρους μας. Και όταν αποχωρήσει το ΔΝΤ από το προσκήνιο, θα πάμε σε μία μεγάλη διαπραγμάτευση του χρέους με τους εταίρους μας. Εκεί τα προβλήματα είναι πάμπολλα. Το πρώτο είναι ότι δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο, εκτός από την περίπτωση της Γερμανίας το 1953, να χαρίζουν κράτη χρέη σε κράτη, εξαιρουμένων των πάμπτωχων χωρών της Αφρικής. Και της Γερμανίας, το 1953, τα χρέη χαρίστηκαν για γεωπολιτικούς λόγους».
* Πιστεύετε ότι οι αποφάσεις θα ληφθούν το 2014;
«Θα μπούμε σε τροχιά διαπραγμάτευσης. Το πρωτογενές πλεόνασμα βοηθάει. Βοηθά στο να δείξεις ότι είσαι δημοσιονομικά σοβαρός και μπορώ να σε εμπιστευθώ στο μέλλον. Ομως εδώ πρέπει να μαζευτούν όλοι -κυβέρνηση και αντιπολίτευση και όλες οι κοινωνικές δυνάμεις- και να αποφασίσουν να προτείνουν πολιτικές οι οποίες θα εξασφαλίζουν εν μέρει αποπληρωμή και εν μέρει άφεση χρέους χωρίς να παραδώσουμε πάλι τα κλειδιά της χώρας».
* Είναι εφικτό εάν αλλάξει η κυβέρνηση;
«Η εναλλαγή των κυβερνήσεων είναι το θεμέλιο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Υπάρχουν διαφορές αλλά και στοιχεία στα οποία μπορούν να συμφωνήσουν οι πολιτικές παρατάξεις, όπως είναι η ενίσχυση των θεσμών, η φορολογική μεταρρύθμιση, η φορολόγηση του μεγάλου πλούτου, η αλλαγή του πολιτικού συστήματος, η αναθεώρηση του Συντάγματος, η αναδιάρθρωση των δομών της χώρας. Παραδείγματος χάριν, δεν είναι δυνατό χωρίς λειτουργικό, αποφασιστικό και αποτελεσματικό δικαστικό σύστημα να μπορέσεις να λειτουργήσεις ως ευρωπαϊκή χώρα στον 21ο αιώνα».
* Στις τράπεζες ολοκληρώθηκαν οι συνενώσεις και η ανακεφαλαιοποίηση. Είμαστε σε σωστό δρόμο για να χρηματοδοτηθεί η οικονομία;
«Οχι. Εάν η χώρα δεν μπει σε τροχιά ανάπτυξης, οι τράπεζες θα ξαναχρειαστούν κεφαλαιακή ενίσχυση, η οποία αυτή τη φορά θα έρθει με τον τρόπο που προβλέπει ο μηχανισμός, δηλαδή πρώτα με bailin και θα την πληρώσει και μέρος των καταθετών. Ο μεγάλος άγνωστος εδώ είναι τι θα γίνει με την αγορά στέγης. Οι τραπεζίτες καλά θα κάνουν να αναδιαρθρώσουν τα στεγαστικά δάνεια, ώστε να δώσουν ανάσα στον Ελληνα καταναλωτή και στην ελληνική οικονομία καθαρίζοντας τους προϋπολογισμούς τους, γιατί έτσι θα αρχίσουν οι επενδυτές να καταλαβαίνουν το μέγεθος των ζημιών τους - ξέρετε, εάν ξέρω το μέγεθος της ζημιάς ξέρω εάν πρέπει να επενδύσω, ενώ εάν ζω στο σκοτάδι σε σχέση με το μέγεθος της ενδεχόμενης ζημιάς, δεν θα επενδύσω. Αργά ή γρήγορα θα χρειαστούν νέα κεφαλαιακή ενίσχυση και εάν δεν είναι ειλικρινείς και διαφανείς με τους ισολογισμούς δεν θα μπορούν να πάνε στις αγορές για να ζητήσουν κεφαλαιακή ενίσχυση, αλλά θα πρέπει να πάνε στον έκτακτο μηχανισμό».
* Κλείνοντας, βλέπετε το ποτήρι μισοδάδειο ή μισογεμάτο και πώς θα επηρεάσουν την Ελλάδα οι εκλογές στη Γερμανία;
«Αυτή τη στιγμή πνέει κακός άνεμος σε άλλες γειτονιές του κόσμου και -απ' ό,τι φαίνεται- η κρίση πάει προς τις αναδυόμενες αγορές. Αυτό θα δώσει στην Ευρωζώνη μια ανάσα για να βελτιώσει την τελείως λανθασμένη αρχιτεκτονική της.
Επίσης και στη Γερμανία έχει γίνει πια πεποίθηση στους Σοσιαλδημοκράτες ότι οι πολιτικές λιτότητας είναι καταστροφικές. Αν έχουμε στη Γερμανία κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού, η προσέγγιση της οικονομικής πολιτικής και μέσα στην Ευρωζώνη αλλά και για την Ελλάδα θα αλλάξει. Βασική προϋπόθεση, η Ελλάδα να έχει εθνικό σχέδιο ανάπτυξης και θεσμικής μεταρρύθμισης έτσι ώστε να την πιστέψουν και να προσελκύσει όχι μόνο ιδιωτικές επενδύσεις, αλλά και δημόσιες, με τη μορφή ενός σχεδίου Μάρσαλ».
WHO is who ?
Ο Αιμίλιος Αυγουλέας είναι από τους Ελληνες που διαπρέπουν στο εξωτερικό. Είναι καθηγητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, κάτοχος της έδρας Διεθνούς Τραπεζικού Δικαίου και Χρηματοοικονομικών με σπουδές στο Τραπεζικό Δίκαιο και διδακτορικό στα Οικονομικά και στο Δίκαιο από το London School of Economics, όπου έλαβε και υποτροφία διδασκαλίας. Στο παρελθόν διετέλεσε σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου, αλλά αποφάσισε να συνεχίσει την πετυχημένη καριέρα του στο εξωτερικό.
Στις 27 Σεπτεμβρίου 2013, μαζί με τον καθηγητή Gary Gilesspie, επικεφαλής οικονομολόγο της κυβέρνησης της Σκοτίας, διοργανώνουν στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου συνέδριο με βασικό θέμα το Μέλλον του Χρηματοοικονομικού Κλάδου στην Ευρωπαϊκή Τραπεζική Ενωση. Μεταξύ των ομιλητών συγκαταλέγονται προσωπικότητες του χρηματοοικονομικού κλάδου (για παράδειγμα η διευθύνουσα σύμβουλος της Lloyds, λαίδη Susan Rice), ανώτεροι φορείς χάραξης πολιτικής, παγκόσμιας κλάσης οικονομολόγοι και διακεκριμένοι νομικοί εμπειρογνώμονες από την αγορά και τον ακαδημαϊκό χώρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου