Τί θεωρεί ο νόμος ως «εγκληματική οργάνωση»;

Τις τελευταίες μέρες ακούγεται συχνά η χρησιμοποίηση του όρου «εγκληματική οργάνωση». Με βάση το άρθρο 187 του Ποινικού Κώδικα, που περιγράφει τη φύση της, γίνονται από χρόνια συλλήψεις με την επίκλησή του. Ο πολύς κόσμος έμαθε για την ύπαρξη αυτού του όρου τις τελευταίες βδομάδες, λόγω της σύλληψης των βουλευτών και άλλων μελών της Χρυσής Αυγής. Τις τελευταίες 3-4 μέρες προέκυψε συζήτηση και για το αν το ΠΑΣΟΚ είναι εγκληματική οργάνωση! Έψαξα λοιπόν, να βρω νομική διευκρίνιση για το πότε μια ομάδα που διαπράττει παρανομίες μπορεί να ενταχθεί στο άρθρο 187 του Ποινικού Κώδικα. Πιο κάτω παραθέτω, όσο πιο συνοπτικά μπορώ, τα ευρήματά μου.

Μετά τη ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας που προέκυψε από τις αρχές της δεκαετίας του ΄90 στη χώρα μας, εξαιτίας της κατακλυσμιαίας εισόδου μεταναστών, αρχικά από το πρώην ανατολικό μπλοκ και στη συνέχεια από ασιατικές και αφρικανικές χώρες (έστω και αν η παραβατικότητα δεν αφορά την πλειοψηφία των μεταναστών από αυτές τις χώρες), οι ελληνικές αρχές, στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο, ενέτασσαν τις ομάδες παρανόμων στο καθεστώς της εγκληματικής οργάνωσης, το οποίο προέβλεπε βαρύτατες κατηγορίες. Οπότε με μόνο αυτόν τον χαρακτηρισμό οι κατηγορούμενοι έχουν εξασφαλισμένη μια πρώτη ποινή που κυμαίνεται από πέντε έως δέκα χρόνια. Και αν κάποιος από αυτούς χαρακτηριστεί σαν αρχηγός της «εγκληματικής οργάνωσης», η ποινή του φτάνει έως και τα είκοσι χρόνια (εξ αιτίας αυτού και μόνο του χαρακτηρισμού που, κατά κανόνα, όσον αφορά ατυχείς αλλοδαπούς μικροπαραβάτες, γίνεται αυθαίρετα).

Ας δούμε όμως τι λέει ο νόμος:
 

Η Συμφωνία του Λονδίνου του 1953 για το γερμανικό χρέος

Τον τελευταίο καιρό ακούμε συχνά, ιδιαίτερα από την Αξιωματική Αντιπολίτευση, την προτροπή να επιδιώξει η ελληνική πλευρά μια συμφωνία παρόμοια με αυτή που ίσχυσε για τα χρέη της Γερμανίας με βάση τη Συμφωνία του Λονδίνου το 1953. Ας δούμε, λοιπόν, τι προβλεπόταν σ'αυτήν και σε κάποιο μελλοντικό σημείωμα θα τη συγκρίνουμε με τα μνημόνια "διάσωσης" που έχουν επιβάλλει οι ξένοι (και βασικά οι γερμανοί) στη χώρα μας. 

Η Συμφωνία του Λονδίνου

Με το τέλος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου η Γερμανία βρέθηκε με μια αδύναμη οικονομία, από την οποία έλειπε εκείνο που την χαρακτήριζε προπολεμικά, η βαριά βιομηχανία. Επιπρόσθετα είχε την υποχρέωση να εξοφλήσει το δημόσιο χρέος που κουβαλούσε από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα δάνεια που είχε πάρει κατά την περίοδο του μεσοπολέμου και τα δάνεια που είχε πάρει (αρπάξει) από τις διάφορες χώρες που είχε καταλάβει κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου.
 

Είναι προφανές ότι κάτω από τέτοιες συνθήκες δεν υπήρχε περίπτωση να ανακάμψει οικονομικά η χώρα, αφού δεν θα είχε τη δυνατότητα να παράξει επαρκές πρωτογενές πλεόνασμα. Παρ’όλα αυτά κατάφερε να ξεπεράσει αυτά τα προβλήματα και μετά από αρκετά χρόνια να κυριαρχεί οικονομικά στην Ευρώπη.
 

Το ερώτημα είναι πώς; Η απάντηση είναι: Αρχικά χάρη στη Συμφωνία του Λονδίνου της 27ης Φεβρουάριου του 1953.
 

Τι ακριβώς προέβλεπε αυτή η συμφωνία;

Το Λευκό Πρόσωπο του Φασισμού

Του Μάριου Ευρυβιάδη*         

Την περασμένη εβδομάδα στο αεροδρόμιο του Λονδίνου συνελήφθη, κρατήθηκε και ανακρίθηκε για εννέα ώρες ένα άτομο που ταξίδευε από την Γερμανία για τη Βραζιλία μέσω Λονδίνου. Το άτομο ανέκριναν δέκα περίπου Εγγλέζοι διαφόρων υπηρεσιών χωρίς παρουσία δικηγόρου και χωρίς να του επιτραπεί η επικοινωνία. Κρατήθηκε και ανακρίθηκε incοmmunicandο όπως λένε στη γλώσσα της εξουσίας. Του προσφέρθηκε μόνο νερό το οποίο αρνήθηκε φοβούμενος για τη ζωή του. Τον άφησαν τελικά ελεύθερο αφού κατέσχεσαν τον ηλεκτρονικό του υπολογιστή, κάρτες μνήμης, το προσωπικό του τηλέφωνο και μια κονσόλα ηλεκτρονικών παιχνιδιών.

Μπορεί μέσα στο συνεχιζόμενο μακελειό  στη Συρία, στην Αίγυπτο, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και σ’ άλλα μέρη του κόσμου όπου διαβιούν «παρακατιανοί άνθρωποι», η σύλληψη, και η εννιάωρη ταλαιπωρία ενός ταξιδιώτη να μην σημαίνει τίποτα. Και σίγουρα δεν μπορεί να συγκριθεί με την απώλεια μιας ζωής. Ωστόσο το περιστατικό αυτό κρύβει μια πολιτικά τρομακτική  εξέλιξη που χαρακτηρίζει πλέον τη μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου εποχή. Υποδηλώνει ότι οι κρατικές φασιστικές νοοτροπίες και πρακτικές έχουν πάρει το πάνω χέρι στο διεθνές σύστημα, αφού εφαρμόζονται πλέον με νομιμοφανείς μεθοδεύσεις υπό τη μορφή «ρουτίνας» και στις παραδοσιακές δημοκρατικές δυτικές κοινωνίες. Ως αποτέλεσμα οι πολίτες στα δυτικά κράτη χάνουν σταδιακά και ανεπαίσθητα αναφαίρετα δικαιώματα, όπως είναι οι  ατομικές και συλλογικές ελευθερίες και μαζί τους την  ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αυτά είναι  αγαθά που κερδήθηκαν μέσα από αιώνες αιματηρών εξεγέρσεων, πολέμων και πολιτικών αγώνων.  Ταυτόχρονα εξανεμίζονται οι προοπτικές τα δικαιώματα αυτά να κατοχυρωθούν ως οικουμενικά στα πράξη και όχι στα λόγια και σε διακηρύξεις, στο μη δυτικό κόσμο.

28η Οκτωβρίου 1940: Η αλήθεια για τη μεγάλη συνωμοσία εναντίον της Ελλάδος

  

Του Δημοσθένη Κούκουνα          

Αναρωτιέται κανείς αν ύστερα τόσα χρόνια, που έχουν μεσολαβήσει από την 28η Οκτωβρίου 1940, είμαστε σε θέση να μάθουμε - και αν είμαστε σε θέση να ακούσουμε έστω - την όλη, την πραγματική αλήθεια για το τι συνέβη τότε. Για τη μεγάλη συνωμοσία που είχε ως στόχο να πλήξει την άτυχη Ελλάδα. Για τα όσα επιβουλεύθηκαν παραδοσιακοί εχθροί ή «φίλοι» της σε βάρος της. Για τα όσα επέτυχαν τελικά να διαπράξουν ή όσα μόνον αποπειράθηκαν.

 

Είναι πολύ πιθανόν ότι, ακόμη και σήμερα, η διατύπωση της αλήθειας είναι ενοχλητική. Μας έχουν επιβάλει αναληθείς εκδοχές για τα σημαντικά γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας μας και μας έχουν εξαναγκάσει να τα βλέπουμε αποσπασματικά. Αν όμως θελήσουμε να εμβαθύνουμε σ’ αυτά, να τα συνδέσουμε, να δούμε και τις παραμέτρους που μας έχουν αποκρύψει, θα διαπιστώσουμε - το λιγότερο - ότι άλλα μαθαίνουμε στα σχολεία και άλλη είναι η πραγματικότητα.

 

Ο Ελληνισμός έχει δύο πλεονεκτήματα, τα οποία τελικά καθίστανται επιβλαβή για την ύπαρξή του: Το ένα είναι η παράδοσή του, η κληρονομιά του, που φτάνει κάποιες χιλιάδες χρόνια πριν - και το άλλο είναι η γεωγραφική θέση της περιοχής όπου κατοικεί και εδρεύει όλες αυτές τις χιλιάδες χρόνια. Και τα δύο, δυστυχώς, είναι κάρφος στους οφθαλμούς πολλών άλλων λαών. Οι τελευταίοι, έχοντας ένα τέτοιο βαρύ σύμπλεγμα απέναντί μας, αναζητούν κάθε λίγο και λιγάκι αφορμές για να μειώνουν τα αυθύπαρκτα για μας δύο βασικά αυτά στοιχεία. Εφευρίσκουν χιλιάδες τρόπους. Συνήθως δεν το καταφέρνουν να μας ποδηγετήσουν. Δεν μπορούν να μας εξαλείψουν. Ο Ελληνισμός είναι αείζωος και είναι ο μόνος πολιτισμός που έχει ξεπεράσει τα στενά δόγματα, διότι εκφράζεται προνομιακά από τους κατοίκους αυτού εδώ ακριβώς του γεωγραφικού χώρου.

 

Ο Ελληνισμός είναι λοιπόν το πρόβλημα για όσους δεν ανήκουν σ’ αυτόν. Και μηχανεύονται απίθανα σενάρια για την καθυπόταξή του.

 

28η Οκτωβρίου 1940. Κατ’ αρχήν θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι άλλο κεφάλαιο ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και άλλο η ελληνική εμπλοκή στον πόλεμο. Ο πρώτος γινόταν ανάμεσα σε δύο πλευρές και ήταν ολοκληρωτικός, ποιος θα νικήσει και ποιος θα ηττηθεί. Ο πόλεμος στον οποίον πήρε αναγκαστικά μέρος η Ελλάδα ήταν τοπικός και είχε επίκεντρο τη χώρα μας. Είναι γεγονός ότι γύρω της υπήρχαν πολλά και ποικίλα συμφέροντα και τελικά είναι ευτύχημα ότι εδαφικά βγήκε αλώβητη απ’ όλη αυτή την τιτανομαχία, όχι όμως και ψυχικά. Τεράστιες οι απώλειες σε ανθρώπινες ψυχές, ανυπολόγιστες οι οικονομικές καταστροφές, αλλά πρωτίστως ο νέος εθνικός διχασμός που προέκυψε. Η Ελλάδα, με την εμπλοκή της στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, πήγε πολλές δεκαετίες πίσω, έχασε την εθνική της συνοχή και εξακολουθεί να βλέπει και σήμερα πληγές που προέρχονται από τα χρόνια εκείνα.

 

Η πάλη ενάντια στην κλεπτοκρατία και τη διαφθορά

 

του Γιώργου Καραμπελιά 

συμβολή στον διάλογο ενόψει της Συνδιάσκεψης της Κίνησης Πολιτών Άρδην

(26-28 Οκτωβρίου 2013)

 

Ένας παράγοντας που ερμηνεύει εν πολλοίς την αδυναμία της Αριστεράς, τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και, ακόμα περισσότερο, του ΚΚΕ, να προσελκύσει την πλειοψηφία των χειμαζόμενων Ελλήνων πολιτών είναι η άρνησή της –διακηρυγμένη στην περίπτωση του ΚΚΕ και σιωπηρή στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ– να καταγγείλει την κλεπτοκρατία και τη διαφθορά ως έναν από τους αποφασιστικούς παράγοντες της κρίσης. Αυτό το γεγονός μάλιστα εξηγεί σε μεγάλο βαθμό και την ελκυστικότητα σχημάτων όπως οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» ή, ακόμα περισσότερο, η «Χρυσή Αυγή», που ποντάρουν προνομιακά στην καταγγελία της «κλεπτοκρατίας». Ιδιαίτερα μάλιστα για το πιο φτωχά και τα πλέον κατεστραμμένα από την κρίση λαϊκά στρώματα, αυτό το θέμα είναι αποφασιστικής σημασίας αν όχι και πρωταρχικό. Κατά συνέπεια, δεν είναι μόνον η άρνηση του πατριωτισμού και ο εθνομηδενισμός της Αριστεράς που έστειλε ένα σημαντικό κομμάτι των πολιτών προς την ακροδεξιά, αλλά και η άρνησή της να κινητοποιηθεί ενάντια σε ένα από τα πιο διεφθαρμένα και κλεπτοκρατικά πολιτικά συστήματα. (σημ. δική μου υπογράμμιση)

 

Οι αιτίες γι’ αυτό είναι πολλαπλές. Κατ’ αρχάς, η δογματική καταγγελία του «καπιταλισμού» –ιδιαίτερα του ΚΚΕ–, το οποίο οδηγεί την Αριστερά να αρνείται συστηματικά την καταγγελία της κλεπτοκρατίας και της διαφθοράς την οποία θεωρεί «λαϊκιστική», με το επιχείρημα ότι η διαφθορά δεν είναι παρά μια λογική συνέπεια του καπιταλισμού, τον οποίο και θα πρέπει αποκλειστικά να καταγγέλλουμε. Ο δεύτερος λόγος –και αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τον ΣΥΡΙΖΑ, που υποδέχεται και έναν μεγάλο αριθμό προερχόμενων από το ΠΑΣΟΚ συνδικαλιστών και δημοσίων υπαλλήλων– είναι το γεγονός πως θεωρούν ότι η καταγγελία μιας γενικευμένης κλεπτοκρατίας μπορεί να θίγει και ένα μεγάλο αριθμό των ψηφοφόρων τους. Και αυτό γιατί, επειδή η κλεπτοκρατία είχε διαφθείρει και ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων στον κρατικό μηχανισμό και στον συνδικαλισμό, εκλαμβάνουν την καταγγελία της ως απόπειρα να πληγεί το Δημόσιο και ο συνδικαλισμός, γι’ αυτό και θεωρούν την επιμονή στην κλεπτοκρατία ως προνομιακό πεδίο της ακροδεξιάς. Έτσι, όμως, τόσο από δογματισμό όσο και από εκλογικίστικη και λανθασμένη ανάλυση, οδηγούνται εν τέλει στο να χαρίζουν τα πιο περιθωριοποιημένα λαϊκά στρώματα στην ακροδεξιά προπαγάνδα. Η καταγγελία της κλεπτοκρατίας εγκαταλείπεται στον Τράγκα, στον Χίο και τα ποικιλώνυμα ακροδεξιά μπλογκ του διαδικτύου, ενώ η Αριστερά παραμένει προσκολλημένη στον «ταξικό αγώνα»!

 

Εθνικισμός και Διεθνισμός

Σαράντος Καργάκος

«Ψυχῆς γάρ ἀγαθῆς πατρίς ὁ ξύμπας κόσμος»
(ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ)

«Δεν είμαι από την Σπάρτη, δεν είμαι Αθηναίος, πατρίδα μου έχω όλην την Ελλάδα• τοιουτοτρόπως εκφράζεται ο γενναίος Πλούταρχος, είναι σχεδόν δύο χιλιάδες έτη, εις ένα των συγγραμμάτων του• ημείς γεννημένοι εις πλέον ευτυχισμένην εποχήν, δηλαδή όταν η θρησκεία και η φιλοσοφία εφώτισαν, εκήρυξαν, εσφράγισαν το δόγμα της αγάπης και της ισότητος, δυνάμεθα να εκφρασθούμε με φρόνημα ακόμη υψηλότερον από το φρόνημα του παλαιού ανδρός, δυνάμεθα να ειπούμε ότι ημείς δεν είμεθα ούτε από την Ελλάδα, ούτε από την Ιταλία, ούτε από την Γερμανία, ούτε από την Αγγλία, πατρίδα έχομεν το ανθρώπινο γένος• όση γη περιαγκαλιάζει ο εύμορφος αιθέρας είναι αγαπητή μας πατρίδα».

Έτσι άρχισε την περίφημη Απολογία του[1] ο Γ. Τερτσέτης. Στο απόσπασμα αυτό συμπυκνώνεται μια υγιής αντίληψη περί διεθνισμού, που αντιστρατεύεται τον κακώς εννοούμενο εθνισμό ή εθνικισμό.

1. Ο εθνικισμός: Το πρόβλημα των σχέσεων του ανθρώπου με τους γύρω του ανθρώπους απασχόλησε και τη φιλόσοφη διανόηση και τον κοινό νου από τ’ αρχαία χρόνια ως τα σήμερα.

Πρώτος ο Αριστοτέλης διαπίστωσε ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του «ζῶον πολιτικόν», δηλαδή κοινωνικό και γι’ αυτό αποστρέφεται το μονήρη και πλάνητα βίο κι επιθυμεί το συγχρωτισμό, την επικοινωνία, την κοινή μ’ άλλους ανθρώπους διαβίωση.

Από αυτή την έμφυτη ροπή για κοινωνία και την από λόγους αντικειμενικούς δημιουργούμενη ανάγκη για συνεργασία, προέκυψε η ιδέα της εθνότητας, που εκφράζει ένα σύνολο ανθρώπων συνδεομένων μεταξύ τους με ισχυρούς συνεκτικούς δεσμούς.

Για να σφυρηλατηθεί το πνεύμα της ενότητας ανάμεσα στα μέλη μιας εθνότητας, είναι απαραίτητο αυτά να εμφορούνται από μια ιδεολογία. Την ιδεολογία αυτή ονομάζουμε εθνισμό ή εθνικισμό. Ο καλώς εννοούμενος εθνικισμός έχει σαν πρώτο βασικό γνώρισμα τη φιλοπατρία, δηλαδή την αγάπη προς τη γενέθλια γη και προς την εθνότητα. Από την αγάπη αυτή απορρέουν κι άλλα γνωρίσματα, όπως η επιδίωξη για αποκατάσταση εθνικών δικαίων, η επιδίωξη της εθνικής αυτοτέλειας και η άρνηση κάθε μορφής υποτέλειας, η πίστη και η προσήλωση στις ιστορικές παραδόσεις, ο σεβασμός των μνημείων και των παραδόσεων και η διαφύλαξη με θρησκευτική ευλάβεια όλων των εκδηλώσεων, στις οποίες το έθνος αποτύπωσε με τρόπο ανάγλυφο την ψυχή του.

ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ, ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ, ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ

Είναι ο αναρχισμός και ο Πατριωτισμός δύο ασύμβατες έννοιες;  Μπορεί κάποιος να είναι αναρχικός και ταυτόχρονα πατριώτης; Για να είναι κάποιος διεθνιστής και ανθρωπιστής, πρέπει να παραιτηθεί από την εθνική του ταυτότητα;

Τον τελευταίο καιρό, κυρίως στο λεγόμενο "αναρχικό και αντί- εξουσιαστικό χώρο" (αλλά και στην αριστερά γενικότερα) έχει δημιουργηθεί μια "διεθνιστική" κουλτούρα η οποία μισεί κάθε τι που αναφέρεται στο έθνος και την πατρίδα, επειδή δήθεν ο πατριωτισμός εξελίσσεται σε φασισμό και εμποδίζει την εξέλιξη της κοινωνίας και ότι το αιγαίο ανήκει στα ψάρια του και άλλα τέτοια φαιδρά.

Τα άτομα που υποστηρίζουν τη θεωρία αυτή, αν και δεν έχουν να αντιτάξουν κανένα είδος οργάνωσης της κοινωνίας που να αντέχει σε λογική εξέταση και επιχειρήματα, επιμένουν βλακωδώς στην ανόητη αυτή στάση που κατά πάσα πιθανότητα οφείλεται στο γεγονός ότι δεν έχουν ανοίξει ούτε ένα βιβλίο στη ζωή τους να δουν τι πρεσβεύει ο αναρχισμός, ενώ όσα γνωρίζουν τα γνώρισαν από "διαβασμένους" "συντρόφους" που ξέρουν από αυτά και τους οποίους σέβονται και οι οποίοι τους "καθοδήγησαν" στη γνώση τους αυτή.

Ας δούμε όμως τι έγραψε ο σημαντικότερος διανοούμενος του αναρχισμού Μιχαήλ Μπακούνιν, ο οποίος είναι για πολλούς ο πατέρας του αναρχισμού:

Η ταμπελοποίηση μιας κοινωνίας σε κρίση

Σε μια χώρα, όπως η Ελλάδα που έχει πληρώσει με βαρύ φόρο αίματος την αντίστασή της κατά του φασισμού και του ναζισμού το  ’40 θα περίμενε κανείς μεγαλύτερη ωριμότητα στις κρίσεις όσων με περισσή ευκολία σήμερα χαρακτηρίζουν φασίστες όλους όσους έχουν διαφορετική γνώμη ή άποψη από την δική τους.


«Ο φασισμός των αντιφασιστών», όπως έχει χαρακτηριστεί το φαινόμενο, είναι μπροστά στο «σπίτι μας»  και κτυπά την πόρτα.

Σε μια χώρα που βίωσε το δράμα του εμφυλίου πριν προλάβει καν να χαρεί την απελευθέρωσή της απ’ τους κατακτητές Γερμανοιταλούς και τους άλλους συμμάχους τους, θα περίμενε κανείς σύνεση και περίσκεψη σε χαρακτηρισμούς που ανασύρουν ματωμένες μνήμες σε μια κρίσιμη για την χώρα μας περίοδο που δεν περισσεύει κανείς απ’ όσους δηλώνουν ότι αγαπούν αυτόν τον τόπο, ανεξαρτήτως ιδεολογικών διαφορών.

Με αφορμή την Χρυσαυγιάδα, αλλά και πριν απ αυτή, σημαντική μερίδα αρθρογράφων και σχολιαστών στο διαδίκτυο, απερίσκεπτα κατά την εκτίμησή μου, δεν διστάζουν να χαρακτηρίζουν φασίστες και ναζιστές όσους ψήφισαν Χρυσή Αυγή ή κι όσους δηλώνουν έστω συμπαθούντες. Είναι όμως έτσι ; Ή μήπως υπάρχει και άλλη ερμηνεία του φαινομένου αύξησης της ΧΑ πριν τις δικαστικές εξελίξεις για το συγκεκριμένο κόμμα ή και μετά ;

Σε ένα εκτενές κι ενδιαφέρον άρθρο του ο Παναγιώτης Τραϊανού *(1) μεταξύ άλλων δίνει την δική του προσέγγιση στο φαινόμενο αύξησης της ΧΑ και θέτει κρίσιμα και σημαντικά ερωτήματα που θα έπρεπε να προβληματίσουν όλους μας και ειδικά όσους με ευκολία έχουν αποδεχθεί την απόδοση συλλογικής ευθύνης σε έναν ολόκληρο λαό με τους χαρακτηρισμούς «φασίστες» και «ρατσιστές».

Γιατί όλα αυτά τα δημοσιεύματα στον ξένο τύπο για τον «ρατσισμό των Ελλήνων» και τον «φασισμό των Ελλήνων» όταν τα ακροδεξιά κόμματα της «πολιτισμένης Ευρώπης» καταγράφουν μεγαλύτερα ποσοστά *(1Β) και τα περιστατικά ρατσιστικής βίας είναι καθημερινά φαινόμενα πολλά χρόνια πριν εμφανιστούν στην Ελλάδα ;

Ποιόν και τι εξυπηρετεί ο «εκφασισμός» της Ελλάδας ;

 

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου     

Μας λένε «να σεβόμαστε τη δικαιοσύνη». Αλλά και οι κρίνοντες κρίνονται, έλεγε για τους δικαστές ο Γεώργιος Παπανδρέου. Οι πρώτοι που πρέπει να σέβονται τον ρόλο τους είναι οι ίδιοι, ένα σώμα με τη βεβαρημένη ιστορία του ελληνικού δικαστικού σώματος, που παρήγαγε μεν τις τεράστιες μορφές ενός Τσερτσέτη και ενός Σαρτζετάκη, συνεισέφερε όμως και τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου ως πρώτο Πρωθυπουργό της Χούντας που επέβαλαν οι ΗΠΑ, ενώ δεν βρήκε ακόμα το ελαχιστότατο θάρρος που θα χρειαζόταν για την αναψηλάφηση της υπόθεσης Πολκ, καίριας για την ξένη εξάρτηση της Ελλάδας.

Καταλαβαίνω ασφαλώς τη δυσκολία της υπόθεσης της ΧΑ, τα προβλήματα που θέτει στους λειτουργούς, τις τεράστιες αντιφατικές πιέσεις που δέχονται. Αλλά ο τρόπος που θα χειρισθούν αυτή την υπόθεση, θα αφήσει βαθύ αποτύπωμα στην κατάσταση της δημοκρατίας, μπορεί να παίξει μακροχρόνια σπουδαίο ρόλο ακόμα και για το αν θα οδηγηθούμε σε ανοιχτή ή συγκαλυμμένη δικτατορία, σε εμφύλιο χαμηλής ή υψηλής έντασης. Δυστυχώς, οι δυνατότητες αυτές ενυπάρχουν στην πορεία που εγκαινίασαν Μνημόνια και Δανειακές τον Μάιο 2010.

Τα λέω γιατί δεν αντιλαμβάνομαι πως γίνεται τα πιο ευαίσθητα ντοκουμέντα της δικογραφίας της ΧΑ να βρίσκουν το δρόμο από την ανάκριση στα μέσα της διαπλοκής και της διαφθοράς, ώστε να δημιουργούνται οι εντυπώσεις που επιδιώκει η κυβέρνηση και οι ξένοι προϊστάμενοί της, πιστωτές και προστάτες. Εκτιμώ ότι, με αφορμή και ευκαιρία την ΧΑ, άρχισε ένα εξαιρετικά επικίνδυνο παιχνίδι με τους θεσμούς, τη νομιμότητα και τη δημοκρατία. Οι Χρυσαυγίτες είναι απεχθείς σε πολύ μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης που τους καταδικάζει – υπάρχουν όμως κύκλοι που θέλουν να χρησιμοποιήσουν αυτή την απέχθεια για να καταστρέψουν ανενόχλητοι βασικούς κανόνες της αστικής δημοκρατίας. Χρειάζονται την καταστροφή ακόμη και αυτής της καχεκτικής αστικής δημοκρατίας που διαθέτουμε, γιατί ακόμα κι αυτή είναι δύσκολα συμβιβάσιμη, μακροχρόνια, με  το καθεστώς καταστροφής και υποδούλωσης που οργανώνουν Μνημόνια και Δανειακές, το καθεστώς «αποικίας χρέους».

Ούτε μου αρέσει η ιστορία με τις «εγκληματικές οργανώσεις». Η ΧΑ είναι φασίστες, όχι συμμορία κοινού εγκλήματος. Οι διαμαρτυρόμενοι στις Σκουριές βιαιοπράγησαν, αλλά διαμαρτύρονται για την καταστροφή που υφίστανται, δεν είναι εγκληματική οργάνωση, όπως παραπέμπονται. Θα ήθελα να ρωτήσω τους  δικαστές που παρέπεμψαν τους πολίτες της Χαλκιδικής αν οι ίδιοι δέχονται να ποτίζουν τα παιδιά τους αρσενικό. Μήπως άραγε η καναδική εταιρεία αξίζει περισσότερο τον χαρακτηρισμό «εγκληματική οργάνωση» από τους διαδηλωτές; Μήπως δεν θα άξιζαν τέτοιο χαρακτηρισμό το ΠΑΣΟΚ, των Τσοχατζόπουλου και Τσουκάτου (Σημίτη) ή το ΤΑΙΠΕΔ και ο κ. Στουρνάρας, ή οι ίδιες οι μνημονιακές κυβερνήσεις;

Η Ελλάδα στο μέσον του "σφαγείου"

Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ 

 

Βλέποντας κάποιος τις εξελίξεις να "τρέχουν", αντιλαμβάνεται ότι ο σχεδιασμός τους έχει ήδη δρομολογηθεί. Μετά την Γιουγκοσλαβία *(1Α) θα "διευθετήσουν" το θέμα της Αιγύπτου και θα "έρθουν" και στην Ελλάδα. Παντού τις ίδιες πολιτικές ακολουθούν και λίγο-έως πολύ ξέρουμε τι περίπου να περιμένουμε. Η Ελλάδα σύντομα θα πέσει θύμα απειλών και εκβιασμών αν δεν συμμορφωθεί προς τις απαιτήσεις τους. Και μόνον να σκεφτεί να τους αντισταθεί σε αυτές τις απαιτήσεις, θα την βάλουν χωρίς δεύτερη "κουβέντα" στο "σφαγείο". Το έκαναν το '44 και είναι έτοιμοι να το κάνουν και σήμερα ...Tο έκαναν πρόσφατα εις βάρος της Γιουγκοσλαβίας, το κάνουν σήμερα εις βάρος της Αιγύπτου και δεν θα έχουν κανέναν ενδοιασμό να το επαναλάβουν αύριο στην Ελλάδα.           

Ήδη έχουν αρχίσει να "καλλιεργούν" ένα "κλίμα" κατά της Ελλάδας ...Ήδη έχουν βάλει την Ελλάδα ανάμεσα στους "κακούς", οι οποίοι πρέπει να συμμορφωθούν. Όπως οι Σέρβοι ταλαιπωρούσαν τους "καλούς" μωαμεθανούς μειονοτικούς, έτσι και οι Έλληνες ταλαιπωρούν τους "καλούς" μωαμεθανούς λαθρομετανάστες. Πάντα τα δικά τους ΜΜΕ αντιλαμβάνονται "πρώτα" απ' όλους ό,τι τους βολεύει. Σε Προτεσταντικά ΜΜΕ ήδη βλέπουμε την "έκρηξη" της "ευαισθησίας" τους ...Βλέπουμε πολύ "θρήνο" για τους λαθρομετανάστες στην Ελλάδα. Σε Προτεσταντικά ΜΜΕ βλέπουμε "έκπληξη", "οργή" και "θλίψη" για την "άνοδο" της Ακροδεξιάς στην Ελλάδα, τη στιγμή που στην πραγματικότητα η Ελλάδα δεν συγκαταλέγεται καν στις χώρες υψηλού "κινδύνου" για την εμφάνιση του ναζισμού.

Στις Προτεσταντικές ΗΠΑ σημειώνονται πραγματικά μακελειά σε καθημερινή βάση και όλοι οι Αμερικανοί μεγαλοπαράγοντες "σοκαρίστηκαν" από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον τενεκέ της Χρυσής Αυγής. Στην Προτεσταντική Νορβηγία ο ακροδεξιός Μπρέιβικ εκτέλεσε μια εκατοστάδα αθώους, αλλά όλοι περιορίστηκαν στην ακροδεξιά ιδεολογία του δολοφόνου ...Κανένας δεν τόλμησε να αφήσει υπονοούμενα για την "ποιότητα" της Νορβηγίας και των Νορβηγών, όπως σήμερα αφήνουν υπονοούμενα για την Ελλάδα και τους Έλληνες... 

Μέσες-άκρες: Πέρα από τη θεωρία των δύο άκρων

Του Πέτρου Αργυρίου        

Εφαρμόζοντας την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» στην ελληνική κοινωνία και την κοινή γνώμη της, το παραπαίον σύστημα εξουσίας έπαιξε την προπαγάνδα των δύο άκρων, τοποθετώντας στα άκρα του φάσματος όλο το αντιμνημονιακό μπλοκ, με άλλα λόγια τις πολιτικές δυνάμεις που επιχειρούν να εκφράσουν τα εύλογα αντιμνημονιακά συναισθήματα του ρημαγμένου ελληνικού λαού.  

Για να πολώσει ακόμη περισσότερο την κατάσταση, να εκτονώσει τη λαϊκή οργή και κάτω από διεθνείς αλλά και εγχώριες πιέσεις, το σύστημα εξουσίας, σε μια κίνηση αμφίβολης στρατηγικής ευφυΐας, «πρόδωσε» το γέννημα θρέμμα της, τον χρήσιμο ηλίθιο, τον μπράβο και κομμάντο της, την παραστρατιωτική οργάνωση αλλά και καλπάζον πολιτικό κόμμα της «Χρυσής Αυγής», χρησιμοποιώντας την ακόμη μια φορά ως αντιπερισπασμό στο «Πρόγραμμα Μεταρρύθμισης» της χώρας που από την αρχή γνωρίζαμε ότι ήταν ένα πρόγραμμα διάλυσης της χώρας. Απλά η χώρα το κατάλαβε πολύ αργά.

 

Η δίωξη της Χρυσής Αυγής δεν ήταν ούτε και θα είναι ένα εύκολο θέμα στο χειρισμό του καθώς ρηγματώνει τη συναίνεση της ανομίας, της συγκάλυψης και της ατιμωρησίας που κρατούσε για δεκαετίες αρραγές και απρόσβλητο το ελληνικό σύστημα εξουσίας.

 

Η δικαστική πορεία του θέματος δε, μάλλον θα δημιουργήσει ανεξέλικτες παρενέργειες, πολύ διαφορετικές από τις επιδιώξεις των κρατούντων που μπορεί να κυμαίνονται από τη ριζοσπαστικοποίηση ή την ανεξαρτητοποίηση της Χρυσής Αυγής από τους πολιτικούς τους προϊσταμένους της ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, μέχρι και την συνθηκολόγηση του κεντρικού πολιτικού συστήματος μαζί της. Τα πάντα εξαρτώνται από τις προθέσεις, τις εκτιμήσεις, τις φιλοδοξίες και τις εξαρτήσεις του Φύρερ της Χρυσής Αυγής, του Νίκου Μιχαλολιάκου σε συνάρτηση πάντα με τα δημοσκοπικά μηνύματα που εισπράττουν ΠΑΣΟΚ ΝΔ.     

 

Στην πολιτική σκακιέρα πλέον η παρτίδα παίζεται όχι με μακροπρόθεσμους πολιτικούς σχεδιασμούς αλλά κίνηση την κίνηση, αν εξαιρέσουμε φυσικά ότι το μόνο που παραμένει σταθερό είναι η σκακιέρα. Μια σκακιέρα που τοποθετήθηκε με μόνο στόχο τη διάλυση της χώρας.

Δεν χρειάζεται πλέον να επιχειρηματολογούμε για το ποια είναι η οικονομική κατάσταση της χώρας. Απλά καταρρέει. Όπως είχε σχεδιαστεί εξαρχής.

 

Για να ολοκληρωθεί λοιπόν η κατάρρευση και να μην μπορεί η χώρα αυτοδύναμα να αναδομηθεί, πρέπει να υπάρχει «πολιτική σταθερότητα», με άλλα λόγια να μην καταπέσει ολοκληρωτικά το ελληνικό σύστημα εξουσίας, καθώς είναι το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί την ολοκληρωτική καταστροφή της ελληνικής οικονομίας προκειμένου να διασωθεί το ίδιο από τις τεράστιες ευθύνες του.

 

Αριστοτέλους Πολιτικά – Ποιοι πρέπει να ασκούν εξουσία στην πόλη

Υπάρχει κι ένα άλλο πρόβλημα: ποιος πρέπει άραγε να είναι ο ηγεμόνας της πόλης; ο λαός; οι πλούσιοι; οι μετριοπαθείς; ο ένας που είναι καλύτερος απ’ όλους; ένας τύραννος; Όλες όμως αυτές οι λύσεις παρουσιάζουν την ίδια δυσκολία. Τι πρέπει να κάνουμε, λοιπόν;  Αν οι φτωχοί μοιρασθούν, επειδή είναι περισσότεροι από τους πλούσιους, τις περιουσίες τους, αυτό δεν αποτελεί αδικία; Όχι, μα τον Δία, γιατί αυτό αποφάσισε ο νόμιμος κυβερνήτης της πόλης. Τότε τι πρέπει να πούμε ότι αποτελεί την έσχατη αδικία; Ας εξετάσουμε κι από άλλη άποψη το ζήτημα παίρνοντας υπ’ όψη όλο τον πληθυσμό: αν οι περισσότεροι μοιρασθούν τα αγαθά των λίγων, είναι φανερό ότι θα καταστρέψουν την πόλη.  Όμως ούτε η αρετή καταστρέφει αυτόν που την έχει κτήμα του, ούτε η δικαιοσύνη καταστρέφει την πόλη. Είναι επομένως ξεκάθαρο ότι ένας τέτοιος νόμος δεν είναι δίκαιος.

Άλλη συνέπεια: είναι δυνατό όλες οι πράξεις του τυράννου να είναι δίκαιες, αφού στηριζόμενος στη δύναμή του, ασκεί βία όμοια μ’ εκείνη που ασκούν οι λαϊκές μάζες πάνω στους πλούσιους; Αλλά μήπως είναι δίκαιο η εξουσία ν’ ανήκει στους λίγους και τους πλούσιους; Αν όμως κι εκείνοι κάμουν τα ίδια όπως οι άλλοι κι αρπάζουν και κλέβουν τα κτήματα του λαού, είναι δίκαιο; Ούτε το ένα βέβαια ούτε το άλλο. Είναι, λοιπόν, ολοφάνερο ότι όλες αυτές οι λύσεις είναι ανήθικες κι όχι δίκαιες. Τότε μήπως πρέπει να γίνουν άρχοντες και να κυβερνούν όλους οι αψεγάδιαστοι (χωρίς ελαττώματα) άνθρωποι; Στην περίπτωση αυτή πάλι θα αποκλεισθούν από την εξουσία όλοι οι άλλοι,  αφού δεν θα έχουν την τιμή να καταλάβουν κανένα αξίωμα στην πόλη. Γιατί αφού τα πολιτικά αξιώματα τα ονομάζουμε τιμές, αν τα ίδια πρόσωπα ασκούν πάντοτε την εξουσία, αναγκαστικά οι άλλοι αποκλείονται από κάθε τιμή. Μήπως είναι προτιμότερο να ασκεί την εξουσία ένας άνθρωπος, ο ηθικότερος απ’ όλους; Αυτό ευνοεί την ολιγαρχία γιατί εκείνοι που θα στερηθούν τις τιμές θα είναι οι περισσότεροι. Θα μπορούσε να αντιτάξει κάποιος ότι, με κανένα τρόπο, δεν πρέπει να κάνουμε απόλυτο κυρίαρχο έναν άνθρωπο με τα συνηθισμένα σ’ όλους ψυχικά πάθη, αλλά το νόμο. Αλλ’ αν ο νόμος είναι ολιγαρχικός ή δημοκρατικός ως προς τι θα μας βοηθήσει να ξεδιαλύνουμε τις απορίες μας; Θα συμβεί το ίδιο μ’ εκείνα που είπαμε προηγουμένως.

 

Ο πατριωτισμός είναι το μετάλλιο της Αριστεράς

Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΡΑΠΤΟΠΟΥΛΟΥ, συγγραφέα

Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο γέννημα θρέμμα της οικονομικής κρίσης και εξαιρετικά ενδιαφέρον free press «Η Πατησίων ζει», ο δημοσιογράφος και διευθυντής του ραδιοφωνικού σταθμού «105,5 Στο Κόκκινο», Κώστας Αρβανίτης, απαντά στη μονολεκτική ερώτηση της Λίνας Καμπούρογλου, «Πατριωτισμός;», τα εξής: «Το μετάλλιο της Αριστεράς! Δεν ξέρω γιατί η Αριστερά κατεβάζει το κεφάλι και δεν το συζητάει».

Λοιπόν, έχω ακριβώς την ίδια απορία. Για ποιο λόγο ένα κομμάτι (μεγάλο ή μικρό, δεν ξέρω) της Αριστεράς δείχνει τόση αμηχανία, τόση παγωμάρα, κάποτε ακόμη και απέχθεια, απέναντι στην έννοια του πατριωτισμού; Γιατί φτάσαμε στο σημείο να ντρεπόμαστε να προφέρουμε τη λέξη «πατρίδα»; Και επιπλέον, γιατί θα πρέπει να παραχωρήσουμε τις πολύτιμες αυτές έννοιες στη Δεξιά, και πολύ περισσότερο στην Ακροδεξιά, όπως η Χρυσή Αυγή;

Ας θυμηθούμε ότι στο παρελθόν, δηλαδή στη διάρκεια του Εμφυλίου και έως τη χούντα των συνταγματαρχών, η Δεξιά κατηγορούσε γι' αυτό ακριβώς την κομμουνιστική Αριστερά, ότι δηλαδή επρόκειτο για απάτριδες που προσπαθούσαν να προσδέσουν τη χώρα μας στο άρμα των Σοβιετικών, και ότι η κρυφή και ανομολόγητη επιδίωξη και προσδοκία τους ήταν να γίνουμε τμήμα ή εξάρτημα στο λεγόμενο τότε Σιδηρούν Παραπέτασμα. Και η Αριστερά προσπαθούσε, με κάθε τρόπο, να το αρνηθεί και να αποδείξει το αντίθετο, εφ' όσον ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία ήταν, και είναι, μετωπικός στόχος της.

Ηταν τα χρόνια εκείνα που στους κόλπους της Αριστεράς έκανε θραύση ο διεθνισμός, κι εκεί πατούσε η Δεξιά για να προσάψει στους κομμουνιστές την κατηγορία που προανέφερα. Σήμερα, όμως, με την παγκοσμιοποίηση, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Ο πατριωτισμός αποτελεί ίσως το ύστατο εμπόδιο, το ύστατο ανάχωμα, απέναντι στην παγκοσμιοποίηση (κι αν όχι το ύστατο, τουλάχιστον ένα από τα πιο δραστικά). Και είναι σίγουρο ότι, σήμερα πια, ούτε και ο πιο επιδέξιος ακροβάτης δεν θα μπορούσε να είναι ταυτόχρονα και υπέρ του πατριωτισμού και υπέρ της παγκοσμιοποίησης.

Ο φασισμός των αντιφασιστών

Τάκης Φωτόπουλος         

Η εκστρατεία των «αντιφασιστών» να μας σώσει από τον θανάσιμο φασιστικό κίνδυνο που αντιμετωπίζουμε σαν λαός ήδη έδειξε τα αληθινά χρώματά της, όπως έγραφα στο άρθρο της 22/9. Ότι, δηλαδή, στην πραγματικότητα, απέβλεπε να αποπροσανατολίσει τα καθημερινά εξαθλιούμενα λαϊκά στρώματα από τον πραγματικό κίνδυνο που αντιμετωπίζουν: «την ολοκλήρωση της οικονομικής καταστροφής στα χέρια της Υπερεθνικής ελίτ (Υ/Ε) και της ντόπιας ελίτ».

Τα ΜΜΕ και ιδιαίτερα τα πανάθλια κανάλια με τους καλοβολεμένους «δημοσιογράφους», οι οποίοι τον καιρό που τα συνθλιβόμενα λαϊκά στρώματα κατέβαιναν σε απεργίες και διαδηλώσεις έκαναν το παν για να υπονομεύσουν τους αγώνες τους, τώρα κάνουν το παν για να τα στρέψουν σε φανταστικούς κινδύνους, τη στιγμή που οι ελίτ παγιώνουν και επεκτείνουν τα μέτρα που τα φτωχοποιούν περισσότερο.

Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι μπορεί να αμφισβητηθεί ο φασιστικός χαρακτήρας των συστηματικών επιθέσεων εναντίον μεταναστών από κάποιους τραμπούκους της ΧΑ. Το να ισχυριστεί όμως κάποιος σήμερα, με βάση τις πρακτικές αυτές, ότι αντιμετωπίζουμε μαζικά ναζιστικά κόμματα και πραγματικά τάγματα εφόδου, όπως στη δεκαετία του 1930, θα ήταν κακόγουστο ανέκδοτο, αν δεν ήταν άκρως επικίνδυνο. Ιδιαίτερα, τώρα, που βγαίνουν «αντιφασίστες» να απειλούν ότι «τον φασισμό θα τον αντιμετωπίσει και θα τον αποτελειώσει το μαζικό αντιφασιστικό κίνημα της μεγάλης πλειοψηφίας που σιχαίνεται τους νεοναζί» (δηλαδή οι ίδιοι αυτοδιορισμένοι προστάτες του λαού!) (“Ε”, 2/10). Με την ίδια όμως λογική θα μπορούσαν και οι τραμπούκοι της ΧΑ και άλλοι παρόμοιοι να κάνουν το ίδιο, και να μας οδηγήσουν κάποιοι (πίσω από όλους αυτούς) σε ένα εμφύλιο, παρόμοιο με τους εμφυλίους που στήνουν σήμερα η Υ/Ε μαζί με τη Σιωνιστική ελίτ στις Αραβικές χώρες για να υποτάξουν τους λαούς που αγωνίζονται για την εθνική και οικονομική κυριαρχία τους, δηλαδή την λαϊκή κυριαρχία.

Και είναι φανταστικός ο φασιστικός κίνδυνος στην Ελλάδα για τους εξής λόγους:

Κάντε τώρα τη Νυρεμβέργη που οφείλετε!

Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που τα ναζιστικά καθάρματα έμειναν ατιμώρητα, με αποτέλεσμα οικονομικοί και πολιτικοί δοσίλογοι να μεσουρανούν ακόμα και σήμερα.

   

Ξαφνικά όλοι ανακάλυψαν τους Ναζί. Τα εγκλήματα του Χίτλερ και τους ελληνόφωνους υμνητές τους. Λες και η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ θύμα του ναζισμού, δεν πλούτισαν ποτέ κτήνη εις βάρος των συμπατριωτών τους συνεργαζόμενοι με τους κατακτητές, λες και δεν υπήρξε γενοκτονία στον Πόντο, την Ιωνία, την Αρμενία με ενορχηστρωτή και δάκτυλο τους πατέρες του ναζισμού. 

 

Λες και η Ελλάδα βρισκόταν δίπλα στην Παπούα - Νέα Γουϊνέα και δεν έζησε 25 ολόκληρα χρόνια στο πετσί της τον ανθελληνισμό του Μουσολίνι, τις γερμανοτραφείς κυβερνήσεις που επέτρεπαν στον Κεμάλ να σφάξει και έπειτα του αφιέρωναν δρόμους στις πόλεις της προσφυγιάς.

 

Δεν υπάρχει λοιπόν πιο κατάπτυστη θεατρική παράσταση από την αντιναζιστική υστερία των ημερών, όταν επί 70 χρόνια τα κτήνη που κατέσφαξαν τον Ελληνισμό όχι μόνον έμειναν ατιμώρητα, αλλά κράτησαν ακόμα και τις θέσεις εξουσίας μαζί με τα αργύρια του αίματος.

 

Στην Ελλάδα δεν ήλθε ποτέ η Νυρεμβέργη. Αντίθετα, αντί για την τιμωρία των σφαγέων ήλθε δολίως ο εμφύλιος, ώστε ντόπιοι και ξένοι σφαγείς να μείνουν ατιμώρητοι. Τα κλεψιμαίικα δεν διεκδικήθηκαν ποτέ. Οι περιουσίες που άλλαξαν χέρια για ένα κομμάτι ψωμί, δεν επανήλθαν στους αρχικούς κατόχους τους. Άτιμα καθάρματα, συνεργάτες του ράιχ βαπτίστηκαν σε μία νύχτα "αντιστασιακοί", για να ξεπλύνουν τους άτιμους δοσίλογους που ξαφνικά έγιναν "εθνικόφρονες".

 

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΗΜΕΡΑ;

 

Γράφει ο Μάριος Στεφανόπουλος

 

 « Το ψέμα, η συκοφαντία, η εξαχρείωση, η εξαγορά συνειδήσεων, ο καταναγκασμός,
ο φόνος, πήρανε πρωτοφανείς διαστάσεις. Η σήψη του καπιταλισμού, δείχνει τη
σήψη της σύγχρονης κοινωνίας με τους νόμους και την ηθική της. Η σύνθεση της
ιμπεριαλιστικής αχρειότητας είναι ο φασισμός, άμεσος καρπός της χρεοκοπίας
της αστικής δημοκρατίας μπροστά στα προβλήματα της ιμπεριαλιστικής εποχής»
(Λ. Τρότσκι «Η ηθική τους και η ηθική μας»)

 

 

Διαβάζοντας κανείς τις πιο πάνω γραμμές που γράφτηκαν το 1938, δεν μπορεί να μην σκεφτεί ότι φωτογραφίζουν σε μεγάλο βαθμό την εποχή μας. Το μοναδικό στοιχείο που λείπει (;) για να συμπληρωθεί η εικόνα, είναι εκείνο του φασισμού.
Όμως σε μια εποχή απόλυτης «σήψης και εξαχρείωσης» που διανύουμε, το αυτονόητο ερώτημα τίθεται από μόνο του στον καθένα. Υπάρχει σήμερα φασιστικός κίνδυνος; Κι αν ναι από πού προέρχεται;
Οι «σοφοί» του πολιτικού και δημοσιογραφικού κατεστημένου μαζί με το σύνολο σχεδόν (αλίμονο!)  της αριστεράς, έχουν έτοιμη την απάντηση. Ναι. Είναι ένας κίνδυνος ορατός, που προέρχεται απ’ τον Καρατζαφέρη, τον Ψωμιάδη, την «Χρυσή Αυγή» και άλλα ακροδεξιά γκρουπούσκουλα. Κάποιοι μάλιστα δεν παραλείπουν να προσθέσουν και…τον Χριστόδουλο, κι έτσι η επικίνδυνη λίστα συμπληρώνεται.
Η πολιτική υποκρισία, το ψέμα σε απόλυτη συνάρτηση με την αμάθεια και την βλακεία, σ’ όλο της το μεγαλείο! Ο Καρατζαφέρης και ο Ψωμιάδης, είναι επαγγελματίες πολιτικοί. Ακροδεξιοί, που έκαναν καριέρα περιφερόμενοι μέσα στα κατεστημένα κομματικά σαλόνια και το κοινοβούλιο. Αυτό το παιχνίδι συνεχίζουν να κάνουν και σήμερα σαν γνήσιοι δημαγωγοί αριβίστες ψαρεύοντας στα θολά νερά, προς άγραν ψήφων… 
Ο φασισμός δεν βγήκε μέσα απ’ το αστικό κοινοβούλιο, αλλά έξω απ’ αυτό, και σε σύγκρουση μαζί του μέχρι να το ανατρέψει… Όσοι λοιπόν βαπτίζουν τους ακροδεξιούς καιροσκόπους «φασίστες» ή είναι επικίνδυνα αμαθείς, ή λένε συνειδητά ψέματα προκειμένου να κρύψουν απ’ τον Ελληνικό λαό, τον πραγματικό εχθρό.

Ποιος ήταν ο Μουσολίνι;

 

Ο φασισμός δεν ξεκίνησε μέσα από την άκρα δεξιά. Αντίθετα υπήρξε δημιούργημα στελεχών της αριστεράς, που σε κάποια φάση, άλλαξαν στρατόπεδο.

 

Αντιπροπαγάνδα : Ο 10λογος του «δημοκράτη» που είναι φασίστας και δεν το ξέρει

Περνάω αρκετές ώρες διαβάζοντας άρθρα και σχόλια διαφόρων στο διαδίκτυο. Κάποια από αυτά, τα πιο ενδιαφέροντα κατά την εκτίμησή μου, τα έχω μεταφέρει και σε αυτόν τον χώρο.
Απ' τις "πρόσφατες θεματικές" ήταν και το τεράστιο θέμα της Προπαγάνδας

Έχοντας κάποια βασική γνώση του θέματος είχα διαβάσει κατά καιρούς διάφορα άρθρα για το : Πως γίνεσαι φασίστας, Φασίστας δεν γεννιέσαι αλλά γίνεσαι και διάφορες παραλλαγές των προηγούμενων τίτλων. Προχθές με αφορμή μια συζήτηση στο Twitter μια συνομιλήτρια μου έστειλε την παραπομπή για το παρακάτω άρθρο που θα έλεγα ότι κινείται στον χώρο της Αντιπροπαγάνδας.

***

Ο 10λογος του «δημοκράτη» που είναι φασίστας και δεν το ξέρει

1. Κάνοντας αστειάκια και ειρωνικά σχόλια όχι για όσα λέει, αλλά για την εμφάνιση της κόρης του Μιχαλολιάκου αποδεικνύεις ότι έχεις τα ίδια μυαλά με αυτήν

2. Φωνάζοντας στην αντιφασιστική κατά της βίας διαδήλωση «ο λαός δεν ξεχνά τους φασίστες τους κρεμά» και «φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες» αν δεν το έχεις καταλάβει παρουσιάζεις ίδιο σουρεάλ θέαμα με αυτό που παρουσιάζει ο Μιχαλολιάκος όταν μιλάει κατά της «κατοχικής κυβέρνησης» χαιρετώντας ναζιστικά

Βασικά συμπεράσματα από την υπόθεση Χρυσή Αυγή

Ναπολέων Λιναρδάτος         

Η αλλοφροσύνη των ΜΜΕ, που μεταδίδουν τα γεγονότα με τον ίδιο τρόπο που μεταδίδουν τις ειδήσεις τα Βόρειο-Κορεάτικα ΜΜΕ, δεν θα πρέπει να μας κάνει να ξεχνάμε ορισμένες βασικές αλήθειες.

- Τα στοιχεία για τις εγκληματικές πράξεις είναι αυτά που θα πρέπει να κρίνουν την υπόθεση. Δεν μπορεί η απέχθεια για τα πιστεύω των συλληφθέντων, η μανία των ΜΜΕ ή το πολιτικό όφελος της κυβέρνησης, να καθορίσει την ενοχή των κατηγορουμένων.

 -  Επειδή για 40 χρόνια τώρα η αριστερά χρησιμοποιεί την βία *(1))  για να εξουδετερώσει και να τρομοκρατήσει τους πολιτικούς της αντιπάλους, αυτό δεν δίνει τον δικαίωμα σε κανέναν που βρίσκεται στην άλλη πλευρά να αρχίσει να χρησιμοποιεί παράνομη βία ή να δημιουργεί εγκληματική οργάνωση. Δεν υπάρχει ισότητα στο έγκλημα.


Δεν υπάρχει το: δολοφονήσατε 40, θα δολοφονήσουμε άλλους τόσους και ισοφαρίζουμε.

- Αν η όλη υπόθεση έχει αποδείξει κάτι, ήταν πόσο γελοία και ανεδαφικά ήταν τα νομοσχέδια λογοκρισίας που ήθελαν να περάσουν το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ *(2). Μπορεί το λεγόμενο νομικό οπλοστάσιο να έχει αποδειχθεί περισσότερο από επαρκές και μέσα σε λίγες μέρες να έχει διαλυθεί ένα ολόκληρο κόμμα, αλλά παρόλα αυτά, η κυβέρνηση Σαμαρά, που βασικά είναι μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, φέρνει νέο νόμο λογοκρισίας. Είναι πολύ δύσκολο για την Νέα Δημοκρατία να βγει από το θέση πολιτικής υποτέλειας στην αριστερά.