Η απαρχή της έλευσης του ΔΝΤ στην Ελλάδα

"Η απαρχή της έλευσης του ΔΝΤ στην Ελλάδα,

εντοπίζεται στο μοιραίο βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου του 2008" 

Συνέντευξη του Ιωάννη Μιχαλέτου

Κύριε Μιχαλέτο,
καταρχήν σας ευχαριστώ θερμά για τη τιμή που μου κάνατε και δεχτήκατε να απαντήσετε στα ερωτήματα των αναγνωστών της ηλεκτρονικής σελίδας που διαθέτω.
 
Σας ευχαριστώ θερμά για την παρούσα συνέντευξη κύριε Συμπερά και επιπλέον θα ήθελα να επικροτήσω τη λειτουργία της ιστοσελίδας σας που παρέχει αξιόπιστη και συνεχή ενημέρωση για όλα τα θέματα που απασχολούν την Ελλάδα και το κόσμο με έμφαση τις διεθνείς σχέσεις και τις γεωπολιτικές εξελίξεις.


Ερώτηση.1.: Δεκέμβριος 2008. Οι καταστροφές που προκλήθηκαν στο κέντρο της Αθήνας ανυπολόγιστες. Ο γνωστός Γάλλος δημοσιογράφος Thierry Meyssan σε συνέντευξη του δήλωσε πως σύμφωνα με δικές του πληροφορίες, ομάδες Κοσοβάρων στάλθηκαν στην Ελλάδα για να προκαλέσουν ταραχές και βανδαλισμούς υπό τη παρότρυνση των Αμερικανών. Ποια η δική σας άποψη; Συνομωσιολογία ή κάτι περισσότερο;

Οι ταραχές του Δεκεμβρίου του 2008 ήταν η κορύφωση (Εάν και φαινομενικά μια  νεολαιίστικη εξέγερση με στοιχεία κινήματος) της συντεταγμένης προσπάθειας αποσταθεροποίησης του Ελληνικού κράτους με τη χρήση αστικών εξτρεμιστικών ομάδων που είχε εκκινηθεί με ορμή από τις αρχές του 2006.

Παράλληλα ήταν το πρελούδιο εισαγωγής στον χαμηλής έντασης αστικό “ανταρτοπόλεμο”, των εν Ελλάδι διαμενόντων λαθρομεταναστών, Ισλαμικής κατά βάση προέλευσης. Πλέον των μισών συλληφθέντων για τα επεισόδια ήταν Αλβανοί, Πακιστανοί, Αφγανοί και Μεσανατολίτες όπως βεβαίως και εισαγόμενοι “αντιεξουσιαστές” από Ιταλία-Γερμανία συν ορισμένους Βούλγαρους και Ρουμάνους. Μερικούς μήνες μετά είχαμε τα επεισόδια για το Κοράνι όπου Μουσουλμάνοι ξεσηκώθηκαν στην Αθήνα με την παρότρυνση των ίδιων εσωτερικών εξτρεμιστικών κύκλων που παρότρυναν  13χρονους το Δεκέμβριο του 2008 να κάψουν την Αθήνα.

ΠΕΡΙ … ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

ΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΕΜΕΛΙΩΣΑΝ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΑΣ.

 20 Ιουλίου 1974 - 20 Ιουλίου 2012.

Τριάντα οκτώ χρόνια συμπληρώθηκαν από την ημέρα που άρχισε το κακό στην Κύπρο, με συνέπεια έκτοτε μυριάδες δεινά για την Κύπρο, την Ελλάδα και τους Έλληνες,  τα οποία κορυφώνονται στις μέρες μας.

Ακολούθησε η «μεταπολίτευση» (αλλαγή Πολιτεύματος), με την επάνοδο στην εξουσία των γνωστών πολιτικών προσώπων που είχαν απομακρυνθεί πραξικοπηματικά από αυτήν και ζούσαν διωγμένοι μακρυά από την Πατρίδα, υπομένοντας την φρικτή εξορία σε αφιλόξενες πόλεις της ξενιτειάς, όπως το Παρίσι, το Λονδίνο, η Ρώμη, η Νέα Υόρκη και σε πολλούς άλλους έρημους τόπους, χωρίς ποτέ να μάθει κανείς τι έκαναν για να βγάλουν το ψωμί τους και να επιβιώσουν. Αλήθεια, πώς ζούσαν (οι περισσότεροι)  χωρίς να δουλεύουν;

Επανερχόμενοι στην Πατρίδα και (φυσικά) στην εξουσία την 24ην Ιουλίου 1974, φρόντισαν ΑΜΕΣΩΣ να μας ενημερώσουν τόσο για τα (κατ’ αυτούς) αίτια, όσο για τους (κατ’ επιλογήν τους) υπαίτιους της Κυπριακής τραγωδίας, η οποία στις 24.7.1974 ουσιαστικά, μόλις άρχιζε.

Θεωρώντας έτσι ότι εξετέλεσαν το υπέρτατο προς την Πατρίδα Χρέος τους και με ήσυχη συνείδηση πλέον, ασχολήθηκαν επισταμένως με την διόγκωση του ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ της Πατρίδος, το οποίον στις 24.7.1974, επίσης μόλις άρχιζε.

Τόσο η Κυπριακή τραγωδία όσο και το ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΧΡΕΟΣ της Ελλάδος, τελούν έκτοτε υπό τον απόλυτο και αποκλειστικό έλεγχο και χειρισμό των επανελθόντων (ελέω και χάριν της … Δημοκρατίας φυσικά) πολιτικών προσώπων μετά των οικογενειών τους βεβαίως, βαίνουν διαρκώς επιδεινούμενα και έχουν κοινή αφετηρία, κοινά αίτια και κοινούς δημιουργούς.

Ας κάνουμε λοιπόν μια αναδρομή στα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ και ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ (και από τους πολιτικούς και λοιπούς στρεβλωτές της Ιστορίας) ΓΕΓΟΝΟΤΑ της πρόσφατης Ιστορίας μας, για να θυμηθούν οι παλαιοί και να μάθουν οι νεώτεροι.
 

Το Πολυτεχνείο, η Εισβολή, η Αποκατάσταση της Δημοκρατίας και η Αποκατάσταση της Αλήθειας

Αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Της Αλήθειας;

Ο απόρρητος χάρτης από το αρχείο του Κίσιντζερ, με ημερομηνία 13 Αυγούστου, δείχνει ακριβώς το όριο που θα προχωρούσε ο "Αττίλας 2" την επόμενη ημέρα. Τότε που η Ελλάδα και η Εθνική Φρουρά δεν προέβαλαν καμία αντίσταση. Πώς γνώριζε ο Κίσιντζερ ότι δεν θα αντιδράσει Ελλάδα και Κύπρος και χάραξε τα όρια της δεύτερης εισβολής με τόση ακρίβεια. Κάποιος δεν πρέπει να απαντήσει σ' αυτό το ερώτημα;

Του Σάββα Καλεντερίδη

Την Τετάρτη γιορτάστηκε με λιτή τελετή η 39^η επέτειος της αποκατάστασης της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Ήταν τότε, στις 24 Ιουλίου του 1974, που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επέστρεφε στην Ελλάδα, ενώ οι Τούρκοι είχαν κατορθώσει να κάνουν ένα προγεφύρωμα δίπλα στην Κυρήνεια, καταλαμβάνοντας μόλις το 5-7% του εδάφους της Κύπρου.

Είχε προηγηθεί το προδοτικό πραξικόπημα, στις 15 Ιουλίου, από την κυβέρνηση της Αθήνας, η οποία ανέλαβε τα ηνία μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, αυτού που επιχειρείται από μια μερίδα πολιτικών και εκπαιδευτικών να παρουσιαστεί ως εθνική  επέτειος μείζων της 25^ης Μαρτίου και της 28^ης Οκτωβρίου, ενώ όλοι γνωρίζουν ότι η εξέγερση εκείνη δεν ήταν τίποτε άλλο από μια «κεκαλυμένη» -προκαταρκτική την λέμε επιτελικά στο στρατό- επιχείρηση εκείνων των δυνάμεων που επεδίωκαν το διαμελισμό της Κύπρου. Όλοι γνωρίζουν ότι όταν το άρμα άνοιγε την πόρτα του Πολυτεχνείου, άνοιγε στην ουσία και ο καταπέλτης των αποβατικών, στην ακτή Πέντε Μίλι της μαρτυρικής Κυρήνειας.

Το μετέωρο βήμα από κόμμα διαμαρτυρίας σε κόμμα εξουσίας

Γράφει ο Σταύρος Λυγερός     

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ του ΣΥΡΙΖΑ δεν εξυπηρετούσε μόνο την ανάγκη συσπείρωσης της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Εξυπηρετούσε και την ανάγκη εισόδου στη Βουλή. Οι συνιστώσες δεν αντιπροσωπεύουν αξιόλογο εκλογικό ποσοστό, αλλά δημιουργούσαν μία εντύπωση συστράτευσης και ενότητας της Αριστεράς, γεγονός που προσέθετε το αναγκαίο για την υπέρβαση του 3%.

Οσο ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κόμμα διαμαρτυρίας, το οργανωτικό σχήμα των συνιστωσών (κορμός ο Συνασπισμός και γύρω του ένας αριθμός από αριστερές ομάδες) δεν αποτελούσε ούτε πολιτικό ούτε λειτουργικό πρόβλημα. Κανείς δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία στην πολυγλωσσία του ΣΥΡΙΖΑ. Τα πράγματα άλλαξαν όταν το παραδοσιακό διπολικό σύστημα ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. κατέρρευσε.

Ο νέος εκλογικός συσχετισμός δυνάμεων και ο σχηματισμός της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά πριν έναν χρόνο επέφεραν τεκτονικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα. Επιβεβαιώθηκε η μετατόπιση της κύριας διαχωριστικής γραμμής από το δίπολο ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. στο δίπολο μνημονιακοί - αντιμνημονιακοί. Το δίπολο αυτό εκφράσθηκε κυρίως από την αντιπαράθεση Ν.Δ. - ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα, αναμετρώνται δύο πολιτικοεκλογικά ρεύματα: Το ρεύμα της οργής με το ρεύμα του φόβου, ή αλλιώς το ρεύμα όσων έχουν πέσει στον γκρεμό ή βρίσκονται στο χείλος του και των άλλων που έχουν ακόμα αρκετά να χάσουν.

Ο Καστοριάδης και η θεωρία της δημοκρατίας

Για την επικαιρότητα ενός «ανεπίκαιρου» στοχαστή

Στη χώρα μας, αλλά και αλλού, ο Κορνήλιος Καστοριάδης ευτύχησε να συναντήσει ένα ευρύ αναγνωστικό κοινό, που συνεχίζει να συζητά με ενδιαφέρον τα κείμενά του. Αυτό οφείλεται, δίχως άλλο, στο έντονο πολιτικό πάθος του, που τροφοδοτεί μια ριζοσπαστική κριτική των σύγχρονων πολιτικών και κοινωνικών δομών στο όνομα μιας αληθινής, άμεσης δημοκρατίας.

Του Κωνσταντίνου Καβουλάκου* 

Ο Καστοριάδης απέφυγε βέβαια να αναγάγει την κοιτίδα των αμεσοδημοκρατικών πρακτικών, την αρχαία ελληνική δημοκρατία, σε αιώνιο πρότυπο ενός τέτοιου πολιτεύματος – προτίμησε να κάνει λόγο γι’ αυτήν ως «δημιουργική πηγή της ιστορίας», από την οποία μπορούμε να εμπνευστούμε για να βρούμε τον δικό μας δρόμο.

Απέναντι σε αυτήν τη δυνατότητα, οι περισσότεροι στοχαστές της συγκαιρινής πολιτικής φιλοσοφίας στάθηκαν και συνεχίζουν να στέκουν εχθρικά. Δεν ήταν μόνο το μέγεθος των μικρών πόλεων-κρατών της αρχαιότητας διαφορετικό σε σύγκριση με τα σύγχρονα κράτη, μας λένε. Είναι επίσης, και κυρίως, εντελώς διαφορετική η «πολυπλοκότητα» των νεωτερικών αγοραίων οικονομιών και των αντίστοιχων γραφειοκρατικών μηχανισμών. Αυτή συμβαδίζει άλλωστε με τον απαραμείωτο νεωτερικό πλουραλισμό των ατομικών και συλλογικών ταυτοτήτων, ο οποίος βρίσκεται σε έντονη αντίθεση προς τα παραδεδομένα ήθη των σχετικά ομοιογενών αρχαιοελληνικών πόλεων. Συμπέρασμα: η αρχαία ιδέα της άμεσης δημοκρατίας δεν μπορεί να βρει εφαρμογή σήμερα.

Εντούτοις, παρά τη σχεδόν ομόφωνη απόρριψη της άμεσης δημοκρατίας ως οργανωτικού προτύπου για τα σύγχρονα κράτη, ο Καστοριάδης συνέχισε να την υπερασπίζεται και να την επικαλείται ενάντια στις ολιγαρχικές τάσεις της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας μέχρι το τέλος της ζωής του. Δεν είναι λοιπόν απορίας άξιο το γεγονός ότι, με τα μέτρα της κυρίαρχης πολιτικής φιλοσοφίας των τελευταίων σαράντα ετών, ο Καστοριάδης εμφανίζεται ως ένας «ανεπίκαιρος» στοχαστής.

«Το βαθύτερο νόημα του μνημονίου»

Άρθρο του Αναστάσιου Λαυρέντζου

Αν κάτι χαρακτηρίζει την εποχή μας είναι το ξεθώριασμα των εξουσιών του παραδοσιακού έθνους-κράτους. Το φαινόμενο αυτό δεν είναι ομοιόμορφο, αλλά αφορά κυρίως τα μικρότερα έθνη-κράτη, των οποίων η αυθυπαρξία τίθεται υπό αμφισβήτηση μέσα από την αφόρητη πίεση που ασκεί η παγκοσμιοποίηση. Σε αυτό το νέο πλαίσιο, η de facto χρεοκοπία του ελληνικού κράτους το 2010 και οι χειρισμοί που επακολούθησαν δημιουργούν νέα δεδομένα τα οποία προδιαγράφουν πολύ βαθειές (και μόνιμες) ιστορικές μεταβολές...

Η υπογραφή του (πρώτου) «μνημονίου» το 2010 συνιστά μια τομή στην ιστορία της Ελλάδας. Στην πραγματικότητα αποτελεί την έμπρακτη παραδοχή από το πολιτικό σύστημα της χώρας της αδυναμίας της να υπάρξει στο εξής ως ένα αυτόνομο και βίωσιμο πολιτικό υποκείμενο και τη συνακόλουθη μετατροπή της σε (αποικιακό) αντικείμενο της πλανητικής πολιτικής. Των εξελίξεων αυτών είχε προηγηθεί η εξάρθρωση της παραγωγικής δομής της χώρας η οποία επιταχύνθηκε με την είσοδό της στην ΕΕ και κορυφώθηκε με την ένταξη στο ευρώ. Το ευρώ εξασφάλισε μια προσωρινή και απατηλή αγοραστική δύναμη, η οποία πολλαπλασιάστηκε μέσα από τον μηχανισμό της τραπεζικής ανατροφοδότησης. Στην πραγματικότητα όμως καταργώντας και τον τελευταίο προστατευτικό μηχανισμό, αυτόν της συναλλαγματικής ισοτιμίας, έδωσε τη χαριστική βολή στην εγχώρια παραγωγή. Οι πολιτικές και οι οικονομικές ελίτ της χώρας δεν φάνηκε να ανησυχούν από αυτές τις εξελίξεις, αφού τώρα πια ήταν σε θέση να παράγουν κέρδη σε σκληρό νόμισμα το οποίο μπορούσαν απ’ ευθείας να εξάγουν στο εξωτερικό. Και αυτό δεν αφορούσε μόνο τα εισαγόμενα αγαθά, αλλά και τις εγχωρίως εμπορευόμενες αξίες (π.χ. ακίνητα). Με τον τρόπο αυτό η Ελλάδα κατέστη στην κυριολεξία μια ανοχύρωτη χώρα. Παράλληλα απέκτησε πλήρως ανορθολογικές οικονομικές δομές, αφού οι ηγετικές της ομάδες διαχειρίστηκαν τους οικονομικούς πόρους, έχοντας ως προτεραιότητα τη διατήρηση της δυνατότητάς τους να απομυζούν παρασιτικά τις χρηματικές ροές που δημιουργούσε η οικονομία.

 

Ο δεξιός δυνάστης κι ο αριστερός κουρσάρος

του Γιώργη Παπανικολάου   

Κατά τεκμήριο οι δηλώσεις των πολιτικών, και μάλιστα των κυβερνητικών στελεχών, τυγχάνουν της δέουσας προσοχής κι ανάλυσης, διότι δείχνουν τον τρόπο με τον οποίο αυτοί σκέπτονται ή δεν σκέπτονται για την επίλυση ή διαχείρηση των διάφορων προβλημάτων.

 

Μ' αυτή την έννοια, μπορούμε να πούμε πως η βαρυσήμαντη δήλωση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, κ. Θ. Πάγκαλου, ότι: "Μαζί τα φάγαμε", δεν έτυχε μιας περισσότερο διεξοδικής ανάλυσης, προκειμένου να διερευνηθούν οι βαθύτερες σκέψεις των κυβερνώντων, που οδήγησαν σ' αυτήν την άμεση ομολογία.

Διότι, αυτές οι τρεις λέξεις, που εκστομήθηκαν με τόσο κυνική "ψυχραιμία" από τα πλέον επίσημα κυβερνητικά χείλη, συνιστούν ταυτόχρονα υπεύθυνη ομολογία αλλά και έγκληση συνυπευθυνότητας σ' ένα διαπραχθέν έγκλημα, το οποίο συνίσταται στην ατιμωτική παράδοση της χώρας και του λαού της στους "οικονομικούς εκτελεστές".

Πρέπει λοιπόν εδώ να εξετάσουμε και να δούμε το "ποιούς και γιατί" εγκαλεί ως συνυπεύθυνους, αυτός που ομολόγησε την ηθική και φυσική αυτουργία του στη διάπραξη του εγκλήματος.

Απ' την αρχή γίνεται φανερό ότι ο κ. Πάγκαλος δεν ομιλεί μόνο εξ' ονόματος του εαυτού του, αλλά η δήλωσή του αφορά ένα είδος απολογίας του συστήματος που διακυβέρνησε τη χώρα από το 1974 μέχρι σήμερα, απέναντι στην έκφραση της λαϊκής οργής. Όμως, αυτή η παραδοχή ενοχής του εντολοδόχου προς τον εντολέα του, αποτελεί ταυτόχρονα και απαγγελία της ίδιας κατηγορίας του κρινόμενου προς τον κριτή του, με σκοπό τον συμψηφισμό της ενοχής με την αποδοχή της συνυπευθυνότητας.

Με βάση την σχεδόν χαλαρή αντίδραση που υπήρξε απέναντι σ' αυτή τη κατηγορία, δεδομένου ότι ο εν λόγω πολιτικός εξακολουθεί λαλίστατος να κυβερνά, θα κάνουμε μια προσπάθεια προσδιορισμού των συνιστωσών της όλης κατάστασης, προκειμένου να φανεί η πραγματικότητα των ευθυνών.

Αναπόφευκτα, αυτή η προσπάθεια ξεκινά από μια αναδρομή στην πολύ πρόσφατη ιστορία, και ειδικότερα στη χρονική περίοδο που αποκαλούμε "μεταπολίτευση". Αυτός ο χαρακτηρισμός αφορά κατ' αρχήν τη πτώση της δικτατορίας και τη μετάβαση με ειρηνικό τρόπο στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Όμως, για να φτάσουμε σε συμπεράσματα για τα αίτια της σημερινής τραγικής κατάστασης, πρέπει προηγουμένως να προσδιορίσουμε, έστω και επιγραμματικά, καποιους βασικούς παράγοντες που συνήργησαν στην πολιτικο-κοινωνική εξέλιξη της μεταπολιτευτικής περιόδου.

 

ΖΕΑ : Το αρχαιότερο δημητριακό γνωστό στον άνθρωπο.

Όμάδα επιστημόνων έφθασε εις τήν Θεσσαλονίκην, όπου εύρισκες τότε ανθρώπους άπό όλες τις φυλές. Ήρεύνησε προσεκτικά και έδημοσίευσε τό 1922 τό πρώτο σύγγραμμα διά τις ομάδες αίματος και τις ιδιαιτερότητες εκάστης. Οί Έλληνες είναι κατά πλειοψηφία “0″ ομάδος και οί υπόλοιποι “Α” ομάδος, οί Χάζαροι είναι “Β” ομάδος κ.λπ. Αρχάς του 1923 στέλνουν εις τήν Θεσσαλονίκη ένα ζευγάρι ιατρών διά νά εξετάσει τήν διατροφήν τών Ελλήνων, επηρεσμένη άπό τόν Ιπποκράτη, ό όποιος έλεγε εις τους ασθενείς “φάρμακο σου είναι ή τροφή σου”. Άρα αυτοί έσκέφθησαν, έχει καθιερώσει εις τόν Έλληνα υγιεινή διατροφή, ποια είναι όμως ή βασική τροφή; Οί ερευνηταί κατέληξαν, σύντομα, ότι βασική τροφή τών Ελλήνων είναι τό ψωμί. Τό ψωμί όμως τών Ελλήνων ήταν από Ζειά και όχι άπό σιτάρι.

Είς τά χημικά εργαστήρια συνέκριναν γρήγορα αλεύρι άπό Ζειά και Σιτάρι καί μέχρι τό 1926 διαπιστώνουν ότι:
Είς τόν εγκέφαλο του ανθρώπου υπάρχει ένας αδένας μεγέθους διδράχμου τόν όποιον ονόμασαν “Αμυγδαλή” ή “Αμύγδαλα”. Αυτός ό άδήν δημιουργεί τήν μνήμην καί τήν φαντασίαν είς τους ανθρώπους με 300 διαφορετικές πρωτεΐνες (Αμινοξέα). Αυτές οί πρωτεΐνες διά νά συνδεθούν μεταξύ των καί νά δημιουργήσουν τά συμπλέγματα της μνήμης καί νά διατηρηθούν αυτά είς τόν χρόνον, χρειάζονται μίαν δύναμιν, μίαν κόλλα, διά νά κολλήσουν Αυτήν τήν κόλλα τήν προσφέρουν οί τροφές μας καί τήν ονομάζουμε πρωτεΐνη στηρίξεως, πού σημαίνει συγκόλλησις καί σταθεροποίησις τής μνήμης.

Το σπαθί του Μπολιβάρ και η "ανικανότητα" της Ελληνικής αριστεράς ...

Στο αποκορύφωμα της πολιτικής κηδείας του Ούγκο Τσάβεζ, ο διάδοχός του εναπόθεσε στο φέρετρο του '' κομμαντάντε'' ένα πιστό αντίγραφο του σπαθιού του Σιμόν Μπολιβάρ, ενώ  όλοι οι παριστάμενοι,τόσο οι συμαπτριώτες του όσο και οι προερχόμενοι από τις άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, φώναζαν το σύνθημα '' alerta que camina la espada de Bolivar por America Latina''.

Tο σύνθημα αυτό, που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει... πως το σπαθί του Μπολιβάρ ''προχωρά γιά την Λατινική Αμερική'', ακούγεται από τις κορυφές των Ανδεων μέχρι τις εκβολές του Ρίο ντε λα Πλάτα γιά πάνω από δύο αιώνες, ενώνοντας στην κοινή προσευχή γιά την Εθνική Απελευθέρωση τους μαχητές του Σαντίνο, τους ''montonerros''  του Περόν, τους '' barbudos'' του Κάστρο και του Γκεβάρα, αλλά και τους εθελοντές της Unitad Popular του Σαλβαντόρ Αλλιέντε.

 

Είτε με τα όπλα, είτε με την ψήφο, οι λαοί της Λατινικής Αμερικής γράφουν την ιστορία του αντιαποικιακού και απελευθερωτικού τους αγώνα σε συνθήκες που προσομοιάζουν έντονα με αυτές της Νότιας Ευρώπης.

 

Γιατί η κοινή μοίρα μας είναι η διαρκής αναζήτηση της πολιτικής χειραφέτησης και της οικονομικής αυτοδυναμίας σε ένα διεθνές περιβάλλον που, διαχρονικά, περιορίζει ή και στραγγαλίζει αυτή την προοπτική,καταδικάζοντας τους λαούς μας σε υπανάπτυξη, εξάρτηση και στέρηση στην πράξη των δικαιωμάτων που απορρέουν από την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας.

 

Υπάρχουν όμως και έντονες διαφοροποιήσεις στα ιδεολογικά χαρακτηρηστικά των πολιτικών κινημάτων και κομμάτων που ''γέννησε''  τόσο η Λατινική Αμερική, όσο και η Ευρώπη τον τελευταίο αιώνα, με σημαντικότερη την αντίληψή τους γιά το Έθνος και τον εθνικό χαρακτήρα του αντιαποικιακού αγώνα.

 

Πολιτική διγλωσσία ή επιστροφή της λογικής ;

Σε πρόσφατο άρθρο του ο Αναρμόδιος και σωστά κατά την προσωπική μου εκτίμηση, αποκάλυψε πώς ο ΣΥΡΙΖΑ – και όχι μόνο – εννοεί τη λέξη Δημοκρατία.

Για την συντομία του παρόντος και των προβληματισμών που θα ακολουθήσουν αντιγράφω στη συνέχεια ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα :

«Σε σχέση με το πολίτευμα που έχουμε τώρα, αυτά που περιγράφονται στο κείμενο του ΣΥΡΙΖΑ είναι …επαναστατικά. Ειδικά για την δημοκρατία προβλέπουν […]

• Προκήρυξη δημοψηφίσματος για κρίσιμο κοινωνικό ζήτημα (σσ. ποιος θα το κρίνει το κρίσιμο;) που θα γίνεται υποχρεωτικά από τον ΠτΔ ή την κυβέρνηση εφόσον πάλι το ζητήσουν 60.000 πολίτες»

             *(1)   (σσ με δική μου επισήμανση στη λέξη πολίτες)

Σε αυτό το σημείο να υπενθυμίσω ότι :  Πολίτης (-ες) μιας περιοχής και κατ’ επέκταση και της Χώρας που αυτή ανήκει, θεωρείται ο ΗΔΗ κατέχων πολιτικά δικαιώματα (εκλέγειν και εκλέγεσθαι) στην εν λόγω περιοχή και κατ’ επέκταση στη Χώρα.