Ο Σταύρος Θεοδωράκης ως αποσμητικό

Είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης ανθρωπιστής;
Πολλοί ανοήτως θα σπεύσουν να πουν ναι: Είναι καλός άνθρωπος.
Καλά είναι και τα ραδίκια.
Μονάχα που αυτά κάνουν καλό στην υγεία.
Ο Θεοδωράκης πάλι όχι.
Ο Θεοδωράκης έχει το προσόν του άοσμου ανθρώπου.
Δε βρωμάει και δεν μοσχοβολάει.
Δεν ερεθίζει.
Φοράει το εγώ του σαν αποσμητικό.
Έτσι μπορεί και πλησιάζει τα θύματα του.
Κάποτε αυτά ήταν μόνο τηλεοπτικά.

 Άνθρωποι με ιστορίες που εμπιστεύονταν την ψυχή τους στο Θεοδωράκη. Και αυτός τους περνούσε με γυαλόχαρτο και τους έκανε έπιπλα να στολίζουν την εκπομπή του.

Γιατί στην εκπομπή του δεν υπάρχουν πρωταγωνιστές. Υπάρχει μονάχα ο Πρωταγωνιστής: Ο Σταύρος Θεοδωράκης.

Έτσι πήρε τα σταράκια του και το σταριλίκι του  αυτός ο πρωταγωνιστής χωρίς αγώνες και αγωνίες και κατέβηκε στην πολιτική να βρει καινούρια θύματα που αυτή τη φορά θα του εμπιστευτούν την ψήφο τους.

Έφτιαξε λοιπόν ένα ποτάμι: Γιατί; Γιατί ο Γιώργος Παπανδρέου αγαπά τα κανό και τα καγιάκ. Και γιατί το βρωμερό ΠΑΣΟΚ χρειάζεται έναν ολόκληρο τεχνητό ποταμό για να το ξεπλύνει.

Μετά τις απανωτές αποτυχίες στο να βρει πολιτική βάση, η αυτοπροσδιοριζόμενη ως κεντροαριστερά που στην ουσία είναι το σημείο όπου τα ρέματα της κρατικοδίαιτης ολιγαρχίας και της νεοφιλελεύθερης ασυδοσίας συμβάλλουν, το κόμμα της μεγάλης κουτάλας που εμφανίστηκε ως κοινωνικός αναδευτήρας χρειάζεται μια θεαμαπάτη.

Καλέσαν λοιπόν τον άοσμο άνθρωπο να ανακατέψει τη σούπα που έχει πια κόψει και να τη ξανασερβίρει σε συσσίτια πολιτικής ανοησίας για να κερδίσουν χρόνο οι μάγειρες του ΠΑΣΟΚ να μαγειρέψουν ένα νέο μεγάλο πολιτικό ψέμα σε συσκευασία πολιτικού κόμματος. 

Πολιτική κουζίνα : Αχταρμάς Μόσχου με Πράσινα Αγγουράκια

 

Για την συνταγή θα χρειαστείτε :

 

Ένα κιλό  Ελιά Μόσχου (του γνωστού)

Πέντε – έξι πράσινα αγγουράκια ( ποικιλίας $imiti )

Δυο – τρία ματσάκια τηλεμαϊντανό ψιλοκομένο

Τρείς κουταλιές της σούπας διανόηση (χλιαρή κατά προτίμηση)

Τέσσερις κούπες εκσυγχρονισμό αποξηραμένο

Ένα σακίδιο σκόρδα (για το μάτι)

Είκοσι λίτρα γάργαρο νερό από Το Ποτάμι

Μια μάντρα @@@δια ή δέκα αβγά Τουρκίας

και

Τρία κιλά καφέ  ( απαραίτητα ! )

 

Εκτέλεση της συνταγής :

 

Τι κρίνεται στην Ουκρανία και ... η Αριστερά

Τάκης Φωτόπουλος     

Όπως ανέφερα σε προηγούμενα άρθρα, η βασική αιτία για την σημερινή, κρίσιμη για όλους μας, σύγκρουση της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) με την Ρωσία ήταν το καίριο θέμα εάν η Ουκρανία θα ενταχθεί στην ΕΕ, όπως αγωνίζεται με κάθε μέσο να επιτύχει η Υ/Ε μέσα από το «πραξικόπημα από κάτω», ή αντίστροφα, στην Ευρασιατική Ένωση (Ευρασ. Έν.), όπως επιδιώκει η Ρωσία. Και αυτό,  γιατί τυχόν  προσχώρηση της Ουκρανίας στην ΕΕ θα σήμαινε την ουσιαστική καταστροφή του σχεδίου για την Ευρασ. Έν., δηλαδή μια οικονομική ένωση που δυνητικά θα περιλάμβανε χώρες του τ. σοβιετικού μπλοκ, αλλά και χώρες με κοινούς δεσμούς με αυτό  (ιστορικούς, πολιτικούς, πολιτιστικούς κ.λπ.), όπως η Ελλάδα.

Φυσικά, η προπαγάνδα της Υ/Ε, που υποστηρίζει και τμήμα της «αριστεράς», δεν μιλά για πραξικόπημα αλλά για ...επανάσταση (ΣΥΡΙΖΑ), ενώ άλλοι μιλούν για πραξικοπηματικού τύπου κυβερνητική αλλαγή μετά από μια "πολιτική σύγκρουση με εκατοντάδες νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες" (ΑΝΤΑΡΣΥΑ ―συνιστώσες της οποίας έφθασαν στην αθλιότητα να χαρακτηρίζουν όργανα του Πούτιν όποιον μιλά για πραξικόπημα!) Και, φυσικά, δεν λείπουν και οι «αναρχικοί» που παίρνουν παρόμοιες θέσεις, όπως η «αναρχοσυνδικαλιστική Διεθνής Ένωση Εργατών», η οποία (ακολουθώντας πιστά την Υ/Ε και το…ΝΑΤΟ) δηλώνει ότι «ο ρωσικός καπιταλισμός παραφυλάει για να χρησιμοποιήσει την αναδιανομή της εξουσίας στην Ουκρανία για να προωθήσει τα δικά του επεκτατικά σχέδια».

Αλλά και η θέση του ΚΚΕ (που δεν συγκρίνεται βέβαια με τις παραπάνω αθλιότητες) δεν παύει να είναι αποπροσανατολιστική, όταν χαρακτηρίζει την σύγκρουση ως «ενδοαστική αντίθεση ανάμεσα στους καπιταλιστές της Ουκρανίας (στην οποία) παρενέβησαν ΕΕ και ΗΠΑ σε ανταγωνισμό με τη Ρωσία... για να μοιράσουν τις αγορές» ―καταλήγοντας σε μια απαράδεκτη στάση «ίσων αποστάσεων». Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι η  Ρωσία δεν είναι μια καπιταλιστική χώρα και ότι η υπό τον Πούτιν ηγεσία της δεν είναι μια αστική ελίτ. Όμως, αυτό που έχει θεμελιακή σημασία είναι ότι ο στόχος της ελίτ αυτής είναι η δημιουργία, μέσω της Ευρασ. Έν., ενός εναλλακτικού πόλου, γεγονός που θα τορπίλιζε τον στόχο της Υ/Ε για παγκόσμια διακυβέρνηση, για την οποία από χρόνια μιλούν οι ένθερμοι υποστηρικτές της, όπως ο Βρετανοσιωνιστής θεωρητικός της ΝΔΤ Gideon Rachman. Και η στάση αυτή της Ρωσικής ελίτ δεν εκπροσωπεί μόνο το τμήμα της που είναι ήδη ενσωματωμένο στην ΝΔΤ και επιδιώκει σχέση ισοτιμίας με την Υ/Ε (αντί για την σημερινή σχέση εξάρτησης στην οποία την τοποθέτησε η Υ/Ε μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ). Εκπροσωπεί επίσης ένα πελώριο άτυπο λαϊκό Μέτωπο ενάντια στην παγκοσμιοποίηση στο οποίο μετέχουν από κομμουνιστές, μέχρι εθνικιστές και ορθόδοξοι. Κάποιοι βέβαια από αυτούς αντιτάσσονται κυρίως στην πολιτιστική ομογενοποίηση που φέρνει η παγκοσμιοποίηση των υπερεθνικών επιχειρήσεων, αλλά και πολλοί άλλοι αντιτάσσονται στην ίδια την οικονομική παγκοσμιοποίηση διότι αντιλαμβάνονται  ότι, με ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές, η καταστροφή της παραγωγικής δομής της χώρας στην διάρκεια της «καταστρόικα», που την μετέτρεψε σε εξαγωγέα πρώτων υλών και ενέργειας, δεν αντιστρέφεται.

 

Κώστας Καρυωτάκης : Λευτεριά

Στο Άγαλμα της Eλευθερίας που φωτίζει τον κόσμο

 

Λευτεριά, Λευτεριά, σχίζει, δαγκάνει
τους ουρανούς το στέμμα σου. Tο φως σου,
χωρίς να καίει, τυφλώνει το λαό σου.
Πεταλούδες χρυσές οι Aμερικάνοι,
λογαριάζουν πόσα δολάρια κάνει
σήμερα το υπερούσιο μέταλλό σου.

Λευτεριά, Λευτεριά, θα σ' αγοράσουν
έμποροι και κονσόρτσια κι εβραίοι.
Eίναι πολλά του αιώνος μας τα χρέη,
πολλές οι αμαρτίες, που θα διαβάσουν
οι γενεές, όταν σε παρομοιάσουν
με το πορτραίτο του Dorian Gray.

Λευτεριά, Λευτεριά, σε νοσταλγούνε,
μακρινά δάση, ρημαγμένοι κήποι,
όσοι άνθρωποι προσδέχονται τη λύπη
σαν έπαθλο του αγώνος, και μοχθούνε,
και τη ζωή τους εξακολουθούνε,
νεκροί που η καθιέρωσις τους λείπει.

 

 

 

(από τα Ποιήματα και Πεζά, Ερμής 1972)

 

Μόνο η καταγγελία της δανειακής σύμβασης του 2010 μπορεί να σώσει την χώρα!

Η καταγγελία της δανειακής σύμβασης του 2010 είναι το μόνο που μπορεί να σώσει τη χώρα, τόνισε ο Πρέσβης ε.τ. Λεωνίδας Χρυσανθόπουλος σε ομιλία του στην ημερίδα «Το Μέλλον της Ε.Ε. και η Ελλάδα», που διοργανώθηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με τη συνδρομή του Ιδρύματος Διεθνών Νομικών Μελετών Καθηγητή Ηλία Κρίσπη. 

Η ομιλία του κ. Χρυσανθόπουλου είχε ως κεντρικούς άξονες τα προβλήματα και τις προτάσεις για λύση στην κρίση. Μάλιστα, οι προτάσεις, εκτός από την Ελλάδα, περιλαμβάνουν και την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και την ανθρωπότητα. Προηγήθηκε στη διάρκεια της ομιλίας μία κατατοπιστική Ιστορική Διαδρομή της ΕΕ.

Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία του κ. Χρυσανθόπουλου.

«Όλοι μας γνωρίζουμε σε γενικές γραμμές την ιστορία της ΕΕ και δεν θα ήθελα να την επαναλάβω εδώ. Αυτό που θα επιχειρήσω να αναπτύξω είναι μια γρήγορη περιγραφή των Συνθηκών της ΕΕ, τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν, Η Ελλάδα, και θα αναφερθώ σε προτάσεις για την επίλυση της κρίσης. Αρχίζουμε με την Συνθήκη της Ρώμης του 1957 που δημιούργησε την ΕΟΚ και τα τέσσερα θεσμικά όργανά της, το Συμβούλιο Υπουργών, την Ε.Επιτροπή, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Έξη ήσαν τα πρώτα Κράτη Μέλη που έπρεπε να δαιχειρισθούν την ελεύθερη διακίνηση αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίων και εργασίας, καθώς και την ΚΑΠ.

Το 1987 υπογράφεται η Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη η οποία δημιούργησε την ενιαία ή εσωτερική αγορά που απαγόρευσε τα μη δασμολογικά εμπόδια και καθιέρωσε την εναρμόνιση ώστε να μην υπάρχουν διαφορές σε προϊόντα και υπηρεσίες που παράγονται στα ΚΜ. Αντικαταστάθηκε η ομοφωνία με ενισχυμένη ψηφοφορία σε πολλούς τομείς, που έδινε περισσότερες ψήφους στα μεγαλύτερα ΚΜ.

Το 1992 υπογράφεται η Συνθήκη του Μάαστριχ, με την οποίαν όλα τα ΚΜ πλην ΗΒ και Δανίας, θα καταργούσαν τα εθνικά τους νομίσματα και θα υιοθετούσαν το ενιαίο νόμισμα, το ευρώ. Τα 18 ΚΜ της ευρωζώνης έχουν εγκαταλείψει τον εθνικό έλεγχο των επιτοκίων και του προσδιορισμού της συναλλαγματικής ισοτιμίας. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αποφασίζει για όλα αυτά πλέον.

Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα σε κίνδυνο

Παρά τις βαριές κατηγορίες εναντίων της Ελλάδας, από ότι φάνηκε στην πορεία δεν ήταν το πιο χοντρό παιδάκι στην τάξη, αλλά αυτό που είχε πασαλειφθεί με σοκολάτες. Η αλήθεια είναι πως όλες οι αναπτυγμένες χώρες βάσισαν την ανάπτυξη τους με δανεικά χρήματα, φουσκώνοντας το χρέος τους.

Τα νούμερα είναι καταλυτικά και δυστυχώς αμείλικτα. Οι πλούσιες χώρες σε πολύ μεγάλο βαθμό είναι εύπορες χάρις τον τρελό δανεισμό. Μια πρόχειρη ματιά στον χάρτη το αποδεικνύει.
( http://www.economist.com/content/global_debt_clock  )

Περίπου 71 τρισεκατομμύρια δολάρια ήταν το παγκόσμιο ΑΕΠ, ενώ 51 τρισεκατομμύρια δολάρια είναι το κρατικό χρέος των χωρών. Ακόμα υψηλότερο είναι το χρέος ιδιωτών και επιχειρήσεων που υπολογίζεται συνολικά στα 110 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Αν θεωρήσουμε όλο τον πλανήτη σαν ένα κράτος, με χρέος 220% του ΑΕΠ, τι βαθμό αξιολόγησης θα έβαζαν οι διάφοροι οίκοι αξιολόγησης ;  
Αν ήταν επιχείρηση, με 71 τρισεκατομμύρια τζίρο και 161 τρισεκατομμύρια χρέος, πόσοι θα την χαρακτηρίζανε φερέγγυα ;

Από τότε που οι τράπεζες έπαψαν να βγάζουν λεφτά με τον παραδοσιακό τρόπο και κοιτούν να φτιάξουν πολύπλοκους μηχανισμούς και αμφίβολης ποιότητας χρηματοοικονομικά προϊόντα, το καπιταλιστικό σύστημα όπως το γνωρίζαμε άλλαξε. Άλλαξε δραματικά. Η πραγματική οικονομία εξαφανίστηκε δίνοντας την θέση της στις περίπλοκες χρηματοοικονομικές υπηρεσίες. Ο δυτικός κόσμος νόμιζε πως θα μπορεί να μεταφέρει την παραγωγή αλλού κι αυτός να παίζει με πληκτρολόγια.

Οι νεκροί δεν συμμετέχουν στις δημοσκοπήσεις

του Γ. Ανανδρανιστάκη     

 

 Όσοι διάβαζαν εφημερίδες και έβλεπαν τηλεόραση το Σαββατοκύριακο, ήταν σαν να βιώνουν δύο παράλληλες πραγματικότητες. 

 
Από τη μια οι απαιτήσεις της τρόικας, να μειωθεί κατά εκατό ευρώ ο εισαγωγικός μισθός στο Δημόσιο, να απολυθούν άλλες 2.000 υπάλληλοι, να εγκατασταθεί μόνιμος μηχανισμός διαθεσιμότητας, να απελευθερωθούν οι απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας,  κι από την άλλη η φοβερή κοσμογονία στον χώρο της Κεντροαριστεράς, φουσκωμένα ποτάμια, ανθισμένες ελιές, τρίτοι πώλοι που κορφολογούν τις ελιές και ξεδιψάνε στα ποτάμια.  Κατασκευάζουν την πραγματικότητα που τους βολεύει, για να κρύψουν ότι οι ευρωεκλογές είναι αναμέτρηση ζωής και θανάτου. 

Ή θα δώσουν παράταση ζωής στην κυβέρνηση του Σαμαρά και του Βενιζέλου ή θα της κόψουν τον βίο με το μαχαίρι. 

Δεν υπάρχει χαλαρή ψήφος, δεν υπάρχει ελαφράδα. 

Κάθε φακελάκι που θα μπαίνει στην κάλπη θα πέφτει σαν βράχος επί δικαίους και αδίκους, το ίδιο και τα φακελάκια που δεν θα μπουν στην κάλπη, που θα πάνε για φραπέ ή για μπάνιο. 

Στις 25 Μαΐου θα ληφθούν αποφάσεις για το αν θα μειωθούν ή όχι κατά εκατό ευρώ οι μισθοί στο δημόσιο, για το αν θα απολυθούν άλλοι 2.000 άνθρωποι, για το αν θα απελευθερωθούν οι απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, για τον αν θα μπορούν να κάνουν απεργία οι εργαζόμενοι που δεν πληρώνονται. 

Κι αυτά είναι τα φανερά, πού να δείτε και τα κρυφά. 

Δεν είναι παίξε - γέλασε οι εκλογές, δεν είναι καλλιστεία, δεν είναι τηλεπαιχνίδι που σηκώνουμε το χεράκι μας και βαθμολογούμε τους επιτυχημένους. 

 

Η ψήφος μας θα μας ακολουθεί για χρόνια σαν σκιά.

Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου οι εκλογές. Στην κυριολεξία. 
Διαβάζω στο κείμενο του Μανώλη Δρετάκη στην "Αυγή" της Κυριακής ότι στα δύο πρώτα χρόνια του Μνημονίου οι γεννήσεις στην Ελλάδα μειώθηκαν κατά 12,3%, μακράν το μεγαλύτερο ποσοστό στην Ευρωζώνη, και οι θάνατοι αυξήθηκαν κατά 10,5%, επίσης το μεγαλύτερο ποσοστό στην Ευρωζώνη. 
Δεν γεννάνε οι άνθρωποι στην Ελλάδα, φοβούνται να φέρουν στον κόσμο τα παιδιά τους. 
Πεθαίνουν οι άνθρωποι στην Ελλάδα, πεθαίνουν από τις ασθένειες της κρίσης -καρδιαγγειακά, καρκίνοι, αυτοκτονίες- σβήνουν μαζί με το θνήσκον σύστημα υγείας του Άδωνι.

 

Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ - ΜΕΡΟΣ Α'

 

Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ : ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ

Αν και ο φόβος είναι ένας ουσιώδης, εξελικτικού τύπου, μηχανισμός για την ατομική επιβίωση και τη συντήρηση του ατόμου, σε μερικές περιπτώσεις ψυχολογικά, οι φυσιολογικοί άνθρωποι μπορούν να συμπεριφέρονται χωρίς να αισθάνονται φόβο, και με καθολική αδιαφορία στον πιθανό θανατηφόρο κίνδυνο.

Ο εθνομουσικολόγος Joseph Jordania χρησιμοποιεί τον όρο αφοβία που οδηγεί με την απελευθέρωση νευροχημικών ουσιών στον εγκέφαλο σε μια ειδικά εναλλακτική κατάσταση συνειδητότητας. Έχει αποδειχθεί ότι σε καταστάσεις στρες, είναι δυνατόν να εκκρίνονται ενδορφίνες, ενδογενώς παραγόμενες αναλγητικές ουσίες εφάμιλλες της μορφίνης, που καταστέλλουν  την αίσθηση του φόβου και του πόνου (αναλγησία) και ο άνθρωπος ξεπερνά τον εαυτό του. Έτσι εξηγείται πως ένας στρατιώτης στην ώρα της μάχης ενώ έχασε το χέρι του από βλήμα δεν νιώθει τον πόνο αν και αιμορραγεί. Ο λαός λέει «το ένιωσε όταν πάγωσε».

Ο Jordania αποκαλεί την κατάσταση αυτή έκσταση της μάχης (battle trance). Η αφοβία υπερβαίνει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, της εγωκεντρικότητας και της ιδιοτέλειας, ιδίως όταν περισσότερα άτομα υπόκεινται σε κίνδυνο να πεθάνουν πέρα από τη ζωή ενός ατόμου. Π.χ. όταν πρόκειται για τη ζωή ενός παιδιού, μελών της οικογένειας, ή συντρόφων στρατιωτών σε μια διμοιρία. Ισχυρά θρησκευτικά αισθήματα μπορούν επίσης να προάγουν την αφοβία, όπως οι μάρτυρες ή οι ήρωες θυσιάζουν τον εαυτό τους χωρίς να δίνουν σημασία στο αίσθημα του πόνου ή του φόβου. Η κατάσταση της αφοβίας και της έκστασης στη μάχη μπορεί να προκληθεί και να ισχυροποιηθεί με το ρυθμό των τυμπάνων, με την μουσική, τα εμβατήρια, τις επιθετικού τύπου ιαχές, μέσω του χορού (πυρρίχιος χορός Ποντίων) με τον βάψιμο του σώματος με πολεμικά χρώματα ακόμη και με τη χρήση ναρκωτικών και ψυχοδιεγερτικών που οδηγούν στο χάσιμο της ατομικότητας και την κατάκτηση της συλλογικής ταυτότητας και του συγχρονισμού όλων μαζί όσων ανήκουν σε μια ομάδα  ξεπερνώντας τον φόβο και τον πόνο, αδιαφορώντας για την προσωπική ασφάλεια για έναν εξελικτικά πιο σοβαρό και υπέρτερο σκοπό. Ας σημειωθεί ότι δεν υπάρχει τέτοια κατάσταση σαν εκ γενετής απουσία φόβου (αν και οι ψυχοπαθητικοί τύποι προσωπικότητας φαίνεται να έχουν μια πολύ χαμηλότερη αίσθηση του φόβου). Στην περίπτωση του φόβου που σκόπιμα προέρχεται από την προπαγάνδα των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, τις κυβερνητικές αναγγελίες, τις τρομολάγνες ειδήσεις, όπως, «επίκεινται κατασχέσεις», «η φοροδιαφυγή και η φοροαποφυγή θα τιμωρείται αμείλικτα», «για χρέη των 3000 Ευρώ θα πηγαίνετε φυλακή» ο τρόπος άμυνας είναι ένας∙ η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, η σύσφιγξη των σχέσεων μεταξύ των εξαθλιωμένων ατόμων και οικογενειών. Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ κτυπά και καταργεί το φόβο, το μοίρασμα του φόβου με τον διπλανό, όπως στους στρατιώτες την ώρα της μάχης μειώνει τον φόβο και οδηγεί στην  τόλμη και την υπέρβαση το άτομο και την ομάδα στην οποία ανήκει. Ένας τολμηρός που σηκώνει ανάστημα βοηθά και τους άλλους να σηκώσουν κεφάλι. Είναι λάθος να απαιτείται από ομοιογενείς ομάδες φοβισμένων, ηττοπαθών, εξαθλιωμένων, να δράσουν πολιτικά. Π.χ. να μαζευτούν όλοι οι άνεργοι μαζί και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Όσο και να το προσπαθείτε δεν πρόκειται να γίνει. Δυστυχισμένοι, θλιμμένοι, αποκαρδιωμένοι με χαμένη (κατ’ αυτούς) την αξιοπρέπεια, άνεργοι, ποτέ μην περιμένετε να σηκώσουν κεφάλι. Ντρέπονται και αποφεύγουν τους άλλους διότι θεωρούν το εαυτό τους πως πάσχει από το κοινωνικό στίγμα της ανεργίας. Επιδιώκουν να είναι μαζί με τους ομοιοπαθείς για να μειώνουν το άγχος και την αγωνία για το μέλλον, τους ανακουφίζει να περνάει και ο γείτονας τα ίδια. Όμως ουδέποτε ένας άνεργος ντροπιασμένος, αγράμματος, χωρίς βαθύτερη γνώση ποιος του προξένησε την ανεργία μην περιμένετε να σηκώσει τη σημαία του αγώνα. Αν όμως ο αγωνιστής τον πάρει μαζί του, του εξηγήσει πως ο διεφθαρμένος καπιταλισμός προβλέπει και προάγει την ανεργία της οποίας είναι θύμα, ότι ανήθικοι, διεστραμμένοι οικονομολόγοι και  απατεώνες, άπληστοι τραπεζίτες και κερδοσκόποι τον θέλουν έτσι, απόβλητο της κοινωνίας να σέρνεται αυτός για να αυξάνουν τα κέρδη τους αυτοί, τότε πολύ πιο εύκολα όταν δει να παλεύει αυτός που έχει δουλειά πρώτος,  θα παρακινηθεί να τον ακολουθήσει και να αγωνιστεί δίπλα του.

 

Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ : ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ

 

Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ (ΜΕΡΟΣ Α')

 

ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΩΝ [13]

Το καθολικό βίωμα των ανθρώπων που έχουν ζήσει μεγάλα σοκ, καταιγίδες, τυφώνες, (Κατρίνα), σεισμούς πλημμύρες λιμούς, λοιμούς, ανεξέλεγκτες πυρκαγιές όπως το 2007 στον Πύργο Ηλείας, είναι ότι νιώθουν παντελώς ανίσχυροι από το πλήγμα, παράλυτοι και ακινητοποιημένοι, εντελώς ανίκανοι να αντιδράσουν ακόμη κι αν βλέπουν το θάνατο με τα ίδια τους τα μάτια να έρχεται. Γονείς γίνονται ανήμποροι να σώσουν τα παιδιά τους, ανδρόγυνα χωρίζονται αντί να μείνουν ενωμένα προς αντιμετώπιση της απειλής, σπίτια μετατρέπονται σε παγίδες θανάτου διότι οι ένοικοί τους αρνούνται να τα εγκαταλείψουν ενάντια στο κοινό αίσθημα της λογικής (και καίγονται).

Σε αυτή ακριβώς την αντίληψη στηριγμένος, του ΣΟΚ και του ΔΕΟΥΣ, ο καταστροφικός καπιταλισμός ή κατά τον Γιόζεφ Σουμπέτερ, ο καπιταλισμός σαν δημιουργική καταστροφή, οδηγεί στη αναζήτηση «λευκών σελίδων», «καινούργιων αρχών». Τούτο  προκειμένου να οικοδομήσει νέα οικονομικά, πολιτικά, πολιτισμικά και κοινωνικά πρότυπα Για να το πετύχει προκαλεί κάτω από τις εντολές πανεπιστημιακών, ειδικών επιστημόνων, πολέμους, τρομοκρατικές επιθέσεις, πραξικοπήματα ακόμη και φυσικές, κλιματιστικές κ.λπ. (λέγεται, χωρίς να μπορεί μέχρι ώρας να αποδειχθεί ότι αυτές είναι οι δυνατότητες του ΗΑΑRP [14]) καταστροφές. Τότε Εταιρείες και πολιτικοί, εκμεταλλευόμενοι το φόβο, τον πανικό των ντόπιων πολιτών και τον αποπροσανατολισμό των κοινών θνητών, προωθούν μια πολιτική αλλαγή ή μια οικονομική θεωρία-θεραπεία σοκ. Αν φυσικά αντισταθούν κάποιοι στην επιβολή μιας ανοικτής ή συγκεκαλυμμένης δικτατορίας ή ενός μνημονίου, τότε οι ξένες δυνάμεις που έχουν την πολιτική ισχύ και την οικονομική δύναμη, επιβάλλουν στις ηγεσίες των ασθενέστερων κρατών τη θέλησή τους υπερβαίνοντας τους διεθνής νόμους και το διεθνές δίκαιο. Π.χ. εισβολή των Αμερικανών στο Ιράν για την απελευθέρωση των πιλότων που κρατούσαν ομήρους ή η εισβολή του Ισραήλ στην Ουγκάντα, στο αεροδρόμιο του Έντεμπε, τον Ιούλιο του 1976, επί Ιντί Αμίν Νταντά, κ.ά.

Είναι παρατηρημένο ότι τα ισχυρά κράτη δια της βίας ή δια της πειθούς, αναγκάζουν κυβερνήσεις και κοινοβούλια να νομοθετούν-θεσμοθετούν, καταχρηστικούς νόμους εις βάρος των πολιτών τους. Τότε οι ανθιστάμενοι θα υποστούν ένα τρίτο σοκ, από αστυνομικούς βασανιστές, στρατιώτες εισβολείς και αμείλικτους ανακριτές-δικαστές. Ο Γιούεν Κάμερον ένας μακαρίτης αμερικανός ψυχίατρος σε συνεργασία ή καλλίτερα, χρηματοδοτούμενος από τη CIA, τη δεκαετία του 1950 στο πανεπιστήμιο Μακγκίλ του Καναδά, προσπάθησε με αλλεπάλληλα ηλεκτροσόκ των 150 έως 200 Βολτ να αποδομήσει την προσωπικότητα των ανθρώπινων πειραματόζωων και να δομήσει μια νέα σκέψη, μια νέα ψυχοσύνθεση και προσωπικότητα, αναπλάθοντας τα άτυχα  θύματά τους από το μηδέν.

Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ

Φόβος είναι το συναίσθημα το οποίο αναπτύσσεται εξ αιτίας μιας έντονης απειλής που αναγκάζει το άτομο να απομακρυνθεί από το επικίνδυνο αίτιο ή να κρυφτεί και σε μικρότερο ποσοστό να επιτεθεί ενάντιά της ν’ αναμετρηθεί με αυτήν και να την αντιμετωπίσει, γεγονός που τελικά οδηγεί στην αντιμετώπιση του φόβου.

Πρόκειται για ένα βασικό μηχανισμό επιβίωσης σαν ανταπόκριση σε ένα ειδικό ερέθισμα όπως ο πόνος, ή η απειλή κινδύνου. Δηλαδή ο φόβος είναι η ικανότητα του ατόμου να αναγνωρίζει και να προσμετρά τον κίνδυνο τις διαστάσεις του και να οδηγείται σε μια απόφαση-ώθηση σχεδόν αστραπιαία, να τον αντιμετωπίσει ή να ξεφύγει από αυτόν. Είναι η λεγόμενη απόκριση μάχης ή φυγής (fight-or-flight response)

Σε συνθήκες υπερβολικού φόβου (τρόμου, φρίκης, ένοπλης απειλής κ.λπ., το άτομο μπορεί να παγώσει ή να παραλύσει καθιστάμενο ανίκανο να αντιδράσει. Τα συναισθήματα κατά τους John B. Watson[1], Robert Plutchik, and Paul Ekman αποτελούν μια μικρή ομάδα βασικών ενδογενών συναισθημάτων που μετρώνται στα δάχτυλα της μιας χειρός. Αυτά είναι η χαρά, η λύπη, η ενοχή, ο φόβος, η ντροπή, ο θυμός και το άγχος που προέρχεται από ένα διάχυτο αίσθημα αγωνίας, ανησυχίας, χωρίς κάποια συγκεκριμένη ή άμεση εξωτερική απειλή.

Οι πιο κοινοί φόβοι είναι σύμφωνα με μελέτες, τα φαντάσματα, η ύπαρξη σατανικών δυνάμεων, οι κατσαρίδες, οι αράχνες, τα φίδια, το ύψος, το νερό, το κλείσιμο σε στενούς χώρους όπως το ασανσέρ, τα τούνελ, οι γέφυρες, οι βελόνες, η κοινωνική απόρριψη, η αποτυχία, οι εξετάσεις και η ομιλία προς το πλήθος.

Οι πέντε πιο βασικοί και οι πιο μεγάλοι φόβοι από τους οποίους πιστεύεται ότι προκύπτουν όλοι οι άλλοι, είναι:. 1) Ο φόβος της εκμηδένισης, ή αλλιώς ο φόβος του θανάτου.  Η ιδέα ότι δεν θα ζεις για πολύ, ότι πλησιάζει το τέλος, διεγείρει ένα πρωτογενές υπαρξιακό άγχος σε όλους τους φυσιολογικούς ανθρώπους 2) Ο φόβος της αναπηρίας λόγω χασίματος κάποιου σωματικού οργάνου. Το δυσάρεστο αίσθημα πως τα σωματικά σου όρια έχουν αυθαίρετα παραβιαστεί. 3) Το χάσιμο της αυτονομίας ώστε μπορεί να έχει καταστροφικά αποτελέσματα στον εαυτό. Όταν νιώθει κάποιος ακινητοποιημένος, παράλυτος, παγιδευμένος, αναγκασμένος να ελέγχεται από τις περιστάσεις. 4) Ο αποχωρισμός, όπως ο φόβος απόρριψης, εγκατάλειψης από την κοινωνική ομάδα που ανήκεις, ιδίως αν σε αποδιώξει η ίδια η ομάδα. 5) Ο θάνατος του ΕΓΩ, ο φόβος της ταπείνωσης, της περιφρόνησης, της ντροπής, του εξευτελισμού της προσωπικότητας, η βαθιά αίσθηση πως δεν σε εμπιστεύονται οι άλλοι, γεγονός που προσβάλλει την αυτοεικόνα, την αντίληψη της συνοχής και της απαρτίωσης του εαυτού, το διακύβευμα πως δε θα ελκύει πια την αγάπη, τη στοργή.

Μαθήματα από τα δημοψηφίσματα στην Ελβετία

Τα πρόσφατα δημοψηφίσματα στην Ελβετία σχολιάστηκαν ποικιλοτρόπως και στην Ελλάδα.

Δυστυχώς για άλλη μία φορά φαίνεται να βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος. Αντί να δούμε την θαυμαστή αυτή διαδικασία μέσω της οποίας οι Ελβετοί πολίτες συμμετέχουν στο πολιτικό γίγνεσθαι για οτιδήποτε και οποτεδήποτε το επιθυμούν, εστιάζουμε στο αποτέλεσμα που αφορά εντέλει μόνο τους Ελβετούς και την κοινωνία τους.

Με αφορμή διάφορα κείμενα και σχόλια τα οποία διαβάσαμε στο διαδίκτυο, θα σημειώσω κάποια πολύ συχνά λάθη που κάνουν όσοι αναγκάζονται, μάλλον με κάποια δυσαρέσκεια, να μιλήσουν για τα δημοψηφίσματα ως θεσμό.

1. Η πλειοψηφία στο συγκεκριμένο δημοψήφισμα ήταν ισχνή (50,3%) αλλά η συμμετοχή ανήλθε στο 55,8%. Το 2011 η συμμετοχή των Ελβετών στις εκλογές για την ανάδειξη της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης ήταν 49,1%. Θα μπορούσε έτσι να πει κανείς ότι οι Ελβετοί δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για το ποιος θα τους αντιπροσωπεύσει αφού διαθέτουν τους θεσμούς (τα δημοψηφίσματα) μέσω των οποίων μπορούν να επαναφέρουν τους αντιπροσώπους τους στην τάξη.

2. Τα γερμανόφωνα καντόνια παρουσιάστηκαν ως περισσότερο «συντηρητικά». Δεν είμαι καθόλου βέβαιος για το αν ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά είναι σίγουρο ότι είναι πολύ περισσότερο «αμεσοδημοκρατικά» από τα αντίστοιχα γαλλόφωνα, με τα ιταλόφωνα να βρίσκονται κάπου στη μέση. (Frey & Stutzer – Happiness and Economics σελ.192)

3. Οι θεσμοί άμεσης δημοκρατίας είναι μάλλον άγνωστοι στην Ελλάδα και σίγουρα δεν υποστηρίζονται από κανένα πολιτικό χώρο. Σύσσωμη η ελληνική πολιτική ελίτ όλων των αποχρώσεων, όταν μιλά περί δημοκρατίας αναφέρεται κυρίως στον -δήθεν αντιπροσωπευτικό- κοινοβουλευτισμό. Αν διατηρείτε επιφυλάξεις, κάντε το εξής: ψάξτε σε μία μηχανή αναζήτηση για "άμεση δημοκρατία” και στην συνέχεια κάντε το ίδιο με το “direct democracy”. Αυτό το οποίο είναι γνωστό σε ολόκληρο τον κόσμο, είναι ένα καλά κρυμμένο μυστικό στην Ελλάδα. Στην χώρα που πρωτοεμφανίσθηκε η δημοκρατία.

4. Η δημοκρατία δεν είναι ούτε άμεση ούτε έμμεση, ούτε φυσικά αντιπροσωπευτική. Η δημοκρατία είναι μία, και με απλά λόγια σημαίνει ότι οι πολίτες αποφασίζουν για οτιδήποτε και οποτεδήποτε το επιθυμούν. Φυσικά εντός των ορίων του Συντάγματος το οποίο έχουν οι ίδιοι (με έναν άμεσο ή έμμεσο τρόπο) συγγράψει. Δυστυχώς είμαστε αναγκασμένοι (για ευνόητους λόγους) να χρησιμοποιούμε τον όρο “θεσμοί άμεσης δημοκρατίας” για να εκφράσουμε το αυτονόητο για μία πραγματική δημοκρατία: αυτοί που δικαιούνται να αποφασίζουν είναι μόνο οι πολίτες. Αυτή την στιγμή το βέλτιστο πολιτικό βήμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να «μπολιάσουμε» τα αντιπροσωπευτικά πολιτικά συστήματα με θεσμούς άμεσης δημοκρατίας.

Συζήτηση με τον Αλεξάντρ Ντούγκιν για την Διεθνή Πολιτική και το Ευρασιατικό όραμα

Μετά το πέρας της διάλεξης του Αλεξάντρ Ντούγκιν, 

για την  Διεθνή Πολιτική και το Ευρασιατικό όραμα, ακολούθησε συζήτηση με τους παρευρισκομένους

καθηγητές και φοιτητές

( το κείμενο της διάλεξης ΕΔΩ )

Ερωτήσεις-απαντήσεις

 

Καθηγητής κ. Παπαγιανόπουλος: Υπήρχαν κάποια αμφιθυμίες στην ανάπτυξη της σκέψης σας. Πρώτα από όλα, υπάρχουν ορισμένες διαφορές μεταξύ χωρών όπως η Ρωσία ή η Τουρκία ή η Ελλάδα σε σχέση με την Ευρώπη σε σχέση για παράδειγμα με χώρες όπως η Ινδία ή η Βραζιλία, επειδή οι ιστορικές επαφές με την Ευρώπη δεν ήταν οι ίδιες. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε μια μεγάλη και ιστορική επαφή με τη νεωτερικότητα στην ημιπεριφέρεια. Όπως για παράδειγμα στην Ινδία. Έτσι, το ερώτημα είναι (και υπάρχει κάποια αμφιθυμία ανοικτή όταν είπατε ότι μια νέα ανακάλυψη της προ-νεωτερικότητας θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως κάτι μεταμοντέρνο) ποια είναι η σχέση μεταξύ μιας νέας αποκατάστασης των προ-νεωτερικών αξιών σε ένα μεταμοντέρνο κόσμο; Προϋποθέτει δηλαδή αυτό ότι εμείς κατά κάποιο τρόπο εσωτερικεύουμε την πορεία της νεωτερικότητας ή μπορούμε να πούμε ότι σε αυτές τις χώρες και αυτούς τους πολιτισμούς η νεωτερικότητα βρίσκεται σε αδιέξοδο; Έτσι θα επανέλθουμε κάπου αλλού χωρίς να κινούμαστε μέσα από μια διαλεκτική που διακινείται μέσω της νεωτερικότητας. Αυτό είναι το πρώτο μου ερώτημα.

Αλεξάντρ Ντούγκιν: Ας απαντήσω πρώτα και μετά μπορείτε να κάνετε και το δεύτερο.

 

Καθηγητής κ. Ήφαιστος: Σχετικά με αυτό, αν μου επιτρέπετε, έχουμε και τον ορισμό της μεταμοντέρνας πολιτείας (να πω ότι το λέμε πολιτεία υπό την έννοια ότι το πολιτικό χρειάζεται οντολογικές προϋποθέσεις). Έτσι σε μια ορισμένη πολιτεία, τα διαρθρωτικά μέσα θα είναι ένα σύστημα δικαιοσύνης. Η νεωτερικότητα και κυρίως η μετανεωτερικότητα αναφέρονται σε ένα ματεριαλιστικό κράτος, σε μια ματεριαλιστική πολιτεία. Πώς εννοείτε λοιπόν τη μετανεωτερικότητα; Μήπως εννοείτετη ματεριαλιστική πολιτική; Διότι στο δυτικό κόσμο, πολλοί θα πουν αυτό ξέρετε. Ο συνάδελφός μου εννοούσε κάτι άλλο.

 

Αλεξάντρ Ντούγκιν : Η Διεθνής Πολιτική και το Ευρασιατικό όραμα

Διάλεξη του Αλεξάντρ Ντούγκιν που πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια του μαθήματος «Η Εξωτερική Πολιτική της Ρωσίας» του τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιά. Η διάλεξη πραγματοποιήθηκε στις 12 Απριλίου 2013.

Σύντομο σχόλιο: Στη διάλεξή του στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, Ο καθηγητής Ντούγκιν εξέφρασε τις απόψεις του για τη διεθνή πολιτική και το Ευρασιατικό του όραμα στο σύγχρονο κόσμο. Απορρίπτοντας τις βασικές θέσεις των τριών κύριων θεωριών Διεθνών Σχέσεων (ρεαλισμός, νεοφιλελευθερισμός, νεο-μαρξισμός), παρουσίασε το όραμά του για έναν πολυπολικό κόσμο, μια νέα διεθνή τάξη (τον τέταρτο Νόμο της Γης) βασισμένη στην εμφάνιση πολλών πόλων που αντιστοιχούν στους μεγάλους πολιτισμούς που υπάρχουν στην ανθρωπότητα. Μετά από ένα χρονικό διάστημα μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου κατά το οποίο πολλοί δυτικοί μελετητές προέβλεψαν τον ερχομό ενός μονοπολικού διεθνούς συστήματος που θα βασίζονταν στην κυριαρχία της αμερικανικής ηγεμονίας και την παγκόσμια εξάπλωση του φιλελεύθερου καπιταλισμού (μια εξέλιξη που υποστηρίζονταν για διαφορετικούς λόγους τόσο από το νεο- μαρξιστική όσο και από τη νεο-φιλελεύθερη θεωρία), μια νέα περίοδος ξεκίνησε στη δεκαετία του 2000, όταν κατέστη σαφές ότι οι προβλέψεις στις οποίες μια τέτοια εξέλιξη θα βασιζόταν (κυρίως η διαρκής παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη και η διάσπαση ορισμένων μεγάλων παγκόσμιων δυνάμεων, όπως η Κίνα, η Ρωσία και η Ινδία ως αποτέλεσμα της ενσωμάτωσης των οικονομικών ολιγαρχιών τους στον πλούσιο Βορρά) αποδείχθηκαν λανθασμένες.
Ο Καθηγητής Ντούγκιν εξέφρασε την άποψη ότι μετά από όλες αυτές τις εξελίξεις ερχόμαστε πιο κοντά σε έναν πολυπολικό κόσμο όπου ο πολιτισμός (και όχι το εθνικό κράτος όπως προτείνεται από το ρεαλισμό) θα αποτελεί τον κύριος δρώντα. Θεωρώντας ότι κινούμαστε στην εποχή της μετα-νεωτερικότητας (η Αραβική Άνοιξη αποτελεί ένα σημαντικό παράδειγμα αυτής της νέας κατεύθυνσης), εξέφρασε τη θέση ότι ο κόσμος προχωρεί προς μια περίοδο κατά την οποία το δυτικό κρατοκεντρικό σύγχρονο διεθνές σύστημα θα πρέπει να αντικατασταθεί από ένα μεταμοντέρνο στο οποίο οι διαφορετικοί πολιτισμοί (και όχι μόνο ένας πολιτισμός, ο δυτικός) θα αναγνωρίζονται ως ίσοι από όλους και θα αναδειχθούν ως ο κύριος διεθνής παράγοντας. Σύμφωνα με τον καθηγητή Ντούγκιν εναπόκειται στις πνευματικές ελίτ και τους λαούς του κάθε πολιτισμού να αποφασίσουν το μέλλον τους με βάση το δικαίωμα της ελευθερίας της επιλογής, χωρίς οποιαδήποτε απόφαση να τους επιβάλλεται από έξω.

Ισχυριζόμενος ότι η εσωτερική πολιτική της Ρωσίας (καθώς και άλλων χωρών) χαρακτηρίζεται από μια πάλη ανάμεσα σε μια φιλοαμερικανική, φιλελεύθερη ελίτ από τη μία πλευρά και από την άλλη τον Πρόεδρο Πούτιν, το μεγαλύτερο μέρος της ρωσικής πνευματικής ελίτ και της ρωσικής κοινωνίας (στόχος των οποίων είναι η διατήρηση της ρωσικής ταυτότητας), περιέγραψε την Ευρασιατική Ένωση του Πούτιν ως ένα σημαντικό βήμα προς τη δημιουργία ενός πολυπολικού κόσμου που αντιστέκεται στην αμερικανική ηγεμονία και, κατά συνέπεια, είναι προϋπόθεση για τη διατήρηση της ρωσικής ταυτότητας. Στο πλαίσιο αυτό, εξέφρασε την άποψη ότι οποιαδήποτε προσπάθεια της Δύσης για την ανατροπή του ιρανικού καθεστώτος (που αποτελεί ένα σημαντικό σύμμαχο της Ρωσίας, ο οποίος επίσης αντιστέκεται στην προοπτική ενός μονοπολικού κόσμου) με τη βία θα λάβει μια πολύ σκληρή απάντηση από τη Μόσχα.

Τέλος, ο Αλεξάντρ Ντούγκιν μίλησε και για το ρόλο της Ελλάδας στη σημερινή Ευρώπη υποστηρίζοντας ότι είναι πολύ πιο σημαντικό το να συμβάλλει η Ελλάδα στην αναδημιουργία της αρχιτεκτονικής της Ευρώπης μέσω της ενίσχυσης της Ανατολικής Ευρώπης ως πόλο στο εσωτερικό της ΕΕ από ό, τι το να ενταχθεί η Ελλάδα στην Ευρασιατική Ένωση.

 

Κύπρος και αριστερά, έθνος και παγκοσμιοποίηση

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου   

 

Αν η ελληνική αριστερά δεν θέλει να δει το πολιτικό της διάβημα να διαλύεται τελικά εις τα εξ ων συνετέθη, να καταστρέφεται, αν θέλει να ασκήσει εξουσία και να παίξει ρόλο σε αυτή την ιστορική συγκυρία, τότε πρέπει να τοποθετηθεί με σαφήνεια στο θέμα της Κύπρου.

 

Καμιά πολιτική δύναμη δεν μπορεί να διεκδικήσει (ή να κρατήσει) κυβέρνηση στην Ελλάδα, «παρακάμπτοντας» το κυπριακό, πολύ περισσότερο δεν μπορεί να «ηγεμονεύσει» πολιτικά στη χώρα, χωρίς σαφή, ξεκάθαρη πολιτική για το κυπριακό. Και καμιά δύναμη, κανένας πολιτικός δεν μπορεί, κατά τη γνώμη μας, να λέγεται ή να θεωρείται αριστερή/ός, ούτε καν δημοκρατική/δημοκράτης, αν δεν τάσσεται ανεπιφύλακτα στο πλευρό του κυπριακού λαού, των Ελλήνων της Κύπρου, συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού της νήσου, του οποίου  Ηνωμένες Πολιτείες και Μεγάλη Βρετανία ουδέποτε απεδέχθησαν το δικαίωμα της αυτοκυβέρνησης-αυτοδιάθεσης και που θέλουν, εν ονόματι τάχα λύσης και «ενοποίησης», να γυρίσουν τώρα στην υποδούλωση και την αποικιοκρατία. Αλίμονο αν η αριστερά χαρίσει στην άκρα δεξιά το προνόμιο να εμφανίζεται ως κύρια δύναμη υπεράσπισης του ελληνικού λαού, του ελληνικού έθνους.

 

Αυτό είναι το θεμελιώδες δίδαγμα των τελευταίων 60 χρόνων συχνά αιματηρής ελληνικής ιστορίας. Η αριστερά συνήλθε από τον εμφύλιο εν πολλοίς γιατί πρωταγωνίστησε στις κινητοποιήσεις για το κυπριακό, στη δεκαετία του 1950. Ο Καραμανλής έγινε Πρωθυπουργός εν πολλοίς για να «λύσει» το κυπριακό, όπως ομολόγησε ο ίδιος ο Ντάλλες, και το «έλυσε» με τη Ζυρίχη και το Λονδίνο, την «Ανταλκίδειο Ειρήνη» όπως χαρακτήρισε τις συμφωνίες αυτές ο Ηλίας Ηλιού στη Βουλή των Ελλήνων. Για το κυπριακό έγινε η αποστασία το 1965 και επιβλήθηκε η δικτατορία του 1967, δικτατορία που έπεσε το 1974 ακριβώς γιατί έκανε (για λογαριασμό των ΗΠΑ και άλλων) το πραξικόπημα  στην Κύπρο και προσπάθησε να δολοφονήσει τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ως αποτέλεσμα της χουντικής προδοσίας, το 1974, οδήγησε σε κατάρρευση ολόκληρο το μεταπολεμικό ιδεολόγημα της «εθνικοφροσύνης» και εδραίωσε την ιδεολογική ηγεμονία τεσσάρων δεκαετιών της κεντροαριστεράς, με κύριο εκφραστή το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, που συνδύασε εθνική αντιϊμπεριαλιστική και κοινωνική ιδεολογία.

 

Αν αυτά ίσχυαν μία φορά στο παρελθόν, ισχύουν δέκα, είκοσι φορές σήμερα, όταν το έθνος ολάκερο, ότι τουλάχιστο δεν έχει σαπίσει τελειωτικά, νοιώθει ως τα κατάβαθα του συλλογικού του ασυνείδητου, τη φοβερή επίθεση που δέχεται, τον οικονομικό και ιδεολογικό πόλεμο που το μετατρέπει σε «αποικία χρέους», το απειλεί, το καταστρέφει και το υποδουλώνει ταυτόχρονα. 

 

Η Ουκρανία οι νέες γεωπολιτικές προτεραιότητες ΗΠΑ και ο ρόλος της Γερμανίας

Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΚΟΤΖΙΑΣ *      

Την άνοιξη του 2012 η Διοίκηση Ομπάμα δημοσίευσε το νέο δόγμα εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Σε αυτό, οι διευθυντικές ομάδες των ΗΠΑ κατέγραφαν σειρά αλλαγών στον σημερινό κόσμο, έτσι όπως εκείνες τις αντιλαμβάνονται, ενώ ταυτόχρονα επανατοποθετούσαν τα κύρια ενδιαφέροντά τους. Στη συνέχεια, σειρά κειμένων που δημοσιεύτηκαν όπως αυτό του ΟΟΣΑ για τον κόσμο μέχρι το 2030 και της «Εθνικής Υπηρεσίας» των ΗΠΑ για τον κόσμο του 2060, κατέγραψαν τα κατά τη Δύση κύρια προβλήματα του 20ου αιώνα καθώς και τρόπους αντιμετώπισής τους.

Στα πιο πάνω κείμενα, αλλά και σε δεκάδες ανάλογα, φαίνεται η τάση των ΗΠΑ

α) να αποτραβηχτούν σε ένα βαθμό από την άμεση και αδιαμεσολάβητη παρέμβαση στο παγκόσμιο γίγνεσθαι,
β) να ωθούν τρίτους σε επεμβάσεις, καθώς και

γ) η υποκατάσταση όπου κρίνουν της πολιτικής των στρατιωτικών επεμβάσεων με πολιτικές οικονομικών και πολιτικών πιέσεων.

Εκδηλώνεται, ακόμα,

δ) η πρόθεση μετακίνησης του κέντρου ενδιαφέροντος, της πολιτικής ασφάλειας των ΗΠΑ από την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, στην Νοτιοανατολική Ασία, όπου το κύριο είναι ο τρόπος και η ένταση αντιμετώπισης της Λ.Δ. της Κίνας.

Η πιο πάνω μετατόπιση έχει να κάνει με τη σχετική αποδυνάμωση των ίδιων των ΗΠΑ. Αυτές, ναι μεν παραμένουν η μεγάλη υπερδύναμη των αρχών του 21ου αιώνα, αλλά δεν μπορούν, πλέον να επιβάλουν παντού και πάντα την λογική των συμφερόντων τους. Ταυτόχρονα, επειδή έχουν εξασφαλίσει ενεργειακή αυτάρκεια με τη χρήση νέων μεθόδων εξόρυξης πηγών ενέργειας διαφοροποιούν, σε ένα βαθμό, τα γεωστρατηγικά ενδιαφέροντά τους (υπολογίζεται ότι τα έτη 2015-2018 θα είναι η πρώτη χώρα παραγωγός ενέργειας στον κόσμο). Το δεύτερο, με την ενίσχυση της Κίνας που στα 20 τελευταία χρόνια οκταπλασίασε το ΑΕΠ της. Η ετήσια μεγέθυνση του ΑΕΠ της Κίνας (το 2013 630 δισεκατομμύρια) ξεπερνά το αντίστοιχο άθροισμα των ΕΕ και ΗΠΑ (580 δις). Ακόμα, αυτή η μετατόπιση συνδέεται με την σχετική σταθεροποίηση της Ρωσίας καθώς και τις τροποποιήσεις ισχύος εντός της ΕΕ υπέρ της Γερμανίας και σε βάρος της Γαλλίας.

Απεταξάμην την ''κεντροαριστερά'' και τους ''καρνάβαλους''

Και πάνω στην τούρλα του χαμού, πάνω που' χαμε ξεχάσει την ύπαρξή του, το μέγα-φασισταριό, το παιδί-λάστιχο ηθικής, ο άνθρωπος-χωρίς-συνείδηση, η Αυτού Χυδαιότης, ξαναχτύπησε:
"Αν δεν σταθεί η κεντροαριστερά δεν θα σταθεί Ελλάδα"!!

Ο εστί μεθερμηνευόμενον: "Αν δεν καταφέρω να επιβιώσω πολιτικά, θα πάω φυλακή"!

Επικαλούμενος την ''κεντροαριστερά'' έναν ψευδεπίγραφο και εν τέλει ανύπαρκτο πολιτικό χώρο, που εφευρέθηκε μόνο και μόνο για να κρυφτεί όλη αυτή η πασοκοαληταρία που λυμάνθηκε τόσα χρόνια την χώρα και τελικά την κατέστρεψε και ταυτίζοντας όπως πάντα στο λιπαρό του μυαλό, τον εαυτό του με την χώρα!

Έκανε την δήλωση και όδευσε ως προεδρεύων υπουργός Εξωτερικών της Ε.Ε (πςςςςςςςς), να βρεί τους ομοϊδεάτες του φασιστοναζιστές στην νέα κυβέρνηση της Ουκρανίας.

Αυτά, για να μάθουμε να εφησυχάζουμε και να "χαζολογούμε" όσο το σύστημα ''δουλεύει'' ασταμάτητα.

Το «εθνικό σχέδιο Ανάν» της Νέας Δημοκρατίας

Νεράιδα από Σπάρτη

Απάντηση στο άρθρο του Φαήλου Κρανιδιώτη «Η παιδεία πρώτη γραμμή εθνικής άμυνας».

 

 

Όπως ο Σημίτης επί πρωθυπουργίας του εκθείαζε την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, δημιουργώντας και τροφοδοτώντας τις ψευδαισθήσεις ενός ολόκληρου λαού, προκειμένου να εξυπηρετήσει την υλοποίηση του εθνομηδενιστικού σχεδίου, έτσι και ο Φαήλος Κρανιδιώτης, αντιπαρερχόμενος τη μνημονιακή, φιλογερμανική και άκρως ανθελληνική πολιτική της κυβέρνησης και στα θέματα παιδείας, δίνει φιλολογική διάλεξη για τη θέση που πρέπει να έχει η παιδεία στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα του μνημονίου και της κρίσης αξιών, στην Ελλάδα των διαλυμένων σχολείων και των οικονομικά και ψυχολογικά εξαθλιωμένων εκπαιδευτικών, στην Ελλάδα που υλοποιείται το σχέδιο αφελληνισμού και κρασπεδοποίησης αξιών, ήθους και θεσμικής απορρόφησης της χώρας από άνωθεν αλλοδαπούς και μη δημοκρατικά νομιμοποιούμενους θεσμούς.

«Το ηθικό παράδειγμα της αγέρωχης Σπάρτης θα αντηχεί στους αιώνες», μόνο που τα δικά σας αυτιά έχουν επιλεκτική ακοή. «Ο λαός της Σπάρτης θεωρούσε την παιδεία πολύ σοβαρή υπόθεση για να την εμπιστευτεί μόνο στους γονείς ή σε ιδιώτες» ενώ εσείς υπηρετώντας αλλοδαπά σχέδια συρρικνώνετε στο ελάχιστο το δικαίωμα για δωρεάν, δημόσια, ελληνική παιδεία. Μνημονεύετε τον Πλάτωνα και τον Πλούταρχο προκειμένου να υπεραμυνθείτε των λεγομένων σας, μόνο που λησμονείτε ότι για τον Πλάτωνα «η παιδεία από την παιδική ηλικία οδηγεί τον άνθρωπο στην αρετή και του προκαλεί ισχυρή επιθυμία να γίνει ένας τέλειος πολίτης που ξέρει να κυβερνά ή να κυβερνιέται σύμφωνα με το δίκαιο. Αντίθετα, η παιδεία που αποβλέπει στην απόκτηση χρημάτων ή δύναμης ή σοφίας χωρίς λογική και δικαιοσύνη, θα πρέπει να την θεωρούμε ανελεύθερη και βάναυση – κάτι δηλαδή που δεν αξίζει να ονομάζουμε Παιδεία». Τάδε έφη Πλάτωνας, μαθητής γαρ του μεγάλου διδασκάλου Σωκράτη, ο οποίος έλεγε για την παιδεία «Η παιδεία, καθάπερ ευδαίμων χώρα, πάντα τ’ αγαθά φέρει». Ποια αγαθά είναι δυνατόν λοιπόν να φέρει η σημερινή διαλυμένη παιδεία στη χώρα; Η παιδεία που κληρονομήσατε ετοιμόρροπη και στείλατε τους εκσκαφείς να την ισοπεδώσουν; Εύκολο είναι να επιρρίπτετε ευθύνες δεξιά και αριστερά. Γενναίο ωστόσο είναι να αναλάβετε το μερίδιο που σας αναλογεί και να δημιουργήσετε τις προϋποθέσεις εκείνες που θα αναστηλώσουν το κατεδαφιστέο οικοδόμημα.