Ρωσία, «Μνημόνια», ελληνική-κυπριακή εξωτερική πολιτική

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου        

«Οι Αμερικανοί μας κατέστρεψαν στα πιο ζωτικά εθνικά θέματα, κυπριακό και Αιγαίο. Οι Ευρωπαίοι κατέστρεψαν την οικονομία μας. Εμείς γιατί πάμε και ψηφίζουμε στον ΟΗΕ υπέρ αυτών και εναντίον της Ρωσίας;»

Το ερώτημα θέτει υψηλά ιστάμενος κρατικός παράγων, γνωστός για τη δραστήρια θέση του, διαχρονικά, υπέρ της ανάπτυξης των ελληνορωσικών σχέσεων, αναφερόμενος στην πρόσφατη ελληνική και κυπριακή απόφαση να ψηφίσουν το αντιρωσικό ψήφισμα γα την Κριμαία στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.

Το ερώτημα είναι ακόμα σημαντικότερο στο μέτρο που η Μόσχα παραμένει το σημαντικότερο ίσως δυνητικό «χαρτί» που μπορεί να παίξουν Αθήνα/Λευκωσία αν θελήσουν/αναγκαστούν, να δώσουν τη «μεγάλη μάχη», διακόπτοντας τις πολιτικές που υπαγορεύουν οι Πιστωτές και ανακτώντας την ανεξαρτησία τους, αλλά και ξεφεύγοντας από «γεωπολιτικές τρόικες» που επιδιώκουν, καθώς «βρήκανε παπά, να θάψουνε πεντέξι» στα ελληνικά εθνικά θέματα, ξεκινώντας από το κυπριακό και εκμεταλλευόμενες την οικονομική θέση Ελλάδας-Κύπρου, για να επιβάλλουν ιδιαιτέρως επαχθείς «λύσεις».

«Δεν μπορεί», συνέχισε ο ίδιος παράγων, «να πηγαίνουμε πενήντα χρόνια στη Μόσχα, να μας υποστηρίξει για το κυπριακό στο Συμβούλιο Ασφαλείας, και τώρα, στο πιο ζωτικό θέμα για τους Ρώσους, να ψηφίζουμε εναντίον τους για να μη δυσαρεστήσουμε Βερολίνο και Ουάσιγκτων, από τους οποίους εισπράττουμε μόνο καρπαζιές και περιφρόνηση!».

Από το ελλαδικό ΥΠΕΞ επικαλούνται τρία επιχειρήματα για την αντιρωσική ψήφο: το «διεθνές δίκαιο» (το οποίο βέβαια αγνοείται σε Κύπρο, Γιουγκοσλαβία, Μέση Ανατολή!), την «κοινοτική αλληλεγγύη», τους διεθνείς συσχετισμούς («δεν είμαστε στον διπολικό κόσμο του Ανδρέα»).

Η έξοδος από την ΕΕ απαιτεί Κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου

γράφει ο Τάκης Φωτόπουλος    

Ενώ η οικονομική καταστροφή της ανεργίας, της φτώχειας και της διάλυσης των κοινωνικών υπηρεσιών εντείνεται, η ελληνική κοινωνία, ενόψει εκλογών, είναι πνιγμένη σε ψευτοδιλήμματα που γίνονται ποτάμι (ουδεμία σχέση με το κόμμα-ανέκδοτο των μίντια που διάφοροι όμως, υποτίθεται σοβαροί, διανοητές που είναι υποψήφιοι, δεν το βλέπουν καθόλου έτσι!).

Από τη μια μεριά, τα κόμματα της Κοινοβουλευτικής Χούντας βάζουν το δίλημμα «κανονικότητα ή το χάος» (του ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ.), όπου «κανονικότητα» σημαίνει την παραπάνω καταστροφή, συν την άδεια που θα μας δώσει η Υπερεθνική ελίτ να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε από τις Τράπεζές της! Από την άλλη, το δίλημμα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι «Σαμαράς/Μέρκελ ή ΣΥΡΙΖΑ», λες και είναι οι “κακοί» Μέρκελ και Σόιμπλε που επιβάλουν τις καταστροφικές πολιτικές και όχι η ΕΕ και το ΔΝΤ, δηλαδή η ίδια η Υ/Ε! Για το ΚΚΕ, το δίλημμα είναι «συνέχιση της καταστροφής ή λαϊκή εξουσία με την έννοια της σοσιαλιστικής επανάστασης» που, με την απουσία μεταβατικού προγράμματος, παραπέμπει σε πολλά τέρμινα. Τέλος, ακόμη χειρότερα, οργανώσεις που δήθεν είναι στα αριστερά του ΚΚΕ πετούν μεν στην εκλογική τους διακήρυξη το σύνθημα «Έξω τώρα από το Ευρώ και την ΕΕ», αλλά στο κείμενο συνδέουν την «αποδέσμευση» από την ΕΕ με την «αντικαπιταλιστική ρήξη». Εντούτοις, δεν διστάζουν να κατηγορούν το ΚΚΕ ότι παραπέμπει στο «ακαθόριστο μέλλον» της λαϊκής εξουσίας, προφανώς γιατί το μέλλον της «αντικαπιταλιστικής ρήξης» είναι περισσότερο καθορισμένο!

Γινόμαστε χώρα ανέργων και γερόντων

Του Γιώργου Κράλογλου         

Πριν 20 χρόνια, για πρώτη φορά, οι θάνατοι ήταν περισσότεροι από τις γεννήσεις κατά 25 άτομα. Τρομάξαμε… αλλά το ξεχάσαμε. Το 2000 είχαμε 1800 θανάτους πάνω από τις γεννήσεις αλλά το προσπεράσαμε. Σήμερα η διαφορά φθάνει τις 17.000!!! Είναι άραγε άσχετο το γεγονός ότι στο 2013, εκτός του 1.500.000 ανέργων, φθάσαμε στους 405.000 εργαζόμενους με μισό μισθό και τετράωρη εργασία;

Σήμερα που η Ελλάδα, υποτίθεται, ότι πατάει το κατώφλι της εξόδου από την κρίση 405.000 εργαζόμενοι με κανονικό μισθό και 8ωρο (μέχρι το 2010) έχασαν μισό μισθό (οι περισσότεροι και την ασφάλισή τους) γιατί δέχθηκαν το 4ωρο ώστε να μην απολυθούν.

Αυτή η νέα κατηγορία ανέργων (γιατί δεν μπορεί να λέγεται εργαζόμενος ο απασχολούμενος μόνο 4ωρα) στις αρχές του 2013 αριθμούσε 300.000 άτομα και στο τέλος προστέθηκαν άλλα 105.000 άτομα!!!

Πρόκειται (κατά την άποψή μου) για «αιχμάλωτους» τις ιδιωτικής αγοράς του 2014 αφού το 2008 τα 4ωρα με τους μισούς μισθούς δεν ξεπερνούσαν τα 10.000 άτομα από τα οποία τα 5.000 δούλευαν έτσι μόνο με δική τους επιλογή.

Τους χαρακτηρίζω δε «αιχμαλώτους» για να μην τους κατατάξω στο δουλεμπόριο αφού αναγκάζονται να χάσουν τον μισό μισθό και την ασφάλισή τους (οι πιο πολλοί) έχοντας στα μάτια τους την εξής εικόνα τρόμου.

Στους 1.500.000 ανέργους οι 650.000 είναι ηλικίας μέχρι 30 ετών και 300.000 από 30 μέχρι 45 ετών. Οι πτυχιούχοι επιστήμονες και τεχνικοί που έχουν μεταναστεύσει και ζητούν εργασία εκτός Ελλάδος ξεπερνούν τις 300.000.

Βλέπουν ακόμη ότι 750.000 οφειλέτες στον ΟΑΕΕ, στο ΙΚΑ και στον ΟΓΑ κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς ασφάλιση καθώς βγήκαν ήδη από την περίθαλψη 270.000 οφειλέτες του πρώην ΤΕΒΕ που χάνουν, επίσης, τα σπίτια τους και κινδυνεύουν και με φυλακή.

Οι αριστερές κυβερνήσεις που... δεν κυβέρνησαν

Του Γιώργου Κράλογλου        

Οι αριστεροί και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κυβέρνησαν. Η γνωστή κομματική καραμέλα-πρόκληση για την νοημοσύνη του λαού. Πρόκληση για την οικονομία και τον ιδιωτικό τομέα. Πρόκληση για τους άνεργους της χώρας μετά το 1980. Πρόκληση για κάθε εργαζόμενο που δεν είναι κρατικός υπάλληλος. Πρόκληση τέλος για την παιδεία και τα αχούρια που λέγονται Πανεπιστήμια και Σχολεία σε κατάληψη.

Είναι εκτός από πρόκληση, αναίδεια και ανανδρία να αποποιείσαι τις ευθύνες σου και να τις μεταφέρεις στις πλάτες των αποτυχημένων κυβερνήσεων, υπολογίζοντας ότι επειδή ο λαός τις έκρινε ανίκανες θα σου χαρίσει και τα δικά σου καμώματα γιατί κρατάς ένα κόκκινο πανί και παριστάνεις τον επαναστάτη ενώ η πραγματική σου επιδίωξη ήταν και είναι να χωθείς στο κράτος της διαφθοράς και τους χάους.

Τι ήταν λοιπόν το παρακράτος των δικτατορίσκων του συνδικαλισμού που με εντολές των κομμάτων και μόνο των κομμάτων ξεβράκωναν κόσμο, κατέβαζαν διακόπτες, άφηναν τους εργαζόμενους χωρίς μέσα μεταφοράς, χωρίς ταχυδρομεία, χωρίς τηλέφωνα, χωρίς αεροπλάνα χωρίς Σχολεία και Πανεπιστήμια;

Ήταν αμετανόητα χουντικά σταγονίδια; Ήταν Χρυσαυγίτες στα σπάργανα; Ήταν ακροδεξιοί που δεν εκδηλώθηκαν ποτέ; Ήταν ξένοι δάκτυλοι; Ήταν η CIA με μούσια και ζιβάγκο;

Σ’ ευχαριστώ, μπαμπά, που μας δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε

 

Ένας πατέρας με μεγάλη οικονομική άνεση, θέλοντας να διδάξει στο γιο του τι σημαίνει φτώχεια, τον πήρε μαζί του για να περάσουν λίγες μέρες στο χωριό, σε μια οικογένεια που ζούσε στο βουνό.
Πέρασαν τρεις μέρες μαζί με την οικογένεια. Καθώς επέστρεφαν στο σπίτι, μέσα στο αυτοκίνητο, ο πατέρας ρώτησε το γιο του:

- Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;
- Ωραία απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.
- Και τι έμαθες; συνέχισε με επιμονή ο πατέρας.
Ο γιος απάντησε:

- Εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις.

- Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ αυτοί ένα ποτάμι δίχως τέλος, με κρυστάλλινο νερό, μέσα και γύρω από το οποίο υπάρχουν και άλλες ομορφιές…

- Εμείς εισάγουμε φαναράκια από το εξωτερικό για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί φωτίζονται από τα αστέρια και το φεγγάρι…

- Η αυλή μας φτάνει μέχρι το φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα…

- Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας, αυτοί πάλι, σπέρνουν και θερίζουν γι αυτό…

Οι μεγάλες στιγμές απαιτούν μεγάλους ηγέτες κι όχι δογματικούς ηγετίσκους

Θα μπορούσε άραγε να υπάρξει ένα ενιαίο μέτωπο του ΟΧΙ, απέναντι στο γερμανόδουλο κυβερνητικό μέτωπο και τις νεότερες βουκολικές παραφυάδες, του ΝΑΙ σε ΟΛΑ ;

Θεωρητικά θα μπορούσε και κυρίως επιβάλλεται, από τις καταστάσεις έκτακτης ανάγκης που βιώνει η χώρα.

Διαβάζοντας σε δημοσίευμα την πολιτική διακήρυξη για τις ευρωεκλογές του ΣΥΡΙΖΑ *(1) αθέλητα το μυαλό μου πήγε στην Ιδρυτική διακήρυξη της Ένωσης για την Πατρίδα και τον Λαό *(2),  ένα κόμμα που ελάχιστα αναφέρεται, τόσο στα megaλα ΜΜΕ αλλά και στα μέσα εναλλακτικής ενημέρωσης.

Ας δούμε κομμάτι – κομμάτι κάποια σημεία σύγκλισης :

ΣΥΡΙΖΑ : «Καμία θυσία για το ευρώ»

ΕΝΩΣΗ : «Επιλογή μας παραμένει η Ευρωζώνη και το Ευρώ, όχι όμως με κάθε κόστος.»

 

ΣΥΡΙΖΑ : «Εμείς θέλουμε να σώσουμε τη χώρα μέσα στο ευρώ και όχι, με πρόσχημα τη σωτηρία του ευρώ, να οδηγήσουμε τη χώρα σε καταστροφή.»

ΕΝΩΣΗ : «Προέχει πάντα το υπέρτατο κριτήριο της επιβίωσης του λαού και της σωτηρίας της Πατρίδας.»

 

ΣΥΡΙΖΑ : το χρέος της χώρας είναι μη βιώσιμο και η αποπληρωμή του θα γίνει με αναπτυξιακή και κοινωνική ρήτρα, αφού πρώτα εξασφαλιστεί, για μια ικανή περίοδο, η διακοπή πληρωμής τόκων και χρεολυσίων. «Για την επίτευξη των στόχων θα αξιοποιηθούν, στην περίπτωση εκβιασμού, όλα τα όπλα»

ΕΝΩΣΗ : Αποτελεί αδήριτη ανάγκη η διεκδικητική αναδιαπραγμάτευση του κατά κοινή παραδοχή μη βιώσιμου πλέον χρέους της χώρας. Επιδιώκουμε τη διαγραφή ενός μέγιστου δυνατού ποσοστού του δημοσίου χρέους και την χαμηλότοκο αποπληρωμή του υπολοίπου, με ρήτρα ανάπτυξης. Όπως έγινε με τη Γερμανία δύο φορές, 1931 και 1953, κατά το παρελθόν. Ο λόγος μας εδώ είναι δεσμευτικός. Δεν είναι προσχέδιο για ανακυβιστήσεις.

 ΣΥΡΙΖΑ : αποπληρωμή του χρέους με διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του, μέσα από μια διεθνή διάσκεψη για το χρέος, στα πρότυπα της Διάσκεψης του Λονδίνου για το γερμανικό χρέος, το 1953

Τσίπρας, Σαμπιχά και οι ‘χρήσιμοι ηλίθιοι’

Προσωπικό σχόλιο : Όσοι στις ευρωεκλογές επιλέξουν ΣΥΡΙΖΑ, ας επιλέξουν άτομα που θα εκπροσωπήσουν και θα διεκδικήσουν τα Ελληνικά εθνικά συμφέροντα κι όχι του "Αζερμπαϊτζάν"

***

Το άρθρο που ακολουθεί, είναι κατά την υποκειμενική μας γνώμη με διαφορά το ΚΑΛΥΤΕΡΟ από όσα έχουν γραφτεί για την υπόθεση της Σαμπιχά Σουλεϊμάν. Τουλάχιστον, αποτυπώνει και τις απόψεις του «defence-point.gr» απόλυτα, με τη διαφορά ότι ο πολύπειρος δημοσιογράφος – αναλυτής, πραγματικό «κόσμημα» για τη δημοσιογραφική οικογένεια της χώρας επί δεκαετίες, κατόρθωσε να δώσει την ουσία της υπόθεσης σε όλες τις διαστάσεις της, ενώ εμείς γράψαμε δυο-τρία άρθρα και θα ήταν ασέβεια να ισχυριστούμε ότι φέραμε το ίδιο αποτέλεσμα!

Το μόνο που μπορούμε να αναφέρουμε, είναι ότι εάν ο Σταύρος Λυγερός κατατάσσεται ως αριστερός, τότε αυτή είναι η Αριστερά που εμείς σεβόμαστε, για να μην πούμε κιόλας ότι καμαρώνουμε. Διαβάστε τι έχει γράψει και θα καταλάβετε τι εννοούμε.

Του Σταύρου Λυγερού,

Ο αποκλεισμός ενός προσώπου από το ψηφοδέλτιο ενός κόμματος συνήθως είναι θέμα δευτερεύουσας σημασίας. Αυτό που κάνει την περίπτωση της Ρομά κοινωνικής ακτιβίστριας Σαμπιχά Σουλεϊμάν διαφορετική, είναι ότι ο εκ των υστέρων αποκλεισμός της από το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ έχει αιτίες που μόνο επιφανειακά παραπέμπουν σε εσωκομματικές αντιθέσεις.

Υπενθυμίζουμε ότι η Κεντρική Επιτροπή έχει εγκρίνει με ευρεία πλειοψηφία την υποψηφιότητα της Σαμπιχά. Πριν την υπερψηφίσει, άλλωστε, άκουσε τις ενστάσεις του μέλους της Αϊχάν Καραγιουσούφ, ο οποίος κατέληξε με τη φράση «εμείς οι Τούρκοι δεν θα ψηφίζουμε την Τσιγγάνα»! Το θέμα, λοιπόν, έπρεπε να είχε λήξει.

Εκλογές 2014 και ο Σεβασμός στην Λογική μας

Για μία ακόμη φορά οι Έλληνες πολίτες καλούνται να προσέλθουν στις κάλπες, να ψηφίσουν τους αντιπροσώπους τους στην Βουλή της Ευρώπης αλλά και τους τοπικούς τους άρχοντες.

Εκλογές. Η γιορτή της Δημοκρατίας όπως την αποκαλούν, μιάς Δημοκρατίας που καμία σχέση δεν έχει με αυτή που ονειρεύονταν οι αρχαίοι Αθηναίοι πολίτες.

Δεν θα μιλήσω για κόμματα, δεν θα μιλήσω για "πρέπει", δεν θα μιλήσω για μνημόνια, προδότες, κατακτητές και ότι άλλο κυκλοφορεί στα social media με στόχο την θήρευση της ψήφου του κάθε "κακομήρογλου" πολίτη, ώστε τα κόμματα να πάρουν τις επιθυμητές επιδοτήσεις τους. Θα πω μόνο τι σημαίνουν για μένα εκλογές για την Πατρίδα μου.

Καταρχήν, ας διευκρινίσουμε τους εμπλεκόμενους ανά κατηγορία πολίτες που θα έπρεπε να εμπλέκονται στα πολιτικά δρώμενα μιας χώρας (και όχι τους επι πληρωμή διαφημιζόμενους απο τα ΜΜΕ).

1) Οι επαγγελματίες πολιτικοί. Ένας τίμιος και με παιδεία επαγγελματίας πολιτικός, είναι άκρως απαραίτητος και μπορεί να προσφέρει τα μάλα με την πολιτική του επιστήμη, την διπλωματία, την ορθότητα του λόγου αλλά και το έμπρακτο παράδειγμα του βίου του προς τους πολίτες.

2) Οι άνθρωποι της αγοράς, που πολιτεύονται μαζί με τους πολιτικούς, καταξιωμένοι επαγγελματίες με πλούσιο βιογραφικό και που με τις γνώσεις αλλά και τις εμπειρίες τους στους τομείς που ασχολούνται, μπορούν να δημιουργήσουν εκείνο το νομικό-κοινωνικό πλαίσιο για την καλύτερη λειτουργία ενός κράτους.

3) Οι πολίτες που ασχολούνται με τα κοινά και τα πολιτικά δρώμενα, αλλά δεν εμπλέκονται ενεργά σε πολιτικές θέσεις (καρέκλες), που με την κρίση τους αλλά και τις συμβουλές στα πολιτικά πρόσωπα, μπορούν να καθοδηγήσουν τους ταγούς-ηγέτες να αφουγκραστούν τον λαό.

4) και τέλος ο απλός λαός. Ο πολίτης που θα εμπιστευθεί και θα ψηφίσει τους καταλληλότερους, βλέποντας την αγαστή συνεργασία όλων των παραπάνω, η οποία συνεργασία θα πρέπει να διέπεται από αγάπη για την Πατρίδα, και το ενδιαφέρον στους ανθρώπους που ζουν σε μία χώρα.

Τα νέα δάνεια προς την Ελλάδα είναι απεχθή, μη νομιμοποιημένα, μη βιώσιμα και παράνομα

Ερίκ Τουσέν (Eric Toussaint) , Robin Delobel       (μτφ. Κριστιάν)

Η Επιτροπή για την Ακύρωση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου (CADTM, Βέλγιο) θέλει  να γνωστοποιήσει τη στήριξη της στον ελληνικό λαό που αντιστέκεται στις επιταγές της Τρόικας (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ΔΝΤ ). Τα νέα δάνεια που δόθηκαν το 2014 συνδέονται με ένα πακέτο αντικοινωνικών μέτρων που θα υποβαθμίσει ακόμη περισσότερο τις συνθήκες διαβίωσης της πλειονότητας του ελληνικού πληθυσμού.

 

Μετά από μήνες διαπραγματεύσεων μεταξύ της Τρόικας και των Ελλήνων αξιωματούχων, ο νόμος-πλαίσιο, που ονομάστηκε επίσης νόμος χαβούζα, ψηφίστηκε, όπως αναφέρεται από το Reuters, «σύμφωνα με τις απαιτήσεις των διεθνών δανειστών της Ελλάδα». Αυτό το κείμενο έχει ως στόχο να καταστεί δυνατή η νέα δόση της «βοήθειας» προς την Ελλάδα, ένα δάνειο ύψους 8,5 δις ευρώ. Δόθηκε στους βουλευτές στις 1:30 π.μ. το Σάββατο 29 Μαρτίου, αυτός ο νόμος 800 σελίδων και εγκρίθηκε à la hussarde με πλειοψηφία μερικών ψήφων την Κυριακή 30 Μαρτίου λίγο πριν από τα μεσάνυχτα! Για άλλη μια φορά παραβιάστηκαν οι βασικοί δημοκρατικοί κανόνες.

 

Το δάνειο των  8,5 δις ευρώ διαπραγματεύτηκε υπό τους όρους της ΕΕ και του ΔΝΤ να υιοθετηθεί μια δέσμη μέτρων τα οποία δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να βυθίσουν την πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού στη φτώχεια. 

Ο νόμος αυτός προβλέπει την απελευθέρωση επαγγελμάτων ακόμα κλειστών στον ανταγωνισμό μέχρι σήμερα, μείωση των εργοδοτικών εισφορών στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, περαιτέρω μείωση των συντάξεων, μια νέα απορρύθμιση των κανόνων απόλυσης εργαζομένων, την απελευθέρωση πολλών τιμών πώλησης, όπως τα βιβλία, τα φάρμακα, μια αλλαγή στο φορολογικό νόμου, μια νέα διάσωση των τραπεζών προς όφελος των μεγάλων μετόχων, την επέκταση της άδειας της κυριακάτικης  εργασίας, την αλλαγή των προτύπων παραγωγής του ελληνικού φρέσκου γάλατος για να επιτραπεί στις μεγάλες γερμανικές και ολλανδικές εταιρείες γαλακτοκομικών προϊόντων να εξάγουν ακόμη περισσότερο προς την Ελλάδα και να εξαλείψουν τους Έλληνες παραγωγούς από τη δική τους ίδια αγορά ...

 

Η αποχή ως λύση μετάθεσης, είναι ακινησία και διαιώνιση του πολιτικού προβλήματος

Πιστεύω κι ο πλέον αφελής μπορεί να κατανοήσει ότι κανένα πρόβλημα δεν λύθηκε με την μετάθεσή του, είτε σ' ένα απροσδιόριστο μέλλον, είτε σ’ ένα απροσδιόριστο καθεστώς προϋποθέσεων  που ίσως δεν εκπληρωθούν ποτέ.

 

Η μετάθεση κάθε φορά, του όποιου προβλήματος, το μόνο που κάνει είναι να επιτείνει και να συσσωρεύει τα προβλήματα. Την  πρακτική της μετάθεσης  ακολούθησαν οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης και είχε σαν αποτέλεσμα να οδηγηθεί η χώρα μας στα μνημόνια και να υποθηκευθεί το παρόν και το μέλλον του λαού της.

Αν και λογικά θα έπρεπε να μας έχει γίνει μάθημα ζωής αυτό, λίγο καιρό πριν τις ευρωεκλογές, εμφανίζονται "κάποιοι"  να προτρέπουν τους πολίτες σε πολιτικές λύσεις αποχής που δεν είναι άλλο από στρουθοκαμηλισμός των υπαρκτών πολιτικών προβλημάτων που απαιτούν λύσεις. Με άλλα λόγια, προτρέπουν σε μετάθεση επίλυσης  του προβλήματος σε άγνωστο τόπο και χρόνο, διαιωνίζοντάς το, την ίδια στιγμή που το καταγγέλλουν. Προτρέπουν σε μετάθεση των ευθυνών για την λήψη αποφάσεων στους "άλλους", ανεξαρτήτως εάν οι εν συνεχεία αποφάσεις δεν θα τους ικανοποιούν. Ανεξαρτήτως εάν οι "άλλοι" θα είναι οι γνωστοί μηχανισμοί του συστήματος που θα προωθήσουν τις δικές τους επιλογές σε βάρος των επιθυμιών των πολιτών. Με απλά λόγια, προτρέποντας του πολίτες σε αποχή, τους προτρέπουν να χαρίσουν τις αποφάσεις για το μέλλον τους σε "άλλους", ασχέτως εάν με τέτοιες πρακτικές οδηγηθήκαμε έως εδώ.

Τι το διαφορετικό, δηλαδή,  θα έκαναν εάν ήσαν μισθωτά όργανα του φαυλοκρατικού καθεστώτος που με κάθε τρόπο επιδιώκει την επιβίωσή του,  είναι κάτι που δεν το εξηγούν.  Σε τι διαφέρουν, από τα απροκάλυπτα δεκανίκια του συστήματος διαπλοκής, επίσης δεν το εξηγούν.  Φροντίζουν όμως να μας εξηγούν, ότι η δημοκρατία προβλέπει και την αποχή και την μετάθεση και την διαιώνιση όσων βιώνει η κοινωνία …

Τι το διαφορετικό κάνει ο κάθε «Πρετεντέρης» όταν σε καλεί να αποδεχτείς το μνημόνιο, γιατί δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση ;

Τι το διαφορετικό σου λένε, όσοι κατά καιρούς υποστήριξαν ότι η πολιτική που ακολουθεί έως τώρα η χώρα μας στην ΕΕ είναι  μονόδρομος και οι διαπραγματεύσεις πρέπει να περιοριστούν στο "Yes Sir";

Τι το διαφορετικό έλεγαν Παπανδρέου, Παπαδήμος και τα τελευταία δύο χρόνια Σαμαράς και Βενιζέλος ;

 

Γι' αυτό κλείσε τ' αυτιά σου στις σύγχρονες Κασσάνδρες και άκου τι υπαγορεύει η καρδιά, η ψυχή και η συνείδησή σου, γιατί σύντομα θα κληθείς να αποφασίσεις για το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ, σε όσα βιώνει ο τόπος.

Οι επιλογές σου για το ΟΧΙ πολλές, εντός κι εκτός Βουλής. Ψάξε, Μάθε, Διερεύνησε ... και μην χαρίζεις το μέλλον σου σε "αμφιβόλου ποιότητας διαχειριστές".

Μόνο μην μείνεις στο "παρών" της αποχής που έλεγε κι η ΔΗΜΑΡ, στηρίζοντας εμμέσως όσα βιώνεις.

 

Παρεξηγήσαμε τον όρο «ευρωσκεπτικισμός»...

«Υπάρχει μια παρεξήγηση και μια υπερ-χρήση του όρου ‘ευρωσκεπτικισμός’: δεν μπορούμε να ‘εκχωρήσουμε’ έτσι γενικά και αόριστα όλους όσοι σκέπτονται για την Ευρώπη σε αυτούς που σκέπτονται αρνητικά για την Ευρώπη. Υπό αυτήν την έννοια, ευρωσκεπτικιστής είμαι κι εγώ, επειδή σκέπτομαι πώς θα πάει η Ευρώπη μπροστά -δεν σκέφτομαι πώς να τη διαλύσω!».

Με αυτόν τον ανατρεπτικό τρόπο απαντά στην ερώτηση της «ΜτΚ» για το αν φοβάται την άνοδο ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων στις επερχόμενες ευρωεκλογές ο επικεφαλής του γραφείου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (ΕΚ) στην Ελλάδα, κ. Λεωνίδας Αντωνακόπουλος. Όπως συμπληρώνει χαρακτηριστικά, προς επίρρωση του επιχειρήματός του, «σκέφτομαι ότι η σημερινή Ευρώπη δεν μου αρέσει, δεν με ικανοποιεί και θέλω να ψηφίσω για να την αλλάξω. Θέλω να δράσω ως πολίτης όσο μπορώ για να την αλλάξω, να συμμετέχω δηλαδή σε μια θετική δυναμική. Με τον ίδιο τρόπο υπάρχουν καταγεγραμμένες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που θέλουν να αλλάξουν την Ευρώπη προς τα πίσω -δηλαδή, να γυρίσουμε, κατά την αγγλική παράδοση, σε μιαν ένωση ‘χαλαρή’, όπου αυτό που θα κυριαρχεί θα είναι η οικονομική συνεργασία σε τομείς που μας (και τους) συμφέρει, κατά περίπτωση. Να ξεχάσουμε τη δυναμική για την πολιτική ένωση και, εν πάση περιπτώσει, να πάμε την Ευρώπη προς τα πίσω».

«Επομένως, είναι όντως κρίσιμες αυτές οι εκλογές;», τον ρωτάμε. «Συνηθίζουμε να λέμε, για να προκαλέσουμε την προσοχή του κόσμου, ότι είναι πάρα πολύ σημαντικές για το μέλλον της Ευρώπης. Αυτή όμως είναι η αλήθεια -το διακύβευμα είναι σημαντικότερο από κάθε άλλη φορά», απαντά ο κ. Αντωνακόπουλος. «Δεν αναφέρομαι μόνο στην αρνητική συγκυρία της κρίσης, που έχει οδηγήσει σε αυτά που όλοι γνωρίζουμε. Νομίζω ότι για πρώτη φορά (και σ’ αυτό παίζει σημαντικό ρόλο και η κρίση) είναι καταγεγραμμένη μια καθαρά αντιευρωπαϊκή δυναμική εντός της ΕΕ -σε πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, σε κάθε επίπεδο. Πιστεύω ότι για πρώτη φορά εκείνοι που ισχυρίζονται ότι οι επερχόμενες ευρωεκλογές θα αποτελέσουν δημοψήφισμα έχουν δίκιο: πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα αν πάμε όλοι μαζί προς τα εμπρός ή αν -και συγγνώμη για την έκφραση- ‘διαλύουμε το μαγαζί’, αν πάμε προς τη διάλυση, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα. Δεν υπάρχουν περιθώρια να κάνει σημειωτόν η Ευρωπαϊκή Ένωση: έχει φτάσει ένας χρόνος ώριμος που, πραγματικά, είτε θα πάει προς τα εμπρός, με τομές και ρηξικέλευθες αποφάσεις, είτε προς τα πίσω».

Φοβούνται επέλαση αντι-ΕΕ κομμάτων στις ευρωεκλογές

Γιώργος Δελαστίκ          

Ο πολύπειρος δεξιός πολιτικός Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, μέχρι πέρυσι πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου επί είκοσι σχεδόν χρόνια και εξαιρετικά καταρτισμένος στα θέματα της ΕΕ ως τέως πρόεδρος του Eurogroup, δεν δίστασε να αποτυπώσει σε μια σύντομη φράση τον φόβο που διακατέχει τις ευρωπαϊκές ελίτ εν όψει των ευρωεκλογών του Μαΐου: «Θα πρέπει να προσέξουμε ώστε η προέλαση των λαϊκιστών να μην εξελιχθεί σε επέλασή τους»! Είναι αναπότρεπτη δηλαδή η εκλογική άνοδος των αντι-ΕΕ δυνάμεων, αλλά οι ευρω-ελίτ και οι πολιτικές δυνάμεις που υπηρετούν τα συμφέροντά τους πρέπει να καταβάλουν τη μέγιστη δυνατή προσπάθεια ώστε η αναμενόμενη αύξηση της εκλογικής επιρροής των αντιπάλων της ΕΕ να μην προσλάβει τουλάχιστον τα χαρακτηριστικά εφόδου ανατροπής του συσχετισμού δυνάμεων, εννοεί ο Γιούνκερ. «Σώστε την Ευρώπη!» κραυγάζει ο 87χρονος Χανς - Ντίτριχ Γκένσερ, επί δεκαετίες υπουργός Εξωτερικών της Δυτικής και της ενιαίας Γερμανίας και η έκκλησή του γίνεται κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος της ημερήσιας οικονομικής εφημερίδας «Χάντελσμπλατ», της μεγαλύτερης οικονομικής εφημερίδας της Γερμανίας.

 

«Ο Γκένσερ βλέπει την Ευρώπη σε σταυροδρόμι και προειδοποιεί για μια ''νεοεθνικιστική αποπλάνηση''» τονίζει στον υπότιτλο της πρώτης σελίδας της η γερμανική εφημερίδα. Αυτά τα περί «λαϊκιστών» του Γιούνκερ είναι δυσφημιστικοί χαρακτηρισμοί των αντι-ΕΕ πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων εκ μέρους των πολιτικών εκπροσώπων του κατεστημένου που υπηρετούν σκοπιμότητες: αφενός να μειώσουν την εκλογική απήχηση των αντιπάλων της ΕΕ και αφετέρου να τους απαξιώσουν στα μάτια των ψηφοφόρων κατά το δυνατόν. Είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί αντιλαμβάνονται πλήρως ότι το πρόβλημα δεν είναι ο «λαϊκισμός».

 

Είναι η πολιτική λιτότητας για τους ευρωπαϊκούς λαούς που ακολουθούν όλες οι κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωζώνης, σε συνάρτηση με την αφειδή χρηματοδότηση των ευρωπαϊκών τραπεζών με δάνεια ύψους εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ προκειμένου να τις σώσουν, η αιτία που προκαλεί αυτή τη γενικευμένη εχθρότητα των Ευρωπαίων πολιτών εναντίον της ΕΕ. Υπάρχουν ακόμη βαθύτερες αιτίες της αποξένωσης των λαών της Ευρώπης από την πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, με τον τρόπο που οικοδομείται αυτή. Ειδικά στις συνθήκες της κρίσης, η πολιτική που ασκεί η ΕΕ καταστρέφει σωρηδόν όχι μόνο θέσεις εργασίας για δεκάδες εκατομμύρια εργαζόμενους, όχι μόνο εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις οδηγώντας σε απόγνωση σοβαρό τμήμα των μικρομεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, αλλά επιπλέον η πολιτική της ΕΕ καταστρέφει και τμήματα της αστικής τάξης όλων των ευρωπαϊκών χωρών.

 

Ευρωεκλογές: ευκαιρία για αλλαγή πολιτικής

Του Γιώργου Δημητρακόπουλου *         

Οι επικείμενες ευρωεκλογές επιφυλάσσουν εκπλήξεις. Ηδη διαπιστώνεται μια σημαντική άνοδος των ευρωσκεπτικιστών -υπολογίζεται στο 28%

Η απόφαση της κυβέρνησης για την εκλογή των ευρωβουλευτών με σταυρό και όχι πλέον με λίστα, όπως συνέβαινε στο παρελθόν, είναι στην ουσία το πρώτο σημαντικό βήμα για την είσοδο στην τελική ευθεία για τις ευρωεκλογές.

Η απόφαση αυτή είναι σωστή, γιατί, όπως είναι γνωστό, ο σταυρός πέρα και πάνω από όλα δημιουργεί μια ευθεία σχέση ανάμεσα στους πολίτες και τους ευρωβουλευτές, σχέση που στο παρελθόν είτε δεν υπήρχε είτε δεν είχε συντεταγμένη μορφή, αλλά που στη νέα ευρωπαϊκή πραγματικότητα είναι απαραίτητη.

Επίσης, η νέα αυτή αντίληψη, σε συνδυασμό και με τα μεγάλα θέματα που συνθέτουν την ατζέντα αυτών των ευρωεκλογών, «διευκολύνει» περισσότερο από ό,τι στο παρελθόν την παρουσία νέων σχηματισμών αλλά και ανεξάρτητων υποψηφιοτήτων. Σχετικά με τις περιπτώσεις αυτές υπάρχουν αρκετά προηγούμενα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου υπάρχει η πτέρυγα των Μη Εγγεγραμένων Βουλευτών, που είναι συνήθως είτε ανεξάρτητοι ευρωβουλευτές είτε βουλευτές που ανήκουν μεν σε κόμμα ή κίνηση στη χώρα τους αλλά ο αριθμός τους δεν είναι, με βάση τον κανονισμό του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αρκετός ώστε να σχηματίσουν αυτοδύναμη πολιτική ομάδα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι ο πιο φιλελεύθερος και δημοκρατικός θεσμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όσο δε διευρύνονται οι αρμοδιότητές του, τόσο ο ρόλος του γίνεται περισσότερο αποφασιστικός και αναγνωρίσιμος. Βέβαια, οι επικείμενες ευρωεκλογές επιφυλάσσουν εκπλήξεις. Ηδη διαπιστώνεται μια σημαντική άνοδος των ευρωσκεπτικιστών -υπολογίζεται στο 28%-, αποτέλεσμα που, αν επισημοποιηθεί από τις κάλπες, θα δημιουργήσει μια νέα πραγματικότητα. Και τούτο γιατί στο χώρο των ευρωσκεπτικιστών περιλαμβάνονται πλέον αρκετές διαφορετικές δυνάμεις, σε ορισμένες περιπτώσεις με ενδιαφέρουσες προτάσεις για τα θέματα που συγκινούν τους Ευρωπαίους πολίτες, και όχι μόνο η ευρωπαϊκή άκρα δεξιά, όπως συνήθως πιστεύεται.

Η πολυδιάσπαση της Δεξιάς

του Μελέτη Η. Μελετόπουλου*     

Το σημαντικώτερο πλεονέκτημα της Δεξιάς -από το 1915 που δημιουργήθηκε η παράταξη αυτή από τον Δημήτριο Γούναρη ώς την θλιβερή παρακμή της κατά την πενταετία του Κώστα Καραμανλή-, ήταν η συνοχή της. Αυτό ήταν το στοιχείο που της προσέδωσε μόνιμη και πρωταγωνιστική παρουσία στην ελληνική πολιτική σκηνή. Οι δεκαετίες περνούσαν, αλλά η μάζα των ψηφοφόρων της Δεξιάς παρέμενε ενωμένη, ενώ η «ταυτότητα» του δεξιού ψηφοφόρου εμφάνιζε εξαιρετική αντοχή στον χρόνο και περνούσε με αξιοσημείωτη σταθερότητα από γενιά σε γενιά. Οι δεξιοί έκριναν και κατέκριναν, μεταξύ τους και στο σπίτι τους, τις δεξιές κυβερνήσεις, αλλά έναντι των αντιπάλων τους ήταν ενωμένη γροθιά και στις εκλογές ψήφιζαν με νομιμοφροσύνη όποιον ηγείτο εκάστοτε της δεξιάς παράταξης: τον Παναγή Τσαλδάρη, τον Ντίνο Τσαλδάρη, τον Αλέξανδρο Παπάγο, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, πάλι τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Γεώργιο Ράλλη, τον Ευάγγελο Αβέρωφ, ακόμη και τον μη δεξιό και πολιτικά «παρείσακτο» Μητσοτάκη, γιά να φτάσουμε στον Έβερτ και τον Κώστα Καραμανλή. Μάλιστα, μετά τον Εμφύλιο, απορρόφησε τα καλύτερα στοιχεία της παλαιάς βενιζελική παράταξης κα εμπλουτίσθηκε με ποιοτικά στελέχη. Ενώ η Αριστερά εδιασπάτο μεταξύ σταλινικών και τροτσκιστών, ζαχαριαδικών και αντιζαχαριαδικών, «εσωτερικού» και «ορθοδοξίας», και ο χώρος του Κέντρου ήταν μία πανσπερμία προσωποπαγών αρχηγικών σχηματισμών, η Δεξιά κυβερνούσε με μικρά διαλείμματα από το 1935 μέχρι το 1981. Και ακόμα και στα πικρά χρόνια της ήττας της από το ΠΑΣΟΚ, ακόμα και στην παταγωδώς αποτυχημένη διακυβέρνηση Μητσοτάκη και στην εξ ίσου αποτυχημένη διακυβέρνηση Κώστα Καραμανλή, διατήρησε την συνοχή της. Και ουδέποτε, ακόμη και στις χειρότερες ήττες της (1964, 1981, 2009) έπεσε κάτω από το ποσοστό του 35%.