Οι αριστερές κυβερνήσεις που... δεν κυβέρνησαν

Του Γιώργου Κράλογλου        

Οι αριστεροί και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κυβέρνησαν. Η γνωστή κομματική καραμέλα-πρόκληση για την νοημοσύνη του λαού. Πρόκληση για την οικονομία και τον ιδιωτικό τομέα. Πρόκληση για τους άνεργους της χώρας μετά το 1980. Πρόκληση για κάθε εργαζόμενο που δεν είναι κρατικός υπάλληλος. Πρόκληση τέλος για την παιδεία και τα αχούρια που λέγονται Πανεπιστήμια και Σχολεία σε κατάληψη.

Είναι εκτός από πρόκληση, αναίδεια και ανανδρία να αποποιείσαι τις ευθύνες σου και να τις μεταφέρεις στις πλάτες των αποτυχημένων κυβερνήσεων, υπολογίζοντας ότι επειδή ο λαός τις έκρινε ανίκανες θα σου χαρίσει και τα δικά σου καμώματα γιατί κρατάς ένα κόκκινο πανί και παριστάνεις τον επαναστάτη ενώ η πραγματική σου επιδίωξη ήταν και είναι να χωθείς στο κράτος της διαφθοράς και τους χάους.

Τι ήταν λοιπόν το παρακράτος των δικτατορίσκων του συνδικαλισμού που με εντολές των κομμάτων και μόνο των κομμάτων ξεβράκωναν κόσμο, κατέβαζαν διακόπτες, άφηναν τους εργαζόμενους χωρίς μέσα μεταφοράς, χωρίς ταχυδρομεία, χωρίς τηλέφωνα, χωρίς αεροπλάνα χωρίς Σχολεία και Πανεπιστήμια;

Ήταν αμετανόητα χουντικά σταγονίδια; Ήταν Χρυσαυγίτες στα σπάργανα; Ήταν ακροδεξιοί που δεν εκδηλώθηκαν ποτέ; Ήταν ξένοι δάκτυλοι; Ήταν η CIA με μούσια και ζιβάγκο;

Αριστεροί που πρασίνισαν ή ρόδισαν ήταν για να πάρουν μέρος στον αγώνα δρόμου βολέματος στο κράτος και στους Οργανισμούς με τα ανεξέλικτα κονδύλια για διαχείριση.

Έχοντας λοιπόν από την μια κωλότσεπη την σφραγίδα του προέδρου-«συνδικαλιστή» και στην άλλη τα σύμφωνα συνεργασίας και με Νεοδημοκράτες συνδικαλιστές που έβλεπαν την Βουλή ως σανίδα σωτηρίας παρατάσσονταν, σε τριάδες..., έξω από τα γραφεία των κομμάτων και παραλάμβαναν τις εντολές για το χρονοδιάγραμμα αντιπολίτευσης σε όλες τις κυβερνήσεις.

Όπλα τους το « Όχι σε όλα», «Κάτω τα νομοσχέδια που πνίγουν κεκτημένα», «Κατάληψη για μια παιδεία στα μέτρα μας», «ανατροπή της κυβέρνησης για το καλό του λαού».

Τα θυμόμαστε όλα αυτά.

Τα αεροπλάνα να μένουν στο έδαφος. Τα τηλέφωνα (που για να τα αποκτήσεις έπρεπε να έχει μέσον ισότιμο διορισμού) λειτουργούσαν όποτε αποφάσιζαν τα κόμματα. Ρεύμα όπως ήθελε η ΓΕΝΟΠ που αν της γουστάριζε έλεγε και καλημέρα στην Διοίκηση.

Αυτοί ήταν οι κυβερνήσεις.

Ποιος αποφάσισε και αποφασίζει ακόμη για τα κρατικά μονοπώλια της ενέργειας τρένων, λεωφορείων, λιμανιών και όλων των ευαίσθητων υπηρεσιών προς τον πολίτη;

Ποιος αποφασίζει για βασικές υπηρεσίες της τοπικής αυτοδιοίκησης; Ποιος αποφασίζει για τη λειτουργία των κρατικών νοσοκομείων, των Σχολείων και της κυκλοφορίας μας στην Αθήνα και στις μεγάλες πόλεις; Τα κόμματα της αντιπολίτευσης αποφάσιζαν και αποφασίζουν μέσα από τα πλήρως ελεγχόμενα συνδικάτα.

Και τα κόμματα της αντιπολίτευσης (που μετράνε τα συνδικάτα) είναι το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Ν.Δ. και ολίγον ΠΑΣΟΚ.

Αλλά το ΚΚΕ που βεβαίως και έχει τεράστιες ευθύνες για την αποβιομηχάνιση της χώρας από τότε που «κρέμασε» βιομηχανικά την Πάτρα, τον Βόλο και την Θεσσαλονίκη ούτε καμουφλάρεται ούτε παριστάνει τον πονεμένο ευρωπαϊστή δημοκράτη.

Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς το 1976 που οι πρασινοφρουροί του ΠΑΣΟΚ έστησαν την Ομοσπονδία Βιομηχανικών Σωματείων Ελλάδος γιατί την καταδίκασε το ΚΚΕ και έμεινε μακριά της;

Γιατί ήξερε ότι πρόκειται για παρακυβέρνηση πρασινοφρουρών δήθεν αριστερών που με τον μανδύα του σοσιαλιστή του ΠΑΣΟΚ θα πρόδιδαν τελικά τους εργάτες και θα φρόντιζαν να βολευτούν οι ίδιοι στο κράτος και στην Βουλή όπως και έγινε.

Από το 1983 και μετά που η ΟΒΣΕ υποχρέωσε τον Ανδρέα Παπανδρέου να «κοινωνικοποιήσει» (αντί να πουλήσει αμέσως με οποιοδήποτε αντίτιμο) τις μη βιώσιμες βιομηχανικές επιχειρήσεις με τους 35.000 εργάτες και υπαλλήλους έγινε το έλα να δεις... σε σπατάλες που (όπως επανειλημμένα έχει σημειώσει η στήλη) πλήρωσε τελικά ο φορολογούμενος με 3 τρισ. δραχμές και οι 30.000 εργαζόμενοι που απέμειναν με την απόλυσή τους.

Αλλά οι «πράσινοι και μπλε κρατικοί βιομήχανοι» ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. που βολεύτηκαν μέχρι το 1995 στις καρέκλες της «κοινωνικοποίησης» δούλεψαν με τις απεργίες εβδομάδων και εβδομάδων στις ίδιες επιχειρήσεις όταν ήταν στα χέρια των ιδιωτών και η κυβέρνηση στα χέρια του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Και με τα «κέρδη» τους αγόραζαν από το 1990 και μετά Κηφισιά, Εκάλη, Πολιτεία, Βούλα, Βάρκιζα και Βουλιαγμένη.
Θα μου πείτε τι έκαναν οι κυβερνήσεις;

Τίποτε απολύτως.

Τους προσκυνούσαν και τους παρακαλούσαν (έναντι χορηγιών επιδομάτων καφενείου και μη κοπάνας) να μειώσουν τον πόλεμο.

Γι΄ αυτό ενώ το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έφθασαν εδώ που τους αξίζει οι αριστεροί που ξέρουν πολύ καλά το παιχνίδι να ρίχνουν κυβερνήσεις, (παριστάνοντας τους πικραμένους) στρατεύονται τώρα κάτω από τις κομματικές ομπρέλες που θα τους βολέψουν πάλι στο κράτος. Και κορυφαίο τους επιχείρημα είναι ότι εμείς ως ΣΥΡΙΖΑ δεν κυβερνήσαμε.

πηγή : capital