Γιατροί Χωρίς Σύνορα ή Γιατροί Χωρίς Τσίνορα ;

Αν και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει (;)  τις προθέσεις πίσω από την λογική με την οποία αρχικά δημιουργήθηκαν οι διάφορες ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις) ο ρόλος τους στην πορεία έχει αφήσει πολλές αμφιβολίες, εάν είναι πραγματικά ανεξάρτητες, αδέσμευτες και το έργο τους είναι αποτέλεσμα ανθρωπιστικών ευαισθησιών ή εάν αποτελούν το "μακρύ χέρι" των ισχυρών του πλανήτη.

Μια από τις πλέον γνωστές οργανώσεις είναι οι "Γιατροί Χωρίς Σύνορα" (ΓΧΣ) με ενεργό ρόλο σε πολλούς τοπικούς πολέμους, όπως και πρόσφατα στην Συρία, όπου ο ρόλος τους ελέγχεται καθώς :
"Οι «αποδείξεις» γύρω από τις οποίες προσπαθεί να συγκροτήσει το αμερικανοσιωνιστικό μπλοκ τις αφορμές για ένα νέο καταστροφικό πόλεμο στην Μέση Ανατολή έχουν ως αφετηρία την γνωστή αμφιλεγόμενη διεθνή ΜΚΟ «Γιατροί Χωρίς Σύνορα»… Μια ανακοίνωσή τους που δημοσιεύθηκε στους New York Times, προερχόμενη από τις εγκαταστάσεις της οργάνωσης στο συριακό έδαφος, μιλούσε για ανίχνευση «toxic nerve agents» στα βορειοανατολικά προάστια της Δαμασκού.

Παρ’ όλο που αναφέρεται από τα κατεστημένα μέσα ενημέρωσης η συγκεκριμένη ΜΚΟ ως «ανεξάρτητη», ανάμεσα στους χορηγούς της περιλαμβάνονται μεγάλα ονόματα της υπερεθνικής εταιρικής και τραπεζικής ελίτ, όπως η Microsoft, η Citigroup, η Google, η Goldman Sachs κ.ά.

 

ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ

"Η υπονόμευση, είναι ο όρος που χρησιμoποιούμε για να περιγράψουμε τις δραστηριότητες που χρησιμοποιούμε για να καταστρέψουμε πράγματα όπως η πίστη, η θρησκεία, το οικονομικό και πολιτικό σύστημα μιας χώρας και συνήθως στο μυαλό μας είναι συνδεδεμένη με την κατασκοπεία και άλλα ρομαντικά πράγματα όπως η ανατίναξη γεφυρών, ο εκτροχιασμός τρένων και άλλες θεαματικές χολυγουντιανές ενέργειες...
Αυτά όμως που θα πω τώρα, δεν έχουν καμία σχέση με τα κλισέ της κατασκοπείας ή τις δραστηριότητες της KGB για τη συλλογή πληροφοριών.
Το μεγαλύτερο λάθος ή καλύτερα η λανθασμένη αντίληψη είναι το γεγονός ότι όποτε μιλάμε για την KGB, για κάποιον περίεργο λόγο από τους παραγωγούς ταινιών του χόλυγουντ, μέχρι τους διδάκτορες της πολιτικής επιστήμης, και τους εντός εισαγωγικών "ειδικους" επι των σοβιετικών θεμάτων ή "κρεμλινολόγους" οπως αυτοαποκαλούνται ολοι τους νομίζουν ότι η δραστηριότητα της KGB περιορίζεται στην κλοπή των σχεδίων κάποιου υπερηχητικού αεροσκάφους, την παράδοση τους στους σοβιετικούς και την πώληση τους στην σοβιετική στρατιωτική βιομηχανία.
Αυτό όμως είναι μόνο μέρος της αλήθειας...."

Ο Yuri Bezmenov (alias Tomas Schuman), ένας πρώην σοβιετικός πράκτορας  της KGB στην Ινδία , εξηγεί λεπτομερώς σε μια διάλεξη του στο Los Angeles το 1983.τις τεχνικές που διδάχθηκε  στη KGB για την υπονόμευση χωρών – στόχων.

Ο Bezmenov εξηγεί τη μέθοδο διάβρωσης των αρμών ενός έθνους διαφθείροντας δασκάλους, πολιτικούς και  λοιπους διαμορφωτές της κοινής γνώμης της χώρας - στόχου σ εφαρμογή του σχεδίου υπονόμευσης, που αναπτύσσεται σε έξη στάδια.

Η Τέχνη του Πολέμου (SUN TZU)

“Οι άνθρωποι δεν θα μπορέσουν ποτέ να μάθουν τους νόμους του πολέμου,
πολύ περισσότερο να τους εφαρμόσουν”

Η γνώση της τέχνης του πολέμου είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Είναι δρόμος που οδηγεί στην επιτυχία ή στην ήττα. Συνεπώς, πρέπει να τον γνωρίζει και να τον εφαρμόζει ο μαχητής σε βάθος. Δεν έχει φτάσει στις μέρες μας αρχαιότερη πραγματεία περί πολέμου, από το έργο του Κινέζου στρατηγού Sun Tzu «Η Τέχνη του Πολέμου». Γράφτηκε στην λεγόμενη «κλασική» Κινεζική περίοδο, πιθανόν μεταξύ του 400 π.κ.ε. και του 320 π.κ.ε.

Ο Sun Tzu ΔΕΝ είναι ένας ακόμα ανόητος κι αιμοδιψής στρατηγός της ιστορίας. Από την πρώτη σελίδα της πραγματείας του, άλλωστε ορίζει τον πόλεμο ως την έσχατη λύση. Και δηλώνει σαφώς ότι θα πρέπει να φροντίζουμε να είναι όσο γίνεται πιο σύντομος για να επιφέρει το ελάχιστο δυνατό κόστος σε ζωές και υλικά αγαθά και στους δύο αντιπάλους.

Πολλοί είναι εκείνοι που εφάρμοσαν τη θεωρία του Sun Tzu στα παιδία των μαχών της σύγχρονης Ιστορίας. Σήμερα όμως; Πού θα μπορούσε να εφαρμοστεί μια πολεμική θεωρία, που αναπτύχθηκε πριν 2.500 χρόνια; Μα ο πόλεμος δεν έχει μονάχα μια μορφή, αυτή που μας έρχεται στον νου κάθε φορά που ακούμε την λέξη “πόλεμος” αλλά .. ας δούμε τι ορισμό δίνει το λεξικό και τι αναφέρει ‘περί πολέμου’ ο Μέγας Ηράκλειτος.

 

Ταό Τε Τσινγκ : το ωραιότερο έργο της κινεζικής φιλοσοφίας

 

Το Τάο […]δεν φαίνεται

κι ωστόσο είναι πάντοτε εκεί.

Άραγε ποιος το γέννησε;

πιο παλιό κι απ΄το Θεό»

 

 

«Το προαιώνιο Τάο δεν γίνεται να ιστορηθεί». Έτσι ξεκινά το Τάο Τε Τσινγκ, που γράφτηκε από τον Λάο Τσε πριν από 2.500 χρόνια. O δάσκαλος, ο μύστης, του οποίου την ύπαρξη πολλοί αμφισβητούν, πιθανολογείται ότι γεννήθηκε το 604 π.Χ. και ήταν επί χρόνια υψηλόβαθμος αξιωματούχος στο παλάτι. Προς το τέλος της ζωή του, αηδιασμένος απ’ όσα είχε δει, εγκατέλειψε το βασίλειο και εξαφανίστηκε αφήνοντας πίσω του ένα και μοναδικό έργο, από τα σημαντικότερα της κινεζικής φιλοσοφίας, αποτελούμενο από 5.000 ιδεογράμματα.

Πώς όμως μπορείς να περιγράψεις το απερίγραπτο; Πώς να ταιριάξεις σε λέξεις κάτι που είναι πέρα από αυτές; Μπορούμε μόνο να το υποδείξουμε ή να το αναφέρουμε, λένε οι αρχαίοι σοφοί. Δεν είναι απτό,μπορούμε μόνο να το βιώσουμε. Δεν μπορούμε να το αγγίξουμε, δεν μπορούμε να το δούμε, μπορούμε μόνο να το νιώσουμε. Τάο είναι ο Τρόπος, δηλαδή μια κατεύθυνση, μια πηγή, ένας προορισμός, ένας σκοπός και μια διαδικασία.Ο Λάο Τσε περιγράφει έναν ταοϊστή ως κάποιον που βλέπει την απλότητα στα περίπλοκα πράγματα και πετυχαίνει το μεγαλείο στα μικρά. Ο ταοϊστής αφιερώνει τον εαυτό του στην ανακάλυψη του «χορού» του κόσμου, στις εναλλαγές των εποχών και στο πέρασμα κάθε πολύτιμης στιγμής στη ζωή του. Ο Ταοϊσμός υπήρχε πριν ο Λάο Τσε γράψει το έργο του. Οι απαρχές του εντοπίζονται στις αρχαίες σαμανικές ρίζες του κινεζικού πολιτισμού. Επί αιώνες ήταν ένας ανεπίσημος τρόπος ζωής, που ακολουθούσαν οι αγρότες, οι εργάτες, αλλά και οι φιλόσοφοι και οι καλλιτέχνες. Βασιζόταν στο βαθύ στοχασμό και την άντληση διδαγμάτων από τη φύση που θεωρούνταν ο καλύτερος δάσκαλος. Οι οπαδοί του Τάο μελετούσαν τα άστρα στον ουρανό και την ενέργεια που κρυβόταν μέσα στη Γη. Διαλογίζονταν σε σχέση με τη ροή της ενέργειας στο δικό τους σώμα και έφτιαχναν χάρτες και σχεδιαγράμματα  που αποτύπωναν τα κανάλια που ακολουθούσε. Ήταν μια πίστη στη ζωή, στην εξέλιξη των πραγμάτων. Το Τάο ισοδυναμεί με μια βαθιά πνευματική ζωή, που περιλαμβάνει την ενδοσκόπηση, την ισορροπία, την συναισθηματική και πνευματική ανεξαρτησία, την ευθύνη και τη βαθιά επίγνωση της σύνδεσής μας με τη Γη και όλες τις μορφές ζωής. Στο επίκεντρο του Ταοϊσμού βρίσκεται η μη δράση, με την έννοια ότι ακολουθούμε τους φυσικούς νόμους, ακολουθούμε το ρεύμα και, αν αφεθούμε, αυτό θα μας πάει παντού. Ο Λάο Τσε πίστευε ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι ο εσωτερικός κόσμος κάθε ανθρώπου, ενώ αυτό που πρέπει να κυριαρχεί στη συμπεριφορά του είναι η ανεκτικότητα. «Να είσαι ο εαυτός σου, να κάνεις ό,τι εκείνος σε διατάζει» έλεγε σε όσους συναντούσε στο δρόμο

Π. Κονδύλης: Άτομο και μαζική δημοκρατία

Παναγιώτης  Κονδύλης

1943-1998

Άτομο και κοινωνία

§1

Το φαινόμενο της μαζικής δημοκρατίας ανήκει στα κεντρικά μοτίβα της πολιτικής σκέψης του Π. Κονδύλη. Σε όλα σχεδόν τα έργα του, το εν λόγω φαινόμενο τείνει να αναπαρίσταται ως μια ασύμμετρη σχέση εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου: οι δυνάμεις καταναγκασμού παρουσιάζονται, από τη μια, ως «δημοκρατικά συμβεβλημένες» με την ευρεία μάζα να την εξουσιάζουν ανηλεώς· από την άλλη, ως πολιτικά εξουσιοδοτημένες να  ανακηρύσσουν την πρωτοκαθεδρία τους ως την πιο αντιπροσωπευτική νομιμοποίηση της ισονομίας και ισοπολιτείας. Και οι μάζες; Συγκροτούν το μεταβλητό πλήθος που τη μια φορά αντιμάχεται τη θεσμισμένη ετερονομία και την άλλη την αποθεώνει. Πρόκειται για μια καταναλωτική πολιτική διαδικασία, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εγελιανώς ως το «κίβδηλο άπειρο». Γιατί μας αφορά η μαζική δημοκρατία; Επειδή αποτελεί τον αστερισμό της σύγχρονης εποχής και καθορίζει απόλυτα τη ζωή μας. Όπως αναφέρει ο Κονδύλης στο τελευταίο του έργο Το Πολιτικό και ο Άνθρωπος, η κοινωνική θεωρία της μαζικής δημοκρατίας δεν παραπέμπει απλώς σε κάποιο ιδεολογικό σχήμα σκέψης αλλά στο τελευταίο  ως ένα «μεθοδολογικά» κατασκευασμένο «μοντέλο». Αλλά και τούτο όχι ως κάτι αποκομμένο από τις συγκεκριμένες εκάστοτε αναλύσεις των καταστάσεων.

Το πολιτικό σύστημα, η «αστική» τάξη και η αποδόμηση των αξιών

Ιωάννης Κόρδας   

Το πολιτικό σύστημα

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα (μετά το 1974) αποκρυσταλλώθηκε μέσα από την δράση των κομμάτων που αναδύθηκαν και τα κοινωνικά αιτήματα τα οποία οι ανάγκες τις εποχής βάσιμες ή όχι, παρότρυναν τις νέες πολιτικές δυνάμεις να τα ικανοποιήσουν. Αφ` ης στιγμής οι νέες πολιτικές δυνάμεις κατέκτησαν την εξουσία, μετασχημάτισαν την λειτουργία του κρατικού μηχανισμού και διαμέσου αυτού και ολόκληρη την κοινωνική ζωή, σύμφωνα με τις βουλήσεις τους, που παρ` όλες τις επιμέρους διαφορές συνέτειναν στην εμφάνιση μιας ομοιογενούς -με την επιφύλαξη των όποιων πάντοτε εξαιρέσεων- κατά βάση κοινωνικής συνομάδωσης με διακριτά χαρακτηριστικά.

Τα βασικά χαρακτηριστικά με αρνητικό πρόσημο της νέας μορφής κοινωνικής συνύπαρξης που εκκίνησαν να διαφαίνονται μετά την εμφάνιση νέων αναγκών, ιστορικών συγκυριών και συνθηκών, ιδεολογιών και στοχεύσεων, είναι  η πλήρης εμπορευματοποίηση των πάντων και συνακόλουθα ο εκχρηματισμός του συνόλου της παραγωγής και κατανάλωσης ιδίως στα αστικά κέντρα που μεγεθύνονται ραγδαία, η σταδιακή εγκατάλειψη της πατριαρχικής σχέσης πολιτικού – κοινωνικού και η αντικατάστασή της από την πελατειακή σχέση (1), η γιγάντωση της μεσοαστικής τάξης, η υποχώρηση της παραγωγικότητας στην εργασία, η διόγκωση του δημοσίου τομέα και των υπηρεσιών, η συρρίκνωση της βιομηχανίας, ο υπέρμετρος δανεισμός, ο ιδεολογικός εξισωτισμός των πολιτών που συμφύεται με την ταυτόχρονη υποβάθμιση της έννοιας της «αριστείας» και άρα της αξιοκρατίας, η παιδαγωγική ένδεια και η υποχώρηση της «κατά κεφαλήν καλλιέργειας» με την ταυτόχρονη εξάπλωση κάθε είδους υποκουλτούρας.

Στα θετικά της νέας εποχής θα τοποθετούσαμε ενδεικτικά, την εμπέδωση και σταθεροποίηση του δημοκρατικού πολιτεύματος, την ολοκλήρωση και επέκταση των συνταγματικών ελευθεριών και την άνοδο του βιοτικού επιπέδου λόγω της γενναίας, μέσω δανεισμού πάντα, αναδιανομής του εισοδήματος. Θεμελιώδεις αξίες καθίστανται ο καταναλωτισμός, ο εύκολος πλουτισμός  και η αυτοπραγμάτωση.

 

Π. Κονδύλης: Για την παρακμή της σύγχρονης Ελλάδας

Με αφορμή ένα πρόσφατο άρθρο - παρουσίαση του Παναγιώτη Κονδύλη, σε έναν από τους ιστοχώρους που παρακολουθώ, αλλά και κάποιους προσωπικούς προβληματισμούς, ανοίγω έναν νέο κύκλο δημοσιευμάτων με θέμα την "ανίχνευση" των τάξεων στην Ελλάδα.

Παναγιώτης  Κονδύλης

(1943-1998)

Οι  αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας

Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Θεμέλιο ένα δοκίμιο του Π. Κονδύλη με τίτλο οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας. Το εν λόγω δοκίμιο πρωτοδημοσιεύτηκε το 1991 ως εισαγωγή με τίτλο: Η καχεξία του αστικού στοιχείου στην νεοελληνική κοινωνία και ιδεολογία στην ελληνική έκδοση του βιβλίου του: Η παρακμή του αστικού πολιτισμού. Εάν επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας στο σύντομο αυτό δοκίμιο, θα διαπιστώσουμε ότι η ανίχνευση των αιτίων της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας από τον Π. Κονδύλη ηχεί προφητικά για τη σημερινή κατάρρευση της Ελλάδας. Συγχρόνως, η όλη ανάλυση –περιεκτική και στοχευμένη–  δεν αφήνει περιθώρια για περαιτέρω αυταπάτες, όσο και αν οι κύριοι υπεύθυνοι της καταστροφής της Ελλάδας αυτοπαρουσιάζονται ως οι εξ ουρανού θεόσταλτοι σωτήρες μας. Ας παρακολουθήσουμε όμως τη συλλογιστική της ίδιας της σκέψης του Κονδύλη.

 

Περί Αριστεράς (του τίποτα) και άλλων τινών

Προσκεκλημένοι ο Πέτρος Κωνσταντίνου και ο Κλεάνθης Γρίβας

σε μια συζήτηση αποκαλυπτική για την αριστερά του σήμερα.

Στον αρχικό τίτλο έβαλα σε παρένθεση τον χαρακτηρισμό
του Κλεάνθη Γρίβα για την αριστερά του σήμερα
και συμπληρωματικά ...
ένα προσωπικό ερώτημα
προς κάθε σκεπτόμενο αναγνώστη
για τον ρόλο του Πέτρου Κωνσταντίνου
και ό,τι κατά καιρούς εκπροσωπεί ...

 

Μετασχηματισμοί και ανουσιότητες της ελληνικής άνοιξης

Απρίλης, η άνοιξη με γοργό διασκελισμό ξεθωριάζει χωρίς να έχει κερδίσει δίπλα της το επίθετο "ελληνική". Η ελληνική άνοιξη που ονειρεύτηκαν ανά καιρό οι αγανακτισμένοι συμπολίτες μου βρίσκεται ακόμα σε μια μορφή που δεν αποδίδει άμεσα καρπούς. Η ελληνική πραγματικότητα έχει αρχίσει να συνηθίζει το νέο της προσωπείο με πολλούς να νοιώθουν μόνοι, άφωνοι και ίσως νικημένοι. Ακόμα και σήμερα τα λογής καθημερινά παράλογα και άδικα είναι αφορμές να καλούμε τους διπλανούς "δειλούς" σε ένα ξύπνημα αλλαγής. Μα εδώ και καιρό τώρα οι κοινότυπες μορφές διαμαρτυρίας και αντίδρασης είναι οφθαλμοφανές και ηλίου φαεινότερο ότι δεν έχουν καμία δυναμική να ανατρέψουν τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου και την προσβολή της ιδιωτικής μας αξιοπρέπειας.

Την ημέρα που οι αγανακτισμένοι πήραν το δρόμο προς το σύνταγμα είχα γράψει ότι δεν πίστευα στα τελικά αποτελέσματα μιας τέτοιας αντίδρασης, ότι ήταν μια ανάγκη επικοινωνίας και διαφυγής από τη μοναξιά του προσωπικού μας Γολγοθά. 

 

Εχθρός μας το "πολύ"

Η εποχή της ευκολίας. Το γύμνασμα έχασε το ρομαντισμό του ως κακοδιαχείριση χρόνου. Μια θάλασσα πληροφορίας έτοιμη να σε δεχτεί, μα και μια ζωή πεπερασμένη που σημαντικό είναι να την ταξιδεύεις σε λίγα και καλά κύματα.

Χανόμαστε μέσα στο πολύ και δεν έχουμε ταυτότητα στον τρόπο σκέψης μας. Προσπαθούμε να κάνουμε αρχή σε πράγματα μικρά και δε ξέρουμε από που να αρχίσουμε. Χωρίς τέλος και αρχή η ζωή μας, χωρίς νόημα, χωρίς θεό. Στο λίγο χρόνο που μας ανήκει οι επιλογές μας είναι η ουσία, οι φίλοι μας ο καθρέφτης μας, η αλήθεια προϊόν σκληρής κριτικής. Ανοιχτήκαμε στα βαθιά με όπλο ένα κουπί και δε θα πιάσουμε στεριά. Η ζωή μας απαιτεί αφαιρέσεις, η ουσία είναι ο πυλώνας ενός ασφαλέστερου και δικαιότερου αύριο. 

 

 

Ρατσισμός και οικονομία, πάνε μαζί

Η έξαρση του ρατσισμού στη χώρα μας είναι ένα επικίνδυνο φαινόμενο που οφείλει να μας απασχολήσει, λαμβάνοντας υπόψη τις προεκτάσεις του σε κοινωνικό και προσωπικό επίπεδο.

Η ξενοφοβία είναι ένα συναίσθημα που τείνει να διογκώνεται στη κοινωνία μας με τους πολίτες να αποδίδουν ευθύνες στους μετανάστες για την έξαρση της εγκληματικότητας και την υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου. Οι εγκλωβισμένοι στα προβλήματά τους πολίτες εξαπολύουν καθημερινά επιθέσεις σε μειονότητες και ταλαιπωρημένους μετανάστες με φράσεις του τύπου "να πας πίσω στη χώρα σου", "δε φτάνει που σε ταΐζουμε μιλάς κιόλας", "είστε επικίνδυνοι", "μας παίρνεται τις δουλειές" κτλ..

Γιατί όμως αυτοί οι άνθρωποι είναι οι κακοί της κοινωνίας μας ; Φταίει το χρώμα ; Φταίει ότι δεν είχαν την τύχη να κουβαλούν αυτό το μικρόβιο της ελληνικής φιλοσοφίας που μας έχει φτάσει σε αυτό το υψηλό επίπεδο πολιτισμού στις μέρες μας ; Για όλα φταίει η οικονομία θεωρώ. Το χρήμα εξαλείφει τον ρατσισμό και το χρήμα σε κάνει να θεωρείσαι κατώτερος. Το χρήμα είναι αυτό που σου δίνει πρόσβαση στη μόρφωση, που σε κάνει να ντύνεσαι ακριβά και που σε διαχωρίζει από τον διπλανό σου. Το χρήμα ο θεός της εποχής που ορίζει το ποιος είσαι. Η κοινωνία σε σέβεται όταν έχεις χρήματα γιατί θεωρείσαι πετυχημένος και καταξιωμένος, ενώ στην αντίθετη περίπτωση η φτώχεια θεωρείται δείγμα οκνηρίας και ο φτωχός, ως άνθρωπος μικρότερης αξίας είναι αυτός που πρέπει να καθαρίζει την τουαλέτα και να υπομένει τις λόξες και την προκατάληψη ενός κοινωνικού συνόλου αποχαυνωμένου που δε μπορεί να διαθέσει πόρους σε δήθεν ανίκανους χαμηλότερης ποιότητας πολίτες.

Κείμενα και σχόλια για τις ταραχές το Δεκέμβρη του 2008

Αποσπάσματα από τυχαία κείμενα,  για την εποχή εκείνη, μαζί με προσωπικά σχόλια,  σκέψεις κι ερωτηματικά. Σε όλα αναφέρεται στην αρχή το όνομα του αρθρογράφου,  η ιδιότητά του και η ημερομηνία δημοσίευσης.

***

«Παναγιώτης Σωτήρης (πανεπιστημιακός, περιοδικό Εκτός Γραμμής, Συντονιστικό  ΑΝΤΑΡΣΥΑ) - 2 Δεκεμβρίου 2010 

[… ] Ο Δεκέμβρης υπήρξε η πιο μαζική και ενωτική κινητοποίηση της ελληνικής νεολαίας. Στις κινητοποιήσεις των πρώτων ημερών συμμετείχε η πλειοψηφία των μαθητών Λυκείου σε όλη τη χώρα. Συμμετείχαν πλάι-πλάι οι μαθητές από τα βόρεια προάστια με τους νέους προλεταρίους, οι φοιτητές και άνεργοι, αυτοί που είχαν επαγγελματικές προοπτικές και αυτοί που αντιμετώπιζαν τον κοινωνικό αποκλεισμό. Η μαζική συμμετοχή των μεταναστών δεν έγινε στο όνομα μιας ιδιαίτερης μεταναστευτικής ταυτότητας, αλλά μια κοινής νεανικής ταυτότητας. […] Ο Δεκέμβρης ήταν η πρώτη κοινωνική έκρηξη της περιόδου της κρίσης, μια πραγματική «εικόνα από το μέλλον». Ας μη βιαστεί κάποιος να πει ότι δεν είχε ξεσπάσει ακόμη η «ελληνική κρίση». Το 2008 τα μηνύματα από την παγκόσμια χρηματιστική κρίση αλλά και η αίσθηση ότι «έρχονται τα χειρότερα», ότι το «αναπτυξιακό υπόδειγμα» του ελληνικού καπιταλισμού βρισκόταν σε βαθιά κρίση, επικαθόριζαν συλλογικές αναγνωρίσεις. […]

Σημ Α : Δηλαδή οι μαθητές των προνομιούχων βορείων προαστείων και οι μετανάστες – χαμηλού μορφωτικού επιπέδου στην πλειοψηφία τους, ω του θαύματος, το 2008 είχαν μεταμορφωθεί σε οικονομικούς και πολιτικούς αναλυτές που προέβλεπαν τι θα ακουλουθούσε – παρά το γεγονός ότι στις επόμενες εκλογές του 2009 ο «κυρίαρχος λαός» επέλεγε τον «Λεφτά υπάρχουν» και την είσοδο της χώρας στο ΔΝΤ.  - Παρατήρηση : το κείμενο δημοσιεύθηκε 2 Δεκεμβρίου 2010  !  Υπερ άνω χρόνου ο αρθογράφος, δεν κάνει καν τον κόπο να εξετάσει τα γεγονότα σε συνδυασμό με όσα ακολούθησαν και εκ του αποτελέσματος που δεν ήταν άλλο από την είσοδο της χώρας στα μνημόνια, να βγάλει τα συμπεράσματά του.

Οι χθεσινοί δωσίλογοι σημερινοί «ανθρωπιστές» *

Ένα από τα αγαπημένα σπορ των τροτσκιστικών οργανώσεων, οι οποίες φαινομενικά είναι διασπασμένες αλλά στην πραγματικότητα τελούν σε πλήρη ευθυγράμμιση στις δράσεις τους, είναι η τυφλή και δίχως καμιά λογική εργολαβική υπεράσπιση των λαθρομεταναστών. Παίζουν μπαλάκι το κοινωνικό πρόβλημα με τη Χρυσή Αυγή, η οποία έχει επίσης αναλάβει εργολαβικά την «υπεράσπιση των Ελλήνων» και από κοινού διχάζουν την κοινωνία και την οδηγούν σε εμφυλιακές διαθέσεις.

Πλακάτ τροτσκιστικής οργάνωσης με το προκλητικό σύνθημα "Είμαστε ΟΛΟΙ Πακιστανοί". Εάν είχαν πράγματι ανθρωπιστικές ή σοσιαλιστικές ευαισθησίες, θα έγραφαν "Είμαστε ΟΛΟΙ άνθρωποι"! Προφανώς δεν τους ενδιαφέρει αυτό, αλλά να προκαλέσουν και να προσβάλλουν τον ελληνικό λαό και παράλληλα να τροφοδοτήσουν με νεοσύλλεκτους τη Χρυσή Αυγή.

Οι τροτσκιστές, που απ’ ό,τι φαίνεται δεν διορθώθηκαν καθόλου από την περίοδο της ναζιστικής κατοχής, συνεχίζουν να καταγγέλλουν κάθε δημοκράτη και αριστερό πατριώτη ως φασίστα ή ως εθνικιστή, επειδή απλώς δεν συμφωνεί μαζί τους, να αρνούνται να βάλουν στο στόμα τους λέξεις όπως «πατρίδα», «έθνος», «εθνική ανεξαρτησία», «Ελλάδα» και να διχάζουν την κοινωνία παρέα με τη Χρυσή Αυγή, όταν με σχεδόν θρησκευτικό φανατισμό υπερασπίζονται το δικαίωμα στην… μπούργκα (πόσο ηλίθιος μπορεί να είναι ένας που δηλώνει σοσιαλιστής να υπερασπίζεται δεισιδαιμονίες, προλήψεις, θρησκοληψίες και την… υψηλή θέση που έχει τις γυναίκες το Ισλάμ), το «δικαίωμα» (;) των μουσουλμάνων να κάνουν τα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών Τζαμί, το δικαίωμα του κάθε ξένου εις βάρος του ντόπιου!

Ο Ηλίας του ‘8 και η ... πουτάνα τύχη

Ο Ηλίας του ’8, είναι ο άνθρωπος της διπλανής  πόρτας.  Ένας ηλεκτρολόγος της γειτονιάς, βιοπαλαιστής και μεροκαματιάρης όπως τόσοι και τόσοι. Δεν έγινε  μεγαλοκαταστηματάρχης , ούτε  ιδιοκτήτης, ή έστω μεγαλομέτοχος, αλυσίδας καταστημάτων ηλεκτρικών ειδών. Κάτι πως τα ‘φερε η τύχη, κάτι οι παρακατιανές επιλογές του σε γνωστούς και φίλους, αντί των κατάλληλων ανθρώπων στις κατάλληλες (κομματικές) θέσεις κι έμεινε να παλεύει, μέρα τη μέρα για τα προς το ζειν.
Με αξιοπρέπεια και χαμόγελο.

Όλα αυτά μέχρι και τα τέλη περίπου του  2008, παρόλο που η κρίση στην οικοδομή είχε ήδη κάνει αισθητά τα σημάδια της και οι δουλειές του είχαν μειωθεί.  Κάπως έτσι φτάνουμε στον Δεκέμβρη του 2008 και τα επεισόδια που ακολούθησαν τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Ο ΤΑΡ, η COSCO και η μεταβολή της Ελλάδας από χώρα σε χώρο*

 

του Γιώργου Καραμπελιά          

θεωρούμε πως οι πανηγυρισμοί του Σαμαρά και της κυβέρνησής του για την υπογραφή της συμφωνίας για το αζέρικο αέριο, τον περιβόητο ΤΑΡ, είναι για άλλη μια φορά στοιχεία του ίδιου παρασιτικού μοντέλου, μας δένουν χειροπόδαρα και δεν αποτελούν καθόλου στοιχεία αναβάθμισης της χώρας. Επίσης, μας αποκόπτουν από άλλου τύπου συμφωνίες, μια και, απέναντι στο ρώσικο Σάουθστριμ, επιλέγουν τη σύνδεση με τους Αζέρους και την Τουρκία.  Επιπλέον, ο ΤΑP θα έχει πιθανότατα πολύ αρνητικές συνέπειες για τους αγωγούς του κυπριακού, του ισραηλινού ή και του ελληνικού αερίου, αν και όποτε αυτό βρεθεί. Και αυτό γιατί το αέριο από το Ισραήλ και την Κύπρο θα μπορεί πολύ φθηνότερα να συνδεθεί με τον ΤΑΡ, παρά να έρθει στην Ελλάδα υποθαλάσσια. Είναι τριπλάσιο το κόστος αν έλθει υποθαλάσσια. Επομένως και αυτοί οι αγωγοί πιθανότατα θα κατευθυνθούν στην Τουρκία. Έτσι, όχι μόνο χάνεται η σχέση με το ρωσικό αέριο, αλλά, ακόμα περισσότερο, υπονομεύεται η δυνατότητα ενός αυτόνομου ενεργειακού ρόλου σε σχέση με την Κύπρο και το Ισραήλ. Η Ελλάδα μεταβάλλεται στην κυριολεξία σε έναν «χώρο», σε ένα πέρασμα. Εάν ήταν «χώρα», θα επέβαλλε διαφορετικούς όρους και για τους αγωγούς και για το τίμημα που πληρώνει η εταιρεία του αζέρικου πετρέλαιου. Το γεγονός ότι δεν πληρώνουν κανένα τίμημα και ότι η συγκεκριμένη επένδυση εμφανίστηκε ως η μεγαλύτερη των είκοσι τελευταίων χρόνων (τι να περιμένει, όμως, κανείς από έναν πρωθυπουργό που εγκαινιάζει αυτοπροσώπως το ράλι Ακρόπολις;!) είναι ακριβώς απόδειξη της γεωπολιτικής υποβάθμισης της χώρας.

H κρίση και το μέλλον της Κύπρου και της Ελλάδας

Πριν την όποια πρόταση εξόδου από την κατάσταση που έχει περιέλθει η Ελλάδα θα πρέπει να κατανοήσουμε το περιβάλλον που μας οδήγησε σε αυτό το σημείο καθώς και το πως. Θα πρέπει με άλλα λόγια να έχουμε χαρτογραφήσει επαρκώς την κατάσταση στο έως τώρα για να αποφύγουμε την επανάληψη των λανθασμένων επιλογών. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται η συνέντευξη του Π. Ήφαιστου στον «Εμπροσθοφύλακα», χωρισμένη σε δύο μέρη.

(Μέρος Β΄)

 

***

 

 1.  Με πρόσχημα την οικονομική κρίση, σχεδιάζεται ήδη η τραπεζική ενοποίηση, παράλληλη της ήδη συντελούμενης πολιτικής και πολιτισμικής. Όσον αφορά το πεδίο της ασφάλειας, βλέπουμε πως η τάση στην Ευρώπη οδεύει προς περαιτέρω συγκεντρωτισμό, με όλο και μεγαλύτερη συσσώρευση εξουσιών σε υπερεθνικά κέντρα όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Ποια η άποψη σας για αυτό, και πως βλέπετε τον ρόλο των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας ενός έθνους-κράτους σε αυτές τις συνθήκες;

 

 Δεν συμφωνώ ότι όλα αυτά τα σχέδια έχουν μέλλον ή έστω και την παραμικρή δυνατότητα τελικής επιτυχίας. Η παράκρουση της νομισματικής ενοποίησης έχει προκαλέσει ενδό-Ευρωπαϊκές ανισορροπίες που επέφεραν θανάσιμα πλήγματα στους δυτικούς θεσμούς. Απλά δεν είδαμε ακόμη τα αποτελέσματα. Σίγουρα η ΕΕ θα αλλάξει δραστικά χωρίς να ξέρουμε ακόμη τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό. Δεν αποκλείεται ακόμη και η διάλυση της ΕΕ όπως την γνωρίζουμε. Οι εντάσεις είναι μεγάλες και οι περιπτώσεις της Ελλάδας και της Κύπρου είναι σχετικά ασήμαντες εάν συγκριθούν με τα προβλήματα των μεγάλων του Νότου, τα επερχόμενα της Γαλλίας και τις εντάσεις μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης (βλ. δύο σχετικές αναρτημένες αναλύσεις στις διευθύνσεις  "Γερμανικό ζήτημα"  και   "Στρατηγικές σεισμικές πλάκες" ). Το ευρύτερο πλαίσιο αντιπαράθεσης των μεγάλων ηγεμονικών δυνάμεων είναι επίσης σε πλήρη μετάβαση. Στην Δυτική Ευρασία το μεγάλο ερώτημα αφορά την μελλοντική θέση και ρόλο της Γερμανίας και της Ρωσίας καθώς και την πιθανή μετατόπιση του κέντρου βάρους της αμερικανικής στρατηγικής. Βρισκόμαστε σε μετάβαση και αντί Ελλάδα και Κύπρος να είναι ισχυρά κράτη, το πολιτικό προσωπικό κυριολεκτικά τα διασκόρπισε. Γενικά μιλώντας, πρώτο, χρειάζονται προσεκτικές κινήσεις, δεύτερον, δεν πρέπει να βάζουμε όλα τα αυγά μας μέσα σε ένα καλάθι και τρίτον θα πρέπει να διαφυλάξουμε την κρατική μας υπόσταση. Για την Κύπρο αυτό είναι πλέον ζήτημα ζωής ή θανάτου.

 

Ασύμμετρες απειλές , εμπρησμοί … και ΔΝΤ

Ο όρος  ασύμμετρες απειλές, αν και είναι διαχρονικό φαινόμενο, στη χώρα μας έγινε ευρέως γνωστός με τις μεγάλες φωτιές το 2007, όταν, ο τότε αρμόδιος υπουργός Βύρων Πολύδωρας, είχε αποδώσει σε ασύμμετρες απειλές - εμπρησμούς - την τραγική κατάσταση της εποχής εκείνης. *(1)

Σύμφωνα με το Υπ. Εθν. Άμυνας  «Ως ασύμμετρες απειλές ορίζονται οι απειλές εκείνες που στοχεύουν στην υπονόμευση της ισχύος ενός αντιπάλου και οι οποίες στηρίζονται στην εκμετάλλευση των αδυναμιών του με χρήση μέσων που διαφέρουν σημαντικά από τον συνήθη συμβατικό τρόπο διεξαγωγής επιχειρήσεων του αντιπάλου. Ο όρος "ασύμμετρη απειλή" έκανε την εμφάνισή του στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και συνιστά την μη-παραδοσιακή απειλή προς κυβερνήσεις και συλλογικούς οργανισμούς άμυνας και ασφάλειας. Οι απειλές αυτές δεν ενέχουν τον κίνδυνο ενός μεγάλου συμβατικού πολέμου εναντίον των δυνάμεων του ανεπτυγμένου κόσμου, ωστόσο ενέχουν ισάξιους, ίσως και μεγαλύτερους, κινδύνους για τους πληθυσμούς και τις κυβερνήσεις τους»*(2)

Την εποχή εκείνη (2007) είχε δημοσιεύσει το ακόλουθο ενδιαφέρον κείμενο ο καθ. Παναγιώτης Ήφαιστος. *(3)

 

Επιχείρηση "Ψυχολογικός Πόλεμος"

- Οι αντί-εξουσιαστές πολεμούν τους φασίστες, οι φασίστες πολεμούν τους λαθρομετανάστες, όι "γνήσιοι Ελληνες" πολεμούν τους χριστιανούς, οι "γνήσιοι χριστιανοί" περιμένουν τον μαρμαρωμένο βασιλιά, οι δημόσιοι υπάλληλοι μισούν τους "κλέφτες" επιχειρηματίες, οι ιδιώτες μισούν τους "τεμπέληδες" δημόσιους υπάλληλους, η τηλεόραση παίζει σήριαλ με πρωταγωνιστές τους σφαγείς των Ελλήνων, οι "διανοούμενοι" και οι "καλλιτέχνες" περιγελούν την Ελληνική ιστορία,  οι "καθηγητές" πανεπιστημίου δεν μπορούν να "συμφωνήσουν" ποια είναι η σωστή οικονομική πολιτική και όλα αυτά σε ένα κλίμα οικονομικής εξαθλίωσης, εθνικής αποδόμισης και ιδεολογικής αποσύνθεσης -.

Δεν ξέρω αν σας θυμίζουν τίποτα όλα αυτά, αλλά από ότι φαίνεται, οι υποκινητές του ψυχολογικού πολέμου κατά της χώρας μας, τα κατάφεραν περίφημα, αφού κανείς στην Ελλάδα δεν μπορεί να συννενοηθεί και να συμπράξει με κανέναν.

Ο Εθνομηδενισμός

Πριν την όποια πρόταση εξόδου από την κατάσταση που έχει περιέλθει η Ελλάδα θα πρέπει να κατανοήσουμε το περιβάλλον που μας οδήγησε σε αυτό το σημείο καθώς και το πως. Θα πρέπει με άλλα λόγια να έχουμε χαρτογραφήσει επαρκώς την κατάσταση στο έως τώρα για να αποφύγουμε την επανάληψη των λανθασμένων επιλογών. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται η συνέντευξη του Π. Ήφαιστου στον «Εμπροσθοφύλακα», χωρισμένη σε δύο μέρη.

(Μέρος Α΄)

***

Έχετε κάνει συχνά αναφορές στα μεταμοντέρνα εθνομηδενιστικά ιδεολογήματα. Ποιο ρόλο διαδραματίζουν οι επιστήμονες και τα πανεπιστημιακά τμήματα που θέτουν ως προμετωπίδα τους τα μεταμοντέρνα ιδεολογήματα με σκοπό να πλήξουν και να αποδομήσουν το έθνος και την κυριαρχία, θεοποιώντας τον κοσμοπολιτισμό; Ποιοι μπορούν τελικά να αποτελέσουν τον αντίποδα αυτών;

  

Υποχρεωτικά θα πρέπει να μιλήσουμε συντομογραφικά για ένα πολύ μεγάλο ζήτημα. Από την σκοπιά της πολιτικής θεωρίας του διεθνούς συστήματος το έχω αναπτύξει στην τελευταία μου μονογραφία «Κοσμοθεωρία των Εθνών» (Εκδόσεις Ποιότητα), κυρίως στα κεφάλαια 4 και 5. Αφορά την πορεία από τον Μεσαίωνα στους Νέους Χρόνους, την διολίσθηση της Νεοτερικότητας στον μοντερνιστικό υλισμό, και στην συνέχεια στον μηδενιστικό μεταμοντερνισμό ή εθνομηδενισμό. Χωρίς να σκιαγραφήσουμε την διαδρομή του μοντερνισμού δεν θα καταλάβουμε τι είναι ο μεταμοντερνισμός.

Ο εθνομηδενισμός είναι μια εύστοχη ελληνική λέξη η οποία περιγράφει την ανθρωπολογική υποβάθμιση όταν κυριαρχούν οι μεταμοντέρνες παραδοχές. Γι’ αυτό, έστω και στοιχειωδώς, απαιτείται να εξηγήσουμε το τι είναι μεταμοντερνισμός και το πώς εντάσσεται στην διαδρομή της Νεοτερικότητας. Η καλύτερη ανάλυση για το θέμα αυτό είναι του Παναγιώτη Κονδύλη «Η παρακμή του Αστικού Πολιτισμού» (Εκδόσεις Θεμέλιο) και του Θόδωρου Ζιάκα, «Ο σύγχρονος μηδενισμός» (Εκδόσεις Αρμός). Ο Κονδύλης περιγράφει αριστουργηματικά την ιστορική φάση που διανύουμε –με αφετηρία γύρω στο 1900– λόγω έλευσης της μαζικοπαραγωγής και της μαζικοκατανάλωσης. Για ένα πιο μακροϊστορικό πλαίσιο ανάλυσης υπό το πρίσμα των ιστορικών κοσμοσυστημικών εξελίξεων και της θέσης της ελληνικότητας στην ιστορία είναι τα βιβλία του Γιώργου Κοντογιώργη, ιδ. «Η Δημοκρατία ως Ελευθερία» (εκδόσεις Πατάκη).

 

Να τι θα συμβεί στην Ελλάδα αν επιστρέψει στη δραχμή !

του Στρατή Μαζίδη         

Αν η Ελλάδα τολμήσει να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη και επιστρέψει στη δραχμή τότε μια σειρά από τρομερά δεινά θα τη συνταράξουν:...

- δε θα έχουμε νερό
- θα σταματήσει να βρέχει

- τα σπίτια μας θα γκρεμιστούν και θα κατεδαφιστούν από μόνα τους πριν τα αγοράσουν οι ξένοι για ένα κομμάτι ψωμί αντί για ένα γερμανικό στρούντελ

- θα πάψει να υπάρχει καλοκαίρι

- η θερμοκρασία αμέσως θα υποχωρήσει κατά 30-40 βαθμούς
- τα δένδρα θα ξεραθούν

- τα ψάρια θα φύγουν για άλλες θάλασσες
- θα στερέψουν τα ποτάμια και οι λίμνες

- τα πουλιά θα σταματήσουν να κελαηδούν
- δε θα μπορούμε να κατουράμε όρθιοι