Κείμενα και σχόλια για τις ταραχές το Δεκέμβρη του 2008

Αποσπάσματα από τυχαία κείμενα,  για την εποχή εκείνη, μαζί με προσωπικά σχόλια,  σκέψεις κι ερωτηματικά. Σε όλα αναφέρεται στην αρχή το όνομα του αρθρογράφου,  η ιδιότητά του και η ημερομηνία δημοσίευσης.

***

«Παναγιώτης Σωτήρης (πανεπιστημιακός, περιοδικό Εκτός Γραμμής, Συντονιστικό  ΑΝΤΑΡΣΥΑ) - 2 Δεκεμβρίου 2010 

[… ] Ο Δεκέμβρης υπήρξε η πιο μαζική και ενωτική κινητοποίηση της ελληνικής νεολαίας. Στις κινητοποιήσεις των πρώτων ημερών συμμετείχε η πλειοψηφία των μαθητών Λυκείου σε όλη τη χώρα. Συμμετείχαν πλάι-πλάι οι μαθητές από τα βόρεια προάστια με τους νέους προλεταρίους, οι φοιτητές και άνεργοι, αυτοί που είχαν επαγγελματικές προοπτικές και αυτοί που αντιμετώπιζαν τον κοινωνικό αποκλεισμό. Η μαζική συμμετοχή των μεταναστών δεν έγινε στο όνομα μιας ιδιαίτερης μεταναστευτικής ταυτότητας, αλλά μια κοινής νεανικής ταυτότητας. […] Ο Δεκέμβρης ήταν η πρώτη κοινωνική έκρηξη της περιόδου της κρίσης, μια πραγματική «εικόνα από το μέλλον». Ας μη βιαστεί κάποιος να πει ότι δεν είχε ξεσπάσει ακόμη η «ελληνική κρίση». Το 2008 τα μηνύματα από την παγκόσμια χρηματιστική κρίση αλλά και η αίσθηση ότι «έρχονται τα χειρότερα», ότι το «αναπτυξιακό υπόδειγμα» του ελληνικού καπιταλισμού βρισκόταν σε βαθιά κρίση, επικαθόριζαν συλλογικές αναγνωρίσεις. […]

Σημ Α : Δηλαδή οι μαθητές των προνομιούχων βορείων προαστείων και οι μετανάστες – χαμηλού μορφωτικού επιπέδου στην πλειοψηφία τους, ω του θαύματος, το 2008 είχαν μεταμορφωθεί σε οικονομικούς και πολιτικούς αναλυτές που προέβλεπαν τι θα ακουλουθούσε – παρά το γεγονός ότι στις επόμενες εκλογές του 2009 ο «κυρίαρχος λαός» επέλεγε τον «Λεφτά υπάρχουν» και την είσοδο της χώρας στο ΔΝΤ.  - Παρατήρηση : το κείμενο δημοσιεύθηκε 2 Δεκεμβρίου 2010  !  Υπερ άνω χρόνου ο αρθογράφος, δεν κάνει καν τον κόπο να εξετάσει τα γεγονότα σε συνδυασμό με όσα ακολούθησαν και εκ του αποτελέσματος που δεν ήταν άλλο από την είσοδο της χώρας στα μνημόνια, να βγάλει τα συμπεράσματά του.

[…] Ούτε μπορεί ο Δεκέμβρης να θεωρηθεί απλώς μια έκρηξη, ένα απλό «κοινωνικό φαινόμενο», όπως έκαναν ακόμη και καλόπιστοι αναλυτές, γιατί αυτό υποτιμά τον «έναρθρο» πολιτικό λόγο και το βάθος του κινήματος. Οφείλουμε να μιλάμε για το Δεκέμβρη ως κίνημα και ως εξέγερση. Προφανώς και ήταν αντιφατικός ή ακόμη και δύσαρθρος, όμως, η συλλογική ταυτότητα όσων συμμετείχαν, η συγκρουσιακή στάση απέναντι στην πολιτική εξουσία, η αλληλεγγύη, η αίσθηση ενότητας μέσα στον αγώνα, όλα αυτά καταδεικνύουν ότι είχαμε να κάνουμε με ένα αυθεντικό εξεγερσιακό κοινωνικό κίνημα. Μπορεί να μη έβαλε συγκεκριμένες επιμέρους διεκδικήσεις, όπως συμβαίνει με τα «κλασικά» διεκδικητικά κινήματα, όμως έθεσε ένα γενικό τόνο αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής και μια απαίτηση ριζικής αλλαγής, που σε τέτοια κλίμακα και βάθος είχαμε να δούμε πολλά χρόνια στην Ελλάδα.  […]

Δύο προτάσεις με αντίφαση (;) :  συλλογική ταυτότητα - Μπορεί να μη έβαλε συγκεκριμένες επιμέρους διεκδικήσεις και ως συμπέρασμα  έθεσε ένα γενικό τόνο αμφισβήτησης = το κοινώς λεγόμενο μπάχαλο ή η απουσία ενός νέου συλλογικού οράματος ως αποτέλεσμα των μηδενιστικών μεταμοντέρνων θεωρήσεων ;

[…]  Η Αντικαπιταλιστική Αριστερά προσπάθησε να είναι κομμάτι του κινήματος και να πολιτικοποιήσει πλευρές του. Ωστόσο και εδώ η ταλάντευση ανάμεσα στον ιδεότυπο ενός «κλασικού» εργατικού κινήματος και μιας αντίληψης της πολιτικής ως καταγραφής, δεν της επέτρεψαν να κάνει πιο συγκεκριμένη την πολιτική δυναμική του Δεκέμβρη. Άλλα κομμάτια της αντικαπιταλιστικής αριστεράς έκαναν το λάθος να θεωρήσουν ότι οι εξεγερτικές πρακτικές του Δεκέμβρη αποτελούν καθαυτές την επαναστατική στρατηγική, οδηγούμενες σε μια άκριτη υιοθέτηση πρακτικών και συμβολισμών του αντιεξουσιαστικού χώρου. Ο αυτόνομος – αντιεξουσιαστικός χώρος έζησε τη «μεγάλη άνοιξή» του το Δεκέμβρη. Όμως, η αδυναμία πολιτικοποίησης, ο κατακερματισμός, ο φετιχισμός της βίας και δη σε μια ακραία μηδενιστική εκδοχή της, όρισαν τα πραγματικά όριά του   […] »

Σημ. Β : Δηλαδή κατά τον αρθρογράφο ο αντιεξουσιαστικός χώρος που ΔΕΝ ήταν πολιτικοποιημένος, ενώ ήταν κατακερματισμένος, έσπασε 400+ καταστήματα μόνο στο κέντρο των Αθηνών παρά το ότι υπήρχε φετιχισμός της βίας και δη σε μια ακραία μηδενιστική εκδοχή της .
Είναι να απορεί κανείς με την μεροληπτική ερμηνεία του (πανεπιστημιακού καθηγητή) αρθρογράφου που δεν κάνει την παραμικρή αναφορά στους εγκληματίες κοινού ποινικού δικαίου που έδρασαν εκείνες τις μέρες, ειδικά στην ΑΘήνα ( σχετικό δημοσίευμα )

***

«Νίκος Ξυδάκης (εφημερίδα Καθημερινή) - 23 Δεκεμβρίου 2010

Ποιοι είναι οι «γνωστοί-άγνωστοι» της εξέγερσης; Ποιοι είναι οι κουκουλοφόροι ακτιβιστές των οδομαχιών; Αν είναι γνωστοί, γιατί δεν κατονομάζονται; Αν είναι άγνωστοι, γιατί δεν τους μαθαίνουμε;

H παρούσα νεανική εξέγερση κατέρριψε τα κλισέ περί δυο-τριών εκατοντάδων κουκουλοφόρων που κατοικοεδρεύουν στα Εξάρχεια. Οι χιλιάδες νεαροί με τα κουκουλο-φούτερ “χούντις” Nike και GAP,  σε όλη την Ελλάδα, ασφαλώς δεν ανάβλυσαν από τα μυθολογημένα Εξάρχεια. Οι περισσότεροι χούντις των Δεκεμβριανών είναι λυκειόπαιδα εύπορων και μικροαστικών οικογενειών, που έως την ιστορική πια Νύχτα του Αγίου Νικολάου δεν είχαν ιδέα πώς ανατρέπονται οι κάδοι και πώς προφυλάσσεσαι από τα δακρυγόνα. Το έμαθαν σε λιγότερο από δύο εικοσιτετράωρα. Η θεαματική είσοδος των λυκειακών χούντις στους δρόμους είναι το πρώτο και πιο εντυπωσιακό στοιχείο των Δεκεμβριανών ‘08.

Το δεύτερο καινοφανές στοιχείο είναι ο ρόλος των λούμπεν βανδάλων. Σε αυτό το άμορφο σύνολο αθροίζονται μικροποινικοί, παραβατικοί, πρεζάκια, τσιγγάνοι, μετανάστες, γηπεδο-συναυλιακοί χούλιγκαν, περιθωριακοί χωρίς καμία πολιτική συνείδηση. Τους ενώνει το σπάσιμο χωρίς επιλεκτική στόχευση, το μπάχαλο, το ντου, το μικροπλιάτσικο. Οι λούμπεν βάνδαλοι σπάνε  «ό,τι να’ ναι», αδιακρίτως, και έδωσαν τον τόνο σε αρκετά σημεία της Αθήνας, την περασμένη Δευτέρα. Αυτοί κυριάρχησαν σιωπηρά και το βράδυ της Τετάρτης στο κατειλημμένο Πολυτεχνείο, υπερισχύοντας ακόμη και επί των δυναμικών, πλην ευάριθμων και πολιτικοποιημένων αντεξουσιαστών, οι οποίοι ενώπιον του χάους των λούμπεν μετακόμισαν στη συνέλευση της ΑΣΟΕΕ. Οι αναρχικοί έχασαν το Πολυτεχνείο, το μυθικό τους Κάμελοτ, άπαρτο από το 1973.

Αυτούς τους λούμπεν τους εχω δει και στην Ιταλία και στη Γένοβα ―μάς έλεγε εμπειροπόλεμος αναρχικός, την Πέμπτη τα ξημερώματα― αλλά δεν τους είχα ξαναδεί σε τέτοια έκταση εδώ. Οι λούμπεν δεν υπακούουν σε καμία συλλογικότητα: έκλεβαν κινητά, κράνη και μοτοσυκλέτες από αναρχικούς, ακόμη και μέσα στο Πολυτεχνείο…

Τρίτο στοιχείο: το πλιάτσικο. Περισσότερο και από τους λούμπεν, στο πλιάτσικο επιδόθηκαν μετανάστες που δεν συμμετείχαν καν στα σπασίματα. Η Πατησίων λεηλατήθηκε από τέτοιους ανθρώπους: Είδα Πακιστανό με σαγιονάρα, να φοράει γούνα-λάφυρο, μας είπε αναρχικός ακτιβίστας.
Αλλοι γνωστοί-άγνωστοι; Ναι, μια ακαθόριστη ομάδα «γκρίζων» που κινείται στις διαδηλώσεις σε ρόλο προβοκάτορα: σπάει απρόκλητα εκτός στόχων, αρχίζει το πλιάτσικο κι ύστερα ξεγλιστράει, αφήνοντας πίσω τους νεοφώτιστους, τους άπειρους νεαρούς, οι οποίοι και συνήθως συλλαμβάνονται. Αυτοί οι «γκρίζοι» πιθανολογείται ότι χρωστούν κάτι στην αστυνομία από το παρελθόν ―σύλληψη για ουσίες, για μικροποινικά κ.λπ.― και δρουν, για κάποιο διάστημα, μέσα σε αυτό το πλαίσιο ιδιότυπης ομηρίας και ανταπόδοσης. Για κάποιους τουλάχιστον αυτοί οι «γκρίζοι» δεν είναι «άγνωστοι», και δεν είναι αναρχικοί.

Οι αναρχικοί;  Σαραντάρης διανοούμενος αντεξουσιαστής, την Κυριακή των δακρυγόνων στον Λυκαβηττό, ενώ μας προσπερνούσαν εκατοντάδες έξαλλοι σπάστες, μας είπε: Τώρα το λόγο έχει η ξέφρενη μεταβλητή… Προφανώς είχε διαγνώσει τη φύση του πλήθους. Οι αναρχικοί δεν είναι οργανωμένοι και δεν είναι ενιαίοι ιδεολογικά: αναρχοκομμουνιστές, συμβουλιακοί, σιτουασιονίστ, κοινωνικοί οικολόγοι, πολιτικοί σπάστες, αυθόρμητοι μπάχαλοι, κ.λπ., χωρίς καν ενιαία στάση στη χρήση βίας. Τα σπασίματά τους πάντως, όταν συμβαίνουν, στρέφονται κατά στόχων με σαφή συμβολισμό: κρατικά κτίρια, τράπεζες, πολυεθνικές, ποτέ μικρομάγαζα και κτίρια κατοικιών.

Στις πρωτοφανούς εκτάσεως και διάρκειας ταραχές της περασμένης εβδομάδας, ακόμη και οι αναρχικοί «έχασαν την μπάλα», όπως μας είπαν. «Είδαμε μπροστά μας το όνειρο κάθε αναρχικού: το χάος. Και σαστίσαμε…» Οι συνειδητοποιημένοι αναρχικοί είναι μορφωμένοι· όταν δεν σπάνε, περνούν με άνεση από τον Ντοστογιέφσκι στον Αναγνωστάκη και τον Ντεμπόρ, από το dubstep στα ρεμπέτικα και στο noise, συζητούν για τη βακχεία της εξέγερσης, για τη  μέθη της βίας και τα όριά της. Αναγνωρίζουν προγόνους, συγχρωτίζονται με την Αριστερά και αλληλοεπηρεάζονται, βρίσκονται εντός κοινωνίας. Μετά τα τριάντα, συνήθως, αποσύρονται σταδιακά από το δρόμο. «Οι πιο υπέροχες στιγμές ήταν όταν κατεβαίναμε πιασμένοι χέρι-χέρι», άκουσα να εξομολογείται υποβλητικά η νεαρή αναρχική. «Δεν αντέχω πια τους “πρεζέουλες” της Δευτέρας που τρέχανε τρελαμένοι όπου γινόταν μπάχαλο. Βαρέθηκα τα όχι, θέλω να πω ναι, δεν γουστάρω άλλο θάνατο…».

Αλλά οι πολιτικοί αναρχικοί δεν δίνουν πια τον κυρίαρχο τόνο στα οδοφράγματα και τα σπασίματα· το κύμα των αυθόρμητων χούντις εφήβων και η αγέλη των λούμπεν απειλούν, αν δεν έχουν σπάσει ήδη, την ηγεμονία τους. […]  »
 

Το υπογραμμισμένο τμήμα της τελευταίας παραγράφου ενισχύει την Σημ. Β  παραπάνω  
 

*** 

« Άρης Χατζηστεφάνου (συγγραφέας του βιβλίου-λευκώματος Δεκέμβρης ΄08: Ιστορία Ερχόμαστε, δημοσιογράφος, Τhe Press Project) - 8 Δκεμβρίου 2010

 

[…]  Όταν η εξέγερση του Δεκέμβρη βρισκόταν ακόμη σε πλήρη εξέλιξη, ελάχιστοι τολμούσαν να συγκρίνουν τις εξελίξεις με το Γαλλικό Μάη. Μόνο εκείνο το σύνθημα που έλεγε «Fuck May ’68, Fight Now» και μερικές επιφυλλίδες στο γαλλικό Τύπο, από συντηρητικούς μάλιστα αρθρογράφους, έφερναν τόσο κοντά τις λέξεις Δεκέμβρης και Μάης. Κι όμως, παρά το γεγονός ότι η σύγκριση είναι εξαιρετικά παρακινδυνευμένη, όχι μόνο λόγω της έκτασης των γεγονότων, αλλά και του πολιτικού περιβάλλοντος στο οποίο σημειώθηκαν, υπάρχει ένας κοινός άξονας. Ο Μάης και ο Δεκέμβρης διαισθάνθηκαν την επερχόμενη οικονομική καταστροφή, που μέχρι τότε γινόταν αντιληπτή μόνο στα χαρτιά των οικονομολόγων και στα κατώτερα στρώματα που έβλεπαν ήδη το καράβι να βάζει νερά. Και στις δυο περιπτώσεις, μια ολόκληρη γενιά συνειδητοποίησε ότι το μέλλον της θα είναι χειρότερο από αυτό των γονιών της και αντέδρασε με βία απέναντι στην αόρατη, αλλά πάντα παρούσα συστημική βία των κυβερνώντων. Και στις δυο περιπτώσεις, τέλος, το αυθόρμητο της νεολαιίστικης εξέγερσης άρχισε να αποκτά στοιχεία συνειδητού, αλλά δεν κατάφερε να συνδεθεί οργανικά με το εργατικό κίνημα ώστε να πραγματοποιήσει το μεγάλο ποιοτικό άλμα. Στη Γαλλία το ραντεβού χάθηκε για λίγες ημέρες. Στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ. […]

 

Όπως αναφέρω και στην Σημ Α παραπάνω θεωρώ τεράστιο λογικό άλμα να αποδίδονται σε ένα μεγάλο κομμάτι της μαθητικής και φοιτητικής νεολαίας ιδιότητες οικονομικών ή πολιτικών αναλυτών που ενώ προέβλεπαν το επερχόμενο, στις εκλογές του 2009 είχαμε κυριαρχία του «Λεφτά Υπάρχουν» για να οδηγηθούμε στο ΔΝΤ ( το άρθρο δημοσιεύθηκε το 2010 ) και στις εκλογές του 2012 σημαντικό τμήμα της νεολαίας επέλεξε «να ψηφίσει παραλία» και να βγει πρώτο κόμμα η ΝΔ αντί του ΣΥΡΙΖΑ.

[…]  Όσοι με ευκολία μιλούν σήμερα για τη «φούσκα» μιας εξέγερσης που αναλώθηκε σε ανούσιες μορφές βίας, φαίνεται ότι ξεχνούν μερικές χαρακτηριστικές εικόνες του Δεκέμβρη: Τους «νοικοκυραίους» που πετούσαν γλάστρες στα ΜΑΤ αμφισβητώντας με το δικό τους τρόπο όχι τους αστυνομικούς σαν πρόσωπα, αλλά το θεσμικό τους ρόλο, και ακόμη και αυτό το μονοπώλιο στη νόμιμη χρήση βίας (μήπως αυτό δεν συνιστά μια μικρή αμφισβήτηση του πυρήνα του σύγχρονου κράτους;) Ξεχνούν τις τηλεπερσόνες που υπό το βάρος της λαϊκής οργής δεν τολμούσαν να καταδικάσουν δημοσίως το σπάσιμο των τραπεζών. Ξεχνούν τις αυθόρμητες καταλήψεις της ΓΣΕΕ, της ΕΣΗΕΑ και της Λυρικής που αμφισβήτησαν τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, την κυρίαρχη ενημέρωση, αλλά και την καθεστωτική τέχνη. Ξεχνούν, τέλος, ότι ο Δεκέμβρης έριξε τις μάσκες της εθνικής ενότητας σε μια κοινωνία που προσποιούνταν ότι έχει επουλώσει για πάντα τους διχασμούς του παρελθόντος. Κι όμως, για 20 με 30 ημέρες οι δυο Ελλάδες στάθηκαν όρθιες για να μετρήσουν το ανάστημά τους. Μπορεί η Ελλάδα των παλαιών ηττημένων να αναδιπλώθηκε γρήγορα στο καβούκι της, αλλά για πρώτη φορά ύστερα από αρκετές δεκαετίες έδωσε και πάλι το παρών. […] »

Η τελευταία παρατήρηση θεωρώ επιβεβαιώθηκε δυστυχώς με πολλές «εκδηλώσεις μνήμης» κι από τις δύο πλευρές – ειδικά των άκρων. Χαρακτηριστικά όσα ακούστηκαν ακόμα και μέσα στη Βουλή για Μελιγαλά και Γράμμο – Βίτσι αντίστοιχα.

***

« Άκης Γαβριηλίδης (συγγραφέας) - 15 Δεκεμβρίου 2010

[…]  Ισχυρίζομαι ότι η εξέγερση ήταν εξαιρετικά εύγλωττη και είχε από κάθε άποψη σχέση με την επικοινωνία. Όχι με τη χαμπερμασιανή έννοια του όρου, ασφαλώς, αλλά τουλάχιστον με δύο άλλες έννοιες:
α) όσοι πήραν μέρος σε αυτή χρησιμοποίησαν τις σύγχρονες τεχνολογίες της επικοινωνίας, με τρόπους που αποδείχθηκαν μακράν αποτελεσματικότεροι από τους αρχαϊκούς μηχανισμούς του κράτους. Ο συντονισμός των μαθητών γυμνασίου, όταν στις 8 Δεκεμβρίου 2008 επιτέθηκαν ταυτόχρονα σε περίπου 45 αστυνομικά τμήματα σε όλη την Ελλάδα χωρίς κανένα κεντρικό καθοδηγητικό όργανο, ήταν μια αριστοτεχνική επίδειξη οργανωτικών δεξιοτήτων που απουσιάζει κραυγαλέα από τις περισσότερες κρατικές υπηρεσίες.
β) Τα γεγονότα τα ίδια αποτελούσαν μια δήλωση (ή περισσότερες δηλώσεις)· η δήλωση αυτή ήταν επιτελεστική, στο μέτρο που το αντικείμενό της δεν προϋπήρχε της διατύπωσης, αλλά παρήχθη για πρώτη φορά από την ίδια την πράξη της εκφώνησης. […]

Υποκλίνομαι μπροστά στην λατρεία του τυχαίου που έχει ο αρθρογράφος αφού θεωρεί ότι μπορεί να γίνει συντονισμός για 45 ταυτόχρονες επιθέσεις, σε διαφορετικά σημεία, σε όλη την επικράτεια,  χωρίς κανένα κεντρικό καθοδηγητικό κέντρο. Προφανώς και δεν μπήκε καν στον κόπο να διερευνίσει εάν υπήρχαν δημοσιεύματα με επιχειρήματα περί του αντιθέτου ( πχ είχαμε   τηλεγράφημα γνωστής πρεσβείας  που αναφέρεται στον συντονισμό μέσω sms και blogs)

[…]  Με το Δεκέμβρη, μεγάλο μέρος της ελληνικής -και μεταναστευτικής- νεολαίας εξέφρασε αγωνία μπροστά στον κίνδυνο όχι να στερηθεί, αλλά ακριβώς να ακολουθήσει αυτόν τον τρόπο ζωής: οι άνθρωποι αυτοί διακήρυξαν ότι δεν θεωρούν αυτό ως ουσιαστική ζωή, ότι δεν είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν όλη τη ζωτική τους ενέργεια για να το κατακτήσουν.
Αυτή η άρνηση μόνο θετική μπορεί να είναι, διότι εισάγει στον δημόσιο χώρο τη δυνατότητα συζήτησης. Αντί για τη λογική (ή την ταυτολογία) του «μονόδρομου», θέτει ξανά στο τραπέζι την ιδέα ότι περισσότερες διαφορετικές απαντήσεις είναι νοητές, και απαραίτητες, και ότι πρέπει να σκεφτούμε και να αποφασίσουμε πολιτικά ποια επιλέγουμε και πώς οργανώνουμε την κοινή μας ύπαρξη.
Με άλλα λόγια, ανοίγει το δρόμο για τον ανταγωνισμό, και ως εκ τούτου για τη δημοκρατία».

Το σύνολο του άρθρου κατά την εκτίμησή μου ισχυροποιεί αυτό που ανέφερα προηγουμένως, την απουσία ενός νέου συλλογικού οράματος κι αντ’ αυτού προτάσσεται η επιλογή της μετάθεσης των ευθυνών για εξεύρεση λύσεων από «τους άλλους», πάνω σε μεμονωμένα και πολλές φορές αντικρουόμενα αιτήματα. Βέβαια ξεχνάει ο αρθρογράφος ότι ένα από τα χαρακτηριστικά της μεταπολιτευτικής περιόδου ήταν το επίπλαστο βιοτικό επίπεδο ζωής με δανεικά, κάτι το οποίο ήδη από το 2010 που δημοσιεύθηκε το άρθρο είχε γίνει κατανοητό (;).

***

Σαν επίλογο να σημειώσω ότι μου έκανε εντύπωση η αίσθηση που εισέπραξα καθώς  οι αρθρογράφοι έδειχναν να μην είχαν καν διαβάσει ο ένας τον άλλον. Με αρκετές αναλύσεις στα πλαίσια του προσωπικά επιθυμητού και λίγες αναφορές στα πραγματικά γεγονότα.  Με πολλές «θεωρίες περί τυχαίου» και λογικά άλματα, κοινό των περισσοτέρων – για να μην πω όλων , ο χώρος του βιβλίου, των εφημερίδων και των πανεπιστημίων. Γιατί τους αναφέρω  σαν ένα κοινό - ενιαίο χώρο ;  Αναζητήστε τις σχέσεις μεταξύ τους  και θα καταλάβετε.  Ίσως ο πλέον διαπλεκόμενος χώρος είναι αυτός, της «πνευματικής κοινότητας».  Έτσι εύηχα αυτοαποκαλείται  ο ενιαίος χώρος όλων αυτών και δεν είναι τυχαίο ότι λίγες ώρες πριν κάποιοι «εκπρόσωποί του»  δια στόματος Λένας Διβάνη χτύπησαν ξανά με το εμετικό σχόλιο περί «τζαμπατζήδων», αφού η εν λόγω συγγραφέας και πανεπιστημιακός ως γνώστης της ελληνικής θα ‘πρεπε να γνωρίζει ότι η συγκεκριμένη λέξη αναφέρεται σε αυτόν που έχει να πληρώσει αλλά αρνείται να το κάνει, δεν αναφέρεται στον άνεργο και  αδύναμο να πληρώσει.

Όμως τι άλλο θα περίμενε κανείς από αυτούς που ως «τζαμπατζήδες» και καλοπληρωμένοι  πολυθεσίτες  μια ζωή, σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας, φρόντιζαν στην καλύτερη των περιπτώσεων να διαπλέκονται με την εξουσία προς ίδιον όφελος, αποκρύπτοντας όσα συνέβαιναν, ενώ παράλληλα ως «πρέσβεις καλής θελήσεως» διέλυαν ότι συντελούσε στην κοινωνική συνοχή,  για να μην υπάρχει σήμερα συλλογική αντίδραση σε όσα γίνονται. 

 

ΥΓ σε κάθε χώρα η κρατούσα πολιτική κατάσταση συν - διαμορφώνεται από τις κατά καιρούς ελίτ του πολιτικού, επιχειρηματικού και πνευματικού κόσμου της χώρας, σε συνδυασμό φυσικά με τους εξωτερικούς παράγοντες και τις σχέσεις με τις εγχώριες ελίτ.  Με απλά λόγια, Της διαπλοκής το κάγκελο.

Να θυμίσω επίσης ότι τυχαία μετά το 2010, στις συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων στο Σύνταγμα το 2011, ένα από τα συνθήματα που ακούστηκε από τον κόσμο ήταν το γνωστό : «Αλήτες – Ρουφιάνοι – Δημοσιογράφοι»

Εννοούσαν μόνο τους Επαγγελματίες Δημοσιογράφους των ΜΜΕ ή όλους όσους τόσα χρόνια Δημόσια –Γράφοντες, εξέφραζαν κατά καιρούς τις απόψεις τους  συνδιαμορφώνοντας τις πολιτικές καταστάσεις για να οδηγηθούμε στο σήμερα ;

  

 

Γιάννης Μ.         

 

 

Τα κείμενα του αφιερώματος μπορείτε να τα διαβάσετε στο Red NoteBook

 

Σχετικά άρθρα :


Ο Ηλίας του ΄8 και η ... πουτάνα τύχη
μια διαφορετική ερμηνεία των ταραχών τον Δεκέμβρη του 2008
 
Οι χθεσινοί δοσίλογοι σημερινοί "ανθρωπιστές"

Οι Εθνομηδενιστές

Η Απαρχή της Έλευσης του ΔΝΤ στην Ελλάδα  

Αντιρατσιστές ή "χρήσιμοι ηλίθιοι" ;  

Ασύμμετρες απειλές, εμπρησμοί και ... ΔΝΤ

Μάρξ, Ένκγελς, Λένιν κατά της μετανάστευσης