Κάποιοι παλιοί λένε ότι στον χώρο της σημερινής Ελλάδας κάποτε υπήρχαν δύο χώρες. Μια που την έλεγαν πάλι «Ελλάδα» και μια που την έλεγαν «Γραικία». Οι κάτοικοι τους μιλούσαν την ίδια γλώσσα, αλλά μεταξύ τους οι δύο χώρες είχαν μεγάλες διαφορές.
Αξιοκρατία και ευνοιοκρατία
Στην Ελλάδα βασική αρχή, συνταγματικά κατοχυρωμένη μάλιστα, ήταν ότι ο καθένας μπορούσε να προκόψει μόνο με τη δουλειά του και το ταλέντο του. Σε τίποτε δεν μετρούσε το μέσον, οι γνωριμίες, οι σχέσεις με πολιτικούς κ.λπ. και όσοι δοκίμαζαν τέτοια πλήρωναν πρόστιμο. Αντίθετα στη Γραικία η εξυπνάδα ήταν να μπορεί κανείς να βολεύεται κάπου και να ζει εις βάρος των υπόλοιπων. Οι πολιτικοί μάλιστα το αξιοποιούσαν αυτό, γιατί έτσι μπορούσαν να κερδίζουν εκλογές και να παραμένουν στην εξουσία. Ήταν πολύ πιο εύκολο και συμφερτικό αυτό. Κάποιοι βέβαια ίσως να γκρίνιαζαν για το τί μπορεί να σημαίνει αυτό για το μέλλον, αλλά τί σημασία έχει τί θα γίνει μετά από δέκα ή είκοσι χρόνια; «Η ζωή είναι τώρα φίλε μου και πρέπει να την απολαμβάνεις. Και αν δεν το κάνεις εσύ, θα το κάνει κάποιος άλλος.» Έτσι έλεγαν στον εαυτό τους οι Γραικύλοι, απωθώντας τις περιττές σκέψεις…
Πολιτικό σύστημα
Μια άλλη βασική αρχή που ίσχυε στην Ελλάδα ήταν ότι δημόσια αξιώματα κατείχαν μόνο όσοι ήταν άξιοι. Αυτοί είχαν και το δικαίωμα να αξιώνουν… Αυτό είχε να κάνει και με μια περίεργη εμμονή που είχαν οι Έλληνες με τη γλώσσα, την οποία πρόσεχαν σαν κόρη οφθαλμού. «Οι λέξεις δεν πρέπει να χάνουν το νόημά τους και να διαστρέφονται, γιατί φτωχαίνει η σκέψη», έλεγαν... Πάντως, το να έχουν κάνει τη στρατιωτική τους θητεία οι Έλληνες αξιωματούχοι, δεν θεωρούνταν σημαντικό, γιατί αυτό ήταν μια αυτονόητη υποχρέωση για όλους.
Στη Γραικία τα πράγματα ήταν πιο απλά. Εκεί υπήρχαν 3-4 οικογένειες που ασχολούνταν περίπου επαγγελματικά με την πολιτική και ακόμη κι οι ηλίθιοι που ανήκαν σε μια πολιτική οικογένεια θα είχαν κάποτε την ευκαιρία τους να γίνουν πρωθυπουργοί. Το επάγγελμα των πολιτικών ήταν βεβαίως ελεύθερο και μπορούσαν σε αυτό να μπουν και νέα πρόσωπα, αρκεί να είχαν εμφανισθεί αρκετές φορές στην τηλεόραση. Πολλοί από αυτούς μάλιστα εμφανίζονταν για χρόνια σε πολιτικές εκπομπές, σε σημείο που κάποιοι ξένοι, οι οποίοι παρακολουθούσαν τη δορυφορική «Γραικία ΤV», να νομίζουν ότι στη Γραικία ζουν μόνο 50-80 άνθρωποι... Αυτό είχε και ένα κακό. Μερικοί Γραικύλοι πολιτικοί ήταν τόσο πολυάσχολοι, που συχνά ψήφιζαν ακόμη και σημαντικούς νόμους χωρίς να τους έχουν καν διαβάσει. Δεν ήταν και μεγάλο πρόβλημα αυτό όμως, γιατί οι Γραικύλοι πολιτικοί είχαν τη σοφία στα δύσκολα να ακολουθούν τις οδηγίες που τους έστελναν από ένα μέρος που το έλεγαν «το Σπίτι στο Βάλτο»*.
* Κάποιοι ξενομαθείς το έλεγαν και Βρυξέλλες, γιατί στα Ολλανδικά Broeksel ( broek - βάλτος και sel - κτίσμα/δωμάτιο εκ του Λατινικού cella) είναι η μετάφραση του "σπίτι στον βάλτο".
ΠολίτεςΣτην Ελλάδα οι πολίτες νοιάζονταν πολύ για τα κοινά και δεν άφηναν τίποτε στην τύχη. Ήταν βλέπεις άνθρωποι που είχαν βασίσει τη ζωή τους στον προσωπικό τους μόχθο και νοιάζονταν για τα παιδιά τους. Έτσι σέβονταν και προνοούσαν για τη διαφύλαξη αυτού που ονομαζόταν «δημόσιο αγαθό».
Αντίθετα στη Γραικία ήταν όλοι πιο ανέμελοι. Η συλλογιστική τους ήταν απλή: «Αν περνάς καλά εσύ, τί σε νοιάζει τί γίνεται γύρω σου; Εσύ θα αλλάξεις τον κόσμο;» Αυτό κάποιοι Γραικύλοι που ήταν πιο επιτήδειοι, το αξιοποιούσαν. Φωνάζοντας υπέρ του δημόσιου χαρακτήρα των πάντων, έπειθαν τους άλλους ότι μόνο αυτοί νοιάζονται για τα δημόσια γενικά. Έτσι εξασφάλιζαν για τον εαυτό τους και τους φίλους τους τον έλεγχο των δημοσίων πραγμάτων, πράγμα που δεν ήταν και τόσο κακό, αφού κανείς άλλος δεν νοιαζόταν και πολύ για όλα αυτά...
Φόροι και φοροδιαφυγή
Στην Ελλάδα δεν υπήρχαν υψηλοί φόροι, αλλά η φοροδιαφυγή θεωρούνταν πολύ σοβαρό αδίκημα. Όλοι δέχονταν ότι πρέπει να συνεισφέρουν κάτι στο κράτος, αλλά κανείς δεν δεχόταν κάποιοι να «παρακρατούν» το μερίδιο που τους αναλογούσε. Ακόμη πιο σοβαρό ήταν το αδίκημα της κατάχρησης χρήματος από τους πολιτικούς. Ωστόσο, για έναν περίεργο λόγο, η τιμωρία δεν ήταν φυλάκιση. Ήταν δήμευση της περιουσίας των καταχραστών και απέλαση στη Γραικία. Εκεί θα μπορούσαν να αρχίσουν ακόμη και μια νέα πολιτική καριέρα, γιατί στη Γραικία το να είσαι πολιτικός ήταν κάτι σαν ισόβια ιδιότητα...
Στη Γραικία δεν ίσχυαν όμως τα ίδια. Εκεί δεν έπρεπε να σε πιάσουν να φοροδιαφεύγεις, αλλά ψηφίζονταν νόμοι που δημιουργούσαν παραθυράκια φοροδιαφυγής. Ήταν λοιπόν θέμα εξυπνάδας για κάποιον να μπορεί να φοροδιαφεύγει και κανέναν δεν ενοχλούσε αυτό, γιατί κατά βάθος αυτό ήταν ένα «κρυφό σπορ» των Γραικύλων. Οι πιο πετυχημένοι μάλιστα συχνά φωτογραφίζονταν σε περιοδικά, με φόντο τις επαύλεις τους που όλοι ζήλευαν. Το κράτος όμως δεν ήταν σκληρό με το λαό. Έδειχνε ανοχή σε όσους Γραικύλους ήθελαν να φτιάξουν αυθαίρετο σπίτι και οι δημόσιες υπηρεσίες φρόντιζαν να τους δίνουν νερό και ρεύμα. Ήταν χρήσιμοι αυτοί οι Γραικύλοι που είχαν αυθαίρετα, γιατί όταν το κράτος είχε άμεση ανάγκη χρημάτων ήξερε σε ποιους έπρεπε να απευθυνθεί…
ΜετανάστεςΣτην Ελλάδα γίνονταν δεκτοί μετανάστες, αλλά μόνο όσοι ήταν απαραίτητοι και όσοι μπορούσαν με τις ικανότητές τους και τη διαφορετικότητά τους να εισφέρουν στην κοινωνία. Αυτοί είχαν πλήρη εργασιακά δικαιώματα και προστεύονταν από τον νόμο.
Στη Γραικία δεν ίσχυαν αυτά. Ήταν η χώρα της απόλυτης ελευθερίας. Κανείς άλλωστε δεν νοιαζόταν και πολύ, γιατί όλοι ήταν πολύ απασχολημένοι με τον εαυτό τους. Έτσι όποιος ήθελε έμπαινε στη χώρα. Του έδιναν και στα σύνορα ένα χαρτί, με το οποίο του ζητούσαν σε ένα μήνα να φύγει με δικά του μέσα. Μετά τον άφηναν ήσυχο να κάνει ό,τι θέλει. Τώρα, αν αυτός έκλεβε, σκότωνε ή έψαχνε στα σκουπίδια για να φάει, έ, «δεν μπορούμε και να ασχοληθούμε και με όλα τα θέματα!». Αυτό βέβαια κάποιοι το εκμεταλλεύονταν, γιατί με αυτό τον τρόπο μπορούσαν να έχουν φθηνούς «εργάτες» ή ακόμη και ανθρώπους για τους κάνουν παράνομες δουλειές...
Λοιπόν, εσύ που το διάβασες αυτό, απάντησε τώρα στον εαυτό σου:
- Με ποια από τις δύο παραπάνω χώρες μοιάζει αυτή που ζεις;
- Σε ποια χώρα θα ήθελες να ζεις;
Όποια απάντηση κι αν έδωσες, να παλέψεις για αυτή...
Αναστάσιος Λαυρέντζος
@LavrentzosA
@LavrentzosA
πηγή : real
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου