του Νίκου Κοτζιά
Μετά τη δημόσια παραδοχή από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για το λάθος πολλαπλασιαστή, για τον οποίο πολλοί είχαμε μιλήσει ήδη από το 2010, οι δυνάμεις που τάσσονται υπέρ του Μνημονίου προβάλλουν δύο επιχειρήματα. Το ένα είναι ότι, παρά το αποδειγμένο λάθος του πολλαπλασιαστή, θα συνεχίσουν να ακολουθούν την ίδια πολιτική. Θεωρούν, δηλαδή, το όποιο λάθος άνευ σημασίας, ασήμαντο. Το δεύτερο επιχείρημα είναι ότι το Μνημόνιο μπορεί να έχει σφάλματα, αλλά εμπεριέχει και «πλευρές που είναι απαραίτητες». Ότι, επί παραδείγματι, είναι λάθος ο πολλαπλασιαστής, «έστω» και η πολιτική μισθών και συντάξεων, αλλά τα υπόλοιπα είναι ορθά. Ουσιαστικά θέλουν να μας πείσουν ότι το Μνημόνιο είναι τόσο καλό (αυτά που δεν έχουμε δει), όσο και κακό (οι αθλιότητες που ήδη βιώνουμε).
Η στρατηγική στην οποία εντάσσονται τα ως άνω επιχειρήματα είναι στρατηγική διάσωσης του Μνημονίου, αποτροπής λαϊκής απόρριψής του. Τα όποια λάθη έγιναν ή δεν έχουν σημασία ή μπορούν να διορθωθούν. Σε κάθε περίπτωση, υποστηρίζουν, παρά τις πολλαπλές αρνητικές συνέπειες από το Μνημόνιο, θα πρέπει να εξακολουθούμε να πορευόμαστε με αυτά ως οδηγό, ενώ όπου χρειαστεί θα υπάρξουν διορθώσεις. Αν, μάλιστα, τα εφαρμόσουμε πιστά μαζί με τα λάθη τους, υποστηρίζουν στη συνέχεια, διευκολύνονται και οι μελλοντικές διορθώσεις.
Κατανοώ, και από μια σκοπιά είναι λογικό εκείνοι που βγάζουν οικονομικά και πολιτικά κέρδη από τις σημερινές πολιτικές να θέλουν να τις διατηρήσουν εν ζωή. Σε όλη την προαναφερθείσα επιχειρηματολογία υπάρχει ένα θεμελιακό λάθος: η πολιτική που ακολουθείται δεν είναι καταστροφική απλά διότι κάποιοι δεν κατάλαβαν τα ορθά ή θέλουν να αγνοούν τα αρνητικά. Αντίθετα, πρόκειται για μια συνειδητή επιλογή εκείνων που μας καταστρέφουν και δεν τους νοιάζουν οι καταστροφές που προκαλούν.
Όταν ξεκίνησαν τα Μνημόνια πριν από τρία χρόνια, έθεσα ένα ερώτημα: «Δεν καταλαβαίνουν οι Γερμανοί ότι δεν βγαίνει αυτή η πολιτική ακόμα και με απλή αριθμητική;». Η απάντησή μου ήταν σαφής: «Καταλαβαίνουν ότι δεν βγαίνει από τη σκοπιά των ελληνικών συμφερόντων, αλλά βγαίνει, και μάλιστα πολύ καλά, από τη δική τους σκοπιά». Δηλαδή, πράγματι υπάρχουν επιμέρους λάθη, αβλεψίες και αμέλειες, αλλά όλʼ αυτά δεν συνιστούν το κύριο πρόβλημα. Το κύριο, που κάποιοι θέλουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε, είναι ότι η πολιτική αυτή με όλες τις εις βάρος μας «αδυναμίες και λάθη» είναι συνειδητή επιλογή της τρόικας και τα αποτελέσματά της είναι προδιαγραμμένα αρνητικά για την Ελλάδα.
Έλεγα πριν από τρία χρόνια ότι μας πάνε μέχρι το χείλος του γκρεμού, μας εκβιάζουν, μας μετατρέπουν σε αποικία χρέους, διότι έχουν απέναντί τους κυβερνήσεις και ολιγάρχες με ισχυρή ελαστικότητα μέσης και έλλειψη αρχών και αξιών. Ότι, επιπλέον, μας επιβάλλουν μια αδιέξοδη πολιτική, προκειμένου να πάρουν τον έλεγχο της χώρας. Να έχουν την εποπτεία της και μέσω αυτής να ελέγξουν τον πλούτο της. Πιέζουν στα άκρα για να πάρουν όσο το δυνατόν περισσότερα με μέγιστο σε βάρος μας κόστος.
Το πρόβλημα με το Μνημόνιο δεν είναι πρωταρχικά το ένα ή άλλο λάθος, ενάντια στο οποίο ασφαλώς οφείλουμε να παλεύουμε. Δεν είναι ούτε ότι «δίπλα σε αναγκαία μέτρα» έχει και λανθασμένα. Το πρόβλημα του Μνημονίου είναι η ίδια η καταστρεπτική του ουσία. Ότι είναι ως ολότητα λάθος, και μάλιστα σκόπιμα, ώστε να εξυπηρετούνται εκείνοι που μας το επέβαλαν. Μέσω των Μνημονίων (και των λαθών τους) απέκτησαν τον έλεγχο της χώρας και του πλούτου της. Απαίτησαν πολιτικές που ήταν αδύνατο να εφαρμοστούν και κατόπιν στο όνομα αυτής της αναμενόμενης μη εφαρμογής ζητούν κάθε φορά και περισσότερα για ίδιο όφελος.
πηγή : epikaira
Σε ανάλογο άρθρο του ο πολιτικός αναλυτής Οδυσσέας Διομήδους,
με τίτλο Το Δράμα που φοβόμασταν, ξεκίνησε ...
αποτυπώνει την έως τώρα πορεία και δίνει την δική του πρόταση εξόδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου